bölüm 11 :
ertesi gün annem beni uyandırdığında ortalık çok sessizdi. Camdan dışarıyı izliyordum, mesai başlangıç saati olmasına rağmen sokaktan çıt çıkmıyordu. Acaba bundan sonra dısarıya hiç çıkamayacakmıyız diye düşünürken annem beni kahvaltıya çağırdı. masada bütün aile televizyondaki haberlere bakıyorduk ,kanalların hepsinde hastalığın hemen hemen tüm şehirlere yayıldığını ve acil bir durum haricinde dışarıya çıkılmaması gerektiği söyleniyordu. hepimiz çok gerilmiştik. Aklıma bi anda berkay geldi,o şehirde kalmıştı bulunduğu apartman kalabalık bir muhitteydi ve tehlikede olabilirdi. içimde biraz korku biraz merak ile berkayı aradım.
-alo berkay
-nolur yardım et !!acil buraya gelmen lazım çok zor durumdayım.
-ne oldu kötü bişey mi oldu sakin ol berkay !
-ZENCILER... ZENCILER HERYERDE!!,GÖRDÜKLERi HERŞEYi gibiYORLAR. ÇABUK BANA YARDIM ET SUANDA KAPIYI ZORLUYORLAR.
duyduklarım karşısında şok olmuştum bir süre berkaya cevap veremedim telefondan uzaklarda cığlık sesleri ve ohhlamalar geliyordu.
-b.. be.. berkay ordamısın?
-aaaaaoöoh!!!
hat düşmüştü. telefondan son gelen ses korku dolu fakat bi o kadarda rahatladığını hissettiğim berkayın çıglığıydı. zenciyle neyi kastetmişti?.hastalık insanları zenciye mi çeviriyordu? gibi sorular kafamı kurcalarken bizi ne kadar uzun bir serüvenin (yannanın) beklediğinin farkında bile değildim.

Bölüm 11 :

Anneannemin evine gelmek dışarıdan rahatlatıcı gibi gözükebilirdi ama asıl şimdi stresli bekleyiş başlamıştı. Annem ve anneannem yorgun olduklarını yatacaklarını söyleyip gittiler. Birisi sabaha kadar bizi beklemiş, diğeri ise 6 saatlik bir yolculuğu geride bırakmıştı ve o yüzden yatmakta haklılardı.Biz ise babamla televizyonun başında son dakika haberlerini pür dikkat dinliyorduk. Spiker salgının doğu bölgesine doğru ilerlediğini ve ordan güney doğu ve akdeniz bölgesine yayılacağının tahmin edildiğini söylüyordu.Biz ege bölgesinde bulunduğumuz için şimdilik güvendeydik ama bu uzun süre güvende kalacağımız anldıbına gelmiyordu maalesef.1-2 saat daha haberleri dinledikten sonra babamda yatacağını söyleyerek gitti. Bende o aceleyle aramayı unuttuğum Berkay ı aradım.

Bölüm 12 :

Yaklaşık 1 saat kadar Berkayla konuşup iyi olduğunu öğrendikten sonra uykumun gelmesiyle göz kapaklarımın iyice ağırlaştığını hissettikten sonra dayanamayıp yatağa attım kendimi. Kaç saat uyudum bilmiyorum ama normalde sabah yapmamız gereken kahvaltıyı zifiri karanlıkta yapmak üzere annem beni uyandırdı. Açlığı yemek lafı dile döküldükten sonra aşırı hissetmeye başlamıştım bi anda. Neyse ki yemek hazır olduktan sonra uyandırmışlardı beni.1 yıldır yemek yememiş gibi saldırdım yemeklere. Anneannem böyle olacağını tahmin ettiğinden 20 tane ekmek almış ve tahmininde çok haklıydı. Yaklaşık 5 ekmek 1 kahvaltıda gitmiş ama böyle devam ederse geriye kalan 15 ekmekte 3 gün içinde biterdi. Herşey şimdilik düzene uygundu ama kıyamet yaklaşmak üzereydi.

Bölüm 13 :

Buraya gelmemizin üzerinden 2 gün geçmişti. Haberlere baktığımda pek çok sivil, asker ve polisin salgına karşı savaştığını görüyordum ama maalesef yetmiyordu hatta aksine salgın daha hızlı bulaşıyordu. internet yok denecek kadar yavaştı ve bilgisayarla işim kalmamıştı artık.Ara sıra haberlere giriyordum bide sözlüğe. Hiç unutmuyorum bir kaç ay önce Türkiye de salgın hastalık olsaydı diye bi başlık açmıştı bi panpam.ilk okuduğumda senin hayal gücünü gibeyim demiştim ama adam sanki geleceği görmüş hikayesini yazarken. Neyse ya diyerek iç geçirdim kendi kendime o an.Artık bilgisayarlada işim olmadığından evden ayrılırken yanıma bir kaç kitap almıştım. Kitap okumayı çok sevmezdim aslında ama şuan olduğu gibi yapacak birşey olmadığını düşünerek almıştım yanıma.ilk okumaya başladığımda yine bir sıkılma durumu meydana geldi ancak sonraları sarmaya başladı.Bir süre sonra soluksuz okumaya başlamıştım. iyice kitaba daldığım sıralarda mutfaktan bir ses geldi. Annemin çığlıkları tüm apartmanda yankılanmıştı. Hemen babamla mutfağa gittik. Anneannem yerde annemin kolları arasında baygın halde gözümün önündeydi. Annem ilacını almayı unutmuş tansiyonu düşmüş diyerek beni dehşete düşürmeyi başarmıştı. işin kötü yanı ilacını almayı unutmuştu ama ilacı unutmasından ziyade ilaç bitmek üzereydi ve dışarı çıkıp ilaç arayacak olan bendim.Çünkü her ne olursa olsun ailemden birine zarar gelmesine izin veremezdim.

