Günümüz

Zamanın bu bedendeyken daha hızlı geçmesi bedenimi yaşlandırmıştı bile. Bunun geç farkına vardım. Muhtemelen 65 yaşlarındaydım. Eğer biraz daha geç kalsam belki ölmüş olurdum. Cruchs'ın konuşması düşüncelerimi bıçak gibi kesti:

Cruchs-“Sonunda gelebildin. Umarım bedenimle eğlenmişsindir. Kim çözdü bedenimi çaldığını? Lina mı? Tiff mi? Toprak mı? Yoksa sıkıldın da mı geldin. Her 3 türlü de bedenimi geri alacağım.” Boğazına yapıştım ve duvara yapıştırdım.

b-“Ben senin bedenini çalmadım. Ama senin yerine geçmem iyi oldu. Lina ilk kez güldü. Tiff ilk kez abisi olduğunu hissetti.”

Cruchs-“Şu an kendi bedenine zarar veriyorsun, farkında mısın?”

b-“Farkındayım. Ben bu acıyı hak ettim Yasemin. Benim yüzümden öldü. Ben de senin gibiydim. Bizim gibi sevdiklerine önem vermeyen kişiler çöpten başka bir şey değil. Ben Yasemin’in sen de Lina’nın gözlerine hiç bakmamış, hayatının renklerini görmemiş kişiler çöpten başka bir şey değiliz. Kulakların her şeyi duydu ama kız kardeşinin ağlamalarını duymadıysa bu kulaklar ne işe yarar?” Ellerim çözüldü.

Cruchs-“Kulaklarım… Kulaklarım nerede?”

b-“Tiff’e verdim. Kendini savunabilmesi için. Ama savunamadı. Ve şu an biz bunları tartışırken kardeşin ölüyor. Sana da aynısı olmasına izin vermeyeceğim. Ben sevgilimi kaybettim. Onu görmezlikten geldiğim için. Senin de kardeşini kaybetmene izin vermeyeceğim. Bedenime ihtiyacım var.”

Cruchs-“Ka kardeşim mi ölüyor? Tamam. Şuraya otur. Bedenimi geri almam için Toprak’ın sarmaşığına ihtiyacım var.” Kolumdaki sarmaşığı gösterdim. “Şimdi sarmaşıklı kolunla elimi tut. “ tuttum ve sarmaşık hem benim hem de onun kolunu sardı.

b-“Onun gözlerine bakacaksın. Kardeşinle her gün ilgileneceksin. Bana söz ver.”

Cruchs-“Söz veriyorum. ilgileneceğim. Acele edelim.” Derimizin içine girdi ve bir şokla gözümü kapattım. Açtığımda bedenime geri dönmüştüm. Boğazım ağrıyordu. Hatta her yerim ağrıyordu. Ayaklarımda romatizma, el parmaklarımda kireçlenme, prostat her bir şey olmuştum. Muhtemelen kendim ettim kendim buldum. Sarmaşık kendi bedenime geçmeme rağmen benimle gelmişti.

b-“Hemen çıkmalıyız.” Beni tuttu ve delikten yukarıya doğru uçtu. Ve odaya vardık. “Aşağıda. Beni de indir.” Dedim ve dediğimi yaptı ve aşağıya doğru süzüldü. Hemen Tiff’in yanına koştu.

Cruchs-“Tiff. Solmaya başlamış. Bir Bine. Ne yapacaksan hemen yap.”

b-“Toprak Hanım. Ne yapmak istediğimi biliyorsun. Benim kimsem kalmadı artık. Ama kızının ölmesine izin veremem. “ Tiff’in yanına gittim ve:

b-“Benim kalbimi ona ver. Onda atsın. Bu ölümsüz bedende sonsuza dek yaşasın.” Kolumdaki sarmaşıklar 3 e bölündü ve göğüsümün 3 ayrı yerinden saplandı. Kalbimi sarmaya başladığını hissedebiliyordum.

