tıpçı sandığım 46 raporluk sevgilim

melis sürekli arıyordu fakat açamıyordum. zaten olaylar fazlasıyla, çok fazlasıyla karışmışken bir de bu şeytanın olayları daha da kötüye zütürmesine izin veremezdim. en son şu mesaj geldi 'burada daha fazla kalamam, sana gelmek istiyorum.' çok istiyordum ama ipekle aynı evde yaşarken böyle bir şey mümkün değildi. 'bir yolunu bulacağım.' yazdım. bulamayacaktım...

ipek yanıma oturdu. bütün bu işten kurtulmamızı sağlayacak birini tanıyorum onunla konuşacağım dedi. 46 raporu olan bir insan nasıl bu kadar daşşaklı birini tanıyor olabilirdi? pek inandırıcı gelmese de sana güveniyorum dedim. geceye doğru uyku bastırdı ve yatağa girdim. ipek hala karşımdaki koltukta oturuyordu. melisi düşünmekten uyuyamıyordum fakat ipeğin benimle konuşmaması için uyuyor gibi yapıyordum.

aradan geçen yarım saatin ardından ipeğin bahsettiği kişinin kim olduğunu anladım. kafamı gibeyim bu nasıl aklıma gelmemişti... oturduğu yerden karşısında olmayan birine yalvarıyordu. 'bizi bu işten kurtar. yalvarıyorum sana, bizi kurtar.' diyordu. sonra yere çöktü. bir an için belki dua ediyordur diye düşündüm fakat hareketlerini dikkatlice izlediğimde karşısında birisinin olduğunu sandığını anladım. hani birinin yakasına yapışırsın da tehdit edersin ya. aynen öyle birinin yakasına yapışır gibi 'lütfen! lütfen bize yardım et. ben senin için her şeyi yaptım. bu kez sıra sende!' diye bağırıyordu. korkmaya başlamıştım. tam 5 metre uzağımda kafayı yemiş bir kız duruyordu. normalde de olmayan birileriyle konuşurdu fakat ilk kez bu kadar hararetliydi. çişim vardı fakat işemeye gidemiyordum.

sırf bu ipekle olan ilişkim yüzünden 40ıma geldiğimde prostat olabilirim beyler.

ipeğin olmayan kişiyle olan hararetli tartışması tam gaz devam ediyordu. ayağa kalktı ve küfürler yağdırmaya başladı. olmayan kişiyle işlerin iyi gitmediğini düşündüm ve gece gece beni evden attırabilecek o hamleyi yaptı. masada sehbada duvarda ne bulduysa karşısındakine fırlatmaya başladı. artık kalkmak zorundaydım. hızlı adımlarla ipeğe doğru yürüdüm sakin ol ipek! dememle suratıma tokadı yemem bir oldu. 'sen karışma sevgilim' dedi. ne tür bir manyak olduğunu siz düşünün amk. hala dövüşmeye devam ediyordu ipek yeter! dedim ve üstüne atladım. bi süre cebelleşse de kısa sürede sakinleşti. sanki o konuştuğu kişi kapıdan çıkar gibi kapıya doğru bağırmaya başladı. sonra 'gitti şerefsiz' dedi. kusura bakma aşkım bize yardım edemeyecek diyip ağlamaya başladı...

ipeği sakinleştirip uyumasını sağladım. sessizce salonun bir köşesine gittim ve dışarıyı seyrettim. melisi düşünüyordum. saat çok geç olmuştu fakat melisin o korkuyla yatmamış olma ihtimalini düşündüm ve mesaj attım. 'uyumadıysan yanına gelmek istiyorum'. 2 dk sonra 'sonunda!' şeklinde bir mesaj attı. ipeği uyandırmadan sessizce dışarı çıktım. melisi arayıp kaldığı yerin adresini istedim. söylediği yer bana yaklaşık yarım saat uzaklıktaydı. yürümeye başladım.. yolun daha beş dakikasını kat etmiştim. arkamdan gelen bir ayak sesi duymaya başladım. yürümeye devam ettim.. gitti amk cebimdeki bütün para diye düşündüm yürüdüğüm yerde. o saatte arkamdaki tinerciden başkası olamazdı beyler.

