0
Tyler merhum, bir gün, yannanını keserken, nasrettin hoca görür:
“Hey, tyler, bindiğin dalı kesme, sonra karışmam ha!” diye seslenir ama, Tyler’ın bir kulağından girer, bir kulağından çıkar; bir, bir daha indirir baltasını. Derken, gib kırılır, gelir, Tyler da boylu boyunca serlir yere. Gayri yarayı, bereyi, düşünen kim! Hemen koşar adamın arkasından:
“Yahu, sen benim keseceğimi bildin, yiyeceğimi de bilirsin; gel, deyiver, Allah aşkına!” diye, hocanın yakasına sarılır. Hoca ne desin, yakasını Tylerın elinden kurtarmak için:
“Bunu bilmeyecek ne var! Şu bindiğin eşek bir yellenirse, canın ağzına gelir; bir daha yellendi mi, canın çıkar vesselam!” deyip, yürüyüverir.
Tyler, etleri yükler, evin yolunu tutar ama, eşek bu, yokuş yukarı bir eşeklik etmez mi, canı burasına gelir Tyler’ın, körolasıca, bir daha o eşekliği yapmaz mı! Tyler’ın iflahı tükenir, yıkılıverir yere. Duyup gelenler, bir iki ah, vah’tan sonra, cenazesini evine kaldıracak olurlar. Çamur, çaylak bir yerden geçerken, “Buradan mı geçsek şuradan mı?” diye hesap, kitap ettiklerini duyunca, Tyler, tabuttan başını uzatır:
“Vallahi, der; ben sağ iken su kasabın önünden gelir giderdim ama, gene de siz bilirsiniz.!”
Özet: Kasap bahane.
