Bölüm 20 :

Hava hala zifiri karanlıktı. Sokak lambaları yanıyordu belki ama hiç bir evden ışık gelmiyordu. Haliyle havanın daha çok kararmasında büyük etkisi oluyordu. Sessizce bir eve girip geceyi orda geçirmeye karar vermiştim. Böylesi daha iyi olur diye düşünüyordum.15 metre ilerde geceyi geçirmeye çok müsait bir müstakil ev vardı. Orda geceyi atlatabilirsem sabaha karşı eczaneye gider ilacı alır ve eve doğru yola çıkardım. Adımlarımı çok dikkatli atarak eve varmayı başardım. Evin kapısı haliyle kilitliydi ama penceresi açık bırakılmıştı. Pencereden içeri girerken nasıl olur da kapıyı kilitleyip pencereyi açık bırakırlar onu anlamakta güçlük çekiyordum.O an düşünmem gereken son şey olduğunu bildiğimden fazla üstüne düşmedim. içerde ilk yaptığım şey buzdolabında ne bulduysam yemek oldu.O kadar gerilim sahnesiyle karşı karşıya gelince insanın karnı acıksa bile hissetmiyormuş. Buzdolabının önüne geldiğimde farketmiştim bunu. Karnımı bir güzel doyurduktan sonra sıra düşüncelerle yalnız kalmaya geldi.En zor kısmıda buydu sanırım. Acaba şuan benden haber alamayınca ne yapıyorlardı ailem. Beni çok merak etmişlermiydi. Yoksa benden ümidi kesip onlardamı yola çıkmıştı.Bu sorular bu sorunlar ve bu olaylar beni delirtmesin diye dua ediyordum Allaha. Birkaç saat içinde dışarı çıkıp yapmam gerekeni yapıp yola çıkacaktım. Yada ben öyle düşünüyordum...

Panpalar şimdiye kadar attığım partlar daha önceden yazılmış elimde hazır olan partlardı part 20 den sonrakileri işten fırsat buldukça yazmaya çalışıcam iş süresince yazabildiğim kadar yazarım akşama doğruda bir sorun olmazsa full burda olucam

Bölüm 21 :

Saatlerce yollarda heba olmuştum ve uykuma yine hakim olmakta zorlanıyordum. Gözlerim bana ihanet etmek için can atıyordu adeta sürekli kapanırken.Çok fazla direniyordum ama bedenim çok yorgun düşmüştü.Tam koltuğa uzanıp pes ettiğimi belli etmiştim ki dışarıdan yine hastalıklıların çığlıkları geldi. Anlık bir irkilmeyle yerimden fırlayıp pencereye doğru yöneldim.Ses uzaktan geliyordu ve pencereden bakmak beni riske atacak bir hareket olmazdı.1 dakika kadar aynı çığlıkları devam ettirdiler. Sonra birden ses kesildi ve yine eski haline döndü etraf. Haliyle benim uykumda tamamen kaçmış bir haldeydi. Bekledim. Uzunca bir süre bekledim.Tam hava aydınlığa kavuştuğu anda dışarı çıktım ve yine pür dikkat ilerlemeye başladım. Eczanenin tam olarak yerini bilmiyordum ama ilerlediğim yolun sonunda olacağını tahmin ediyordum. Hastalıklılardan iyice uzaklaştığımı farkedince adımlarımı biraz hızlandırdım.5 dakika boyunca aynı tempoda hareket ettim.En sonunda tam karşımda görmüş olduğum eczanenin vermiş olduğu mutluluk ve zafer duygusu beni az da olsa başaracağıma inandırmıştı. Hemen eczanenin önüne gittim ve kapısını nasıl açabileceğime dair fikirler yürütmeye başladım. Kilidini incelediğimde ilk önce nasıl açacağımı çözemedim. Biraz daha baktıktan sonra anahtar olmadan açamayacağımı anlayıp çok riskli bir plan kurdum. Eğer başarabilirsem taşla kilidi kırıp çıkan sesten dolayı hastalıklılar gelmeden ilacı alıp arabaya doğru son sürat ilerleyecektim. imkansızı mümkün kılmak gibi birşeydi bu benim için ama yapmak zorundaydım.

