Üst Not:Merhaba inci sözlüğün gece çalışanları. Sizin için hikayeyi gece paylaşayım dedim. Bu arada bu hikayeyi rüyamda gördüm, rüyayı kendime göre yorumladım ve bir hikaye çıkardım. (Tabi hikayenin hepsini rüyamda görmedim, kendi eklediklerim de var)

Üst Not 2:Bütün hikayelerim için (bkz: bir bine bende binem hikaye serisi)

O zaman başlayalım.

Gözlerimi açtığımda farklı bir tavana bakarken buldum kendimi. Normalde yeni uyandığım zaman esner, biraz daha uyumak isterdim. Lakin bu sefer gözlerimi açmamla kalkma isteği oluştu ve hiç yorgunluk hissim yoktu. Kendime biraz kuvvet vererek kalktım ve kalkmamla beraber başımda bekleyen kızı görmem bir oldu. Kız bana sinirli sinirli bakıyordu. Kızın zaten garip bir görünüşü vardı. Gözlerini nasıl anlatsam… Renkli. Tek bir renk değil sanki. Nereden bakarsan resmi değişen tasolar olurdu ya tam olarak öyle. Sanki hangi noktadan bakarsam rengi değişiyordu. Zaten belli bir süre sonra rahatsız olmuş olacak ki gözleri tek bir renkte birleşti. Mor.

K-“Bu uyuma huyun da yeni mi çıktı? Çok mu yoruldun yoksa?” bunu alaycı bir ses tonunda söylemişti. Bu hemşire mi yoksa? Muhtemelen narkozdan falan yanlış görüyorum. Ama narkozluk ne yaşadım ki? Hastaneye geldiğimi hatırlıyorum ama ne için geldiğimi ve ne yapacağımı hatırlamıyorum. Uyandığımda ise buradaydım. Daha sonra bana doğru koşan küçük bir kız çocuğu gördüm. 8 yaşlarındaydı. Onun da kulakları garipti. Kulakları fazla küçüktü ve ucu yassıydı. Sanki daha da büyüse sivrileşecek gibi. Bana sarıldı. Neden? Bunlar da kim? Yoksa narkozdan falan garip garip insanlar mı görüyorum.

K-“Tiff. Çekil de abin kalksın. Daha çok işimiz var.”

Tiff-“Abimi ilk kez bu kadar uyurken gördüm. Ne kadar zorluyorsan artık. Birazda sen iş yap. Değil mi abi?” Abi mi? Tiff mi? Ne diyorlar bunlar? Hayal dünyasında falan mı yaşıyorum? Muhtemelen rüya görüyorum. Tamam. Kendimi cimcikleyeceğim ve bu rüyadan uyanacağım. Kendimi cimcikleme esnasında çatırtamalar, yıkılma tarzı sesler duydum. Sanki deprem oluyordu ama sallanma yok. Sonra koluma baktım ve tekrar elimle hafifçe sıktım. O sesleri tekrar duydum. Hadi canım. O kadar net mi duyuyorum? Kaslarımın gerilmesi demek böle bir etki yaratıyor vücutta. Artık eminim. Kesin rüyadayım. Cimcikleyerek uyanamayacağım bir rüyada. Hastane koridorunun sonunda bir ses duydum. Bir kişi topukluyla yürüyor diğeri de düz tabanlı bir ayakkabıyla yürüyordu ve aralarında şu konuşma geçiyordu:

H-“102 numaralı hastada tek bir yara bile yok.”

D-“Nasıl olur? Röntgen çekildi mi peki?” Git gide buraya yaklaşıyorlardı. Bu sırada Tiff ve o kız da kavga ediyorlardı. Onların dediklerini bile sanki onlara odaklanmışım gibi duyabiliyordum. Çok garip. Artık dayanamadım kavgalarına ve:

b-“ikiniz de sessiz olur musunuz? Doktor ve bir hemşire geliyor.” Sesim çok farklı çıkmıştı. Normalde sesimi tam çıkaramazdım, fısıltılarda kalırdı ama bu sefer tam, net ve gür çıkmıştı. Beni bile korkutmuştu sesim. Tiff heyecanlı gözlerle bana bakıyordu.