Bölüm 14 :

1 saat kadar babamı ikna etme çabalarım sonucunda dışarı çıkmayı başarmıştım. Gideceğim eczanenin ve alacağım ilacın isimlerini bir kağıda yazıp arabaya bindim. Büyük ihtimalle 30 dakika içinde alır gelirim diye düşünüyordum. Arabayı çalıştırdım ve yola çıktım. Yolda giderken aklıma bi an bu olaylar olmadan önceki hayatım geldi.Her ne kadar okuldu evdi sorunlardı diye yakınsamda şuan da 7/24 derse girmeye bile razıydım. Arkadaşlarım geldi bir an aklıma acaba onlar ne durumda diye düşündüm.Bir türlü sevemediğim arkadaşlarımı bile özlemiştim hatta.O an anladım işte bu olanlardan önce çok güzel bir hayat yaşadığımı. Yaktım bir sigara uzunca çektim içime dumanını.Ama bir süre sonra yeter bu kadar duygusallık diyerek yola verdim dikkatimi. Eczaneye çok az yolum kalmıştı. Yaklaşık 200 metre kala karşımdaki manzara kanımı dondurdu.

Bölüm 15 :

Karşımda bir grup hastalıklı insan ateş kırmızısı gözleri, sarkmış hatta hareket ettiklerinde kopan etleri ve özellikle de çıldırmış gibi üstüme gelmeleriyle ilk defa o an vahşetin içinde olduğumu hissetmiştim. Hızla bana yaklaşıyorlardı.Ne yapacaktım ?
Kaçmalımıydım yoksa üstlerine sürüp bir şansım olur diyerek ilerimi gitmeliydim ? Hayatımın en önemli kararlarından birini vermek üzere kapattım gözlerimi.O an korkunun yerini heyecan almıştı. Gözlerimi açmak istemiyordum ne olacaksa olsun diye kendimi hırslandırıyordum. Gözlerimi açtım, derin bir nefes aldım ve tamam hazırdım artık. Onlarla aramda 10 metre ya vardı ya yoktu. Bekledim, bekledim... 5 metre kaldı bekledim yine bekledim ve...

Beyler gece bu partları yazarken uyuyakalmışım kusura bakmayın beklettiğim için.Şu an işe gidiyorum. Fırsat buldukça yazıp atıcam.

Rezerved

Rez okurum

Bölüm 16 :

Kararımı vermiştim. Geri basmayacaktım.Tam arabaya atlayacakları sırada gaza yüklendim. Hepsi sağa sola savruldu ama hiç birşey yokmuş gibi peşimden gelmeye devam ettiler. Hızla onlardan uzaklaşırken kalbim yerinden fırlayacak gibi oluyordu aynadan onlara bakarken. Belki de ilk o zaman anlamıştım gerçek korkunun ne demek olduğunu. Görülmeyecek kadar uzaklaşınca hastalıklılardan biraz sakinleşebilmiştim. Hastalıklıların üstümde kurdukları stres bitti üstüne bide havanın kararmasının vermiş olduğu stres başlamıştı. Koskoca dünyada yapayalnız hissediyordum kendimi. Biraz zor olacaktı belki ama bununda üstesinden gelecektim.

Bölüm 17 :

1 saattir yolda kaybolmuş bir şekilde sadece sürüyordum. Tekrar oraya dönmem benim için intihardan başka birşey değildi. Benzin de bitmek üzereydi ve acilen bir eczane bulmam gerekiyordu. Kafamı kurcalayan çok soru vardı. Soru çoktu ama aralarında sadece 1 tanesi çok önemliydi;Yaşamak istiyor musun ? Kendime onlarca kez evet diyordum ama bunu nasıl başaracağımı bilmiyordum. Biraz sakinleşmeyi denedim. Başardımda. Sakinken daha iyi düşünebilirdim. Arabayı sağa çektim. Otoban gibi bir yerde güvenli olur bende biraz düşünme fırsatı bulurum diye durdum. Eğer geri dönersem yine aynı grupla veya onlardan daha fazla bir grupla karşılaşmam çok yüksek. Buna nazaran ilerlemeye devam edersem beni neyin beklediğini bilmiyorum. Büyük riskti ikiside ama bildiğin yere gitmemin azda olsa bir avantajı vardı.Hem bildiğim tek eczanede oradaydı. Derin bir nefes aldım, Cesaretimi topladım ve korkudan ölmek üzere olduğum yere geri dönmeye karar verdim.

