ilgi yok gibi beyler devam edemiycem gibi görünüyo, ilgi olsa yazarım, daha güzel yerleri vardı hikayenin

sabah uyandığımda karşımdaki koltukta oturuyordu. elindeki bira şişesini yere düşürmüş ve o ses sayesinde ben de uyanmıştım. gözleri yarı kapalı şekilde ve sesi de çok çatallıydı, hala hatırlayabiliriyorum. öyle bir ses bile kulağıma dünyanın en güzel notası gibi geliyordu.

-hadi kalk artık ve çık git benim evimden
-ama ama neden?
-defolup gitmeyi düşünüyormusun, yoksa dolaptan bi bira daha getirip içtikten sonra kafanda kırmamı ister misin?
-tabiki hayır fakat benim içmemi teklif edersen asla hayır demem
-kendini çok mu zeki zannediyorsun ?hiç tanımadığın bir kadını istasyondan evine kadar takip et yetmezmiş gibi geceyi onda geçir ve üstelik bi de pişkin pişkin cevaplar ver
-tamam geceyi sende geçirmiş olabilirim fakat bu seviştiğimiz anldıbına gelmez
-ben sevişmeyle ilgili bi şey söylemedim diye hatırlıyorum
-olabilir...

okuyan var mı beyler. şuku vb. isteklerim yok.tek amacım belli bi okuyucu kitlesinib oluşması. diğer yazarlar başımdan geçti diye uydurmaca şeyler yazıyo bir de saatlerce bekletiyolar.ben bekletmiyorum da.okuyucu olmayınca üzülüyo insan aq saçma sapan şeyler trendde.

Rez hocam anlatımın çok güzel

ne diyeceğimi şaşırmıştım. içeriyi işaret etti ben de mahcup bir şekilde yavaş yavaş ilerlerdim. gözüme çarpan ilk koltuğa oturdum ve mutfağa doğru gittiğini gördüm.iki dakika sonra elinde birer birayla geldi. Biraları yarıya indirene kadar sessizlik hakimdi. Aniden;
-Peşimi bırak demedim mi ben sana!
-sessizlik
sessizlik
sessizlik

-Bırakamam, olmaz.
Aşırı sakin bir şekilde;

-Neden?
-Çünki benim kimsem yok
-Benim var mı zannediyorsun?
-Bilmem
-Bir şeyi de bil be adam!

Ve yine sessizlik.
O günün sonunda onda kalıp kalamayacağımı sordum.O da istemeyerek de olsa biraz da acıyarak kabul etti. Salonda bir koltuğa bana yatak hazırladı ve gecemi orada geçirdim.

Rez devam

yavaş yavaş takibe devam ediyordum. Aniden durdu, bana doğru dönücek sandım fakat çizmelerini çıkarıp bir köşeye fırlattıktan sonra yürümeye devam etti. Tabi ki ben de takibe. Sonunda bir eve gelebildik ve içeri girdi. Sabaha kadar kapısının önünde beklemeye cesaret edemezdim, kapısını çalmaya da ama bir şeyler yapmazsam yani ona ulaşamazsam işte bunu düşünmek bile istemiyordum.En sonunda bi sigara daha içip cesaretimi topladıktan sonra kapısını çaldım. Fakat kapıyı açmadı. Tekrar tekrar çaldım yine açmadı.En sonunda pencereden içeri bakmayı denedim fakat içeride onu göremedim. Biraz beklemeye karar verdim.En az 10 dk olmuştu içeriden de tıkırtılar duyuyordum. Kapısını tekrar çaldım ve bu sefer açtı kapıyı.Üzerinde bi bornoz, saçlarında bir havlu, yüzünden su damlacıları dökülüyor, yorgun parmaklarının arasında yarıya inmiş bir sigara. Beni görünce şaşırdığına dair şüphem yoktu zaten. Fakat o boş olan eliyle bir tokat atmayı tercih etti.

insan,bir yakını ölen bir kimseye karşı kendisini mahcup hissediyor. Sanki ölümünden kendisi sorumluymuş gibi. Nedeni ise tarifsiz.Ben de kendimi dünyadaki bütün ölülerin sorumlusu gibi hissediyorum bazen. Sonra onların şu anda ne kadar rahat olduklarını düşünüyorum ve üzerimden koca bir yükü atıyorum.Ölüm çok garip bir şey.Çok da klişe aslında.Bir sorumlusu bazen var bazense yok fakat geride kalanların da ölüden farkı yok. insanların bazıları ömürlerini sorgular, bazıları ise sorgulamazlar.Ben sorgulamayı seçtim. Donuk ve boğuk bir yaşamım olduğunu seziyorum. Fakat önümde henüz çok uzun bir yol var. ileriyi bilemiyorum. Sorguluyorum ama sonucunda da bir anlam taşımadığından da adım gibi eminim. Kesin konuşmayı sevmem aslında.Ölümü açıklamaya da kalkmıyorum. istesem de açıklayamam. Zaten beni ilgilendiren de ölümün kendisi değil.Ona karşı hissettiklerim. Bilemiyorum,her şey o kadar boğuk ve sisli ki.Ne söylemem gerektiğini,ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Bilmemek de kahrediyor beni. Tıpkı bütün ölüler gibi.

