O çalıntı diyen binler hikaye benim amk daha önce de yazdım okunmadı şimdi tekrar yazıyorum

Bölüm 26 attığım son parttı beyler 26 dan sonrasını akşam 7.30 8 gibi yazmaya başlıcam haberiniz olsun

Bölüm 12 :

Yaklaşık 1 saat kadar Berkayla konuşup iyi olduğunu öğrendikten sonra uykumun gelmesiyle göz kapaklarımın iyice ağırlaştığını hissettikten sonra dayanamayıp yatağa attım kendimi. Kaç saat uyudum bilmiyorum ama normalde sabah yapmamız gereken kahvaltıyı zifiri karanlıkta yapmak üzere annem beni uyandırdı. Açlığı yemek lafı dile döküldükten sonra aşırı hissetmeye başlamıştım bi anda. Neyse ki yemek hazır olduktan sonra uyandırmışlardı beni.1 yıldır yemek yememiş gibi saldırdım yemeklere. Anneannem böyle olacağını tahmin ettiğinden 20 tane ekmek almış ve tahmininde çok haklıydı. Yaklaşık 5 ekmek 1 kahvaltıda gitmiş ama böyle devam ederse geriye kalan 15 ekmekte 3 gün içinde biterdi. Herşey şimdilik düzene uygundu ama kıyamet yaklaşmak üzereydi.

Bölüm 25 :

Annemle birbirimize bakıp ağlamaktan başka birşey gelmiyordu elimizden. Anneannemin ölmesi başka babamın şuan nerede ne yaptığını bilememem bambaşka acıtıyordu canımı.O an çok fazla acı çekiyordum ama bize yaklaşan tehlikeninde farkındaydım. Anneme hemen burdan ayrılmamız gerektiğini söyledim. Sebebini bile sormadan tamam diyerek kapıya yöneldi. Aşağı hızla inmeye başladık. Yine o gerilim sahnelerinden birini yaşıyordum. Apartmandan dışarı çıktığımızda başımıza gelecek olanın ne olduğunu bilmeden kapıyı açtım ve açtığım gibi etrafı kesmeye başladım. Geldiğim zaman gördüğüm hastalıklılar topluluğu tahminimden çok daha kısa sürede buraya gelmişti. Bizi görmeleri onları harekete geçirmezdi ama arabayı geçip sürmeye başladığım an olacakları biliyordum.Ama başka çaremizinde olmadığını düşünerek arabaya geçip son sürat sürebileceğim ümidiyle arabayı çalıştırdım. Arabayı sürmeye başladığım gibi korktuğum başıma geldi. Onlarca hastalıklı arkamdan koşturmaya başlamıştı.ilk sefer burdan çıktığımda bir görev üzerine belirli bir yere gidiyordum.Şimdi ise çaresizce sürmekten başka birşey gelmiyordu elimden.

Bölüm 14 :

1 saat kadar babamı ikna etme çabalarım sonucunda dışarı çıkmayı başarmıştım. Gideceğim eczanenin ve alacağım ilacın isimlerini bir kağıda yazıp arabaya bindim. Büyük ihtimalle 30 dakika içinde alır gelirim diye düşünüyordum. Arabayı çalıştırdım ve yola çıktım. Yolda giderken aklıma bi an bu olaylar olmadan önceki hayatım geldi.Her ne kadar okuldu evdi sorunlardı diye yakınsamda şuan da 7/24 derse girmeye bile razıydım. Arkadaşlarım geldi bir an aklıma acaba onlar ne durumda diye düşündüm.Bir türlü sevemediğim arkadaşlarımı bile özlemiştim hatta.O an anladım işte bu olanlardan önce çok güzel bir hayat yaşadığımı. Yaktım bir sigara uzunca çektim içime dumanını.Ama bir süre sonra yeter bu kadar duygusallık diyerek yola verdim dikkatimi. Eczaneye çok az yolum kalmıştı. Yaklaşık 200 metre kala karşımdaki manzara kanımı dondurdu.