Hafıza

Kız arkadaşımı araba ile aldım. Babamın arabasını kaçırmıştım yine. Eve gidince yine azar işiteceğim ama önemli değil. Bugün onun doğum günü. isterse beni falakaya yatırsın. Kornayı çaldım ve hemen aşağı indi. Esmer tenli, beline kadar uzanan siyah saçları ve inci gibi gülümsemesiyle karşıladı beni. ismi Yasemin’di. Oysa benim umrumda değildi. Sadece benim için önemli olan ona sürpriz yapıp kalbindeki yerini korumam. Gerisi önemli değil. Birkaç sefer kendime onu seviyor muyum diye sorduğumda seviyorum cevabını veriyordum ama ne yapıyordum? Sadece süprizler, hediyeler vs. Aslında benim de Cruchs’dan bir farkım yoktu. Hiç sevdiğimi göstermiyordum. Arabaya bindi ve benim de onu azarladığımı hatırlıyorum.

b-“Sana kaç kere dedim şu makyajını ben gelmeden 1 saat önce yap diye. Geç kalıyoruz işte. Kaç lira gitti oraya biliyor musun?”

Yasemin-“Ben sadece seninle olsam da yeter. Ne gerek vardı sürpriz partiye?”

b-“Hadi hadi fazla uzatma. Arabaya bin de gidelim.” morali bozuk bir şekilde arabaya bindi. Geç kalacağız ve param boşa gidecek diye endişelendiğimden dolayı tam gaz basıyorum. Oysa ki baba parası yiyorum. Para cebimden bile çıkmıyor. Keşke bunun daha erken farkına varsaydım.

Yasemin-“Yavaşla Bir Bine. Çarpacağız bir yere.”

b-“Bir sus artık. Ne bu çen çen çen. Geç kalacaz diyorum. O kadar şey boşa gidecek.” Derken direksiyornun kontrolünü kaybettim ve yol kenarındaki duvara girdim. Sonra uyandığımda hastanedeydim. Bende sadece birkaç çizik ve bir tane çıkık kemik vardı. Kemiği yerine oturtmuşlar ve yaralarımı da sarmışlar. Uyandığımda aklıma gelen ilk şeyi sordum.

b-“Ya semin nerde?” dışarıdan sesler geliyordu. “içeri giremezsiniz. Yapmayın.” diye. “Kızımı öldürdü o namussuz. Allah’ından bulsun. Alın beni içeri alın. Sadece bir çift sözüm var.” Ben de ayağa kalktım ve babam “otur oturduğun yerde” dese bile umursamadım. Dışarı çıktım. Yasemin’in babası yakama yapıştı.

YB-“Allah senin belanı versin. Sana oğlumuz gibi bakıyorduk lan oğlumuz. Kızımın katilisin sen. Saatte 130 km hızla duvara çarpmışsın. Rabbim keşke kızımın yerine senin canını alsaymış. Seni hava yastığı korumuş tabi. Ama kızımı koruyan bir şey yok.” Tam vuracakken polis ayırdı. “Bırakın beni bırakın. Kızımın katili o.” Katil oldum. Ben katil oldum. Bundan kaçmak için koştum. 102 numaralı odanın önünden geçerken bana bir şeyin çarptığını hatırlıyorum ama gerisini hatırlamıyorum.