K-“Yine başlıyoruz.”

Bu nasıl konuşma tarzıdır. Ben kıza egolu diyordum Toprak kızdan daha egolu çıktı. Bizli konuşuyor bir de. Belki birden fazla kişidir. Pek öyle sanmıyorum ama…

b-“Sizi neden göremiyorum?”

Toprak-“Bizi sadece Lina görebilir ve sen duyabilirsin. ileride küçük kızım da sesimizi duyacak. Kendimizi istersek gösterebiliriz fakat bizi görmene gerek yok.”

b-“Peki neden çağırıldım?”

Toprak-“Çünkü senin yardımına ihtiyacımız var. Ateşe yeminli oğlum benim yerime geçmeye niyetli. Zaman yok iken bile ben vardım. Çok hatalar gördüm. Çok fazla kan gördüm. Ama biliyorum sen görmedin. Sen sadece 22 yaşında bir insansın.”

b-“22 yaşında mı? Ama… iyice kafam karıştı. Nasıl yani? Hani zamanın başından beri yaşıyordum?”

Toprak-“Evet. Bedenin zamanın başından beridir yaşıyor. Ama ruhun değil. Senin ruhun bir erkek insanın ruhu. Ruh üfleyenin farklı. Bedenin sayesinde iletişime geçebiliyorsun bizimle.”

b-“Peki ruhum bu bedene ait değilse bedenim nerede?”

Toprak-“Bilmiyoruz. Fakat anahtar ateşe yeminli oğlum Kont. Onu bulursan bedenine ulaşacak ipucunu bulacaksın. Gitmeden önce söylemek istediğimiz bir şey var. Kızlarıma ruhunun insan olduğunu söyleme.”

b-“Yalan mı söyleyeyim yani?” Sesindeki kızgınlığı benim tüylerimi diken diken etmişti. Sanki vücudumu buz kaplamışcasına acıtmıştı. Sesindeki soğukluğu fiziksel olarak hissetmiştim.

Toprak-“insan olduğun için bu saygısızlığına göz yumuyoruz. Ama bir dahaki saygısızlığında senin bedenini geri kendimize alırız.” Daha sonra sakin bir biçimde: “Yalan söylemeyeceksin. Sadece gerçeği belli bir süre saklayacaksın. Eğer sana insan mısın diye sorarlarsa o zaman cevap veririsin. Al bunu.” Koluma bir sarmaşık dolandı. Neyse ki bu sefer dikensiz. “Bu çiçek kırmızı açtığı zaman onlara anlat. Bizim sana söylemememizi söylediğimizi de ekle. Anlayışla karşılayacaklardır.”

b-“Nasıl isterseniz. Peki neden söylememem gerekiyor?”

Toprak-“Cruchs eskiden kötü bir evlattı. Günahlarını affetmem için bana yalvardı. Ben ise ona dünyayı kötülüklerden sonsuza dek arındırmasına karşılık affedeceğimi söyledim. Ama bir hata yaptım. Lina’yı hiç düşünmedim. En başta ona iyi davransa da zaman geçtikçe onu bir araç olarak gördü. Ve bir kere olsun gözlerinin içine bakmadı.” Demek o yüzden Lina’nın sesinde ne zaman onunla sohbet etsem hüzün hissediyorum. Nasıl hissediyon diye sormayın. Kulaklar her bir şeyi duyuyor.” Lina insanların cadı avı zamanında kaç kere avlandı ve zulüm gördü. Her seferinde onu ben kurtardım. Yakıldı, damgalandı, parmakları ve saçları kesildi, gözleri oyuldu… Eskiden insanları seven Lina artık onlardan nefret ediyor. Seninle beraber tekrar insanlara olan sevgisini kazanabilir.” Daha ne kadar aptal olabiliriz ki? Kendimi yumruğumu sıkarken buldum. Ve aklıma başka bir soru geldi.

