selam kardeşlerim açılan başlıkları görüyüyorum herkes hayatının ne kadar kötü olduğunu hayatın onun için çekilmez hale geldiğinden bahsediyor, ulan hayatından hiçbir zorlukla karşılaşmamış şu genç kardeşlerimize kısa bir hayat hikayemi anlatmak isterim. benim babam ben 3 yaşımdayken rahmetli olmuş, yıllarca ondan kalan maaşla geçindik tabi o maaşla anca geçinirsin işte.. iki kardeştik üniversiteye çok istesemde gidemedim,16 yaşında iş hayatına atıldım 21 yaşında askere gidip geldim 16 yaşından sonra annemden beş kuruş para almadım, kendimi bildim bileli çalışıyorum hiçbir zaman umudumu yitirmedim hep bundada bir hayır vardır diyerek geldim bu yaşıma. evlilik olayında büyüklerimiz der ya allah iyilerle karşılaştırsın diye bu çok önemli kardeşim, 28 yaşında evlendim allaha üşükürler olsun çok iyi insanlarla karşılaştırdı beni, eşim dünyas iyisi bir insan yokluk görmemiş ama halden anlıyor ikimizde çalışıyoruz önce araba aldık şimdi bodrum gbi bir yerde ev aldık her ne kadar kredilerimiz devam etsede geçinip gidiyoruz bu arada oğlum var 3 yaşında. diyeceğim o ki sakın umudunu yitirme hayat hertürlü zorluğa rağmen çok güzl.

tuğla gibi yazı mk

Bencede güzl.

umutlar zehirdir beyler durumunuzu ayak uydurmaya çalışın

(bkz: umut var da çaba yok)

Helal olsun yiğidim