Tiff onu bulmadan önce ben onu bulmalıydım. Gözümü ilk açtığım yerde bedenim. Yani hastanede. Gece gece hastaneye gidiyorum. Oradan öylece alamayacağımı biliyorum. Muhtemelen Kont ile yüzleşmem gerekecekti. Ama şu an duyma yeteneğim bu kadar azalmışken onu nasıl yenecektim ki? insanken bir sorunla nasıl başa çıkardım? Off. Ama Lina ve Tiff’den önce bulmalıydım onu. Onların daha fazla zarar görmesine izin veremezdim. Hastaneye doğru yol aldım. Artık her şey daha netti. Bunları düşünürken kendimi hastanenin önünde buldum. Hastane hatırladığımdan daha eski püskü bir binaya dönüşmüştü. Sadece birkaç haftadır buradayım nasıl bu hale geldi? Kont’un işi olmalı. içeriye girdim. Kimse yoktu içeride. Hasta bile yok. O kadar boş bir hastane. Kapatılmış olabileceğini düşündüm ve ilerlemeye devam ettim. Odama gitmem gerekiyordu. 102 numaralı odada uyanmıştım. 102 numaralı odaya geldim. Odada kimse yoktu. Bedenim de dahil. Yalan mı söylemişti? Hahaha. inanamıyorum. Bir yalan söyledi ve ben de saf gibi inandım. Kötü adam lan o gerizekalı. Ne inanıyorsun hemen. Yoksa ben mi yanlış geldim? Kont da ortalarda yok. Birden omzumda bir acı hissettim. Elimi omzuma zütürürken bir baktım ki demir bir boru saplanmış. Acı içinde yere düştüm.

Kont-“Kulakların yokken hissedemedin değil mi? Şu an sinekten bir farkın yok.” Çok acıyordu ama ona belli edemezdim. Edersem pgibolojik savaşı da o kazanmış olurdu. Bir kitaptan okuduğum aklıma geldi bu. Ve insanken sorunlarımın üstesinden nasıl geldiğimi hatırladım. Sadece gülüp geçiyordum. Bu seferkini gülüp geçemeyeceğimi biliyorum ama bir şansımı denemeye değer değil mi?

b-“Kont. Bir sineğin yılda kaç insan öldürdüğünü duysan dudağın uçuklar.”

Kont-“Hala espri yapabiliyorsun demek. Ama adı üstünde insanlar. Onlar da sinekle aynı kefede.” Boruyu arkadan tuttu ve oynatmaya başladı. Ben de doğal olarak çığlık atmaya başladım.

Kont-“Nasılmış sinek? Eğer bu bedende olmasaydın çoktan ölmüştün.” O acıdan anca ayağını kavrayabildim. Tüm gücümle çektim ve duvara yapıştırdım. Duvardayken yumruk attım ve birkaç blok duvarı sırtıyla kırdı. Orantısız gücün zararları işte. Biraz daha sert vursam binayı tutan kolonları da yıkacaktım. Ama kolonu çatlattı. Bu da hayra alamet değil. Bu avantajdan istifade demir sopayı vücudumdan çektim çıkardım. Nefes nefese kalmıştım. Acıdan bayılmak istesem de bu beden sadece ısınmaymış gibi tepki veriyordu. Acıyı sanki beden değil ben çekiyorum. Muhtemelen öyle. Yerimden kalkamadan yorgun bir sesle Kont’a bağırdım:

b-“Bedenim nerede? Cevap verirsen senin hayrına olur.”

Tiff-“Bayan Toprak.”

Toprak-“Kalk kızım. Diz çökmene gerek yok. Ateş. Bizden ne istiyorsun?”

Ateş-“Hala tanıdığım Toprak. Egosu yerinde. Hala bizli konuşan. Senden yardımını istiyorum. Bayan su ile olan savaşımda beni desteklemeni istiyorum.”

Toprak-“Biz asla savaş yanlısı olmadık Ateş. Bunu en iyi sen biliyorsun.”

b-“Tiff. iyi misin?” Ateş arkasını döndü ve abimle göz göze geldi.

Ateş-“Hmm. Cruchs’ın bedeni de buradaymış.”

Toprak-“Bizimle konuşuyorsun. Çocuklarımla değil. Hemen yanımda ateşler içinde Kont da belirdi. Diz çökülü bir vaziyette bekliyordu. Abim tam atak yapacakken Lina tuttu ve

Lina-“Burada olmaz. Burası kutsal bir bölge ve bir toplantı var. Biz karışamayız. Başından beri Bay Ateş’in Bayan Toprak ile görüşmesini amaçlamış.” Abim yumruğunu sıkıyordu.