edit:beyler ilgi yok gibi ama ilerde değerlenicek buralar, eminim.

Sonra başladı uzun uzun anlatmaya, buraları özet geçicem beyler dolaylı olarak anlatıcam.2.5 yıl önce kızı burada bi trenin altında kalarak hayatını kaybetmiş.2 yıldır buraya gelip trenlere bakarak ağlarmış. Kızının cesedi de bulunamamış,ne bi çiçek koyucak ne de başında ağlayacak bir mezarı bile yokmuş anlayacağınız. Benzer bi olay benim de başıma gelmişti fakat yeri değil ilerilerde anlatırım. Tabi bütün bunları duyunca şaşırmıştım fakat sesimi de çıkaramadım.Bir süre öyle kalakaldıktan sonra ayağa kalktı ve;
-Oldu mu,memnun musun bütün bunları öğrendiğine!, diye bağırdı.
-Ben ben.. diyerek ağzımda bişeyler geveledim.
Sonra kalktı ve ağır ağır yürümeye başladı. Başta hiç bi tepki vermedim. Cebimden bi paket çıkarıp sigaramı yaktım. Derin bir nefes çektim. Ardından peşinden gizlice takip etmeye karar verdim.Bir yandan da başından geçenleri düşünüyordum.

panpa hikayeni okuamya başlıcağım ama yarıda kesmezsen sevinirim

Rezerve ama kurgumu gerçek mi panpacim

okuyanlar belli etsin panpalar kendi kendime yazıp okumayım

Birden ayağa kalktı.Bi an gideceğini düşündüm fakat hata etmiştim. Sırtından sarkan yerlerde sürünen deri ceketiyle beraber yavaş yavaş, resmen kendini itekleyerek yanıma geldi ve banka oturdu.Bi süre hiç konuşmadık. Birden konuşmaya başladı;
-Kimsin sen?
(Bi anlık şaşkınlıkla;
-Ben benim.
-Onu sormadım, kimsin,ne arıyorsun burda, daha önemlisi neden yanıma gelip sonra da yetmezmiş gibi saatlerdir ağlamamı izledin?
-Bilmem, birilerinin ağladığını görmeye ihtiyacım vardı belki de.
-Ne biçim fantezilerin var senin ya!Sapık mısın sen!
-Yoo.
-Dalgayı geç. Kimsin sen?
-Benim kim olduğum önemli değil, saatlerdir ne diye ağlıyosun sen burda?Hem belki bi mezar başında ağlasan anlarım da niçin tren istasyonunu tercih ettin?
-Saçma sapan sorular sorma. Neyse, biran evvel şu saçma sorularını kesmen için cevap vericem ama sonra peşimi bırakıcaksın...

Tutmayacak

Çalıntı huur evladı

Kadını neden rahatsız ediyon oğlum git başımdan demiş gitsene

boşaldım

---HiKAYE SONA ERDi---
Beyler hikaye aklınıza gelebilecek her konuyu içeriyor, sadece biraz sabırlı olun ve sonuna kadar okuyun.iyi okumalar... Diğer yazarlar gibi saatlerce bekletmem emin olabilrisiniz.
@@@@@

Evet beyler,onu gördüğümde sessizce ağlıyordu. Elinde bir peçete, gözleri yaşlı.Ama emin olun o an onun yerinde ben olmak istedim. Böylesine güzel bir kadın ağlamamalıydı, böyle bir şeyi hak edecek bir şey yapmış olamazdı.En azından benim düşüncelerim bu şekildeydi. Yavaşça yanına yaklaştım,diz çöktüm ve başladım konuşmaya;
-Ne oldu hanımefendi, neden ağlıyorsunuz?
-Git başımdan!
Öylece baktım, diyecek bir şey yoktu. Hıçkırarak ağlamaya başladı.Tam karşısındaki banka oturdum.Öylece onu izlemeye başladım.Bu arada trenim çoktan kaçmıştı. Bunu da gözlerimle görmüştüm fakat umrumda değildi. Sonra...

edit;hikaye kurgudur.