Bölüm 19 :

Benim için şimdilik cehennem bölgesi olan yere tamamen eczaneye odaklanarak gelmiştim. Arabayı durdurduğum yer tahminime göre yürüyerek eczaneye 15 dakikalık uzaklıktaydı. Kontağı kapattım ve yavaşça arabadan indim. Telefon hattı tamamen kegib olduğundan telefon sadece fener görevi görüyordu ki bu benim için çok önemliydi. Etrafımı durduğum yerde çok dikkatli inceledim. Ortalık çok sessizdi ve bu benim için çok kötü sonuçlar doğurabilirdi.O yüzden bende o an bana çok akıllıca gelen ama aslında aptallığın zirvesi olan bir şey yaptım. Elime bir taş alıp 20 metre uzağımdaki evin penceresine fırlattım.Cam öyle şiddetli kırıldı ki camın kırılmasıyla hayatımda duyduğum en korkunç ses kırılma sesine karıştı.Bu sesin ne olduğunu ve nerden geldiğini sezebilmiştim. istediklerinde çok hızlı olabildiklerimi anladığım için hemen ordan uzaklaşarak. Eczaneye doğru gittiğini düşündüğüm yola girdim. Yolun ortalarına doğru ara sokak gibi bir yerden onları izliyordum. Geldiklerinde birşeyi daha farkettim ki hala yere düşen cam parçaları onların saniyesinde o yöne çevrilmesine sebep oluyordu. Buda demek oluyordu ki müthiş bir algılama yeteneğine sahiptiler. Sonuç olarak eczaneye giden yolda ölüm kadar sessiz ve soğukkanlı olmalıydım.

Bölüm 16 :

Kararımı vermiştim. Geri basmayacaktım.Tam arabaya atlayacakları sırada gaza yüklendim. Hepsi sağa sola savruldu ama hiç birşey yokmuş gibi peşimden gelmeye devam ettiler. Hızla onlardan uzaklaşırken kalbim yerinden fırlayacak gibi oluyordu aynadan onlara bakarken. Belki de ilk o zaman anlamıştım gerçek korkunun ne demek olduğunu. Görülmeyecek kadar uzaklaşınca hastalıklılardan biraz sakinleşebilmiştim. Hastalıklıların üstümde kurdukları stres bitti üstüne bide havanın kararmasının vermiş olduğu stres başlamıştı. Koskoca dünyada yapayalnız hissediyordum kendimi. Biraz zor olacaktı belki ama bununda üstesinden gelecektim.

Bölüm 15 :

Karşımda bir grup hastalıklı insan ateş kırmızısı gözleri, sarkmış hatta hareket ettiklerinde kopan etleri ve özellikle de çıldırmış gibi üstüme gelmeleriyle ilk defa o an vahşetin içinde olduğumu hissetmiştim. Hızla bana yaklaşıyorlardı.Ne yapacaktım ?
Kaçmalımıydım yoksa üstlerine sürüp bir şansım olur diyerek ilerimi gitmeliydim ? Hayatımın en önemli kararlarından birini vermek üzere kapattım gözlerimi.O an korkunun yerini heyecan almıştı. Gözlerimi açmak istemiyordum ne olacaksa olsun diye kendimi hırslandırıyordum. Gözlerimi açtım, derin bir nefes aldım ve tamam hazırdım artık. Onlarla aramda 10 metre ya vardı ya yoktu. Bekledim, bekledim... 5 metre kaldı bekledim yine bekledim ve...

Bölüm 33 :

Benzinin bitmiş olması büyük bir sorundu.Ama yerleşim alanı diyebileceğim bir yerin yürüyerek görüldüğü kadarıyla en az 1 saat yürüme mesafesinde olması daha büyük bir sorundu.Üstüne bir de hastalıklılara yakalanmadan ilerlemeyi hesaba katarsak en az 3 saat açıkta kalmış olarak ilerlemek zorundaydım. Başaracağıma dair hiç umidim olmayarak arabadan dışarı çıktım. Yolda karşıma çıkan hastalıklılar çok geride kalmıştı ama ileride ne denli bir sürprizle karşılaşacaktım hiç bir fikrim yoktu. Yavaş ve sakin olmaya çalışarak ilerlemeye başladım. Adımlarımı yavaş ve tedbirli atmam hem avantaj hem de dezajvantaj oluyordu benim için. Eğer geceye savunmasız yakalanırsam hiç şansımın olmayacağı apaçık ortadaydı.O yüzden her ne olursa olsun gece karanlığı bastırmadan kendime bir araç bulmak zorundaydım.