Bölüm 22 :

Elime yeterli ağırlıkta bir taş alıp hızla vurmaya başladım.Çıkan ses o kadar şiddetli yankılanıyordu ki ben daha ikinci vuruşumu yapmadan hastalıklıların çığlıkları yükselmeye başladı. Bana doğru geldiklerini hissetmeye başlamıştım.O heyecanla çok sert vuruşlar yapıyordum kilide.Tam kırılmayacağını düşünmeye başlarken son bir vuruş diyerek tüm gücümle vurdum kilide ve kırmayı başardım. Kırıldığını görmemle içeri girip ilacı aramaya başlamam bir oldu.O kadar hızlı göz gezdiriyordum ki ilaçlara gözümden kaçar da başaramam diye çok korkuyordum.O korkuyla arama yapmanın kötü yanıda buydu işte. Kafayı sıyırmak üzereydim. Böyle olmucak diyerek raflardaki tüm ilaçları yere döktüm. Böyle yaparak hem renk ayrımı yapabilecektim hem de isimler daha belli edecekti kendini.Öyle de olmuştu. Hemen ilacı alıp koşmaya başladım.O kadar hızlı koşuyordum ki topuklarımı kıçımda hissediyordum.Çığlıklar git gide yaklaşıyordu. Aramızdaki mesafeyi kapatıyorlardı. Elimden geleni yapıyordum ama yetmiyordu işte. Arabaya kadar dayanamayacağımı anlayıp başka bir araba arayışına başladım. Hızla ileri doğru koşarken 50 metre uzağımda bir araba olduğunu farkettim. işin garip kısmı arabanın kapısının açık olduğunu görebiliyordum. Biraz daha gayret haydi diyerek hızımı biraz daha arttırdım. Arabayla aramda 2 metre kala hastalıklıların nefesini ensemde hissettim.Can havliyle arabanın içine atladım ve hızla kapıyı kapattım. Arabaya öyle sinirli öyle şiddetli saldırıyorlardı ki elim ayağım buz kesti. Korkudan ne yapacağımı şaşırmış halde onları izliyordum.Tam burda kapana kısıldım derken anahtarın kontağa takılı halde olduğunu gördüm. Hemen sürücü koltuğuna geçip arabayı çalıştırdım. Arkamdan uzun süre koştular ama yetişemeyeceklerini anladılar ki pes ettiler. Sanırım bu araba o hastalıklılardan birinindi. Yada benim gibi korkudan ne yapacağını bilemeyerek başka yollar deneyen birinin. Artık bunları düşünmek anlamsızdı.Çünkü evime dönüyordum. Ailemin yanına dönüyordum.

Beyler elimden geldiğince zaman buldukça yazıyorum burdaki çoğu kişi gibi sabaha kadar sözlükte takılıp öğlene doğru kalkan biri değilim çalışıyorum anlayış gösterin kendinizi de belli edin duvara yazmıyım

Bölüm 23 :

Sonunda kurtulmuştum o lanet yerden. ileride daha kötüleride olacaktı belki ama şuanda hiç birşey umurumda değildi. Ailemi o kadar çok özlemiştim ki bir an önce kavuşmak istiyordum onlara. Uzunca bir süre sarılmak kokularını içime çekmek istiyordum. Belki de hayatımda ki en uzun günlerden birini yaşamıştım.Çünkü hem yapayalnız hem tehlikenin tam ortasında hem de ailemden uzak bir gün olmuştu. Yolda giderken kafamda sürekli yer eden bir durum söz konusuydu. Madem bu salgın bu kadar hızlı yayılıyor, madem bunun tedavisiyle alakalı daha bir duyum alamadık o zaman nasıl onlar bize saldırıyorsa biz de onlara saldıracaktık. Bunun nasıl olacağıyla ilgili tek bir yöntem vardı kafamda.Oda her zombi filminde görüldüğü gibi kafaya tek kurşun.Bu yöntem her filmde işe yarıyordu ama gerçeğinde nasıl bir etkisi vardı orasını kestiremiyordum. Beni hala düşündükçe geren bu konuları aklımdan silmeye çalışıp yola odaklandım. Eczanenin olduğu bölge gibi buralarda çok sessiz bir durumdaydı. Yine bir irkilme ve stres anı yaşamıştım.Ama artık yoluma en azından eve dönene kadar hiç birşeyin çıkmasına izin veremezdim.Eve varmama yaklaşık 15 dakika kalmıştı. Heyecanıma yenik düşerek neşeli bir kahkaha attım.Az kalmıştı artık.Çok az kalmıştı. Yüzümde sürekli gülen salakça bir ifadeyle o 15 dakikanında üstesinden geldim ve sonunda eve varabildim. Arabadan inişimle gördüğüm şeyleri idrak etmeye çalışırken yaşadığım dehşeti anlamaya çalışmam bir oldu.

