Zifiri karanlıkta fenerin aydınlattığı yer dışında bir şey göremiyordum. Duvarlara baktım haberlerdeki arapça yazıyı görmek için. Öyle bir şey yoktu. Biraz daha etrafa bakındım ve diğer odalara da girip çıktım. Kayda değer bir şey yoktu. Birkaç saniye duraksayıp ne yapacağımı düşüneyim derken telefonum çalınca korkudan zıpladım. Arayan arkadaşım Alp'ti. Hay gibeyim ne var diyerek açtım telefonu

- Alp ne var kardeşim meşgulüm biraz şuan.

- Hakan, dıbına koyayım oğlum o haberi yapmak için gitmedim daha dimi?

- ... ne diyosun oğlum?

- Hakan o köyde yaşayan ailesi olan bir arkadaş anlattı, o köydeki herkes manyak oğlum. Dediğim arkadaşlar taşınmış gitmiş oradan. intiharın sebebi cinler diyorlar. Köy halkı bir cine tapmaya başlamış, ondan beri içlerindeki bazı insanları ona kurban veriyorlarmış. Oğlum gitmedin dimi?

Telefonu kapattım. Yutkundum. Oradan hemen nasıl tüyebilirim diye düşünürken evin dışından sesler gelmeye başladı, sesler ve meşale ışıkları yavaşça dolduruyordu evi.

Feneri kapatıp yavaşça bir pencereden dışarı baktım, gördüğüm şey karşısında korkudan bütün bedenim kilitlendi: Onlarca insan ellerinde meşalelerle tuhaf bir dilde bir şeyler bağırarak (ağıt gibi) eve yaklaşıyordu. imam da onların arasındaydı. Hemen arkadan kaçmam lazım diye düşündüm, arkamı döndüğümde ani bir hareketle beyaz bir sis gibi kütle kapıdan uzaklaştı. Dizlerim üstüne düştüm. Bildiğim bütün duaları okumaya başladım. Sonra kalkıp hızlı bir şekilde arka tarafa çıktım. Arka pencereden aşağı baktım, biraz yüksekti ama atlamaktan başka çare yoktu. Atlamadan önce arkamı bir döneyim dedim ve kapıda at toynaklı, 3 metre boylarında eğilmiş, korkunç bir varlık üstüme geliyordu. Korkudan kendimi direkt camdan attım.

Olay başından geçen arkadaşım kendisi yerel bir haber kanalına haber yapmak amacıyla giden bir haberciydi. Hakan'ın ağzından anlatacağım hikayeyi kendi söylediklerinden yola çıkarak. Kendisi olayın şokunu yıllar sonra atlattı ve paylaşmam için izin verdi.

O sene haber kanallarına bu olayın taşınmasına devlet izin vermedi abi. Nereden biliyorsun deme, eminim. 17 yaşında bir genç, köydeki evinde intihar etmişti, bunu yapmadan önce evinin ahırındaki hayvanları kesip kanlarıyla arapça yazılar ile evin duvarlarını kaplamıştı. internette birkaç site paylaşmıştı, ben de oradan ayrıntıları biraz anlayıp olayı müdürüme taşıdım. Kendisi olayı araştırmam için Trabzon'a gitmem için izin verdi ve bi miktar para da verdi. Evden eşyalarımı çantama tıkıp bir hafta yetecek kadar hazırlanıp çıktım ve otobüse bindim.

Trabzon'a vardığımda köye giden dolmuşu bulmam 1-2 saatimi aldı. Sonunda dolmuşa bindim ve yaklaşık 2 saat köyün bulunduğu dağa çıktık. En sonunda şoför burada ineceksin dedi ve atladım.

Hava kapalıydı ve saat akşam 6 civarıydı. Köyün tabelasının olduğu yerden içeri girdim, köy aslında hoş görünüyordu. Sokakta birkaç insana rastladım ve köy kahvesini buldum. içeri girip selam verdikten sonra millet bana biraz tuhaf şekilde baktı. Bir amca sordu:

- Hayırdır oğlum kime baktın?

- Amca ben Kanal ... için bir haber yapmak üzere geldim. Köyde kalabileceğim bir yer arıyorum

- Ne haberi bu?

- Burada geçenlerde genç bir kardeşimiz intihar etmiş, o..

Lafımı bitiremeden birisi kalktı ve üstüme saldırdı. gibtir git ulan buradan puşt sen bizim başımızı belaya mı sokacaksın lan diye bağırdı. Diğer amcalar bizi ayırdı. Ben tam oradan çıkacakken lavabodan bir adam çıktı. 40-50 yaşlarında, sakallı bir adamdı.

- Oğlum çık hadi kapıda arabam var Renault, onun yanında bekle geleceğim, benim evde kalabilirsin.

-(başka bir adam) Lan Yusuf, delirdin mi lan sen? Başına iş mi alacaksın

- Halit uzatma, kardeş taa nereden gelmiş geri mi gönderelim. Bakarız ne yapacağımıza.
Oğlum ben bu köyün imamıyım, camide sana oda ayarlarım hadi gel.

imamla birlikte çıktık ve arabaya bindik. Yolda beni rahatlatmaya çalıştı, köy halkının alışkın olmadığını ondan kızdıklarını falan söyledi. Ben da rahatlamış gibi yaparak bekledim. Yarım saat ilerledik, camiinin bu kadar uzakta olmasına anlam veremedim, ormanın içinde bir yerde eski püskü bir camiiydi.