Bölüm 28 :

Kapının açıldığını duyar duymaz hızla arkama döndüm. Karşımda annemle yaşıt diyebileceğim bir kadın ve o kadının arkasına saklanmış küçük bir çocuk vardı. Kadının çok korktuğu her halinden belli olacak ki bir an da bizi soru yağmuruna tuttu. Kimsiniz ? Ne istiyorsunuz ? Nasıl geldiniz buraya ? Onları da buraya peşinizden sürüklediniz mi ? Kadının sorularının ardı arkası kesilmiyordu. Yine bir soru soracağı sırada lafa girdim ve eğer izin verirse olan biten her şeyi içeride anlatacağımızı söyledim.Her ne kadar şüpheli gözlerle uzun süre bizi süzdüyse de en sonunda içeri girmemize izin verdi. Evin içi oldukça büyük ve ferahtı. Böyle bir evde insan kendini dışarıdaki tehlikeye karşı güvende olabilirdi ama 2 sorun vardı.1.si babam hala dışarıda bir yerlerde beni arıyordu.2.si ise ev bizim değildi. Annemle ben salonda oturup babamı nerde bulabileceğimize dair tahminler yürütürken ev sahibi kadın bize atıştırmalık bir şeyler hazırlamış ve en önemlisi su getirmişti. yemeğimizi yiyip suyumuzu da içtikten sonra başladık olan biten her şeyi detaylıca konuşmaya.

Bölüm 24 :

Apartmandan yaklaşık 500 metre uzaklıkta çok net görünen dağlık bir alan mevcuttu. Orda ise onlarca hastalıklı başıboş halde etrafta dolanıyordu. Biraz daha dikkatli baktığımda buraya yaklaştıklarını farkedebiliyordum. Onları buraya çekecek bir ses veya başka bir şey olmadığı sürece buraya o hızda gelmeleri 2 saati geçmezdi.Bu durumu göz önünde bulundurarak hemen apartmanın kapısına gidip evin ziline bastım.ilk 10 saniye bir şey yok.20 saniye bir şey yok. iyice telaşlanmaya başlamıştım.Tam kapıyı zorlamaya yeltendiğimde kapı açıldı ve o an ki mutluluğum yaklaşmakta olan tehlikeyi unutmama yetmişti. Merdivenleri o kadar hızlı çıkıyordum ki o halimi gören hastalıklı olduğumu zannedebilirdi.1. kat 2. kat 3. kat derken 6. kata çıkmıştım ve kapıya geldiğimde beni gözü yaşlı ama yüzünde kelebekler uçuşan annem karşılamıştı. Sevinçten attığı çığlıkların sesinin yükseldiğini farkedince onu her ne kadar istemesemde susturmak zorunda kaldım. içeri babam ve anneannemide göreceğimin heyecanı ile girdim ama anneme sorduğumda ağlayarak evde sadece ben kaldım dedi. Konuşamaz hale geldim bir anda. Yutkunamıyordum. Ağzımdan sadece noldu ? kelimesini çıkabilmişti zar zor. Annem hıçkıra hıçkıra ağlayarak anneannemin tansiyonu git gide onu çıkmaz yola sürüklediğini ve en sonunda dayanamadığını söyledi.O an bende ağlamaya başladım.Ya babam ? babama noldu ? dedim ağlayarak. Senden uzun süre haber gelmeyince oda burda duramayıp seni aramak için yola çıktı dedi. Annemin bu söylediklerine inanmak istemiyordum bir türlü. Halbuki ben ne umutlarla dayanmıştım onca süre o işkenceye.Şimdi ise bambaşka hayallerle geldiğim bu ev başıma yıkılacakmış gibi hissediyordum.

