her zamanki gibi cuma eskişehirden evime yht ile geri dönüyordum. cuma günleri kalabalık olduğu için de biletimi hep önceden ayırtırım. neyse sadede geleyim...

yerime 20 dk önceden oturdum camdan dışarıya bakıyorum. içimde eve dönmenin verdiği tarif edilemez huzur hiçbirşey canımı sıkamaz derken muşmula suratıyla tepeme dikildi. ters ters bana bakıyor. buyrun hanımefendi dedim. niçin bakmıştınız?

t- hep böyle oluyor. hep bize denk geliyor. kasıtlı yapıyorlar yemin ederim.
b- anlamadım hanımefendi?
t- özellikle de söyledim, erkek yanı vermeyin diye
b- ben ne yapabilirim peki
t- siz mesela başka yere geçebilirsiniz
b- hayır ne münasebet, siz rahatsız oluyorsanız siz başka bir yere geçin

anaaa bunu bi duydu bu. sanki ayarı bozulmuş gramofon gibi bir bağırmaya başladı, terbiyesiz adaaaaam, sen ne hakla benle böyle konuşursun, ne zaman bitecek bu zulüm, mağdurum da mağdurum vikvik

allahım sen sabır ver diyorum ama boynumdan terler boşalmaya başladı. arkadan bir iki chp kadın kolları üyesi olduğunu tahmin ettiğim teyze de bana arka çıkmazmı, bizim yelloz kompartımanı birbirine katmaya başladı. mağduriyetten tepiniyor. görmeniz lazım.

sabrettim sabrettim ama herkesin bir sabrının bir tükenme noktası var.

eeeeee yeter beeee dedim. herkes bir anda pür dikkat bana bakmaya başladı. açtım fermuarı çıkardım babafingoyu. ucundan tuttum sündürdüm şöyle. yanımda da hep taşıdığım dede yadigarı sürmene çakısını çıkardım. vurdum babafingonun köküne koptu foşur foşur kan akıyor. aldım babafingoyu kompartımanın önüne fırlattım.

bunu mu istiyordun haaa? bunu mu istiyordun? bitti mi şimdi mağduriyetin? istediğin oldu mu? artık seni yol boyunca düdükleyemeyeceğim kardeş kardeş gideriz artık... bunu mu istiyordun ha bunu mu diye bir bağırdım

panpalar bir yüz ifadesi vardı görmeniz lazım. işte böyle ayar verdim hatuna bundan sonra da ömrü boyunca bu ayarı unutmayacaktır.