eve arkadaşlar bu hayatımda yaşadığım en değişik anılardan biridir benim için.

şimdi o zamanlar 19 yaşındayım bütün sene sınava çalışıp kazanıyorum 1 sene zaman kaybettiğim sınava falan. baya yüksekte bi puan alıyorum.o zamanlar almanyada oturan dayımın sözü var. eğer sınavdan iyi puan alırsam bana bi tren bileti alıcak tüm avrupayı gezicem.bu nasıl bi tren biliyonuzmu hollanda amsterdam dan başlıyor ülke sınırlarına yakın yerlerden parise kadar gidiyor.tek ticket la.tam benlik bişey. efsane maceralar yaşayabileceğim birşey. otel falan ayarlamıyosun yanına alıyosun 100 200 dolar fakir fakir geziniyosun.ful trende yolculuk falan.pek sıkıntı olmaz bana trende uyumak. neyse ulan gittim almanyaya aldım bileti bindim işte amsterdam dan. görseniz herkes farklı uyruktan herkeste en fazla 21 yaşında benim gibi adamlar. japonu almanı amerikalısı kübalısı falan her millet var abi. neyse gidiyoruz işte bendede ingilizce var herkes ingilizce biliyor sohbet muhabbet işte. baya kafa heriflerdi. neyse biraz trash bölümü atayım belçikayla fransa sınırındaki boussu da indik bi vize olayı var bu ticketta her durakta kontrolden geçmen lazım falan. ulan biz sohbet muhabbet derken japonun verdiği sakinleştirici yüzünden uyuya kalmışız.bi kalktık trenin kalkmasına 4 dakika var. hemen apar topar koştuk ticketi vize yapmaya.yok kadın kabul edemem diyor sistem çöktü diyor.biz burda kalamayız gidicek yerimiz yok diyoruz hayır diyor. zaten olmuş saat gece 11 45.en iyisi gidip biletçiye anlatalım durumu.oda kabul edemiyor boru değil aq ülke vizesi gibi bişey kıyak yapılmaz böyle işlerde. tren gitti saat 12 de.bir türk ben, bi alman bi japon bi tanede ingiliz kaldıkmı mal gibi. soruyoruz arıyacak yeriniz varmı falan kimse yok diyor. gecede baya soğuk. istasyon kapandı bizi dışarı çıkardılar. doncaz olum adam gibi yer bulamassak. tellerden tırmanıp istasyona girdik tekrar.o demiryollarının yan tarafında bi boşluk oluyor ya.insanların durduğu yer biraz ilerde oluyor da altı boş oluyor.heh işte oraya geçtik rüzgarın tersi olan tarafa. sarıldık birbirimize herkes dua ediyor kendi tanrısına.en son beynim çalıştı amcamı aradım son son anlatayım durumu bizimkilere haber versin falan diye. amcam dur halletçem ben dedi.2 saat sonra biz iyice mayışmış soğuktan titremeye başlamışken telefon çaldı benim. belçika konsolosluğundan aryoruz böyle böyle bişey olmuş biz yarım saate ordayız amcanızdan haber aldık diye. adamlar sırf bizim için 2.5 saat yolu gelmişlerdi gece gece. aldılar bizi yemek yedirdiler ısıttılar falan. hayatımda gördüğüm en kıyak adamlar o türkiye konsolosluğundaki adamlardı. halada japonla görüşüyorum diğerlerinden pek haberim yok