Selamun aleyküm panpalar. Daha önce yazdığım ama beklentimin altında ilgi gören salgın ile ilgili kurgu hikayemi tekrar paylaşıyorum.

Bölüm 1 :

Gece yatarken rahat bir uyku çeceğimi düşündüğüm uykumdan hiç uyanacağımı düşünmediğim bir saatte kan ter içinde uyandım. Nedensizce içime bir huzursuzluk düşmüştü ve bu anlam veremediğim stresli uyanış bir anda tüm uykumu kaçırmayı başarmıştı. Biraz bilgisayarda takılıp daha sonra uykum gelir yatarım diye bilgisayarın başına geçtim.Bir süre call of duty modern warfare oynadıktan sonra sıkıldım ve inci sözlüğe girdim. Normalde trend kısmında kuzenimi gibtim, yengemi gibtim, lisede yaşadıklarım vs. başlıklar olması gerekirken çoğu başlık rusyada meydana gelen ölümcül bir salgın hastalıkla ilgili yazılar içeriyordu.Bu başlıkları görür görmez hemen bir haber sitesi açıp göz gezdirmeye başladım.Son dakika haberlerinin hepsi bu salgın hastalıkla ilgiliydi ve okuduklarıma göre rusyada gece denilebilecek bir saatte ortaya çıkan salgın hastalık şuanda 200 bine yakın insanı çıldırmış gibi saldıran bir deliye çevirmiş ve bu hastalık rusyada hızla yayılıyormuş.Her ne kadar rusları sevmesemde olacaklardan habersiz korkuyla karışık bir üzüntü duymuştum o an.

Bölüm 2 :

Biraz daha haberlere baktıktan sonra uykumun yavaştan gelmesi beni yatağa gitmem için teşvik ediyordu. Yatağa girer girmez rusyada olanları düşünerek tedirgin bir şekilde uyuyakalmışım. Sabah uyandığımda ilk olarak hemen bilgisayarı açtım son durumu öğrenmek için.Son dakika haberini görür görmez elim ayağım birbirine dolandı adeta. Sabaha karşı baktığımda 200 bine yakın diyordu ama şuan gördüğüm rakam 1 milyondu. Olayın şokunu zar zor üstümden atarak rusyada yaşanan arbedeyle alakalı bazı videolar izlemeye başladım. izlediklerimin çoğu amatör çekim olduğu için hastalık kapmış insanları net görmekte zorluk çekiyordum.Net görebildiklerim arasında en çok dikkatimi çeken şey amaçsızca her gördükleri şeye saldırmaları ve gözlerinin kan çanağı haline gelmiş olmasıydı. Olanları bilgisayar karşısında biraz idrak edebildikten sonra kahvaltı için salona geçtim. Birazda evdekilerle rusyada olanlarla ilgili hararetli bir sohbet ettikten sonra haftasonunun verdiği rahatlıkla üstümü değiştirip her cumartesi pazar yaptığım gibi berkayı arayıp cafede buluşmak üzere yola çıktım.

Bölüm 3 :

Her zaman olduğu gibi ben cafeye daha erken gelmiştim ve berkayı beklerken dikkatimi çeken birşey oldu.Her geldiğimde zar zor masa bulabildiğim cafe özelliklede haftasonu boş denebilecek kadar azdı. Bundan biraz rahatsızlık duymuştum ama aldırış etmemeye çalıştım.Ben 2. sigarayı yakmak üzereyken berkay sonunda gelebilmişti ve hep yaptığı şu yüzden bu yüzden geç kaldım açıklamasını yapıp oturdu masaya. Berkayla da soluksuz rusyada olan hastalıkla ilgili muhabbet ettik. Berkay rusyada bu kadar hızlı yayılıyorsa çok kısa sürede tüm dünyaya yayılır diye bir bakıma haklı olduğundan habersiz teoriler varsayıyordu. Konuşurken o kadar rahattı ki sanki bu hastalık türkiyede yaygın hale gelse ona bir zararı olmayacakmış gibi tavırlar sergiliyordu. Biraz daha çay sigara muhabbet 3 lüsünün verdiği hazla oturup hesabı ödeyip çıktık. Dışarda yürürken çoğu kişinin hastalıkla ilgili konuşup tedirgin hallerini görünce pekte şaşırmış olmadık ama gündemin baş köşesinde bu olayın olması beni çok rahatsız etmeye başlamıştı.