daha fazla dayanamadım ve arkamı döndüm. ipek bana gözlerini dikmiş bakıyordu. korkarak yavaşça eline doğru gözümü kaydırdım. elinde bir şarap şişesi ve üstünde pijaması vardı. 'gitme çok korkuyorum' deyip sarıldı. o korkuyorsa benim orada ölmem lazımdı amk. şu yaşadıklarımı arkadaşlarıma anlatsam ortamın istenmeyen adamı konumuna gelirdim ama tutmuş bu kezban bana çok korkuyorum diyordu. bir taraftan da melis mesaj atıyordu. artık bu işkencenin bir an önce bitmesini istedim. tam bu sırada ipek yüzüme baktı. ilk kez şeytan bu kadar savunmasız ve çaresiz gözüküyordu. ilişkimizi nasıl anladı bilmiyorum ama 'o melisi öldüreceğim' dedi.

konuyu kapatmak için iyi erkek rolümü oynamak zorundaydım. 'hadi aşkım evimize gidelim' dedim. hiçbir şey yokmuş gibi davranmaya çalışıyordum. fakat o da ilk kez konuyu uzatmamıştı. başını omzuma dayadı ve öylece eve doğru yürümeye başladık. melis umudu kesmiş olsa gerek mesaj atmayı bırakmıştı. belki de bu kadar strese daha fazla dayanamayıp masum bir uykuya dalmıştı. eve vardığımızda ipeğe uyumasını söyledim. tüm gücüyle bileğimden sıkıca tuttu. 'bi daha sakın beni bırakma' dedi. bu şeytan nasıl olurda bu kadar çaresizleşirdi. o an ipeğe karşı olan bütün öfkem kaybolmuştu. sarıldım ve 'bir daha asla sevgilim' dedim. napıyordum? bu kızdan uzaklaşmam hatta kaçmam gerekmiyor muydu? aynanın karşısına geçtim ve kendimi seyrettim. bakışlarım ben gibi değildi. benliğini kaybetmiş, umutsuz bir adamın çırpınışları vardı karşımda.

http://fizy.com/#s/14fpup

kafam iyice karışmıştı. ipeğe mi yoksa melise mi aşık olduğumu bilmiyordum. aslında bu iki kızla nasıl aşk düşündüğümü bilmiyordum. bir tarafta şizofren, geceleri birileriyle konuşan biri, diğer tarafta polis tarafından aranan biri. nasıl oldu tüm bunlar? olayı bu noktaya getiren ben miydim yoksa her şey benim dışımda mı gelişmişti... bu çelişki beni öldürüyordu. artık ölmesini istediğim kişi ipek değildi, bendim. hani böyle aklınıza kendinizi öldürme fikri geldiğinde aklınıza birisi gelir ve vazgeçersiniz ya. işte o melis olmuştu. melisin bir suçu yoktu. ipeğe aldanmamalıydım. bu gün böyleydi fakat yarın farklı olabilirdi. yarım saat tartışmanın ardından hiçbir şey olmamış gibi ben acıktım diyen bir kızda nasıl mantık arayabilirdim. ipeğin bana söylediği şeyin ciddi olabileceğini düşündüm. melisi gerçekten öldürmek istiyor olabilirdi. buna izin vermemeliydim beyler.

bu gecelik bu kadar beyler, yarın hikayeyi bitiriyorum.

@438 umutsuzdum olm başka nasıl tarif edebilirim çırpınıyordum amk.

beyler selam. dün giremedim özür dilerim, bu gece 01.30 - 02.00 gibi toplaşın geliyorum.