Toprak-“Bize ihanet eden oğlumu da getirmişsin. Hedefin ne? Neden oğluma böyle bir şey yaptın?”

Ateş-“Bunu yapan ben değilim Bayan Toprak. Bunu yapan sizin eski oğlunuz Kont’du. Ben sadece sizinle konuşmak için geldim. Dediğimi bir düşünün. ileride sizi de bir tehdit olarak görürse sizi de yok etmeye çalışacaktır. Atlantis’i en iyi siz biliyorsunuz. Nasıl kendi şehri yaptığını. Eskiden suyun üstünde şu anki teknolojiden bile gelişmiş olduğunu. insanlar git gide Atlantis’in teknolojisine yaklaşıyor. Bayan Su bunu da bir tehdit olarak görüp size savaş açacaktır. Bu olmadan önce benimle ittifak olmanızı istiyorum.”

Toprak-“Eğer bize biri savaş açarsa cevabımızı kendimiz verebiliriz. O zamana kadar reddediyoruz. “

Ateş-“Nasıl isterseniz Bayan Toprak. Bu arada Kont’un yaptıklarından ve yapacaklarından beni mesul tutmayınız. Siz çocuklarınızın iradesini sabit tutuyorsunuz lakin benim çocuğum olmadığı için iradesi umurumda değil. Umarım bir sonraki görüşmemiz savaş alanında olmaz.” Dedi ve küçük bir patlamayla kayboldu. Kont’un da bu duyduğu ağırına gitmiş olacak ki yumruğunu sıkıyordu.

Toprak-“Hemen kutsal toprağımızı terk et yalanlara inanmış oğlum. Seni bir daha burada görmek istemiyoruz.”

Kont-“Cruchs’ı affettiniz. Beni neden affetmediniz o zaman?” sesi ağlamaklı geliyordu.

Toprak-“Sana da af yolunu sunduk. Ama sen iradenin kısıtlanması fikrine karşı çıktın. Biz senin iradeni kısıtlamak değil sadece sana amaç vermiştik. Topraklarımızı korumanı istemiştik. Ama sen bizi reddettin. Bununla da yetinmeyip ateşe yemin ettin. Şimdi o bile seninle ilgilenmiyor. Hemen burayı terk et. Bir dahaki gelişinde burada düşman olarak karşılanacaksın.” Kont bana döndü ve:

Kont-“Bir Bine. Seni bedeninin olduğu yerde bekliyor olacağım.” Dedi ve yanarak kayboldu.

Bir Bine

Birden elimdeki sarmaşık çiçek açtı. Çiçek beyaz renkliydi. Bu ne anlama geliyor? Neden beyaz renkli açtı? Sorar gözlerle Toprak’a baktım. Ama oralı bile olmadı.

Toprak-“Artık ayrılabilirsiniz.” Dedi ve kayboldu. Bu kadar gerginliğin ortadan kalkması iyi olmuştu. Rahatlamış hissettim. Tiff ağlamaya başladı. Hemen yanına koştum ve ona sarıldım.

b-“iyi olacaksın. Merak etme. Her şeyi düzelteceğim. Söz veriyorum.” Dedim. O da bana sarıldı. O an Lina da ağlamaya başladı. Gözyaşlarını görünce korktum. Gözleri kıpkırmızıydı. Gözyaşları da öyle.

b-“Lina. Sen de ağlama.” Diye yanına gittim. Onu da teselli edecekken beni itti. Gözyaşı çiçeğe damladı. Çiçek gözyaşını yuttu ve bütün çiçek kıpkırmızı oldu. Şimdi anlıyorum. Lina bana baktı. Gözlerimin içine. Anlamıştı. Lanet olsun ki anlamıştı.