Bölüm 4 :

Eve geldiğimde annem mutfakta yemek yapmakla meşgul, babam ise daha işten gelmemişti. Ayak üstü annemle birkaç dakika konuştuktan sonra odama girdim ve bilgisayarımın başına geçtim. Yine hem merak hemde korkuyla karışık bir halde haberlerde son durum nedir diye bir haber sitesine girdim. Rusyada tahmini hastalık bulaşmış insan sayısı 8 milyon olmuş ve sağlıklı olanlar ise ülkeyi terk etmeye başlamış. Rusya çevresindeki birkaç ülkedede küçük çaplı salgın bölgeleri ortaya çıkmış ve böyle devam ederse 1 ay içerisinde tüm dünyaya yayılacağı yazıyordu. Bunları okurken aklımda sürekli böyle bir durum karşısında naparım diye düşünüyordum. Büyük ihtimalle 1 haftaya kalmaz ölür giderim diye düşünüp hem korkuyor hem de zombi halimi düşünüp istemsizce gülüyordum. Kafamda binbir türlü senaryo oluşmuştu bir anda. Bazıları komik bazıları korkunç bazıları da heyecanlı senaryolardı.

Bölüm 5 :

Haftasonunun son günü yani pazar gününe uyanmıştım o sabah. Yani hayatımın bir anda 180 derece değişmesine sebep olan sabaha uyanmıştım. Herşeyden habersiz ilk bir duşa girip güzel bir kahvaltıdan sonra odaya geçip bilgisayarı açtım. Bilgisayar açılırken içimdeki huzursuzluğa ilk önce anlam veremedim. Daha sonra son dakika haberlerine bakınca anladım huzursuzluğumun nedenini. Salgın Çine de bulaşmış ve Çinin neredeyse her bölgesinde faaliyet göstermişti.Çin Nüfus açısından dünyanın en fazla nüfusuna sahip, büyüklüğü açısından nüfusunun yeterli olmadığı bir ülkeydi.Bu yüzden salgın Rusyadakinden daha hızlı yayılmıştı. Rusyada da durum farksızdı zaten.Çevresindeki komşu ülkelerin çoğu da salgından nasibini almış yavaş yavaş Türkiye ve komşu ülkelerine doğru yayılıyordu.Bu durum karşısında ne yapacağımı bilemeyerek Berkayı aradım.Oda haberleri görmüş benim gibi endişelenmeye başlamıştı. Olanları daha detaylı konuşup biraz rahatlamak için Berkayı eve çağırdım.

Bölüm 6 :

Cafeye geldiğimde durum yine aynıydı. Dün olduğu gibi yine boştu masalar ve yine Berkay geç kalmıştı. Cafeye aceleyle geldiğimden sigara almayı unutmuştum. Berkay gelene kadar her zaman aldığım tekelden bi sigara alıyım diyerek çıktım dışarı. içeri girdiğimde gördüğüm manzara beni hayrete düşürmüştü. Standlarda bir tane bile sigara kalmamıştı. Kasada duran adama sorduğumda bu sabah herkesin gelip karton karton sigara aldığını ve sigara şirketlerininde satışı durdurduğunu bu durumun salgının Türkiye de yayılması ihtimali yüzünden olduğunu söyledi.O kadarını tahmin edebilmiştim ama normalden anormale geçişin bu kadar hızlı olacağını tahmin etmiyordum. Sinirli ve şaşkın bir halde tekrar cafeye gittim. Berkay ben gelmeden biraz evvel geldiğini ve aynı şeyi onunda yaşadığını söyledi. Yapacak bir şey yok diyerek asıl konuyu konuşmaya başladık heyecanımıza yenik düşerek.

