ulan çok yalnızım

burada sürekli saçma sapan geyikler yapıp eğleniyorum falan ama. ne bileyim lan. gerçekten çok yalnız olduğumu farkettim. bunun ergen triplerine girmekle falan da bir ilgisi yok. çok tuhaf bir his. şu an yaptığım herşey geçmişten gelen ve etrafımdakilere karşı olan sorumluluklarımdan dolayıdır. hiç bir şeyi isteyerek yapmıyorum. yapamıyorum. canım birşey yapmak istemiyor ki, oturup derdimi anlatabileceğim bir adam bile yok. kimin yanına gitsem beni mutlu sanıyor. değilim. hiç değilim hem de. yaşamamam gereken şeyler yaşadım. haketmediğim şeyleri yapıldı. herkese yapılıyor, herkes yaşıyor bunları ama. yaşadığımız tek bir hayat var ve kimi zaman bencil olmak gerekmiyor mu sizce de? insanların hallerine şükretmelerini desteklerim. benden çok çok daha kötü durumda olanlar da var. bundan şüphem yok zaten. ama eğer telefonuma mesaj geldiğinde, ya bir bankadan, ya da kullandığım operatörden oluyorsa bu mesaj, insana koyuyor. çok koyuyor hem de. oturup derdimi anlatmak istediğim adamlar beni geyik bir insan olarak kafalarında şekillendirdikleri için doğru düzgün dinlemiyorlar bile, ya da giblemiyorlar. kendi kendime içeyim diyorum. sızıp kalıyorum. muhabbet yok, birşey yok.

hayatının amacı elinden alınmış gibiyim zaten. sevgilimden ayrıldım. çoğu insan bu durumu ben bu şekilde istedim diye böyle oldu, olarak biliyor. öyle değil. yani sizin de ne anlattığımla ilgili bir fikriniz yok tabi. ancak şunu söyleyebilirim ki, ben istemiyordum böyle birşeyi.

güzeldi ama lan, hatırlıyorum bazen. sabah uyanınca bir ayağını üzerine atmış, ağzı açık bebek gibi uyurken izliyorsun onu. yanağını öpüyorsun. ama yavaşça öpüyorsun. uyanırsa kızar çünkü. uyandırmamaya çalışıyorsun. saçını okşuyorsun hafif hafif. hoşuna gidiyor çünkü. kahvaltı hazırlıyorsun. böyle görünce seviniyor, hemen atlıyor boynuna. sevildiğini hissediyorsun. işte güzel olan o zaten. ben şimdi sevildiğimi hissedemiyorum. suratıma gülen insanların beni çok da giblediğini inanmıyorum. giblenecek bir adam değilik çoğuna göre belki de. orası tartışılır. ama ne bileyim lan. ben sanki bunları haketmedim.

sürekli iyi bir insan olmaya çalıştım. sürekli en güzelini yapmaya çalıştım. en iyisini yapmaya çalıştım. her zaman olabildiğince az bencil olmaya çalıştım. yanlış mı yaptım acaba? yaşanacak bir olayda en çok etkilenecek ben olsam bile önce diğerlerini düşünürdüm. kimine göre salaklık, kimine göre iyilik, kimine göre bunu anlatmam zütü kalkıklık kendini beğenmişlik. umrumda değil. düşündüğüm şey bu.

çok tuhaf ama. son birkaç haftadır günde 3 saat ya uyuyorumdur ya uyumuyorumdur. saçma sapan bir peluş oyuncağa sarılmak yetmiyor ki. sabah uyandığında yine o koca yatakta yanının bomboş, buz gibi olacağını biliyorsun. aslında hemen uyuyup hiç uyanmak istemiyorsun, hatırlamak istemiyorsun hiçbirşeyi. ama batıyor. beynini kemiriyor o düşünce.

derdini anlatmaya çalışıyorsun, dinlemiyor kimse. kimse dinlemiyor. dinlemiş gibi gözüküyor sadece. dinleyen de anlamıyor.

soruyorlar kimi zaman. yalnızlık nedir diye.

yalnızlık beni benden başka kimsenin anlamamasıdır.

tek istediğim mutlu olmaktı, olmadı. siz de giblemeyeceksiniz biliyorum. zaten böyle şeyler koyuyor. sadece sevilmek istiyorum o kadar. başka birşey değil. bu kadar ufak bir mutluluğu istemek aşırı bir durum olmamalı.

keşke anlasanız beni lan. keşke anlasanız