(Aradan 3 saat geçer.)
Babamın gözleri açılmaya başladığı anda bizde çantasını topladık ve onu bir yere yatırdık. Uyandı ve ne olduğunu sorduğunda ise aniden bayıldığı yalanını ortaya attık. Stresten herhalde dedi ve gece saat 01.00 a geldiği zaman ilginç sesler ve ayak sesleri duydum her şeyi hazırladım. Kilitledim üssü ve içeri girmeleri zaman alırdı. Hastalıklı insanları gördüm klagib her zaman ki gibi geliyorlar ve bende vuruyordum.Ama artık burası çok sıkmaya başlamıştı. Günde 4 öğün yemek yiyince stoklar da azalmaya başlamıştı bile.Bir orduya yetecek kadar yemek yoktu artık çünkü 5 kişiydik ve çocukların gelişmesi önemli olduğu için onlar 6 öğün yiyorlardi. Neyse sesleri duydum ve hazirlandik olasılığı bir saldırıya Karşı savunmamiz hazırdı. Geliyorlardı ayak sesleri, duydum.Bunlar daha farklılaşıyordu yakınlaştıkça. Bunlar hastalıklı değil normal insanlardı. Evet.Kapıyı tiklattilar ve yalvardilar bizler de insanen aldık onları. Yani annem aldı. Konuştuk sohbet ettik açlardı yemek verdik. Sorduk nerede geldiniz diye. Ankara dan buraya gelmişler.Bir kadın ve bir erkekti gelenler. Evlilerdi.Erkek olan askerliğini burada yapmış ve burada sığınabileceklerini düşünmüşler. Hikayelerini sorduk.(Onların ağzından anlatıyorum.)
Rusya da salgın olduğu zaman yani 2 3 ay öncesine kadar her şeyimiz vardı rahattık. Cocuklarimiz evimiz ailemiz hala bir aradaydı. Annemler bizde yaşıyorlardı. Daha sonra salgın sıçradıkça daha çok korktuk ama bir şey yapamadık. Varımız yoğumuzu erkenden sattık ve daha küçük bir yere sığındık çünkü para önemliydi yada biz öyle sandık. Artık paranın bir önemi yoktu. Eger salgın bitecekse ben canımı bile vermeye razıyım ama artık para geçerli değil bu dünya da.Artık eşitiz ve bu eşitliği anlamamız çok geç oldu.Bu hayat bitmez sanıyorduk sonsuza dek veyahut ölene dek mutlu olacağımızı sandık.Ama önce annem öldü. Salgın ona bulaşmıştı ve onu kendi ellerimle öldürdüm.Çocuklarımızı bir gün evde bıraktık klagib yemek bulmak için ve eve geldiğimiz zaman yoklardı.Ya kaçtılar yada kaçırıldılar. Kendime sıkmak ve ölmek istedim ama can dostum beni engelledi. Eger kacirildilar ise bulabilirdik yada kaçtılar ise ama kendimizi oldurursek bir mezarımız bile olmayacaktı.Çok acılar çektik buraya gelirken. Bize saldırmaya çalıştılar. Eşim askerlik için buraya gelmişti bir umut belki insan vardir diye geldik bizde ve sizleri bulduk, sizler bizim son umudumuzsunuz.
Dediler ve ağlamaya başladılar. Kendime hakim olamadım ve bir damla yaş aktı gözümden. Gercekten yaşadıkları çok acıydı.