tıptan kız kaldırdım

Sene 2007 nasıl yakışıklıyım, nasıl yakışıklıyım; annemin gözünde. Kadın beni her sevişinde “Aman benim yakışıklı oğlum, aman da benim tatlı oğlum” diye diye, beni de inandırdı. Feci yakışıklı bi adam olduğuma. Liseyi yeni bitirmişim dershaneye başladım; şimdiye kadar ki toplam kız arkadaş sayım bi elin tek parmağı kadar; o da sınıfın en çirkin kızı(kusura bakma seda ama öyle) ve ben hala kendimi yakışıklı hissediyorum. Allah benim belamı vermiş de haberim yok. Şimdi düşününce bu muameleyi fazlasıyla hak ediyormuşum.

Ben bu durumu düşünürken; dershaneden en yakın arkadaşım Aydın sessiz sedasız yaklaştı yanıma. “Dertli gibi olduğumu anladı, gelip sıkıntımı soracak herhalde” diye düşünüp melankolik pozumdan zerre taviz vermeden sınıf penceresinden dışarı bakmaya devam ettim. Başparmağıyla orta parmağını sıkıştırmak suretiyle aniden fırlatıp kulağıma sertçe vurup; “Ne düşünüyon lan böyle gibik?” diyerek ambiyansın dıbına koydu. “Oğlum bak el kol yapma, yemin ediyorum alakamı kesicem seninle” gibilerinden bi cümle kurup sınıftaki kızların da duyma ihtimalini göz önünde bulundurup küfretmemenin verdiği huzurla biraz sakinleştim.

Tipik kızlarla muhabbeti “selam Merve ne haber, iyi ben de çok iyiyim” resmiyetinde devam eden bi odun hareketiydi bu. “Neyin var lan, söylesene?” diye ısrarlı bi edayla sorusunu tekrarladı Aydın. “Daha ne olsun be aydınım” dedim. ”Adam diye aldık Lincoln’u, iki maç oynadı, bi iki gol attı, baş tacı ettik. Şimdi maç seçer oldu, deplasmanlara gitmez oldu şerefsiz. Bu mu galatasaraylılık biz O’na Hagi’nin formasını emanet etmedik mi Aydın’ım? Sen söyle” dedim. “Murat ağzına kürekle vururum, adam gibi anlatsana lan” gibi sert bi çıkış yaptı. “Olum niye bizim sevgilimiz yok lan? Derece sınıfındayız, hani hem çalışkan hem sosyal hem de güzel kızlar olurdu lan buralarda. Banu’ya bak senden benden daha gür sakalı var, üniversiteye kadar bekleyecek miyiz olum biz” dedim. Haklı sitemime sitemle karşılık vermesini planladığım Aydın’la karşılıklı diss atıcaz, aşık atışması tadında bi konuşma gerçekleşecek zannedip kendimi hazırlarken; “oğlum üniversitede birinci sınıf tıpçı kızlarla tanışacaz, ‘seneye yanınıza gelicez not ayarlayın bize’ gibilerinden muhabbete girip sevgili yapıcaz oğlum” dedi.

Plan kafama yattı. Hem tıpçı hem güzel kızlar, zaten seneye yanlarındayız(yannan yanlarındayız, şimdi ikimiz de Hatay da mühendislik okuyoruz.)
Yanlarına “selam sizde mikrobijoloji notları var mı acaba” diye yanaştığımız kızların hemşire çıkması dışında bi pürüz yaşamadık. Planımızı tüm soğukkanlılığımızla devam ettirmek niyetindeyiz, yoksa sabahın sekizinden beri ne işimiz var üniversite bahçesinde. Kapıdan girişte de benim kimliği aldılar, bankamatiğe gidiyoz diye girdik. Başımıza bi iş gelmeden iki kız düşürüp gidelim derdindeyim ben. Aydın’ı ‘hangi kızların öğrenci, hangilerinin doktor, hangilerinin hemşire olduğunu öğrenmek gibi bi sıkıntımız olduğunu, bu şekilde hedefe varmamızın uzun zaman alacağı’ fikrine inandırdığımda saat 16.30 civarındaydı. “Bu saatten sonra bi şey yapamayız. iki erkek gelince olmadı tabi. Bi de kızla gelmemiz lazım abi” düşüncesinde hemfikir olup eve gitmeye karar verdiğimizde iki hemşire, kafeteryadaki yaşlı teyze ve ‘hastane girişi nerde’ diye soran amcadan başka kimseyle diyaloga girmemiştik. Kimliğin başına bi iş geldiyse ‘Aydın, dayın fen edebiyatta öğrenci işlerinde değil miydi oğlum ara halletsin, senin yüzünden bulaştık zaten bu işlere’ gibilerinden pislik yapıp yarın gelmemeyi planlıyorum.

Aydın bi yandan; “bugün hiç soru çözmedik oğlum” diye hayıflanırken diğer yandan da “o hemşirelere yazsaydık lan keşke, işleri hazır ne güzel kızlardı işte” diyebilecek kadar gevşek bi çocuktu o zamanlar. Ben akraba evliliği olduğundan şüpheleniyordum ama işin aslını anlattı; bu küçükken babasının arabayı kaçıracakmış. Garajdan çıkarken amcasının arabaya çarpmış. Görürlerse sıçarlar ağzıma diye korkup kuzeninin motora atlayıp babaannesinin yanına kaçmaya yeltenmiş. Kaçmış da, oraya vardığında dedesini elinde levyeyle garaj önünde beklerken bulmuş. Bu da o heyecanla kaçayım buradan diye yüklenmiş gaza; direksiyon hakimiyetini kaybetmiş. Babaannesinin tuhafiye dükkanına dalmış motorla. Amcası babasının elinden zor almış bunu, sonra iyi bi dövmüş tabi. Dedesi girmiş araya oğlum yapma demiş. Babaannesi almış bunu garajda yüzünü yıkıym demiş. Levyeyi almış eline, ağzını burnunu iyi bi kırmış bunun. En son kuzeni almış, uzaklaştırayım yoksa öldüreceksiniz çocuğu diye. zütürdüğü yerde sağlam kalan yerlerini de o kırmış. Ailede kimse sevmezmiş bunu o yüzden. Hepsine tek tek hak verdim, az bile yapmışlar bine. Neyse katil olmam an meselesi diye düşünürken; ilerde bi hareketlilik gördük.

Tam fakülte binasının önünde bi kız fenalaşıp bayılmış. Başında bi kalabalık, ders çıkışı tüm öğrenciler orada. Aydın: “olum fırsat bu fırsat koş, şimdi tanışamazsak daha da tanışamayız kimseyle” dedi. Aniden kendini baygın kızın üstüne atıp “açılın ben doktorum” dedi. Göz göze geldik. ”yani değilim ama tıp okuycam, çok istiyorum, çalışıyorum da.” Beni gösterip ”derece sınıfındayız biz” dedi. Allah belanı versin Aydın. Biri çıkıp dese ki denemeleriniz kaç?(o durumda bunu soracak adam da bizden daha az mal değildir.) Tüm foyamız ortaya çıkacak. Ben derece sınıfına dershanenin sekreter tanıdıktı da öyle gittim lan. “Kim alıyor çoluğu çocuğu içeriye kardeşim” nidalarıyla bahçeden uğurlanırken benim dilimde tek sözcük vardı: “kimliğiiiim.”

hikaye bitti beyler nasıl buldunuz ?