Bölüm 7 :

Berkay ile uzunca bir süre Türkiye de de aynı durum yaşanırsa ne yaparız, nereye gideriz, ailemizi koruyabilirmiyiz diye hem konuştuk hem de planlar oluşturduk. ikimizinde kafası allak bullak olmuştu bir süreden sonra. Daha fazla bu konu üstüne düşersek daha salgın olmadan bizim delireceğimizi ve artık eve gitmemiz gerektiğini söyleyerek susturdum Berkayı. Hesabı ödemek üzere kalktığımızda bir şok daha yaşadım. Daha dün 2 TL ye içtiğimiz çaylar şimdi 5 TL olmuştu. Bunun sebebinide az çok tahmin ettiğimizden fazla ses etmeyerek cafeden ayrıldık. Berkaya yolda bugün bizde kalmasını teklif ettim.Oda tabii beni kırmayıp kabul etti. Hemen bi annesini arayarak bizde kalacağını haber verdi.Eve doğru yürürken bir elin parmağını geçmeyecek kadar az insan vardı yolda.Ya biz çok cesaretliydik ya da çok aptaldık...

Bölüm 8 :

Eve geldiğimizde kapıyı açan annemin telaşlı hali beni daha çok telaşlandırmıştı. Hemen eve girmemiz gerektiğini söyleyerek bizi hızla içeri soktu. Daha anneme neler olduğunu bile soramadan televizyondan gelen spiker sesi herşeyi açığa kavuşturmuştu.
SALGIN KARADENiZ BÖLGESiNDE FAAiLET GÖSTERMEYE BAŞLADI !
O sesi duyduktan sonra kan beynime sıçramıştı. Sonunda korktuğum başıma gelmişti. Türkiye ye de bulaşmıştı salgın. Daha 2 saat öncesine kadar planlar kurduğumuz teoriler oluşturduğumuz Türkiye ye bulaşırsa fikri gerçekleşmişti.Ben daha olayın şokunu üstümden atamadan annem beni sert bir şekilde dürterek odamda almam gereken ne kadar eşya varsa yanımda taşıyabileceğim hepsini almam gerektiğini ve babam geldiğinde yola çıkacağımızı söyledi. Nereye diye sorduğumda ise anneannemin yanına gideceğimizi söyledi. Anneannemin evi burdan yaklaşık 2.5 saat uzaklıktaydı. Hemen yola çıkmamız gerekiyordu ama babam daha eve gelmemişti.

Bölüm 9 :

Hemen odama çıkıp 3-5 parça kıyafet, önemli niteliği taşıyan bir kaç eşya ve bilgisayarımı alıp aşağı indim. Babam eve gelmiş, annemle beraber onlarda kıyafet yerleştiriyordu valize.Çok geçmeden dışarı çıkıp arabaya geçtik. Sokakta bizim gibi yola çıkan onlarca insan vardı ve hepsinin yüzünden endişeli oldukları okunuyordu. Babam arabayı çalıştırdı ve anneanneme gitmek üzere yola çıktık. Yolda oluşan trafiğin haddi hesabı yoktu. Heryerden korna sesleri ve bağırışmalar geliyordu. Yaklaşık 1 saat kadar trafiğin açılmasını bekledik ve 1 saat sonunda trafik az da olsa bir rahatlama yaşadı. Yolda max hızımız 40 ı geçmiyordu belki ama böyleside iyiydi yaşananlara bakınca diye düşünüyordum. Evde yaklaşık 2.5 saat diye tahmin ettiğim yol 6 saate uzamıştı ve gün hafiften ağarmaya başlıyordu.6 saatlik stresli ve yorucu bir yolcuğu ardımızda bırakarak anneannemin yaşadığı 6 katlı apartmanın en üst katının ziline bastım. Kapı açıldı ve yukarı doğru merdivenleri çıkmaya başladık.