Bölüm 24 :

Apartmandan yaklaşık 500 metre uzaklıkta çok net görünen dağlık bir alan mevcuttu. Orda ise onlarca hastalıklı başıboş halde etrafta dolanıyordu. Biraz daha dikkatli baktığımda buraya yaklaştıklarını farkedebiliyordum. Onları buraya çekecek bir ses veya başka bir şey olmadığı sürece buraya o hızda gelmeleri 2 saati geçmezdi.Bu durumu göz önünde bulundurarak hemen apartmanın kapısına gidip evin ziline bastım.ilk 10 saniye bir şey yok.20 saniye bir şey yok. iyice telaşlanmaya başlamıştım.Tam kapıyı zorlamaya yeltendiğimde kapı açıldı ve o an ki mutluluğum yaklaşmakta olan tehlikeyi unutmama yetmişti. Merdivenleri o kadar hızlı çıkıyordum ki o halimi gören hastalıklı olduğumu zannedebilirdi.1. kat 2. kat 3. kat derken 6. kata çıkmıştım ve kapıya geldiğimde beni gözü yaşlı ama yüzünde kelebekler uçuşan annem karşılamıştı. Sevinçten attığı çığlıkların sesinin yükseldiğini farkedince onu her ne kadar istemesemde susturmak zorunda kaldım. içeri babam ve anneannemide göreceğimin heyecanı ile girdim ama anneme sorduğumda ağlayarak evde sadece ben kaldım dedi. Konuşamaz hale geldim bir anda. Yutkunamıyordum. Ağzımdan sadece noldu ? kelimesini çıkabilmişti zar zor. Annem hıçkıra hıçkıra ağlayarak anneannemin tansiyonu git gide onu çıkmaz yola sürüklediğini ve en sonunda dayanamadığını söyledi.O an bende ağlamaya başladım.Ya babam ? babama noldu ? dedim ağlayarak. Senden uzun süre haber gelmeyince oda burda duramayıp seni aramak için yola çıktı dedi. Annemin bu söylediklerine inanmak istemiyordum bir türlü. Halbuki ben ne umutlarla dayanmıştım onca süre o işkenceye.Şimdi ise bambaşka hayallerle geldiğim bu ev başıma yıkılacakmış gibi hissediyordum.

Bölüm 25 :

Annemle birbirimize bakıp ağlamaktan başka birşey gelmiyordu elimizden. Anneannemin ölmesi başka babamın şuan nerede ne yaptığını bilememem bambaşka acıtıyordu canımı.O an çok fazla acı çekiyordum ama bize yaklaşan tehlikeninde farkındaydım. Anneme hemen burdan ayrılmamız gerektiğini söyledim. Sebebini bile sormadan tamam diyerek kapıya yöneldi. Aşağı hızla inmeye başladık. Yine o gerilim sahnelerinden birini yaşıyordum. Apartmandan dışarı çıktığımızda başımıza gelecek olanın ne olduğunu bilmeden kapıyı açtım ve açtığım gibi etrafı kesmeye başladım. Geldiğim zaman gördüğüm hastalıklılar topluluğu tahminimden çok daha kısa sürede buraya gelmişti. Bizi görmeleri onları harekete geçirmezdi ama arabayı geçip sürmeye başladığım an olacakları biliyordum.Ama başka çaremizinde olmadığını düşünerek arabaya geçip son sürat sürebileceğim ümidiyle arabayı çalıştırdım. Arabayı sürmeye başladığım gibi korktuğum başıma geldi. Onlarca hastalıklı arkamdan koşturmaya başlamıştı.ilk sefer burdan çıktığımda bir görev üzerine belirli bir yere gidiyordum.Şimdi ise çaresizce sürmekten başka birşey gelmiyordu elimden.