@637 selam panpa
@683 bu gece beraberiz bi yere bırakmam
@639 ucundan andırıyor panpa

tüm bunlar yaşanırken bir de korkunç kabuslar başlamıştı beyler. çok zor uyuyordum. kolay kolay rüya bile görmem fakat kabuslar görmeye başlamıştım. ayşen sürekli benimle konuşuyordu. 'o hala yanında mı?' diye fısıldadı. kulağımda sesini, nefesini hissettim beyler. gerçek gibiydi. beni uyandırmaya yetti. gün geçtikçe bu kabuslar daha da korkunç bir şekilde devam etmeye başladı. hep ayşeni görüyordum. bu kabusları ben niye görüyodum amk. ipeğin ya da ebrunun görmesi gerekmiyo muydu? beyler ben bi şeyden kurtulmak istersem hep kağıt kalem alıp plan yaparım. bu planlara 5 dk sonra falan baktığımda hep bu ne amk derim. bu kabustan kurtulmak için planım da farklı olmadı. ayşene feyk atmaya çalıştım. ayşeni çizmeye çalışıyodum kağıda onu çok sevdiğimi zannetsin beni rahat bıraksın diye. kilolu olduğu için zayıf çizmeye çalışıyordum daha da gözüne girebilmek için.

fakat planım her zamanki gibi başarısız olmuştu. en son gördüğüm o kabusu hiç bir zaman unutmayacağım. melisi ipeğe karşı korumak için çaba sarf ettiğim gecelerden biriydi. ipek yalnızca şarap içtiği zaman normalleşiyordu, bu yüzden şarap almıştım. ipek fazla konuşmamaya başlamıştı. yani en azından son 3-4 gündür böyleydi. yalnızca suratıma masum bi şekilde bakıp yanağımı okşuyordu. sonra da bacağını bacağıma dolayıp uyuyordu. işte o kabus o gece başladı. bir düşme sesi duydum beyler. intahar eden bir insanın düşerken çıkardığı sese benzettim çok net değil. sonra ayşeni gördüm. fakat en son gördüğüm haliyle değil, düştükten sonraki haliyle. suratı paramparça, giysisi yırtık, kolu parçalanmış. ama bakışlarındaki öfke artmıştı. o haliyle bana baktı ve 'günün iyi geçti mi? eğleniyor musun?' ve sonra üstüme doğru geldi. o kulağımdaki fısıltıyı yeniden ve daha net hissettim beyler. 'gel'. terler içinde uyandım. ayşen hala ipekle beraber olduğum için beni de suçluyordu, ya da ben ayşenin ölümüne çok fazla üzülmüştüm.

bu duygusal çöküntülerimi daha fazla uzatmadan sona gelmek istiyorum beyler. pgiboloğumun o konudaki açıklaması içe bastırılmış suçluluk duygusu.

melisle tekrar gizliden gizliye buluşmaya başlamıştık. melisin ne polisler ne de ipek umrunda değil gibiydi. mutlu görünüyordu. aslında daha çok bitkin ve yorgundu. bana ipekten ne zaman kurtulacaksın diye sordu. biliyorsun lütfen yapma dedim. ben polisleri nasıl halledeceğiz dedikçe o konuyu kapatıyordu. o anda beni ne kadar çok sevdiğini anladım beyler. polis ya da ebrunun olayı hiç ama hiç umrunda değildi. konuştuğumuz her konu ipeğe dayanıyordu. ben konuyu kapatmaya çalıştıkça daha da öfkeleniyordu fakat belli etmemeye çalışıyordu. onu çok seviyordum bu yüzden ipekle ayrılamazdım. melis öfkelense yapacakları belliydi. en fazla bi kavga çıkarabilir. fakat ipek.. o tehlikeliydi. bu yüzden biraz daha akıllıca oynamam gerekiyordu beyler. ipekten hemen ayrılırsam bütün hıncını melisten çıkarırdı. işin bu boyutu dışında ipeğin beni tehditi de vardı. bunu melise anlatamıyordum. ipek intahar edip notuna benim yüzümden intahar ettiğini yazabilirdi bu yüzden tırsıyordum amk. bi de onun kabuslarını görmek istemezdim açıkcası. annanemden içime vicdan kaçmış beyler yapacak bi şey yok.

