trt çocukluk nostaljisi

trt de susam sokağı olurdu

saat 15:00 haberlerini zafer kiraz sunardı genellikle.
bu arada çizgi film olurdu. susam sokağı da olurdu.
saat 17:00 da genelde "bu toprağın sesi"
saat 18:00 de "akşama doğru" olurdu. kültür sanat programı.

1990 yılında cumartesi günleri saat 10:00-11:00 arası çizgi sinema olurdu. bir ara bir kaç bölümlük bir çizgi sinema oynadı. uzayda geçiyor. uzay gemileri bildiğimiz denizdeki transatlantik veya yük bandıralı gemiler.

bir de insanları robotlaştırırlardı falan. acayip bir çocuk filmi vardı. mana veremiyorum hala..

bir de dandik dandik ama faydalı olduğunu zannettiğim bilimsel deneylerin olduğu program vardı. kağıt paraşüt falan yaparlardı.

bir de origami yapılan bir program veya program bölümü vardı.

BBG yani bir başka gece cuma gecelerinin vaz geçilmeziydi. alternatif olmayınca öyle oluyor mecbur. komik videolar kısmını çok severdim. çocukluk.

pazar günleri evet hayır yarışması olurdu

barış manço (saygıyla anıyoruz) "7 den 77 ye" mi "7 den 70 e" öyle bir programı olurdu. adam olacak çocuk progrdıbına çıkmak isterdim.

neler var neler...

hatırlayan varsa yazsın panpalar. 80'lerin çocukları bilir ancak.

@4 panpa, ben üni terk. şu an aileme göre işsizim. kendime göre reklam ajansım var.
çocuklar da faidelensin.

@6 şizofrenim falanım ben galiba.
ispat: http://inci.sozlukspot.co...form%c3%bcl%c3%bc-capsli/

geçmişime ihtiyacımvar. siz de yazın panpalar

@10 ben yazacağımı yazdım amk.
sıra sizde.

edit: interaktif takılırım ben.

çocukluğum güzel geçti benim. özenin binler.

@14 yiyorsa oku pampa...

radyasyon kuzeyden yeni giriş yapıyordu ülkemize henüz.
apartmanda değil, küçük bir kasabayken ilçe olan bir yerde müstakil evimizde büyüdüm.
toprakla oynadım. arkadaşlarım vardı. üzerimi kirletirdim annem kızmazdı.
oyuna dalıp altıma işerdim bazen. bir keresinde sıçmışım. ama ben hatırlamıyorum.
köpeğimiz vardı 2 tane. birisi hastalandı öldü, birisi de yaşlanmış, komşu tüfekle vurmuş öldürmüş, gömmüş.

komşularımız beni çok severdi. daha doğrusu benim yaşıtım falan olan 5 küçük çocuktuk biz. hepimizi severlerdi.
bir komşumuzun küçük fırını vardı, mahallenin çocuklarına küçük ekmekler yapardı. ekmeklerin içinden yumurta çıkardı. çok sevinirdik.
oyuna dalıp, yine üzerimize işerdik.

benim bigibletim vardı, 3 tekerlekli. evden dışarı çıkarmazlardı. oyuncak traktör, kamyon ve buldozerim vardı. yol yapardım. yollar yapardım. büyüyünce işin mühendisliğini okuyacağım, ancak 7. senede bırakacağım aklıma gelmezdi.

babam memurdu. memur maaşları düşüktü, alım gücü yoktu. ama mutluydu insanlar.
geceleri muhabbet etmek için olan zamanları elinden alınmamıştı.

sonra taşındık o mahalleden; yeni mahallemiz daha güzeldi. kirada oturuyorduk. ev sahibimiz üst katta. çok iyi insanlardı.
komşularımız da öyle.

kar yağınca çok sevinirdik. babam kardan adam yapmıştı bir defasında. Babamda bile büyük bir kardan adamdı. Eridi sonra.

Sonra ben okula başladım. ilkokulda "şimdi okullu olduk" şarkısını söyledik.
okul hiç bir zaman hoşuma gitmedi. babam orada öğretmendi. ama ben okulu sevmiyordum.
20 sene boyunca, her dersin 1. dakikasında 40. 45. dakikaları beklerdim.
aklımda kalanlar sadece teneffüsler. suni bir nefes aldırıyordu bana.

arkadaşlarım arasında tek gözlüklü bendim. "optik" derlerdi. ama çoğu zaman "profesör" derlerdi.
üniversitede profesörlüğün iyi bir şey olmadığını anladım.
okul da iyi bir yer değildi.

