ulan çok yalnızım

@17 böyle duygusal bi konuda bile ayar vermeye çalışmış. Eşşeğin gibine kadar yolun var güzel kardeşim.

panpa başını okudum ama anlıyorum seni tek sözüm var sana: dostoyevski'nin sözüdür bu, yalnızlık ve kudret mutluluğun temel formulüdür.

edit:şimdi hepsini okudum ve doğru bir şey yazdığımı onayladım

@36 takip ediyorum da içime işliyosun panpa :/
devam et :/
dök içini :/

hangi şehirdeysen farketmez, alayım otobüs biletini gel benim yanıma. Aynı durum bendede var, ağladım amk okurken aynı şeyleri yaşıyoruz. Balıkesirdeyim ben finallerim var ama gibimde değil hepsinden kalıcam umrumda değil. ilaç tedavisine başladım zaten gel balkonda sabaha kadar sohbet edelim gel

burada da yalnızım. heryerde olduğu gibi

şu an karanlık odamda yazıyorum bunları. içeriden arkadaşların gülüşme sesleri geliyor. onlar mutlu. kimisinin yanında sevgilisi var. kimisinin yanında değil ama telefonla konuşuyorlar falan. hepsinin de bir amacı var. gerçekten hepsinin hayatla ilgili tasaları olabilir ama, şu an mutlular. ben neden onu hissedemiyorum? ben de hissetmek istiyorum bu mutluluğu. yatağımda tek başıma bir sağa bir sola dönerek vakit öldürmeye çalışıyorum olmuyor.

uyumak istiyorum o da olmuyor. işe gitmedim, izin aldım. gitmek istemedim. orada da vakit geçmiyor. eski fotolarımıza falan bakıyorum. üzülsem mi, mutlu mu olsam bilemiyorum. mutlu olduğum günler aklıma geliyor özlüyorum. onun yanımda olmayışına da üzülüyorum bir yandan.

onun tişörtünü koklayıp kendimi avutuyorum bazen. onun teninin kokusunu alıyorum. mutlu oluyorum. yanımdaymış gibi oluyor. birkaç saniyeliğine de olsa öyle hissettiriyor. sonra bakıyorum ki, karanlığın ve sessizliğin getirdiği buz gibi odada yapayalnızmışım başından beri. yalnızmışım, yalnız olacağım. halim kalmadı artık

yaa akşam akşam ağlattın :/
bizde yalnınız.
vurma yüzümüze :/

keşke bu antidepresanların etkisi hiç geçmese güzel kardeşlerim. keşke kafam züt gibi olsa her daim. yarak kürek işleri düşünmesem. ama kötü yani içki içemiyorum bu aralar. antidepresanlar içkiyle alındığında sıkıntı olabilirmiş. yani her ne kadar yaşamdan soğumuş olsam da, ölümden hala korkuyorum. bu bir bakıma güzel birşey. ölümden hala korkabilmem bana güç veriyor. yaşamaya asılabiliyorum.

ama hala aynı. değişen bişey yok. yalnızlık, boşluk, saçmalık. herşey aynı. günün sona ermesini beklemek. yatağa girip bir an önce uyuyabilmek ve hiçbirşey düşünmemek. bunları istemek. herşey aynı.

o kadar karmaşık şeyler hissediyorum ki anlatamam. önceden sevgilime sarılıp uyuyamamanın ekgibliğini hiç bu kadar hissetmemiştim. bu alışılması çok zor birşeymiş. beni karmaşık duygulara sürükleyen de alışmaya çalışıp alışamadığım durumlar zaten. kimseye yalan söyleyemem ki. alışamıyorum, olmuyor yapamıyorum. ne yapayım şimdi? mutlu olmak istiyorum ve olmuyor. ne yapayım?

düşünüyorum da artık intihar etmek isteyen insanları biraz daha iyi anlıyorum. yani eskiden tamamiyle karşıydım bu duruma. hala destekçisi değilim. ama daha iyi anlıyorum. özellikle böyle durumlardan dolayı intihar etmek isteyenleri. çok büyük bir boşluk içine düşüyorsun. anlamsızlık almış başını gidiyor. ne yapacağını bilemiyorsun. o seçenek geliyor aklına. mantıklı geliyor abi ne diyim şimdi. bir taka yaramadığın sürece ne gibime yaşıyorsun diyorsun.