Lina-“Sen kimsin? Cruchs nerede?” Gözlerimi yere eğdim. Yüzüne bakacam yüzüm yoktu. Bunu saklamamam gerekirdi. Ne aptaldım ama. Bir anlığına gerçekten de bir anlığına Lina’yı sevmeye başlamıştım. Aşk olarak. Tiff’i de kardeşim olarak görmüştüm. Gerçekten. Bu sefer kaybettim.

b-“Benim ismim Bir Bine. Hatırlıyor musun sana insan gibi hissettiğimi söylemiştim. O zamanlar gerçekten hafızamı kaybetmiştim. Şimdi her şeyi daha iyi anlıyorum. Nasıl olduysa Cruk ile bedenlerimiz değişti. Ve bedenimi geri almamın anahtarı ise Kont’ta. Bu…” Lina çok sinirli bir şekilde söylemişti bunu:

Lina-“NEDEN BiZE SÖYLEMEDiN? NEDEN BiZDEN SAKLADIN? Bütün insanlar aynısınız. Yalancı, adi… Ölümsüz olmak istedin sen de diğer insanlar gibi değil mi? Kont ile anlaşma yaptın ve Cruchs’ın bedenine geçtin. Cruchs’yi de ölüme terk ettin. DEĞiL Mi?”

b-“Ha hayır. Yemin ederim öyle değil. Ben…”

Lina-“Daha fazla söylediklerini duymak istemiyorum. Buradan defol git. Bir daha gelme. Seni izliyor olacağım. Cruchs’ı bulunca da senin yanına geleceğim. Ve bedenini geri alacağım. ŞiMDi DEFOL.” Dedi ve ben sadece gözlerine baktım. Kıpkırmızıydı. O bunu hak etmiyordu. Lina uçtu ve gitti. Tiff’e baktım. Hala bana sarılıyordu.

b-“Tiff. Bırak beni. Bırak gideyim. Bütün bunları hak ettim ben. Sizden bunca zamandır saklamamalıydım.” Kısık bir sesle “gitme” dediğini duydum. Ne yapmam gerektiğini anlıyorum artık. Bu başından beridir benim işim değildi. Bedenimi bulunca ne yapacağım? Kont’u nasıl yeneceğim? Bunlar benimle alakalı değil. Bir fısıltı duydum. Toprak konuşuyordu.

Toprak-“Neden bizim söylediğimizi söylemedin? Söyleseydin bu duruma düşmeyecektin.”

b-“Söyleyemedim. Sana nefretle bakan evlatların olsun istemedim. Kont ile aynı hataya düşsünler istemedim. Eğer biri bana bunu yapsaydı muhtemelen yolumdan sapardım. Kendimi boşlukta hissederdim. Sizin bana güvenmediğinizi düşünürdüm. Bu son konuşmamız olabilir Toprak hanım. Elveda.” Dedim ve sağ kulağımı kopardım. Daha sonra:

Toprak-“Demek bu yolu seçiyorsun. Unutma. Her zaman yanındayım. Topraktan gücünü al.” ilk kez egosunu bir yana bırakıp konuşmuştu. Daha sonra diğer kulağımı da kopardım. Artık duyamam diye düşünürken sadece normal insanların duyacağı kadar duyuyordum. Kan bile akmamıştı koparmama rağmen. Kulağım geri uzadı lakin Tiff’in kulağı kadar. Tiff’in bana sarılan ellerini açtım ve kulaklarımı ona verdim.

EDiT: LAYN BEN BiR PARTI EKgib YAZMIŞIM. KiMSE DE DEMEMiŞ EKgib YAZDIN DiYE HAHAHA. NEYSE BURAYA EKLEDiM BAKALIM. ŞiMDi HiKAYE DAHA ANLAŞILIR OLDU. TARiH:21.02.2019

Lina-“Sen affedilemez bir günahkarsın. Gittin Ateş’e yemin ettin. Toprak’a yeminli olmana rağmen. Kuralları çiğnedin. Bu da yetmedi şimdi de Toprak’ın yerine geçmeye çalışıyorsun. Daha ne kadar alçalabilirsin?”

