Geçen hafta babannemi kaybettik beyler. Küçüklüğümden beridir evde ilk defa cenaze olduğu için gözlem yapma şansım oldu biraz. Cenaze eve geliyo bizde ölen kişi son kez evine gelsin diye, evde 100 tane kadın var, ortada tabut var üzerine cam bir bölme yapmışlar tabutun baş tarafında yüzünü görmek için, ölenin kızları tabutun başında avaz avaz ağıt yakıyolar. Burada bir parantez açayım ben bu ağıt işini anlamıyorum beyler, yani sadece nida atsalar neyse de baya uzun uzun cümleler kuruyolar ağlarken, gerçekten üzgün bir insan cümle filan kurmaz amk, ya sessizce ağlar ya da nida atar bence, böyle bir şey yaşayan varsa söylesin.

Neyse devam edeyim, içerisi orta doğu gibi karışık amk, ben de ayıp olmasın diye gireyim dedim, arkadan karılar fıs fıs bak bu da torunuymuş, bilmem nerde okuyurmuş falan konuşuyorlar, gün çıktı ya huurlara.

Yani beyler batı özentisi filan değilim ama yabancıların duruşunu daha çok takdir ediyorum bu konuda, daha metanetliler, daha samimiler, ortalığı ayağa kaldırmadan kendi içlerinde yaşıyorlar üzüntülerini.

Ben ölürsem de cenazemde You'll Never Walk Alone çalın nolur lan, orta doğu kültürüyle yollamayın beni gardaşlar: