truely true

Vazgeçtim gözlerinden
Vazgeçtim sözlerinden
Bir ah de yeter

Sessisce kimsesizce
Gönderdim dudaklarımı
Öpme al yeter

Hiç tanımaz tenim ellerini
Bilmez yüreğim bilmez yüreğini
Ah bu koku, bu ten, bu dokunuş
Ah bu delilik sarsar bedenimi
Yok olmak anıdır şimdi...

hastalıklardan şikayetlerim git gide arttı seni son gördüğümden beri. oram buram ağrıyor. stres diye diye geçistirdiler ama artık daha büyük şehirde bakılmam gerektiğini söylemeleri korkuttu beni. sana belli etmezdim korkularımı ama en çok ölmekten korkarım ben.. en azından hayattan beklentilerimi almadan ölmekten... çok sevdiğim insanlara doyamadan ölmekten..

düşününce kader çizgimizin nerede biteceğinden habersiz olduğumuzu her şey ne kadar da anlamsız.. ne için varız diye sormadan edemiyorum.. yanında olmasını istediği insanların kalması için daha çok çaba sarf etmediğine üzülmez mi insan? kötü birşey öğrenirsem aklıma gelecek en büyük pişmanlığım olacağın için üzülür müydün? ya da bilmen gerekir mi onu bile bilmiyorum. boşluktayım, kararsızım, isteksizim...

eğer ölüm değilse bizi ayıran yazık olmuş, hata yapmışız..

sesini duymaya çok ihtiyacım var..

Yokken de varsın. Tıpkı varken olmadığın gibi..

zamana direnemiyor duygular. yenik düşüyoruz.. unutuluyoruz malesef..

arada hatırla beni. hissederim belki...

hayatıma getirdiğin o ılık rüzgarı özledim..

sigarayı çok artırdım şu aralar. güçsüzlüğüm her hatama rağmen yanımda olacağını bildiğim kimsenin olmayışından. keşke hiç vermeseydin bana bu rahatlığı da korksaydım seni üzmekten..gel gör ki sen de vefa dolu bi insandın ve sevgini, değerlerini her şeyin üzerinde tutardın. anlam vermekte zorlanıyorum başkasını seçtiğine. demek ki onu daha çok sevdiğini anlamam gerekirdi.. hoş gerçi bizim daha bir çok şeyi anlamamız gerekirdi zamanında ama aşk, tutku bize her hatamızı doğru gösterdi. aşkın verdiği yetkiye dayanarak girdiğimiz o yoldan, günahlardan hiç pişman olmayacağım ama bu dert de beni ya yazar yapar ya mezar.. geceleri kendimle başbaşa kaldığımda aklıma senden başka birşey gelmemesi beni korkutuyor. yazmak içimi açıyor ve okuyacağını bilmek.. aldırma ama güçlüyümdür bilirsin, yaşamaya devam edicem ve tanrıdan senle karşılaşmayı rica edicem..

geçenlerde filmde duyduğum bi nostaljik şarkıda geldin aklıma. anlatırdın ya ankarada 45likler dinlemeye eski yeni adında bi meyhaneye gittiğini... içten içe kıskanırdım bunu da tazecik bir genç kızken yaşadığını anlattığın herşeyde olduğu gibi. çünkü o zamanlar daha az yorgun ve daha az yıpranmıştın bu sancılı hayattan ve eminim ki güzelliğin tanrının varlığının kanıtı gibiydi ve ışık saçıyordu varlığın etrafındakilere.. yorulmuştun ama ışığın aynı parlaklığıyla önünü aydınlatıyordu hayatında olduğun insanın. ağzından çıkan her kelime ne kadar kıymetliymiş meğer, saf ve yumuşacık kalabilmeyi başarmış yüreğinden kopup gelen.. seninle her saniyenin altın değerinde olduğunu anlamak için kaybetmem gerekiyormuş seni demekki.. ne acı..

https://youtu.be/AiCuhgH7f0U

nickaltına ilk yazdığımdan bu yana 3,5 sene olmuş vay bee * gençliğim senden ibaret. senle büyüdüm, akıllandım adam oldum. acının ne demek olduğunu da sende öğrendim, şimdi ise en büyüğünü yaşadım. başkasının yanında uykuya daldığını düşündüğüm geceler içim eriyor.. oysa sen benimdin..

Ne de çok yakışmış gelinlik sana.. keşke yanındaki ben olabilseydim.

umarım çok mutlusundur prenses..

birgün, bir parkta otururken, biliyorum
bir el yağmurla dokunacak omuzuma
bir çift göz, bir davet, bir kalp
çoluğu çocuğu terk edeceğim.

yapraklar dökülecek, çiçekler solacak
bir sonbahar, bir sabah ve bir yağmur olacak
toprak ve insan kokularıyla,
uğultulu bir sarhoşluk içinde, yıllar için
başımı alıp gideceğim.

https://youtu.be/83PXWOoucDU

https://youtu.be/qooEhxBfY4E

https://m.youtube.com/watch?v=V4ih9KraQe0

Herşey, herkes güzel olabilir. Ama insanın kendisine ait olan hem güzel, hem de anlamlıdır. Benim olmadığını bilerek yanında olduğum her seferinde güzelliğinin anlamı azaldı, bazı kavramların içi boşaldı. Engel olmam imkansızdı buna. Sen de olamazdın.

Altı yıl süren, içinde heyecan, merak, sevgi, şefkat, minnettarlık ve güzel olan herşeyin olduğu bir hikayenin kıvılcımlandığı yerde şimdi küllerine su dökmek... Ne dram ama!

yine yeniden ve neyseki kalbimiz son kez kırıldı... acılardan ders hayattan bir "nefes" çıkardık... tüm üzen, süründüren,günlerce ağlatan anılarımı serbest bırakıyorum... tüm güzel anılarıma kalbimin ufak ve gizli bir köşesinde yer ayırdım... sözlük bu sana son içimi döküşüm,"bu hikayede "onun için" son sözlerim ve son virgülüm, sana da hoşçakal binbir hevesle buluşulup sonra da çekiciliğini kaybettiğini öğrenen truely true.. incindim çok söyleyemedim, yine de hepiniz hoşçakalın...