ben bena ve dövüş klübüne hoşgeldiniz.

Dövüş Kulübü’nün birinci kuralı… Dövüş Kulübü hakkında konuşmayacaksınız.
Dövüş Kulübü’nün ikinci kuralı… Dövüş Kulübü hakkında KONUŞMAYACAKSINIZ.
Dövüş Kulübü’nün üçüncü kuralı… Birisi dur derse ya da sakatlanırsa kavga biter.
ve dördüncü kural… Sadece iki kişi dövüşür.
Beşinci kural… Her sefer sadece bir dövüş olur.
Altıncı kural… Tişört yok, ayakkabı yok.
Yedinci kural… Dövüş sürebildiğince uzun sürer.
Sekizinci ve son kural… Eğer bu Dövüş Kulübü’nde ilk gecenizse, dövüşeceksiniz.

Umut işkenceyi uzatır
-fredik niçe

ironi nedir? ironi ölümden korkmanın size ölümün korkulmayacak bir şey olduğunu göstermesidir. Herkes o efsane replikleri bilir sanırım. "Her şeyini kaybetmeden asla özgür olamazsın" ya da "Tüm umudunuzu kaybetmek özgürlüktür" Yalnızca tüm umudunuzu kaybettikten sonra umudu gerçekten anlayabilirsiniz. Daha önce bu sözleri hiç gerçekten anlamamıştım. Ta ki ölüm korkusu zihnimin bir köşesine yerleşene kadar. Günlerce düşündüm, ölümü, yok olmayı... Sonra oturup ölmeyi bekledim, çünkü öleceğime inandırmıştım kendimi. işte her şeyin temelinde bu inanış vardı. Çünkü öleceğiz. Belki bunu okuduğunuzda "Tabii ki öleceğiz, bunu yeni mi anladın" diyebilirsiniz. Ama ölümü gerçekten anladınız mı? Tabii, aklınıza gelmiştir ara sıra, düşünmüşsünüzdür karanlığı, ben de yaşadım bunları çünkü, biliyorum. Ama hiçbir zaman tam anlamıyla benimsememiştim. Ölüm benim için yapay bir kavramdı. Çevremdekiler ölüyordu belki ama ben ölmeyecektim. Tamam ölecektim ama çok sonra, daha çok zamanım vardı.