Bölüm 10 :

6. kata geldiğimizde hem o özlediğim tatlılık hem de şu sıralar herkesin yüzünde gördüğüm endişeli ifade ile karşımda duruyordu anneannem. Kapıda uzunca bir sarılma merasimi olduktan sonra içeri geçtik. Apartmana ilk girdiğimde dikkatimi çeken bişey olmuştu. Apartmanda bizim bulunduğumuz kat dışında çıt çıkmıyordu. Babamında dikkatini çekmiş olacakki anneanneme sordu hemen. Anneannem hepsinin son 2 gün içinde evlerini terk ettiğini ve nereye gittiklerini bilmediğini söyledi. Benim açımdan aslında böylesi daha iyiydi.Hem 6. Kattaydık hem apartman boştu hem de apartmanın bulunduğu bölge merkeze çok uzakta kalıyordu. Kendimi böyle bir yerde oldukça güvende hissedebilirdim ancak şunu unutmamam gerekiyordu;Bizi nasıl bir kıyametin beklediğinin henüz farkında değildik.

Bölüm 11 :

Anneannemin evine gelmek dışarıdan rahatlatıcı gibi gözükebilirdi ama asıl şimdi stresli bekleyiş başlamıştı. Annem ve anneannem yorgun olduklarını yatacaklarını söyleyip gittiler. Birisi sabaha kadar bizi beklemiş, diğeri ise 6 saatlik bir yolculuğu geride bırakmıştı ve o yüzden yatmakta haklılardı.Biz ise babamla televizyonun başında son dakika haberlerini pür dikkat dinliyorduk. Spiker salgının doğu bölgesine doğru ilerlediğini ve ordan güney doğu ve akdeniz bölgesine yayılacağının tahmin edildiğini söylüyordu.Biz ege bölgesinde bulunduğumuz için şimdilik güvendeydik ama bu uzun süre güvende kalacağımız anldıbına gelmiyordu maalesef.1-2 saat daha haberleri dinledikten sonra babamda yatacağını söyleyerek gitti. Bende o aceleyle aramayı unuttuğum Berkay ı aradım.

Bölüm 12 :

Yaklaşık 1 saat kadar Berkayla konuşup iyi olduğunu öğrendikten sonra uykumun gelmesiyle göz kapaklarımın iyice ağırlaştığını hissettikten sonra dayanamayıp yatağa attım kendimi. Kaç saat uyudum bilmiyorum ama normalde sabah yapmamız gereken kahvaltıyı zifiri karanlıkta yapmak üzere annem beni uyandırdı. Açlığı yemek lafı dile döküldükten sonra aşırı hissetmeye başlamıştım bi anda. Neyse ki yemek hazır olduktan sonra uyandırmışlardı beni.1 yıldır yemek yememiş gibi saldırdım yemeklere. Anneannem böyle olacağını tahmin ettiğinden 20 tane ekmek almış ve tahmininde çok haklıydı. Yaklaşık 5 ekmek 1 kahvaltıda gitmiş ama böyle devam ederse geriye kalan 15 ekmekte 3 gün içinde biterdi. Herşey şimdilik düzene uygundu ama kıyamet yaklaşmak üzereydi.

Bölüm 13 :