O çalıntı diyen binler hikaye benim amk daha önce de yazdım okunmadı şimdi tekrar yazıyorum

Bölüm 26 :

Arabayı çok hızlı sürüyordum ve hastalıklıları atlatmakta zorlanmamıştım. Anneannemin ölümü ve babamın şu an kim bilir nerede ne yapıyor olduğunu bilememem hem sinirlerimin hat safha da olmasına hem de iliklerime kadar çaresizliği içimde hissetmeme sebep oluyordu. Annemin de yanımda ne kadar güvende olabileceğini onu ne kadar koruyabileceğimi kestiremediğimden çıldırmak üzereydim.Ama herşeye rağmen annemin yanımda olduğunu ve birlikte babamı bulabileceğimizin ümidi de vardı içimde. işte bu yüzden artık daha dikkatli olmam gerektiğinin farkındaydım. Aklımda bir an önce babamı bulmaktan başka bir amaç yoktu ama şimdilik geceyi atlatabileceğimiz ve sağlıklı düşünebilmemiz için güvenli bir yer bulmam gerekiyordu. Yaklaşık 1 saat kadar daha düşündüğüm gibi bir yer bulabilme ümidiyle sürdüm arabayı ve o 1 saatin sonunda hiç beklemediğim bir yerde çok şüphe uyandırıcı bir çiftlik evi gördüm.Ev hem büyük hem de güvenli bir eve benziyordu. Lakin şüphe uyandırıcı olmasının sebebi 2 katlı villa diyebileceğimiz bu lüks çiftlik evin üst katında bir odanın ışığı yanıyordu.

Bölüm 26 attığım son parttı beyler 26 dan sonrasını akşam 7.30 8 gibi yazmaya başlıcam haberiniz olsun

Bölüm 27 :

O odadan gelen ışığı gördüğümde benim de içimde bir umut ışığı doğmuştu. Eğer o evde yaşayan birileri varsa en azından yalnız olmayacaktık.Kim olduklarını bilmesem de insan olduklarını bilmem yeterli diye düşünüyordum. Etrafta hastalıklılara dair bir iz yoktu ve ortalık sakindi. Arabayı çiftlik evinin biraz uzağına bırakmayı tercih etmiştim.Çünkü evde nasıl birisi ya da birileri olduğunu bilmediğim için ters bir durumda arabaya ulaşmam biraz zaman alacaktı belki ama arabanın yerini bilen ben olduğum için haliyle araba da güvende olacaktı. Annemle birlikte son derece dikkatli bir şekilde etrafı gözetleyerek eve ilerledik. Panik ve endişe ile geçen 10 dakikalık bir yürüyüşten sonra eve vardık. Arabadan eve yürüdüğümüz yol boyunca etrafta hiç hastalıklı görmemiştik ama yine de tedbiri elden bırakmamak için kapının tokmağını 2 kez çok hafif vurdum.ilk 15 saniye içerden hiç ses gelmeyince 2 kez daha aynı şiddette tekrar vurdum tokmağı. Yine 15-20 saniye ses gelmeyince evin terk edildiğini ve bir odanın ışığının açık bırakıldığını düşünerek anneme arabaya dönmemiz gerektiğini söyledim.Tam arkamıza dönüp gidecektik ki kapı birden açıldı.

Bölüm 28 :