Camiiye girdik ve üst katta küçük bir odayı bana gösterdi.

- Oğlum eşyalarını koy, içeri gel bir çay içelim hem derdini de anlat

- Tamam hocam geliyorum.

...

- Ee nedir senin derdin şimdi Hakan kardeşim?

- Hocam olayı biliyorsunuz, bu intihar vakasıyla ilgili haber yapmak istiyorum.

- Tamam yatsıdan sonra seni o eve zütüreyim istersen.

- Tamam da neden gece gideceğiz, gündüz gitsek?

- Gündüz millet seni oralarda görürse ellerinden alamam seni. Diken üstünde herkes.

- Tamam hocam. Bu camiiye neden cemaat gelmiyor?

- Cemaat var aslında ama sen göremiyorsun.

- Anlamadım?..

imam gülümsedi ben de huylandım gibtir et dedim içimden bu da kafayı yemiş. Yaklaşık bir saat sonra imam aldı ceketini birlikte çıktık camiiden.

Arabaya bindik ve köy meydanına az kala durduk. Neden durduğumuzu sorunca, evin meydanda olmadığını söyledi. Ormanın kenarında arabadan indik ve tepede bir ev gösterdi. Çok eskiydi, içinde birinin yaşadığına anlam veremedim.

- Oğlum ev orası, ama söyleyeyim ne yapacaksan hemen yap çık. Tekin değil buralar.

- Hocam siz gelmeyecek misiniz?

- Yok ben gelmeyeyim bekleyeceğim burada.

Bu hoşuma gitmedi ama bir şey de diyemedim. Ormanın içindeki patikadan tepeye doğru çıktım. Elimdeki feneri sonunda açtım çünkü ay ışığı artık çok işe yaramıyordu. Evin kapısı kapalıydı, önce dışarıdan birkaç fotoğraf çektim. Sonra içeri girmek için balkona tırmanıp attım kendimi. Oranın kapısı biraz eskiydi ve iyi bir omuz darbesiyle açıldı. Hadi bismillah deyip elimde fenerle içeri adım attım.

Gözümü açtığımda beni hala bulamamışlardı. Ama sesleri çok yakındı. Meşale ışıkları yaklaşıyordu. Kendimi fındık ağaçlarının arasına attım. Giderken çok ses çıkardım sanırım ki beni arkadan gördü biri. Diğerlerini çağırdı ve beni kovalamaya başladılar. Bütün gücümle kaçtım. Sanki nereye gittiğimin önemi yokmuş gibi koştum. Biraz arkamda kalmıştılar çünkü genelde yaşlı insanlardı.

Biraz daha ilerleyip kendimi bir kovuğun içine attım. Direkt telefonumu çıkartıp polisi aradım. Açan operatöre olayı bir bir anlattım. Ekip gönderiyoruz ama zaman alır. Kendinizi güvende tutun dedi ve kapattım.

Sesler yaklaşıyordu. Polisler geldiğinde beni bulmaları için yönümü köy meydanına çevirip yeniden koşmaya başladım. Yaklaşık yarım saat koştuktan sonra artık arkamda biri kalmamıştı, meydan da görünmüştü. Polis sirenleri bile uzaktan görünüyordu. Çok şükür dedim ve onlara doğru koştum.

Polis arabasına yanaştım ve arkamdan bütün köy halkının geldiğini gördüm. Polis onlara bakıyordu.

- Bu çocuğu almayın, daha yeni gencecik canı kurban ettinizi yetmedi mi?

- (köylülerden biri) O ÖYLE iSTiYOR. ONU SORGULAMA MEMUR BEY, SENiN DE AiLEN VAR!

Polis bana baktı, başını eğdi ve:

- Tamam beni alın kurban olarak. Yeter mi?

- Noluyor Memur bey ne kurbanı?

- (Polis yanındaki diğer memura işaret ederek) Aziz, al bu genci şehir merkezine zütür.

- Amirim.

- gibtirme amirini hadi bin arabaya gibtir git Aziz'

Ben donup kalmışken genç memur beni kolumdan tutup arabanın arkasına attı. Soru sorma, şehre gidince otobüse binip gibtir git bir daha unut bu olayı dedi.

Arabanın arkasından geriye baktığımda köylüler memuru aralarına aldı ve dikkatlice baktığımda kalabalıktaki herkesin insan olmadığını görebiliyordum.

Kendimden geçmiş olacağım ki şehir merkezine geldiğimizde sabah saatlerinde uyandım. Memur Aziz beni otobüs durağında bırakmıştı. Tek kelime etmeden çekip gitti.

Ben de geri döndüm yaşadığım şehre. Kabuslar ilk birkaç yıl çok kötüydü ama şimdi biraz daha iyiyim. Olayı unutmaya çalışıyorum, ama orada o cine tapan insanların hala yaşadığını bilmek bile kabuslara yeter de artar bile...

SON

Köyün adını ver de gidip bakalim aq evladı kim kime tapıyor

iyi baksaydın aralarına aldıkları polis değil anandı.

Ya amk feresin hikayelerinden birinin aynısı nerdeyse

Korkmak istiyorum

Korkut beni

rezerved

Rwzzzak

Reezsua

Yalanı bari düzgün at amk

Bi boy abdesti alıp geliyorum rez.

Kesin yaşanmıştır

Rezervuar.

Ah shit, here we go again.

YALANINA SOKUYUM

rezovich

Yarım bırakılacak bir hikaye daha