bomboş lan. bildiğin bomboş. bakıyorum şöyle bir hayatıma. hakikaten uğruna yaşanacak birşey kalmamış ki, anı yaşıyoruz. günü geçiriyoruz. karnımız doyuyo. yorulup uyuyoruz. bu ne dıbına koyim.

böyle bir yaşamı istememek artık bana saçma gelmiyor. aksine gayet mantıklı geliyor. suratıma gülüp arkamdan demediğini bırakmayan adamlarla aynı havayı solumak boğuyor insanı. sen daha ne yaşadın diyenler olacaktır. çoğunuzun yaşamadığı şeyleri çok daha genç yaşta yaşadım diyebilirim. tekrar söylüyorum. elbette vardır daha kötülerini yaşamış insanlar. fakat bu yaşadığım başka. anlamsız. anlamı yok. yok işte dıbına koyim. öylesine nefes alıp veriyorum. istediğim şeyler olmuyor. ne gibime yaşıyorum o zaman. olmuyor işte

burada da böyle tek başıma yazmak da güzel değil aslında. ama yazıyorum. anlatmam lazım çünkü. kimse okumasa da yazıyorum. yazdıkça az da olsa rahatlıyorum sanki

böyle boşluğa düştüğün zamanlarda da bazı arkadaşlara güveniyorsun. onlar da salak salak ekiyor seni, ya da ilgilenmiyor. olabilecek en kötü zamanda herşeyin üst üste gelmesi çok yoruyor bünyeyi. beynini yoruyor insanın. sonra kalkıp başkalarına dert anlatmaya çalışıyorsun. gelmiş karşıma sigara içme diyor mesela biri. ya bi gibtirgit amk. sanane. çok mu gibinde sanki.

biri hastaneye git der, biri pgiboloğa git der. dıbına koyim. pgiboloğa gitsem ne olacak? sanki gitmedik. gittik de ne oldu. ilaç verdi. takıntılısın dedi. postaladı. bitti gitti. giberler öyle işi. sanki biz bilmiyoruz amk. somut bir çözüm olmadıkça rahatlayamıyorsun işte dıbına koyim. giberler pgiboloğunu da senin verdiğin öğütü de.

insana yaptırmadığı şeyler yaptırıyor bu yalnızlık. onu da söyleyeyim. mesela ben müzisyenim demiyorum, fakat müzikle içli dışlı olan bir insanım. bugüne kadar oturup şarkı sözü yazmışlığım yoktu. ama geçen yalnızlığın getirdiği gaz mıdır, antidepresanlardan mıdır, içkiden midir bilemem, böyle bildiğin şarkı yapmışım. sabah uyandığımda gördüm. öyle çok ahım şahım sözleri yok. ama okuyunca farkettim ki, ne hissediyorsam onu yazmışım.

güzel yanını görmeye çalışıyorsun yalnızlığın, olmuyor. saçma geliyor lan. ne bileyim. kimi kandırayım şimdi. yalnızlığın neyi güzel olabilir ki? düşündüğümde aklıma hiçbirşey gelmiyor. kendine zaman ayırabilirsin falan diyorsun ama. hikaye onlar. kendine ne zamanı ayıracaksın abicim? en fazla yapacağın 2 gün kafa dinlemek olur. 3. gün ne tak yiyeceksin?

çekilecek şey değil. harbi değil.

yolla panpa özelden msn i konuşuruz ayıpsın. bir sen mi çekiyorsun aşk acısı. şurada saçmalıyorsak kafamız dağılsın diye. arada mal, ezik taliklidi yapmakla idare ediyoruz.

son 2 haftadır hastayım. çok birşey istemiyorum. biri yanımda olsun. bir çorba getirsin. ateşime baksın. terlediğim zaman başka bir tişört getirsin değiştireyim. bana böyle bişiler içirsin. değer versin. bir de o kadar iğrenç bir durum ki, sürekli burnum kanamaya başladı. annem tırsar diye ona da söyleyemiyorum. ondan başka söyleyecek de kimse kalmadı. söylediklerim de pek giblemiyor.