Bölüm 18 :

Aklımı kurcalayan bir soru vardı ki bu en kötüsüydü. Haberlerde çabuk yayılacağı tahmin ediliyordu ama Ege bölgesine bu kadar hızlı yayılacağı tahmin edilmiyordu.Şimdi bu zifiri karanlıkta çaresizce hastalıklıların olduğu yöne doğru sürerken düşünüyorum da acaba evde eczaneye gitmek için bu kadar ısrar edermiydim bu durumu bilerek. Sanırım giderdim diye düşünüyordum. Kendim için çıkmamıştım çünkü bir amaç bir görev için çıkmıştım. Kısacası ailem için çıkmıştım bu yola. Sevsemde sevmesemde katlanmak zorundaydım artık bu halime.Şuan yakınmak söylenmek boştu.Önemli olan bir şey varsa o da ailemin yanına sağ salim dönmek, anneannemin hayatını kurtarmaktı.

Bölüm 19 :

Benim için şimdilik cehennem bölgesi olan yere tamamen eczaneye odaklanarak gelmiştim. Arabayı durdurduğum yer tahminime göre yürüyerek eczaneye 15 dakikalık uzaklıktaydı. Kontağı kapattım ve yavaşça arabadan indim. Telefon hattı tamamen kegib olduğundan telefon sadece fener görevi görüyordu ki bu benim için çok önemliydi. Etrafımı durduğum yerde çok dikkatli inceledim. Ortalık çok sessizdi ve bu benim için çok kötü sonuçlar doğurabilirdi.O yüzden bende o an bana çok akıllıca gelen ama aslında aptallığın zirvesi olan bir şey yaptım. Elime bir taş alıp 20 metre uzağımdaki evin penceresine fırlattım.Cam öyle şiddetli kırıldı ki camın kırılmasıyla hayatımda duyduğum en korkunç ses kırılma sesine karıştı.Bu sesin ne olduğunu ve nerden geldiğini sezebilmiştim. istediklerinde çok hızlı olabildiklerimi anladığım için hemen ordan uzaklaşarak. Eczaneye doğru gittiğini düşündüğüm yola girdim. Yolun ortalarına doğru ara sokak gibi bir yerden onları izliyordum. Geldiklerinde birşeyi daha farkettim ki hala yere düşen cam parçaları onların saniyesinde o yöne çevrilmesine sebep oluyordu. Buda demek oluyordu ki müthiş bir algılama yeteneğine sahiptiler. Sonuç olarak eczaneye giden yolda ölüm kadar sessiz ve soğukkanlı olmalıydım.

Bölüm 20 :

Hava hala zifiri karanlıktı. Sokak lambaları yanıyordu belki ama hiç bir evden ışık gelmiyordu. Haliyle havanın daha çok kararmasında büyük etkisi oluyordu. Sessizce bir eve girip geceyi orda geçirmeye karar vermiştim. Böylesi daha iyi olur diye düşünüyordum.15 metre ilerde geceyi geçirmeye çok müsait bir müstakil ev vardı. Orda geceyi atlatabilirsem sabaha karşı eczaneye gider ilacı alır ve eve doğru yola çıkardım. Adımlarımı çok dikkatli atarak eve varmayı başardım. Evin kapısı haliyle kilitliydi ama penceresi açık bırakılmıştı. Pencereden içeri girerken nasıl olur da kapıyı kilitleyip pencereyi açık bırakırlar onu anlamakta güçlük çekiyordum.O an düşünmem gereken son şey olduğunu bildiğimden fazla üstüne düşmedim. içerde ilk yaptığım şey buzdolabında ne bulduysam yemek oldu.O kadar gerilim sahnesiyle karşı karşıya gelince insanın karnı acıksa bile hissetmiyormuş. Buzdolabının önüne geldiğimde farketmiştim bunu. Karnımı bir güzel doyurduktan sonra sıra düşüncelerle yalnız kalmaya geldi.En zor kısmıda buydu sanırım. Acaba şuan benden haber alamayınca ne yapıyorlardı ailem. Beni çok merak etmişlermiydi. Yoksa benden ümidi kesip onlardamı yola çıkmıştı.Bu sorular bu sorunlar ve bu olaylar beni delirtmesin diye dua ediyordum Allaha. Birkaç saat içinde dışarı çıkıp yapmam gerekeni yapıp yola çıkacaktım. Yada ben öyle düşünüyordum...

Panpalar şimdiye kadar attığım partlar daha önceden yazılmış elimde hazır olan partlardı part 20 den sonrakileri işten fırsat buldukça yazmaya çalışıcam iş süresince yazabildiğim kadar yazarım akşama doğruda bir sorun olmazsa full burda olucam

Kunabiliri

Rezullah. Adamsınn

Rezerved

Rez okurum

23 ten devam