Sonunda bir yere konduk. Daha doğrusu onlar kondular ben yere yapıştım.

Lina-“Uçmayı bile unutmuş. Şimdi ne yapacağız? Sen de onunla savaşmak için küçüksün.” Tiff kaşlarını çattı:

Tiff-“istersem savaşabilirim ama abim izin vermiyor. Daha kulakların büyümedi diyor.”

Lina-“Evet. Kulakların büyümeden bu savaşa katılamazsın. Daha saniyesinde seni öldürürler çünkü.”

b-“Neden bahsediyorsunuz siz?”

Lina-“Savaştaydık. Hatırlamıyor musun? Kont’la dövüşüyorduk. Ateş’e yemin etmişti hani. Bizimle savaşa girdi ve kaçtı. Hala hatırlamıyor musun acaba?”

b-“Kont mu? O da kim? Neden savaşıyorduk? Ateş mi? Ahh. Kafam iyice karıştı.”

Lina-“Senin kafanın karıştığı her saniye Kont güç topluyor. Onu bulmamız lazım. Ama bodoslama dalamayız. Aşırı zeki ve güçlü biri.”

Tiff-“Ayrıca eskiden arkadaşınızdı. Daha sonra taraf değiştirdi.”

b-“O ateşten kaçtıysa biz suda falan mıyız?” Tiff gülmeye başladı.

Tiff-“Tabiki hayır. Biz de dünyada doğduk. Ama biz bu dünyayı savunma amaçlı doğduk. Toprağın her bir bölgesini doğaüstü olaylardan savunmak için.”

b-“Tamam tamam. Biraz anladım. O zaman başka bir şey soracağım. Neden senin kulakların garip? Ve Lina’nın gözleri neden böyle?”

Lina-“Böyle derken? Düşük seviyeli insanlar gibi mi olsaydı yani?” Düşük seviyeli mi? Bu kızda ego tavan. En sevmediğim kız türü. Kezban 1 egolu 2. Aslında ikisinin arasında ince bir çizgi var. Ve o bu çizginin sınırında. Yahu kezbanları bile hatırlıyorum bu yeteneklerimi vs. hatırlamıyorum.

Tiff-“Şimdi alınganlık yapmanın sırası mı? Abim her şeyi unutmuş hatırlatmaya çalışıyorum. Benim kulaklarım ilerde seninki gibi olacak. Ama 800 yıl kaldı. Lina ise bir gözlemci. Gözleriyle istediği uzaklığı görebilir. Taa dünyanın diğer ucunu bile. Ama gözlerinden duyguları belli olur. O da onun zaafı.” Şimdi daha iyi anlıyorum. Hastane odasında göz bebeği mor olduğunda demek ki sinirlenmişti. Hah. Ne güzel. En azından trip atacağı zamanı biliyorum artık. Ama Lina pek memnun değildi. Gözlerinden anlamıştım. Gözleri sarı bir renk aldı ve Tiff’e döndü.

Lina-“Neden bunu söyledin? Hatırlamasa daha iyiydi.” Gözleri güneş renginde bir sarı olmuştu.

Tiff-“Şu an utandı mesela.” Bunu söylediği anda daha ne kadar sarı olabilir diye düşünürken hayatımda ilk kez öyle bir renkte sarı görmüştüm. Hemen gözlerini kapattı ve “sonra gelirim” diyip odayı terk etti. Neden bilmiyorum ama o gözleri hoşuma gitmişti.

Lina-“Sen affedilemez bir günahkarsın. Gittin Ateş’e yemin ettin. Toprak’a yeminli olmana rağmen. Kuralları çiğnedin. Bu da yetmedi şimdi de Toprak’ın yerine geçmeye çalışıyorsun. Daha ne kadar alçalabilirsin?”