Kapının açıldığını duyar duymaz hızla arkama döndüm. Karşımda annemle yaşıt diyebileceğim bir kadın ve o kadının arkasına saklanmış küçük bir çocuk vardı. Kadının çok korktuğu her halinden belli olacak ki bir an da bizi soru yağmuruna tuttu. Kimsiniz ? Ne istiyorsunuz ? Nasıl geldiniz buraya ? Onları da buraya peşinizden sürüklediniz mi ? Kadının sorularının ardı arkası kesilmiyordu. Yine bir soru soracağı sırada lafa girdim ve eğer izin verirse olan biten her şeyi içeride anlatacağımızı söyledim.Her ne kadar şüpheli gözlerle uzun süre bizi süzdüyse de en sonunda içeri girmemize izin verdi. Evin içi oldukça büyük ve ferahtı. Böyle bir evde insan kendini dışarıdaki tehlikeye karşı güvende olabilirdi ama 2 sorun vardı.1.si babam hala dışarıda bir yerlerde beni arıyordu.2.si ise ev bizim değildi. Annemle ben salonda oturup babamı nerde bulabileceğimize dair tahminler yürütürken ev sahibi kadın bize atıştırmalık bir şeyler hazırlamış ve en önemlisi su getirmişti. yemeğimizi yiyip suyumuzu da içtikten sonra başladık olan biten her şeyi detaylıca konuşmaya.

Bölüm 29 :

Ben başımıza gelen her şeyi anlattıktan sonra kadında anlatmaya başladı.Bu olaylar başlamadan önce de uzun süredir burda yaşadıklarını ve olaylar başladıktan sonra da burda güvende olacaklarını düşündükleri için başka bir yere gitmek istememişler. Kadına kocasının nerede olduğunu sorduğumda 2 sene önce öldüğünü ve çocuğuyla yalnız kaldığını söyledi. Biraz daha konuştuktan sonra kadın bize güvenmiş olacak ki burda istediğimiz kadar kalabileceğimizi, yalnız kalmak istemediğini söyledi. Dışarıda hastalıklılarda dolu bir dünya varken ben de burda kalıp güvende olmak istiyordum ama babamı bulamazsam güvende olmanın da bir anlamı olmadığını biliyordum. Saat epeyce geç olmuş, gece karanlığı bastırmıştı. Salonda bize hazırlanan yerlere bir güzel yatıp uyumak için can atıyorduk. Annem yatar yatmaz yorgun düşüp uyuyakalmıştı ama ben ise sabah olduğunda ona söylemek zorunda olduğum şeye nasıl bir tepki vereceğini düşünmekten uyuyamıyordum.

Bölüm 30 :

Sabahın ilk ışıkları evin içini aydınlatmaya başlamıştı.Ben hala uyumamış, verdiğim hayati kararın nasıl sonuçlara yol açacağını kestirmeye çalışıyordum. Birkaç saat daha koltukta kıvrandıktan sonra dayanamayıp annemi uyandırdım. Uyanır uyanmaz ağlamaya başladı. Defalarca onu sakinleştirmeye çalışıp, ne olduğunu sordum. Biraz kendine geldiğinde rüyasında babamı gördüğünü ama hastalıklı halde gördüğünü söyledi.Ev sahibi kadın annemi duymuş olacak ki hemen aşağıya inip tedirgin bir şekilde ne olduğunu sordu. Olayın şokuyla gece verdiğim hayati kararı bir an da söylemek zorundaymışım gibi hissettim ve anneme onun burda güvenli bir şekilde kalmasını, benim babamı aramaya tek başıma çıkmak zorunda olduğumu söyledim. Annem yine ağlamaya başladı. Babamdan sonra beni de kaybetmek istemediğini, gidilecekse de birlikte gitmemiz gerektiğini söyledi.Ben de tek başıma gitmek istemiyordum ama onu ne kadar süreceğini bilmediğim bu yolculukta riske atamazdım.

Bölüm 31 :

Annem çok dirense de en sonunda ikna olmuş, gitmeme izin vermişti. Onun onayını almadan asla gitmemem gerektiğini bildiğimden çok uğraşmıştım izni alabilmek için. Eğer o izin vermeden çıkıp gidersem bir de peşime takılma ihtimali vardı. Böyle bir durumda ise sonucunu hiç düşünmek istemediğim bir olay meydana gelirdi. Annemi ev sahibi kadına emanet ettikten sonra istemeye istemeye dışarı çıktım. Arabaya doğru temkinli adımlar atarken, korkudan fıldır fıldır olmuş gözlerim etrafta tehlike arz eden bir şey var mı onu inceliyordu. Yine tek başıma kalmış, yine tehlikeyle tek başıma savaşacaktım. Daha önce hayatta kalmayı başarmıştım ama bu salgın öyle hızlı yayılıyordu ki her dakika daha çok risk barındıran bir yer haline getiriyordu dünyayı. Sorunsuz bir şekilde arabaya ulaşmayı başarmıştım. Arabayı çalıştırmadan önce büyük bir sorun olduğunu farkettim.Bu sorun beni belirsizliklere sürükleyen bir sorundu. Arabam vardı, yollar en azından şimdilik güvenli gibi görünüyordu ama babamı aramaya nerden başlayacaktım ? işte bu sorunun cevabını bulmak büyük bir sorundu.

