trabzon

ben ardahan’ın bir dağ köyünde doğdum çocukluğum da orada geçti. biz ardahan’da yaşayan fakir bir aile idik. bizim oralarda aileler kızlarını ilkokuldan sonra ortaokul veya lisede okutamazdı. neden hem tutuculuk hem de maddiyat olurdu genelde buna rağmen kızlarını ilkokuldan sonda okutan az da olsa birkaç aile vardı. bu ailelerin hepsi varlıklı ailelerin çocukları idi. ardahan’ın bir dağ köyünde yaşıyorduk ve yakınımızda okul olmadığından ilkokuldan sonra okumak isteyenler şehir dışına veya ilçe merkezsine gitmek zorunda kalıyordu. her iki seçenekte bize uzaktı. hele ilçe merkezine ulaşım çok zordu. okumak için en fazla tercih edilen yerler hep komşumuz sayılan büyük bir il oluyordu.

fakir bir aile olmamıza rağmen babam benim okumamı çok istiyordu. diğer şehirlerdeki akrabalarımızı yokladı. kimse yanaşmadı beni yanlarına alıp okutmaya. ama babam kararlı idi beni okutmaya. yakın bir ildeki parasız yatılı okul sınavını kazandığımda babam benden çok sevinmişti buna. i̇zinlerde geldiğim köyümüzden okullar başlarken ayrılırdım. ortaokuldan liseye kadar 6 yıl her tatilde ardahan’a gelir köyümüzde anneme yardım ederdim.

okullar başlarken veya sömestr tatil dönüşlerinde babamla birlikte sabaha karşı 3 te kalkıp yürüyerek köyden 1,5 kilometre uzaklıktaki ana yola iniyorduk. babamın bineceğim arabayı seçmesi saatlerimizi aldığından çok erken kalkıyorduk. i̇lk başta bu beklemeler bana çok anlamsız geliyordu. ta ki gerçek nedenini öğrenene kadar.

özellikle de şubat tatillerinde kar o kadar fazla oluyordu ki babam beni sırtına alarak yola indiriyor ve yoldan geçen kamyonlardan birine bindirerek başka bir şehirdeki okuluma gönderiyordu. tatillere gelirken ise babamın rica ettiği öğretmenlerimden biri beni bizim o tarafa giden bir arabaya bindiriyordu. dedim ya bizim oradan komşu ilimize dolmuş olmadığından babam beni genelde yük kamyonlarına bindirirdi. bindirirdi bindirmesine ama ben köydeki insanların benim ile ilgili yaptığı dedikoduları duyar geceleri gizli gizli ağlardım.

‘babam beni yani öz kızını satıyor muş’. köylüler öyle diyordu. çocuk aklımla babamın beni okuduğum masallardaki köleler gibi satacağını düşünürdüm. bunun nedeni ise babamın yol üzerinde beni bindireceği kamyonu beklerken geçen her kamyonu durdurup onlarla kısa bir konuşma yaptıktan sonra bineceğim kamyonla ilgili kararını veriyor olması idi. uzaktan bunu görenler ise sanırım babamın şoförler ile pazarlık yaptığını düşünüyordu.

bindiğim kamyonların şoförleri babamın kimbilir hangi zahmetle kazanıp bir kısmını bana verdiği ve avucumda sıkıştırdığım paramı harcatmaz. yedikleri lokantada kendi yediklerinden daha fazlasını ısmarlar, uyurken yan koltukta paltolarını çıkarıp üzerime örter bazen da çaktırmadan cebime harçlık koyarlardı.

ben ise babamın ne yaptığını, neden o şehre giden her arabaya beni bindirmediğini çok sonradan öğrendim. öğrendikten sonra köylülerin bizi suçladığı konu ile ilgili üzüntülerim her geçen gün daha da arttı. yıllar böyle geçti. ben okudum ve öğretmen oldum. evlendim, üç çocuk yetiştirdim. biri şu anda bursla abd’de okuyor. beni her türlü yokluğa ve iftiraya karşı okutan babam ise şu anda yaşamıyor. allah mekanını cennet etsin sevgili babamın.

yıllarca babamın beni neden o yoldan geçen kamyonlardan herhangi birinde değil de seçtiği bir şoföre teslim ettiğini ise evlendiğimde bir kez daha anladım.

o kadar erkenden kalkıp saatlerce kış kıyamette araba beklerken babam soförlere nereli olduklarını soruyordu. ‘trabzonluyum’ cevabını alana kadar beni hiçbir kamyoncuya teslim etmiyordu. neden diye sorduğumda ise ‘kızım trabzonlular güvenilir ve ahlaklı insanlardır’ seni onlara teslim ettiğimde gözüm arkada kalmıyor’ demişti. şimdi oğlum abd’de yaşıyor. oğlumu abd’ye yolcu ederken pistin ufkuna boş boş uzunca baktım ama oğlumu teslim edebileceğim bir trabzonlu kamyoncuyu boşa aradı gözlerim.

yavuz bey! ben o nedenle nerde bir trabzonlu görsem aklıma babam, benim için yaptığı yaptığı özveriler ve uğradığı iftiralar gelir ve ağlarım. bu sözleri bitirdiğinde dakikalarca o ağladı ben ağladım ağladım ağladım….

bu ülkenin sokaklarında, yollarında nefes alan tüm trabzonlular size seslenmek istiyorum: ardahanlı bir babanın bozkırın veya dağların ortasında sabah erkenden yolunuzu çevirip kızını size teslim edebileceğini unutmadan yaşayın emi..

ben ise kamyoncu babasını yıllar önce kaybetmiş bir oğul olarak yaşarken babama hiç ‘ardahan yolunda bir küçük kız çocuğunu arabaya alıp trabzon’a getirdin mi?’ diye soramadım. ben ise esas buna ağladım.

nevin öğretmen! ağlatmasaydın beni bu kadar keşke. ben şimdi bu odadan bu gözlerle nasıl çıkacağım. ne derler arkamdan müdür bey ve okuldaki diğer arkadaşlarınız. bir iftira da bana ve sana atmazlar mı? ağlama ve beni de ağlatma. lürfen! lütfen

Not: bunun özeti olmaz lan zütsoğanları okuyun işte...