Buraya gelmemizin üzerinden 2 gün geçmişti. Haberlere baktığımda pek çok sivil, asker ve polisin salgına karşı savaştığını görüyordum ama maalesef yetmiyordu hatta aksine salgın daha hızlı bulaşıyordu. internet yok denecek kadar yavaştı ve bilgisayarla işim kalmamıştı artık.Ara sıra haberlere giriyordum bide sözlüğe. Hiç unutmuyorum bir kaç ay önce Türkiye de salgın hastalık olsaydı diye bi başlık açmıştı bi panpam.ilk okuduğumda senin hayal gücünü gibeyim demiştim ama adam sanki geleceği görmüş hikayesini yazarken. Neyse ya diyerek iç geçirdim kendi kendime o an.Artık bilgisayarlada işim olmadığından evden ayrılırken yanıma bir kaç kitap almıştım. Kitap okumayı çok sevmezdim aslında ama şuan olduğu gibi yapacak birşey olmadığını düşünerek almıştım yanıma.ilk okumaya başladığımda yine bir sıkılma durumu meydana geldi ancak sonraları sarmaya başladı.Bir süre sonra soluksuz okumaya başlamıştım. iyice kitaba daldığım sıralarda mutfaktan bir ses geldi. Annemin çığlıkları tüm apartmanda yankılanmıştı. Hemen babamla mutfağa gittik. Anneannem yerde annemin kolları arasında baygın halde gözümün önündeydi. Annem ilacını almayı unutmuş tansiyonu düşmüş diyerek beni dehşete düşürmeyi başarmıştı. işin kötü yanı ilacını almayı unutmuştu ama ilacı unutmasından ziyade ilaç bitmek üzereydi ve dışarı çıkıp ilaç arayacak olan bendim.Çünkü her ne olursa olsun ailemden birine zarar gelmesine izin veremezdim.

Bölüm 14 :

1 saat kadar babamı ikna etme çabalarım sonucunda dışarı çıkmayı başarmıştım. Gideceğim eczanenin ve alacağım ilacın isimlerini bir kağıda yazıp arabaya bindim. Büyük ihtimalle 30 dakika içinde alır gelirim diye düşünüyordum. Arabayı çalıştırdım ve yola çıktım. Yolda giderken aklıma bi an bu olaylar olmadan önceki hayatım geldi.Her ne kadar okuldu evdi sorunlardı diye yakınsamda şuan da 7/24 derse girmeye bile razıydım. Arkadaşlarım geldi bir an aklıma acaba onlar ne durumda diye düşündüm.Bir türlü sevemediğim arkadaşlarımı bile özlemiştim hatta.O an anladım işte bu olanlardan önce çok güzel bir hayat yaşadığımı. Yaktım bir sigara uzunca çektim içime dumanını.Ama bir süre sonra yeter bu kadar duygusallık diyerek yola verdim dikkatimi. Eczaneye çok az yolum kalmıştı. Yaklaşık 200 metre kala karşımdaki manzara kanımı dondurdu.

Bölüm 15 :

Karşımda bir grup hastalıklı insan ateş kırmızısı gözleri, sarkmış hatta hareket ettiklerinde kopan etleri ve özellikle de çıldırmış gibi üstüme gelmeleriyle ilk defa o an vahşetin içinde olduğumu hissetmiştim. Hızla bana yaklaşıyorlardı.Ne yapacaktım ?
Kaçmalımıydım yoksa üstlerine sürüp bir şansım olur diyerek ilerimi gitmeliydim ? Hayatımın en önemli kararlarından birini vermek üzere kapattım gözlerimi.O an korkunun yerini heyecan almıştı. Gözlerimi açmak istemiyordum ne olacaksa olsun diye kendimi hırslandırıyordum. Gözlerimi açtım, derin bir nefes aldım ve tamam hazırdım artık. Onlarla aramda 10 metre ya vardı ya yoktu. Bekledim, bekledim... 5 metre kaldı bekledim yine bekledim ve...

Beyler gece bu partları yazarken uyuyakalmışım kusura bakmayın beklettiğim için.Şu an işe gidiyorum. Fırsat buldukça yazıp atıcam.

Bölüm 16 :

Kararımı vermiştim. Geri basmayacaktım.Tam arabaya atlayacakları sırada gaza yüklendim. Hepsi sağa sola savruldu ama hiç birşey yokmuş gibi peşimden gelmeye devam ettiler. Hızla onlardan uzaklaşırken kalbim yerinden fırlayacak gibi oluyordu aynadan onlara bakarken. Belki de ilk o zaman anlamıştım gerçek korkunun ne demek olduğunu. Görülmeyecek kadar uzaklaşınca hastalıklılardan biraz sakinleşebilmiştim. Hastalıklıların üstümde kurdukları stres bitti üstüne bide havanın kararmasının vermiş olduğu stres başlamıştı. Koskoca dünyada yapayalnız hissediyordum kendimi. Biraz zor olacaktı belki ama bununda üstesinden gelecektim.