Bölüm 27 :

O odadan gelen ışığı gördüğümde benim de içimde bir umut ışığı doğmuştu. Eğer o evde yaşayan birileri varsa en azından yalnız olmayacaktık.Kim olduklarını bilmesem de insan olduklarını bilmem yeterli diye düşünüyordum. Etrafta hastalıklılara dair bir iz yoktu ve ortalık sakindi. Arabayı çiftlik evinin biraz uzağına bırakmayı tercih etmiştim.Çünkü evde nasıl birisi ya da birileri olduğunu bilmediğim için ters bir durumda arabaya ulaşmam biraz zaman alacaktı belki ama arabanın yerini bilen ben olduğum için haliyle araba da güvende olacaktı. Annemle birlikte son derece dikkatli bir şekilde etrafı gözetleyerek eve ilerledik. Panik ve endişe ile geçen 10 dakikalık bir yürüyüşten sonra eve vardık. Arabadan eve yürüdüğümüz yol boyunca etrafta hiç hastalıklı görmemiştik ama yine de tedbiri elden bırakmamak için kapının tokmağını 2 kez çok hafif vurdum.ilk 15 saniye içerden hiç ses gelmeyince 2 kez daha aynı şiddette tekrar vurdum tokmağı. Yine 15-20 saniye ses gelmeyince evin terk edildiğini ve bir odanın ışığının açık bırakıldığını düşünerek anneme arabaya dönmemiz gerektiğini söyledim.Tam arkamıza dönüp gidecektik ki kapı birden açıldı.

Bölüm 34 :

ileride hastalıklılara dair bir iz yoktu.Bu hızlanmam gerektiğini gösteren büyük bir işaretti. Yolda koşar adımlarla ilerlerken o kadar çok yorulmuştum ki düşmemek için kendimi zorluyordum. Yaşanan bu olaylara gösterdiğim aşırı reaksiyon beni çok fazla yoruyordu.Bir yandan da bu haldeyken soğukkanlı olamayacağımı bildiğimden bu halime adapte olup pes etmemem gerektiğine dair kendimi yüreklendiriyordum.Bu çabalarımın işe yaramayacağını, babamı bulamadan salgına yakalanacağıma dair umutsuzluğa kapıldığım bir anda arkadan bana doğru yaklaşan bir aracın sesini duydum. Arkamı dönmemle araca kendimi belli etmeye çalışmam bir oldu. Araç yanımda durdu ve sürücü koltuğunda oturan herif sanki bütün bu olanlar olmamış gibi sırıtarak "Dostum yolda mı kaldın ?" dedi.

Bölüm 18 :

Aklımı kurcalayan bir soru vardı ki bu en kötüsüydü. Haberlerde çabuk yayılacağı tahmin ediliyordu ama Ege bölgesine bu kadar hızlı yayılacağı tahmin edilmiyordu.Şimdi bu zifiri karanlıkta çaresizce hastalıklıların olduğu yöne doğru sürerken düşünüyorum da acaba evde eczaneye gitmek için bu kadar ısrar edermiydim bu durumu bilerek. Sanırım giderdim diye düşünüyordum. Kendim için çıkmamıştım çünkü bir amaç bir görev için çıkmıştım. Kısacası ailem için çıkmıştım bu yola. Sevsemde sevmesemde katlanmak zorundaydım artık bu halime.Şuan yakınmak söylenmek boştu.Önemli olan bir şey varsa o da ailemin yanına sağ salim dönmek, anneannemin hayatını kurtarmaktı.

Bölüm 22 :