Kont-“Bu kadar şey yapsam da her zaman seni seveceğim. Bir gün bana ait olacaksın.” Yok artık. Türk dizisi mi lan bu. Bana ait olacaksın ne demek. Normalde kızın burada tokat falan atması lazım ama atsa bile kafası kımıldamaz bunun.

b-“Demek Kont sensin. Güzel isim seçimi. Fakat yanlış taraftasın.”

Kont-“Sen sus. Konuşmaya hakkın yok senin. Düşük…” yaşam formu diyecek. Hemen üzerine atıldım ve yumruğu vurdum. Vurmamla metrelerce ileri uçması bir oldu. Benim insan olduğumu biliyor. Demek ki bunu ayarlayan o. O zaman bedenimin yerini de biliyordur. Lina’nın insan olduğumu anlamadığını umarak:

Lina-“Haklısın. Onunla konuşmakla vakit kaybedemeyiz. Onu durdurmalıyız.” Ohhh bee. Neyse ki saf kız. Egolu ama saf. Hem egosunun da nereden geldiğini anladım yani. Toprak daha egolu.

b-“Lina. Sen burada bekle. Ben zorlanmaya başlarsam senden yardım isterim. Seni de tehlikeye atamam.”

Lina-“Olmaz. Hiçbir şey hatırlamıyorsun. Hem benim tehlikeye girmem önemli de…”

b-“Benim için önemli Lina. Lütfen. Bu savaşa karışma. Dediğim gibi. Zorlanırsam veya yardıma ihtiyacım olursa sana sesleneceğim. O zamana kadar lütfen dediğimi yap.”

Lina-“Peki. Nasıl istersen.” Gözleri eski haline döndü ama arada pembe pembe kıvılcımlar çakıyordu. Şimdi pembenin anldıbını düşünecek değilim. Kont’un yanına koştum. Kont ise bana bakıp yattığı yerden gülmeye başladı:

Kont-“Hahahahah. Kim olduğunu hatırlıyorsun. Evet Bir insansın. Benimle başa çıkamazsın. Gücün yetmez.”

b-“Evet. Benim gücüm yetmez. Ama toprağın gücü yanımda ve onun sana hayli hayli gücü yeter. Şimdi söyle bana. Bedenim nerede?”

Kont-“Aaa. Deme öyle. Beğenmedin mi bu bedeni? Hem ölümsüz bir beden, hem de akla hayale sığmayan yeteneklere sahip. insanların istediği şey bu değil midir? Ölümsüzlük. Güç. Gel bana katıl ve benim yemin ettiğim gibi sen de ateşe yemin et. O zaman gerçekten güçlü bir ölümsüz olacaksın. iradenin kısıtlanmasına gerek kalmayacak.”

b-“insanların hepsinin aynı olmadığını bilseydin bu planın işe yarardı. Ama ben güç istemiyorum. Sadece bedenimi istiyorum.” Suratına yumruğu vurdum ve kafası yere çakıldı. “Bedenim nerede?”

Kont-“Böyle yavaş vuruşlarla beni alt edebileceğini mi sanıyorsun?”Bana yumruk attı. Ama hayatımda öyle bir yumruk yememişimdir ben. Kendimi ölecek gibi hissetmeme neden oldu. Üzerime yıldırım düşse bu kadar canımı yakmazdı herhalde.” Öyleyse sana bir ipucu vereyim. Bedenin gözünü açtığın yerde. Böylece sizi yeterince oyalamışımdır. HAHAHAHAHA” dedi ve alevler saçarak kaçtı. Oyalamak mı? Hayır hayır hayır.

b-“LiNA. HEMEN KUTSAL BÖLGEYE GiDiYORUZ. ORAYI iZLE VE BANA RAPOR VER.”

Lina-“Ne oldu? “

b-“KONT BAŞINDAN BERi BiZi OYALIYORDU. HEDEFi TOPRAK OLABiLiR.” Lina tüm hızıyla uçmaya başladı. Ben de kendimi toparladım ve var gücümle zıplaya zıplaya gitmeye başladım.