Bölüm 17 :

1 saattir yolda kaybolmuş bir şekilde sadece sürüyordum. Tekrar oraya dönmem benim için intihardan başka birşey değildi. Benzin de bitmek üzereydi ve acilen bir eczane bulmam gerekiyordu. Kafamı kurcalayan çok soru vardı. Soru çoktu ama aralarında sadece 1 tanesi çok önemliydi;Yaşamak istiyor musun ? Kendime onlarca kez evet diyordum ama bunu nasıl başaracağımı bilmiyordum. Biraz sakinleşmeyi denedim. Başardımda. Sakinken daha iyi düşünebilirdim. Arabayı sağa çektim. Otoban gibi bir yerde güvenli olur bende biraz düşünme fırsatı bulurum diye durdum. Eğer geri dönersem yine aynı grupla veya onlardan daha fazla bir grupla karşılaşmam çok yüksek. Buna nazaran ilerlemeye devam edersem beni neyin beklediğini bilmiyorum. Büyük riskti ikiside ama bildiğin yere gitmemin azda olsa bir avantajı vardı.Hem bildiğim tek eczanede oradaydı. Derin bir nefes aldım, Cesaretimi topladım ve korkudan ölmek üzere olduğum yere geri dönmeye karar verdim.

Bölüm 18 :

Aklımı kurcalayan bir soru vardı ki bu en kötüsüydü. Haberlerde çabuk yayılacağı tahmin ediliyordu ama Ege bölgesine bu kadar hızlı yayılacağı tahmin edilmiyordu.Şimdi bu zifiri karanlıkta çaresizce hastalıklıların olduğu yöne doğru sürerken düşünüyorum da acaba evde eczaneye gitmek için bu kadar ısrar edermiydim bu durumu bilerek. Sanırım giderdim diye düşünüyordum. Kendim için çıkmamıştım çünkü bir amaç bir görev için çıkmıştım. Kısacası ailem için çıkmıştım bu yola. Sevsemde sevmesemde katlanmak zorundaydım artık bu halime.Şuan yakınmak söylenmek boştu.Önemli olan bir şey varsa o da ailemin yanına sağ salim dönmek, anneannemin hayatını kurtarmaktı.

Bölüm 19 :

Benim için şimdilik cehennem bölgesi olan yere tamamen eczaneye odaklanarak gelmiştim. Arabayı durdurduğum yer tahminime göre yürüyerek eczaneye 15 dakikalık uzaklıktaydı. Kontağı kapattım ve yavaşça arabadan indim. Telefon hattı tamamen kegib olduğundan telefon sadece fener görevi görüyordu ki bu benim için çok önemliydi. Etrafımı durduğum yerde çok dikkatli inceledim. Ortalık çok sessizdi ve bu benim için çok kötü sonuçlar doğurabilirdi.O yüzden bende o an bana çok akıllıca gelen ama aslında aptallığın zirvesi olan bir şey yaptım. Elime bir taş alıp 20 metre uzağımdaki evin penceresine fırlattım.Cam öyle şiddetli kırıldı ki camın kırılmasıyla hayatımda duyduğum en korkunç ses kırılma sesine karıştı.Bu sesin ne olduğunu ve nerden geldiğini sezebilmiştim. istediklerinde çok hızlı olabildiklerimi anladığım için hemen ordan uzaklaşarak. Eczaneye doğru gittiğini düşündüğüm yola girdim. Yolun ortalarına doğru ara sokak gibi bir yerden onları izliyordum. Geldiklerinde birşeyi daha farkettim ki hala yere düşen cam parçaları onların saniyesinde o yöne çevrilmesine sebep oluyordu. Buda demek oluyordu ki müthiş bir algılama yeteneğine sahiptiler. Sonuç olarak eczaneye giden yolda ölüm kadar sessiz ve soğukkanlı olmalıydım.