yani çok büyük bir hastalık değil belki de yaşadığım. ama ne olursa olsun hasta hasta o yatakta yatarken http://fizy.com/#s/1ls6h6 bu şarkıyı dinleyip boş boş üzülmek daha da fazla hatırlatıyor bana yalnız olduğumu.

yahu sizce ciddi ciddi soruyorum. bu istediklerim çok aşırı, istenmemesi gereken şeyler mi? biri yanımda olsun istiyorum. biri beni sevsin istiyorum. çok fazla değil bence. sevilmeyecek, nefret edilecek bir adam değilim. iyi biri olmaya çalışırım hep.

yalnız ölmek istemiyorum ben.

o zmn uzun bi aum çekiyoruz acıbadem unlu mamülleri(bknz : kaybedenler klübü)

http://inciswf.com/1288778399.swf

http://inciswf.com/1296317785.swf

bir gün patlayıp burda böyle bir başlık açmaya karar versem buna benzer şeyleri anlatırdım hemen hemen aynı bende artık hayattan zevk almıyor hiçbir şey yapmak istemiyorum kendimi boşlukta hissediyor kimsenin umrumda olmadığını hissine kapılıyorum. yalnızlığa o kadar alıştım ki yeni arkadaşlıklara bile kapadım kendimi. artık tek başımayım.

merhaba, bu başlıkla hiçbir alakam yok, az sonra entirimi silicem ve bütün @ ler karışıcak, iyi çalışmalar (2)

kimi zaman ailem geliyor aklıma. fakirdik biz. çok fakirdik. yani ülkedeki çoğunluğun içindeydik, özel bir durum yok yanlış anlamayın. ama mutluydum ben. babamın girdiği borç batağından çıkabilmek için annem, ben, babam pazarcılık yapmaya başladık. daha 12 yaşındayım. yalnız değildim. yanımda annem vardı, babam vardı. onlara güveniyordum. alıyordum elime 1 bidon suyu, satıyordum pazarda. simit satıyordum. mutluydum. birşeyin parçasıydım. hayatımın amacı vardı. bitecek bu borç diyordum. her sattığım su için babamın borcu bitecek diyordum. bunlar utanılacak şeyler değil.

ama olmadı, bitmedi borç. borç bitmeyince ne var ne yok satıldı. yine bitmedi. babam hastalandı. 15 yaşındaydım. mide kanseri geçirdi. 100 kiloluk adam 45 kiloya düştü. yalnız değildik ama. annem vardı, ben vardım, o vardı, ablam vardı. birlikteydik. geçinebilmek için annem pazarcılığa devam etti, ben de babamın yanında kaldım hastanede. yalnız değildik. birlikteydik. babamın elini sımsıkı tutuyordum. gözünün içine bakıyordum. benim gözümün dolduğunu görmesin diye kaçırıyordum bazen. yemeğini yediriyordum. tuvalete zütürüyordum. ama yalnız değildik.

sonra amcam alıp beni eve getirdi. sabahına bir telefon geldi. herkes bir panik havası içine girdi. ne oluyoruz demeye kalmadan apar topar hastaneye gittik. o sahne gözümün önünden hiç gitmiyor. amcam ve dedem doktorla konustuktan sonra. suratları bembeyaz bir şekilde yanıma geldiler. birşey yokmuş, boşuna panik yapmışız dediler. biliyordum. yalandı. babamı görmek istiyorum dedim. göstermediler. zorla eve zütürdüler. gözlerimin içine baka baka yalan söylediler. baban iyi dediler. ne kadar kötü birşeydi o öyle. biliyorsun babanın öldüğünü, söylemiyorlar diye kendi kendine yok lan ölmedi, sadece bir kriz falandır heralde diyorsun.

sonra gelip amcan sana sarılıyor ve babanı kaybettik diyor. ağlayamıyorsun bile, tuhaf. kalıyorsun öylece.

yalnız mıydık? değildik. babam beni, bizi bırakıp gitmişti. ama yalnız değildik. birlikteydik.

fiziken bizi bırakıp giden bir insan beni yalnız bırakmazken, yanımda durup gözümün içine bakarak beni yalnız bırakabilen birinin olduğu dünyada yaşıyoruz. ben istemiyorum bu hayatı. saçma geliyor. boş geliyor. yalnızlık çok boğuyor beni