Tiff-“Abi. Toprak ne dedi sana? Bembeyaz olmuşsun.” Gerçek kardeşim değil. En çok üzüldüğüm şey Tiff oldu. Gerçekten abi olduğumu hissettirmişti bana. Ama şimdi ailem kim onu bile bilmiyorum.

b-“Kont Toprak’ın yerine geçmek istiyor. Ve bizim de onu durdurmamız gerekiyor.”

Lina-“Toprak’ın yerine mi? Daha ne kadar aşağılık olabilir? Cruchs. Toprak sana kim olduğunu hatırlattı mı?” Direk sordu mu şimdi. Sadece evet desem üsteler mi acaba?

b-“Evet. Ama hala boşluklar var hafızamda.” Hala ailem nerede, ne oldu da bu bedene geçtim vs. boşluklar bunlar. Yalan söylemeden biraz zor olacak ama.

Lina-“Zaten bir iz bulmuştum. Oraya gidelim. En azından artık uçabildiğini söyle?” Şimdi bunu mu mutlu etmemi istiyordu. Aman…

b-“Gitmeden önce yapmam gereken bir şey var.” Tiff’e sarıldım ve: “Tiff. Döndüğümde sana bir şey anlatacağım. O zamana kadar bizi bekle.” Dedim ve Lina da uçmaya başladı bile. “Gücünü topraktan al, gücünü topraktan al” diye kendime tekrar ediyordum. Havada süzülmeyi denedim ama nafile. Daha sonra aklıma şimşek gibi bir fikir çaktı.

b-“Lina. Sen önden git. Ben seni takip edeceğim.”

Lina-“Uçamadan nasıl takip edeceksin?”

b-“Zıplayarak.”

Lina-“Hızıma yetişebilirsen olur.”

b-“Sen ne diyorsun. Seni bile geçerim. Gel yarışalım. Ne tarafa doğru ne kadar gideceğiz?”

Lina-“Kuzeybatı yönüne doğru 293 kilometre.” 293 kilometre mi? Çıldırmışsınız siz. Ama neyse. Önemli değil.

b-“O zaman 3. 2. 1. Başla.” Lina tam gaz uçmaya başladı. Ben ise zıplamaya. Topraktan gücümü alıp zıplayınca mesafelerin pek de önemi kalmıyordu. Lakin düşüşleri toparlamak biraz zamanımı alıyordu. Yükseklik korkumu nasıl mı yendim? Bu beden ölümsüz diye durmadan kendime tekrar ederek. Bedenimi geri aldığımda huzur içinde yükseklikten korkabilirim.

Lina-“Hadi ama yavaş gidiyorum bir de.”

b-“O zaman iyi izle.” Dedim ve biraz fazla güç kullanıp zıpladım ve Lina’ya doğru zıplamış olacağım ki “AYYY” sesinin ardından çarpmamla ikimiz de beraber yere çakıldık. Daha sonra kendime geldiğimde Lina’yı göremedim. “LiNA! NERDESiN!” Homurdanan bir sesle:

Lina-“Hile yaptın. Beni de düşürdün yere.” Sesi bayağı uzaktan geliyordu. Fena uçurmuşum kızı. Aa. Hedefe varmışız be. Lina da uçarak geldi ve yanıma kondu. “Bu sayılmaz. Geri dönüşte de yarışacağız.” Ben de güldüm ve:

b-“Hadi hadi öyle olsun. Kaybettin ya hile dersin zaten. Hem hile değil taktikti bu.” Lina’nın gözleri yemyeşil olmuştu ve gülüyordu. Demek yeşil de mutluluk demek.

Kont-“Görüyorum da çok mutlusunuz. Ne hüzünlü. Bir zamanlar sana biz de mutlu olabiliriz demiştim.” Lina’nın yeşil gözleri kapalı mor rengini aldı ve bir hışımla Kont’a döndü.