yaşım 22 olmuş okulun bitmesine 3 ay kaldı ve ben hala kulağımda kulaklık hayal kuruyorum. Lisedeyken kendime söz verdiğim o hayallerimi düşünüyorum ve bulunduğum konumla o hayallerden ne kadar uzakta olduğumu fark ediyorum

göz açıp kapayıncaya kadar geçmiş yıllar beyler hiç fark edemedim. koca 4 yıl sanki dün gibi aklım. şimdi sırada iş sahibi olmak var ama istemediğim bir bölümden mezun olup istemediğim bir iş için çalışıcam

Oysa lisedeyken ne güzeldi. Her gün geleceğimi tasarlar, hep o günü hayal ederdim. Sanki gerçekleşeceğinden eminmiş gibi heyecanlanır rüyalarımda bile hayallerimi görürdüm.

Yaş biraz ilerleyip gerçekleri gördüğümde edilen hayallerin imkansıza yakın olduğunu fark ettim. Ve şunuda fark ettim. Ben korkağın tekiymişim. Uğrunda canımı vereceğim hayallerim olduğunu kendime söylediğim halde bu umutsuzluk içinde boğulup gidiyorum. Ama bir taraftanda gerçekler kendini gösterdiğinde mantıklı olanın bu olduğunu düşünüyorum

Bilemiyorum beyler. insan hayallerini kaybettiğinde yaşama arzusunu da kaybediyor. Sanırım 5 sene sonrada aynısını yaşayacağım. 30 una merdiven dayamış biri olarak kulağında kulaklıkla aptalca hayaller kurmaya devam edeceğim. Gerçekleşmeyeceğini bilmenin acısını hissederek.

Size tavsiyem aileyi değil kendi vijdanınızı dinleyerek üniye gidin. Ailenizden kopun ve özerkliğinizi ilan edin. Özgür bir birey olduğunuzu fark ederek yaşayın. Çalışın ve hayal edin.