umman olan anlar bizi

Bu fenâ gülzârına bülbül olanlar anlamaz,
Vech-i bâkî hüsnüne hayrân olan anlar bizi.

Dünye vü ukbâyı ta’mir eylemekten geçmişiz,
Har taraftan yıkılıp vîrân olan anlarbizi.

Biz şol abdalız bıraktık eğnimizden şâlımız,
Varlığından soyunup üryân olan anlar bizi.

Kahr-ü lûtfü şey’i vâhid bilmeyen çekti azab,
Ol azabdan kurtulup sultân olan anlar bizi.

Zâhidâayık dururken anlamazsın senbizi,
Cür’ayı sâfî içüp mestân olan anlar bizi.

Ârifin her birsözünü duymağa insân gerek,
Bu cihânda sanmanız hayvân olan anlar bizi.

Ey Niyâzî katremiz deryâya saldık biz bugün,
Katre nice anlasın ummân olan anlarbizi.

Halkı koyup lâ mekân ilinde menzil tutalı,
Mısrıyâ şol canlara canân olan anlar bizi.

@7 hacı böyle kazık soru mu olur amk. kendimi bildim bileli bu soruya cevap arıyorum. Ama kul nesimi şöyle bişeyler söylemiş:

Kah çıkarım gökyüzüne seyrederim alemi
kah inerim yeryüzüne seyreder alem beni

soruna cevap olabilir belki.

oha dıbına koyim..

zaman çabuk geçsin diye uyumak iyidir de, sekiz sene neymiş arkadaş ?

Oniki-onüç yaşlarında hayat dolu, mutlu bir ailenin çok sevilen bir kızıydı... Sıradan bir günün akşamında ailecek yemeklerini yemiş televizyon izliyorlardı. kızcağız uykusunun geldiğini söyleyip odasına yatmaya gitti. Üzerini değiştirdi, yatağına uzandı ve uykuya daldı.

tam bir hafta boyunca hiç uyanmaksızın uyumuştu. kimse ne olduğunu anlayamamıştı. görünürde sağlığı yerindeydi.. hayati fonksiyonlarında hiç anormallik yoktu.. sadece uyuyordu ve ne yapılırsa yapılsın uyandırılamıyordu. bir haftanın sonunda kendisi hariç herkesin şaşkın bakışları arasında uyandı. çok acıktığını söyledi. ailesinin şaşkın bakışlarına bir anlam veremiyordu. bir haftadır uyuduğunu söyleyen ailesini pek umursamamıştı, "ne münasebet, akşam yattım sabah kalktım işte" demişti. Okula geç kalmamak için aceleyle hazırlanıp evden çıktı, okula gitti. Sınıf arkadaşları merakla bir haftadır nerde olduğunu sordu. işte o zaman bir haftadır uyumuş olduğuna inandı.

okuldan çıktı eve geldi. akşam yemeklerini yediler. yatma saati geldiğinde odasına gitti ve tekrar uykuya daldı. Bu sefer uyanması tam bir ay sürmüştü. Hekimler diyecek bir şey bulamıyorlardı. kızın hiçbir sağlık sorunu olmamasına rağmen bir türlü uyandırılamıyordu. ağzından su vererek beslediler bu süreçte.. gittikçe zayıflıyordu. Tıp çaresizdi, ailesi hepten çaresizdi.

bir ayın sonunda, akşamleyin kızın anne babası salonda televizyon izlerken kızları uykusundan uyanıp salona girdi. Sevinçlerini anlatmaya kelimeler yetmezdi...

fakat bu fazla uzun sürmemişti. çünkü kızın o gece yattığı uykusu tam sekiz sene sürmüştü.. tamı tdıbına sekiz koca sene süren bu uykunun sonunda biricik kızları ölmüştü.

not: yukarıda anlatilan Gerçek hayatta yaşanmıştır. özeti yoktur.

muamma biz ne işe yarıyoruz bu dünyada dıbına koyim ya ?

Taşağına kurban iyice arabeske bağladık dıbına koyasan..

çektikçe gözlerini içime

dumanında kayboluyorum...

Yürekleri yangın yeri ve aldığı her nefeste icindeki alevi harlayanlara.. yani ki ateşten sinelere ki alev dokunmaz onlara, ithaf olunmuştur...

dikkat;

bu bir muamma ve bi'sonnefes ortak çalışmasıdır.

"aynı duaya her amin / yüreğimde hep o heves / çekildikçe kahrım gibi / bi'son nefes... bi'son nefes... "

hayvan oğlu hayvan olsa anlamazlar

Vefa her kimseden kim istedim ondan cefa gördüm
Kimi kim bîvefa dünyada gördüm bîvefa gördüm

Kime kim derdimi izhar kıldım isteyip derman
Özümden bin beter derd ü belaya mübtela gördüm

Mükedder hatırımdan kılmadı bir kimse gam def'in
Safadan dem uran hemdemleri ehl-i riya gördüm

Ayak bastım reh-i ümmide, sergerdanlık el verdi
Emel serriştesin tuttum elimde ejderha gördüm

Fuzuli ayb kılma yüz çevirsem ehl-i âlemden
Neden kim her kime yüz tuttum andan yüz bela gördüm.