Elime yeterli ağırlıkta bir taş alıp hızla vurmaya başladım.Çıkan ses o kadar şiddetli yankılanıyordu ki ben daha ikinci vuruşumu yapmadan hastalıklıların çığlıkları yükselmeye başladı. Bana doğru geldiklerini hissetmeye başlamıştım.O heyecanla çok sert vuruşlar yapıyordum kilide.Tam kırılmayacağını düşünmeye başlarken son bir vuruş diyerek tüm gücümle vurdum kilide ve kırmayı başardım. Kırıldığını görmemle içeri girip ilacı aramaya başlamam bir oldu.O kadar hızlı göz gezdiriyordum ki ilaçlara gözümden kaçar da başaramam diye çok korkuyordum.O korkuyla arama yapmanın kötü yanıda buydu işte. Kafayı sıyırmak üzereydim. Böyle olmucak diyerek raflardaki tüm ilaçları yere döktüm. Böyle yaparak hem renk ayrımı yapabilecektim hem de isimler daha belli edecekti kendini.Öyle de olmuştu. Hemen ilacı alıp koşmaya başladım.O kadar hızlı koşuyordum ki topuklarımı kıçımda hissediyordum.Çığlıklar git gide yaklaşıyordu. Aramızdaki mesafeyi kapatıyorlardı. Elimden geleni yapıyordum ama yetmiyordu işte. Arabaya kadar dayanamayacağımı anlayıp başka bir araba arayışına başladım. Hızla ileri doğru koşarken 50 metre uzağımda bir araba olduğunu farkettim. işin garip kısmı arabanın kapısının açık olduğunu görebiliyordum. Biraz daha gayret haydi diyerek hızımı biraz daha arttırdım. Arabayla aramda 2 metre kala hastalıklıların nefesini ensemde hissettim.Can havliyle arabanın içine atladım ve hızla kapıyı kapattım. Arabaya öyle sinirli öyle şiddetli saldırıyorlardı ki elim ayağım buz kesti. Korkudan ne yapacağımı şaşırmış halde onları izliyordum.Tam burda kapana kısıldım derken anahtarın kontağa takılı halde olduğunu gördüm. Hemen sürücü koltuğuna geçip arabayı çalıştırdım. Arkamdan uzun süre koştular ama yetişemeyeceklerini anladılar ki pes ettiler. Sanırım bu araba o hastalıklılardan birinindi. Yada benim gibi korkudan ne yapacağını bilemeyerek başka yollar deneyen birinin. Artık bunları düşünmek anlamsızdı.Çünkü evime dönüyordum. Ailemin yanına dönüyordum.

Bölüm 31 :

Annem çok dirense de en sonunda ikna olmuş, gitmeme izin vermişti. Onun onayını almadan asla gitmemem gerektiğini bildiğimden çok uğraşmıştım izni alabilmek için. Eğer o izin vermeden çıkıp gidersem bir de peşime takılma ihtimali vardı. Böyle bir durumda ise sonucunu hiç düşünmek istemediğim bir olay meydana gelirdi. Annemi ev sahibi kadına emanet ettikten sonra istemeye istemeye dışarı çıktım. Arabaya doğru temkinli adımlar atarken, korkudan fıldır fıldır olmuş gözlerim etrafta tehlike arz eden bir şey var mı onu inceliyordu. Yine tek başıma kalmış, yine tehlikeyle tek başıma savaşacaktım. Daha önce hayatta kalmayı başarmıştım ama bu salgın öyle hızlı yayılıyordu ki her dakika daha çok risk barındıran bir yer haline getiriyordu dünyayı. Sorunsuz bir şekilde arabaya ulaşmayı başarmıştım. Arabayı çalıştırmadan önce büyük bir sorun olduğunu farkettim.Bu sorun beni belirsizliklere sürükleyen bir sorundu. Arabam vardı, yollar en azından şimdilik güvenli gibi görünüyordu ama babamı aramaya nerden başlayacaktım ? işte bu sorunun cevabını bulmak büyük bir sorundu.

Bölüm 17 :

1 saattir yolda kaybolmuş bir şekilde sadece sürüyordum. Tekrar oraya dönmem benim için intihardan başka birşey değildi. Benzin de bitmek üzereydi ve acilen bir eczane bulmam gerekiyordu. Kafamı kurcalayan çok soru vardı. Soru çoktu ama aralarında sadece 1 tanesi çok önemliydi;Yaşamak istiyor musun ? Kendime onlarca kez evet diyordum ama bunu nasıl başaracağımı bilmiyordum. Biraz sakinleşmeyi denedim. Başardımda. Sakinken daha iyi düşünebilirdim. Arabayı sağa çektim. Otoban gibi bir yerde güvenli olur bende biraz düşünme fırsatı bulurum diye durdum. Eğer geri dönersem yine aynı grupla veya onlardan daha fazla bir grupla karşılaşmam çok yüksek. Buna nazaran ilerlemeye devam edersem beni neyin beklediğini bilmiyorum. Büyük riskti ikiside ama bildiğin yere gitmemin azda olsa bir avantajı vardı.Hem bildiğim tek eczanede oradaydı. Derin bir nefes aldım, Cesaretimi topladım ve korkudan ölmek üzere olduğum yere geri dönmeye karar verdim.