Bölüm 32 :

Neyin nerde ne kadar uzaklıkta olduğunu hiç bilmediğim bu yerde belki bir iz bulurum umuduyla yola çıkmıştım.1 saat kadar yol kat ettikten sonra hastalıklılar belirli aralıklarla gruplar halinde karşıma çıkmaya başladılar. Arabanın sesini duyar duymaz hepsi birden üstüme doğru koşturmaya başladı.Çok dayanıklı olmadıklarını ilk seferimden bildiğim için ben de üstlerine doğru hızlandım. Sağa sola savrulan hastalıklıların araba çarptığında kopmuş et parçaları arabanın üstünde kalmış ve neredeyse kusmama sebep olmuşlardı. Hastalıklıları geride bıraktıktan biraz sonra beni en çok korkutan şeyin başıma gelmiş olması her şey bitti dercesine zihnimin merkezine bir an da yerleşmişti.En olmaması gereken şey olmuştu. Benzin bitmişti !

Bölüm 33 :

Benzinin bitmiş olması büyük bir sorundu.Ama yerleşim alanı diyebileceğim bir yerin yürüyerek görüldüğü kadarıyla en az 1 saat yürüme mesafesinde olması daha büyük bir sorundu.Üstüne bir de hastalıklılara yakalanmadan ilerlemeyi hesaba katarsak en az 3 saat açıkta kalmış olarak ilerlemek zorundaydım. Başaracağıma dair hiç umidim olmayarak arabadan dışarı çıktım. Yolda karşıma çıkan hastalıklılar çok geride kalmıştı ama ileride ne denli bir sürprizle karşılaşacaktım hiç bir fikrim yoktu. Yavaş ve sakin olmaya çalışarak ilerlemeye başladım. Adımlarımı yavaş ve tedbirli atmam hem avantaj hem de dezajvantaj oluyordu benim için. Eğer geceye savunmasız yakalanırsam hiç şansımın olmayacağı apaçık ortadaydı.O yüzden her ne olursa olsun gece karanlığı bastırmadan kendime bir araç bulmak zorundaydım.

Bölüm 34 :

ileride hastalıklılara dair bir iz yoktu.Bu hızlanmam gerektiğini gösteren büyük bir işaretti. Yolda koşar adımlarla ilerlerken o kadar çok yorulmuştum ki düşmemek için kendimi zorluyordum. Yaşanan bu olaylara gösterdiğim aşırı reaksiyon beni çok fazla yoruyordu.Bir yandan da bu haldeyken soğukkanlı olamayacağımı bildiğimden bu halime adapte olup pes etmemem gerektiğine dair kendimi yüreklendiriyordum.Bu çabalarımın işe yaramayacağını, babamı bulamadan salgına yakalanacağıma dair umutsuzluğa kapıldığım bir anda arkadan bana doğru yaklaşan bir aracın sesini duydum. Arkamı dönmemle araca kendimi belli etmeye çalışmam bir oldu. Araç yanımda durdu ve sürücü koltuğunda oturan herif sanki bütün bu olanlar olmamış gibi sırıtarak "Dostum yolda mı kaldın ?" dedi.

Başka yazarlar gibi 2 cümle yazıp onlarca part atmak yerine uzunca yazıp 7 8 part atıyorum okumak isteyen bu şekilde kabul ederse devam edecem yok sürekli atacaksın diyosan ne okunandan bi tak anlaşılır ne de ben o şekilde yazabilirim bugünlük bu kadar yazabildim her sabah 05.30 da kalkıyorum yarın sabah 10 gibi yazmaya başlarım fırsat buldukça 12 ye doğru bir sorun çıkmazsa 7 8 part daha atarım haberiniz olsun