Kont-“Bu kadar şey yapsam da her zaman seni seveceğim. Bir gün bana ait olacaksın.” Yok artık. Türk dizisi mi lan bu. Bana ait olacaksın ne demek. Normalde kızın burada tokat falan atması lazım ama atsa bile kafası kımıldamaz bunun.

b-“Demek Kont sensin. Güzel isim seçimi. Fakat yanlış taraftasın.”

Kont-“Sen sus. Konuşmaya hakkın yok senin. Düşük…” yaşam formu diyecek. Hemen üzerine atıldım ve yumruğu vurdum. Vurmamla metrelerce ileri uçması bir oldu. Benim insan olduğumu biliyor. Demek ki bunu ayarlayan o. O zaman bedenimin yerini de biliyordur. Lina’nın insan olduğumu anlamadığını umarak:

Lina-“Haklısın. Onunla konuşmakla vakit kaybedemeyiz. Onu durdurmalıyız.” Ohhh bee. Neyse ki saf kız. Egolu ama saf. Hem egosunun da nereden geldiğini anladım yani. Toprak daha egolu.

b-“Lina. Sen burada bekle. Ben zorlanmaya başlarsam senden yardım isterim. Seni de tehlikeye atamam.”

Lina-“Olmaz. Hiçbir şey hatırlamıyorsun. Hem benim tehlikeye girmem önemli de…”

b-“Benim için önemli Lina. Lütfen. Bu savaşa karışma. Dediğim gibi. Zorlanırsam veya yardıma ihtiyacım olursa sana sesleneceğim. O zamana kadar lütfen dediğimi yap.”

Lina-“Peki. Nasıl istersen.” Gözleri eski haline döndü ama arada pembe pembe kıvılcımlar çakıyordu. Şimdi pembenin anldıbını düşünecek değilim. Kont’un yanına koştum. Kont ise bana bakıp yattığı yerden gülmeye başladı:

Kont-“Hahahahah. Kim olduğunu hatırlıyorsun. Evet Bir insansın. Benimle başa çıkamazsın. Gücün yetmez.”

b-“Evet. Benim gücüm yetmez. Ama toprağın gücü yanımda ve onun sana hayli hayli gücü yeter. Şimdi söyle bana. Bedenim nerede?”

Kont-“Aaa. Deme öyle. Beğenmedin mi bu bedeni? Hem ölümsüz bir beden, hem de akla hayale sığmayan yeteneklere sahip. insanların istediği şey bu değil midir? Ölümsüzlük. Güç. Gel bana katıl ve benim yemin ettiğim gibi sen de ateşe yemin et. O zaman gerçekten güçlü bir ölümsüz olacaksın. iradenin kısıtlanmasına gerek kalmayacak.”

b-“insanların hepsinin aynı olmadığını bilseydin bu planın işe yarardı. Ama ben güç istemiyorum. Sadece bedenimi istiyorum.” Suratına yumruğu vurdum ve kafası yere çakıldı. “Bedenim nerede?”

Kont-“Böyle yavaş vuruşlarla beni alt edebileceğini mi sanıyorsun?”Bana yumruk attı. Ama hayatımda öyle bir yumruk yememişimdir ben. Kendimi ölecek gibi hissetmeme neden oldu. Üzerime yıldırım düşse bu kadar canımı yakmazdı herhalde.” Öyleyse sana bir ipucu vereyim. Bedenin gözünü açtığın yerde. Böylece sizi yeterince oyalamışımdır. HAHAHAHAHA” dedi ve alevler saçarak kaçtı. Oyalamak mı? Hayır hayır hayır.

b-“LiNA. HEMEN KUTSAL BÖLGEYE GiDiYORUZ. ORAYI iZLE VE BANA RAPOR VER.”

Lina-“Ne oldu? “

b-“KONT BAŞINDAN BERi BiZi OYALIYORDU. HEDEFi TOPRAK OLABiLiR.” Lina tüm hızıyla uçmaya başladı. Ben de kendimi toparladım ve var gücümle zıplaya zıplaya gitmeye başladım.