Bölüm 29 :

Ben başımıza gelen her şeyi anlattıktan sonra kadında anlatmaya başladı.Bu olaylar başlamadan önce de uzun süredir burda yaşadıklarını ve olaylar başladıktan sonra da burda güvende olacaklarını düşündükleri için başka bir yere gitmek istememişler. Kadına kocasının nerede olduğunu sorduğumda 2 sene önce öldüğünü ve çocuğuyla yalnız kaldığını söyledi. Biraz daha konuştuktan sonra kadın bize güvenmiş olacak ki burda istediğimiz kadar kalabileceğimizi, yalnız kalmak istemediğini söyledi. Dışarıda hastalıklılarda dolu bir dünya varken ben de burda kalıp güvende olmak istiyordum ama babamı bulamazsam güvende olmanın da bir anlamı olmadığını biliyordum. Saat epeyce geç olmuş, gece karanlığı bastırmıştı. Salonda bize hazırlanan yerlere bir güzel yatıp uyumak için can atıyorduk. Annem yatar yatmaz yorgun düşüp uyuyakalmıştı ama ben ise sabah olduğunda ona söylemek zorunda olduğum şeye nasıl bir tepki vereceğini düşünmekten uyuyamıyordum.

Bölüm 32 :

Neyin nerde ne kadar uzaklıkta olduğunu hiç bilmediğim bu yerde belki bir iz bulurum umuduyla yola çıkmıştım.1 saat kadar yol kat ettikten sonra hastalıklılar belirli aralıklarla gruplar halinde karşıma çıkmaya başladılar. Arabanın sesini duyar duymaz hepsi birden üstüme doğru koşturmaya başladı.Çok dayanıklı olmadıklarını ilk seferimden bildiğim için ben de üstlerine doğru hızlandım. Sağa sola savrulan hastalıklıların araba çarptığında kopmuş et parçaları arabanın üstünde kalmış ve neredeyse kusmama sebep olmuşlardı. Hastalıklıları geride bıraktıktan biraz sonra beni en çok korkutan şeyin başıma gelmiş olması her şey bitti dercesine zihnimin merkezine bir an da yerleşmişti.En olmaması gereken şey olmuştu. Benzin bitmişti !

Bölüm 30 :

Sabahın ilk ışıkları evin içini aydınlatmaya başlamıştı.Ben hala uyumamış, verdiğim hayati kararın nasıl sonuçlara yol açacağını kestirmeye çalışıyordum. Birkaç saat daha koltukta kıvrandıktan sonra dayanamayıp annemi uyandırdım. Uyanır uyanmaz ağlamaya başladı. Defalarca onu sakinleştirmeye çalışıp, ne olduğunu sordum. Biraz kendine geldiğinde rüyasında babamı gördüğünü ama hastalıklı halde gördüğünü söyledi.Ev sahibi kadın annemi duymuş olacak ki hemen aşağıya inip tedirgin bir şekilde ne olduğunu sordu. Olayın şokuyla gece verdiğim hayati kararı bir an da söylemek zorundaymışım gibi hissettim ve anneme onun burda güvenli bir şekilde kalmasını, benim babamı aramaya tek başıma çıkmak zorunda olduğumu söyledim. Annem yine ağlamaya başladı. Babamdan sonra beni de kaybetmek istemediğini, gidilecekse de birlikte gitmemiz gerektiğini söyledi.Ben de tek başıma gitmek istemiyordum ama onu ne kadar süreceğini bilmediğim bu yolculukta riske atamazdım.