melisle tekrar görüşebildiğim için çok mutluydum. yüzüm uzun zamandır ilk kez gülüyordu. onun da aynı şeyleri hissettiğine eminim. bu uzun sürmedi. iki bira alıp eve geçtim. kapıyı açtığım anda karşımda ipeği gördüm. elinde bir bıçak vardı ve tam bileğine doğru tutmuştu. öylece bakakaldım beyler. heyecanlıydı, ağlıyordu. ne diyeceğimi bilemedim. beni istemiyor musun dedi. ipek saçmalama dedim. ama öyle diyor dedi. bunu bana söyle ona değil dedi. beni istemiyorsan bana söyle! diye avazı çıktığı kadar bağırdı. kim? kim söyledi? dedim. sağına baktı o söyledi dedi. tekrar söyle duysun! dedi. beyler yemin ediyorum sağında kimse yoktu. çıldırmıştı. bileğine baktı. çizmeye başlayacağı anda eline vurup sarıldım. ağlamaya başladı. 'sana beni bırakma demiştim' dedi. yanındayım dedim. keşke hiç karışmasaydım. keşke her şey orada bitseydi...

sonra sessizlik hakim oldu beyler. kafasını kucağıma koydu ve elimi tuttu. bense karşıya öylece bakıyordum. neden durdurdum diye sabaha kadar düşündüm. durdurmasaydım vicdanım el verecek miydi o da vardı. iki ucu taklu deynek dedikleri bu heralde beyler. ipek uykuya daldı, ben uyuyamadım. ya ayşen ipeği durdurduğum için bana daha çok sinirlendiyse diye düşündüm. bu olaydan sonra bir de kabus kaldıramazdım. bu yüzden sabaha kadar dışarıyı seyrettim.
http://fizy.com/#s/16plwt

melis sürekli mesaj atıyordu. o kızdan ayrıl, benim ve kaç kişinin hayatını mahvetti. sana da aynı şeyi yapmasına izin verme. gibi şeyler. haklıydı. melisin ipeğe karşı olan nefretini biliyordum. bunun asıl sebebi benim ipekle çıkmam değildi, ipeğin benden önce melise verdiği zararlardı beyler. bu mesajdan sonra artık kendimi toparlayıp ipekten ayrılma vaktimin gelmişte geçiyor olduğunu anladım. ne olacaksa olsun amk dedim. gibtiğimi korkudan sıçmaya bile gidemediğim günler geride kalsın istedim artık. bolca prova yaptım, ayrılmak için en uygun kelimeleri seçtim ve ertesi günü bekledim.

son gece
---

melise bu gün bu işi bitireceğim diye mesaj attım. cevabı evet bu gün bu iş bitmeli şeklinde oldu. ipeği sakinleştiren en iyi şeyin şarap olduğunu bildiğim için hemen bir şişe satın aldım. zütüm atmıyor değildi. kendime cesaret vermeye çalışıyodum, la olm altı üstü bi kız la.. sen aslansın sen kaplansın falan diye. kapıyı açtım ve ipeğin bulunduğu yere şöyle bi göz attım. bana fırlatacağı veya bana delik deleceği bir şey var mı diye. fırlatacağı baya şey vardı, fırlatacaktı da. ama bıçak veya kesici bi alet yoktu. konuya girmek için güler yüzlü bi şekilde yanına oturdum. naber lan dedim şakacı bi şekilde. fakat gülmedi. sanki sevgilim değil kankam amk. sonra şarap doldurmaya unuttuğumu fark ettim. konuya direk giremedim. önce biraz şarap içmesi gerekiyordu. keşke o gün intahar etmesine izin verseydim...

edit:tamam sakinim