niye gidip karının dıbına boşalıyon da beni dünya denen bu soktuğumun yuvarlağına getiriyorsunuz? ben bu gibik hayatı yaşayıp her gün her saniye küfür etmek zorunda mıyım?

bıktım her şeyden bıktım huur çocuklarıyla uğraşmaktan lan. kendi boğazımı sıkıp saçımı başımı çekiştiresim geliyor. içimde gittikçe yükselen bi lav var sanki. bazen iyice fokurdayıp patlıyor sanki.

bi insan her gece yatarken bu son gecem olsun diye uykuya dalar mı lan? ben dalıyorum amk her gece soktuğumun hayatın beni nasıl çamura sapladığını düşünüyorum. gözlerimi kapattığımda her şeyden kurtulup derin bi boşluğa düşmeyi istiyorum.

gündüzlerin de dıbına koyayım ya kapkaranlık olacak ya aydınlık ne öyle bi öyle bi böyle dıbına kodumun dünyası. yuvarlak dünya. hep gece olsaydı belki daha iyi bi hayatım olabilirdi. ne kadar sahtekarlık ne kadar iki yüzlülük şerefsizlik huurluk varsa hepsi gündüz oluyor. geceleri dünyanın en gerçekçi olduğu vakit. huurlar gerçek, onları gibenler gerçek sokaklar gerçek amk. geçmişini gibeyim dünya.

liseyi bırakana kadar hep bu dıbına kodumun dünyasının küçük kuklaları beni yönlendirdi. necmi bunu yap necmi şunu dene şunu seç. ananızı gibeyim diye iç geçirdim size hep. ailemin de geçmişini gibeyim hepsi bin şerefsiz. kendi kararlarımı vermek için reşit olmama gerek yok diye düşünüp kodumun lisesini bıraktım.

lise de yannan gibiydi. bütün huurların ve onları giben abazan binlerin yaptığı çocuklarla doluydu. aklıma geldikçe tüm okuldakilerin anasına açık mektup yolluyorum. hicbiri doğru değildi hepsi birer dünyaydı. dıbına kodumun dünyaları.

yine içimde bişeyler fokurdadı daldan dala atlayarak bişeyler yazdım amk birgün içimdekinin tamamen patlamasını diliyorum. dünya dünya yuvarlak dünya