özet: mutlu güzel bir çocukluk hatırlıyorum; istediğim bu.

ibretlik yazıyorum panpalar. kaçırmayın. olay @14 de.

devam...

ortaokul da bitti aynı ilçede. anadolu ve fen liseleri sınavı, meslek lisesi sınavı, devlet parasız yatılı sınavları ayrı ayrı yapılırdı o zamanlar.
ben hepsini kazandım. istanbula gittim. ergen üstü bir lise hayatım oldu. tüm sınıf öyleydik.
krafatımız düzensizce sallanmaz, ayaklarımızda spor ayakkabı olmazdı. saçlarımızı jole ile dikmezdik. ortadan ayırmak feci modaydı.
bazen anarşistlik yapıp saçlarımızı yanlardan ortaya doğru tarardık. sonra çok moda olmuş. olacağı belliydi.

çok şeyler yaptım. çok şeyler yaptık.
kötü yola gitmeyelim diye paramız sınırlı olurdu, harcayamazdık. samatya'dan yeni kapıya, oradan sahilden doğru balat'a kadar yürürdük. güzel olurdu.
tinerciler, baliciler yolumuzu keser haraç isterlerdi kimi zaman. ben de boş gezmezdim. haraç vermedim hiç bir zaman.

sigaraya ortaokulda başlamıştım, lisede tuvalette içerdik. döner sigaranın son fırtını çeken şanslı sayılırdı.
"su dumanı çeker" demişlerdi. inanmıştık. ama su dumanı çekmezdi. müd. yard. kulağımızdan disipline çekerdi.
hiç ceza almadım; çakı, sigara, çakmak, cd yakalatmama rağmen. yazılı savunmamı iyi yapardım.
güçlüydü kalemim, o yıllarda medya sektörüne atladım, çok şeyler yaptım.

üniversite için istanbulu kazanamadım. puan tuttu ama, adını bulamadım.

özet:
sevgili liseliler:
daha az 31 çekin. sadece sevdiğiniz istediğiniz işi yapmak için gayret edin.

bir sonraki yazı:
başarı basamaklarından nasıl çıkılır, merdivenden nasıl düşülür.

(ara gaz parantezli devam.)

--- bir sana hastayım bir de fordun ara gazına---

"arabesk dinlediğim için lakabım kamyoncu olmuştu lisede."

hızlı giden atın taku seyrek düşermiş.
lisedeki hızlı yükseliş zirve noktasına varamadan pencere önüne düstursuzca konulmuş bir saksıya çarparak aşağıya hızla indi; artık istanbul sadece şiirlerime karaladığım bir yer olmuştu. O deniz kokusu burnumda.. tuz kokusu istiyordum;
ağzıma bir martı sıçsın gerekirse, kadıköy iskelesine yanaşırken vapur...

"keşke arabesk dinleyerek gibmeseydim gençliğimi" dediğim zamanlara varmamıştım; varmak üzereydim.
işi gücü bırakıp cengiz kurtoğlu dinlerdim.
ölürsem cenazemi kim kaldırır, kim ağlar kim sevinir merakederdim.

arabeskle gençliğimi gibmeye devam ediyordum.
memleketime geri dönmüştüm. ailem ilçede, ben merkez ilçedeydim bu defa. dershaneye gitmek liseli alın yazısı olmaya yeni yeni başlıyordu.
sarı saçlı çok güzel bir kız vardı; istanbul gibi ona da şiir yazmıştım.
arabesk hayatın getirisi ya; ilk gün "seni seviyorum" demiştim. o da gibtir etmişti beni.

iyiki de gibtir etmiş beni... şimdi öğrendim evliymiş. evde kalacak bir cins değildi zaten.

ders çalışmadım o sene de. gittim, sınıfa oturdum, şiir yazdım, geldim.
her sabah babam uyandırırdı, dersaneden arayıp gelmediğimi söylerlerdi.
o sene öyle bitti.

iç anadolu da bir ile gittim üniversite için.
düpedüz aklımı gibeyim.

birikimlerimi, kültür farkı gibti; hastalıklarını bulaştırarak. toparlamaya çalıştım.
sarı saçlı kızı da hiç unutmadım.
üstelik ağaç da yoktu; kaldırımlara düzensiz dikilmiş ağaçlardan başka.
çölü andıran uçsuz bucaksız ovaya sabah yüksekçe bir yer bulup bakabilirsen denize benziyordu;
avunuyordum.
hala arabesk dinliyordum; kulaklarımı gibeyim...

özet: arabesk kötü bir şey.
liseden arkadaşım varsa burada, ifşa etmesin; pis söverim.

devam edecek...

okudunuz mu?

susam sokağı:
http://www.youtube.com/watch?v=ckgl9qxgicu