Tiff-“Abi. Toprak ne dedi sana? Bembeyaz olmuşsun.” Gerçek kardeşim değil. En çok üzüldüğüm şey Tiff oldu. Gerçekten abi olduğumu hissettirmişti bana. Ama şimdi ailem kim onu bile bilmiyorum.

b-“Kont Toprak’ın yerine geçmek istiyor. Ve bizim de onu durdurmamız gerekiyor.”

Lina-“Toprak’ın yerine mi? Daha ne kadar aşağılık olabilir? Cruchs. Toprak sana kim olduğunu hatırlattı mı?” Direk sordu mu şimdi. Sadece evet desem üsteler mi acaba?

b-“Evet. Ama hala boşluklar var hafızamda.” Hala ailem nerede, ne oldu da bu bedene geçtim vs. boşluklar bunlar. Yalan söylemeden biraz zor olacak ama.

Lina-“Zaten bir iz bulmuştum. Oraya gidelim. En azından artık uçabildiğini söyle?” Şimdi bunu mu mutlu etmemi istiyordu. Aman…

b-“Gitmeden önce yapmam gereken bir şey var.” Tiff’e sarıldım ve: “Tiff. Döndüğümde sana bir şey anlatacağım. O zamana kadar bizi bekle.” Dedim ve Lina da uçmaya başladı bile. “Gücünü topraktan al, gücünü topraktan al” diye kendime tekrar ediyordum. Havada süzülmeyi denedim ama nafile. Daha sonra aklıma şimşek gibi bir fikir çaktı.

b-“Lina. Sen önden git. Ben seni takip edeceğim.”

Lina-“Uçamadan nasıl takip edeceksin?”

b-“Zıplayarak.”

Lina-“Hızıma yetişebilirsen olur.”

b-“Sen ne diyorsun. Seni bile geçerim. Gel yarışalım. Ne tarafa doğru ne kadar gideceğiz?”

Lina-“Kuzeybatı yönüne doğru 293 kilometre.” 293 kilometre mi? Çıldırmışsınız siz. Ama neyse. Önemli değil.

b-“O zaman 3. 2. 1. Başla.” Lina tam gaz uçmaya başladı. Ben ise zıplamaya. Topraktan gücümü alıp zıplayınca mesafelerin pek de önemi kalmıyordu. Lakin düşüşleri toparlamak biraz zamanımı alıyordu. Yükseklik korkumu nasıl mı yendim? Bu beden ölümsüz diye durmadan kendime tekrar ederek. Bedenimi geri aldığımda huzur içinde yükseklikten korkabilirim.

Lina-“Hadi ama yavaş gidiyorum bir de.”

b-“O zaman iyi izle.” Dedim ve biraz fazla güç kullanıp zıpladım ve Lina’ya doğru zıplamış olacağım ki “AYYY” sesinin ardından çarpmamla ikimiz de beraber yere çakıldık. Daha sonra kendime geldiğimde Lina’yı göremedim. “LiNA! NERDESiN!” Homurdanan bir sesle:

Lina-“Hile yaptın. Beni de düşürdün yere.” Sesi bayağı uzaktan geliyordu. Fena uçurmuşum kızı. Aa. Hedefe varmışız be. Lina da uçarak geldi ve yanıma kondu. “Bu sayılmaz. Geri dönüşte de yarışacağız.” Ben de güldüm ve:

b-“Hadi hadi öyle olsun. Kaybettin ya hile dersin zaten. Hem hile değil taktikti bu.” Lina’nın gözleri yemyeşil olmuştu ve gülüyordu. Demek yeşil de mutluluk demek.

Kont-“Görüyorum da çok mutlusunuz. Ne hüzünlü. Bir zamanlar sana biz de mutlu olabiliriz demiştim.” Lina’nın yeşil gözleri kapalı mor rengini aldı ve bir hışımla Kont’a döndü.

Günümüz

Zamanın bu bedendeyken daha hızlı geçmesi bedenimi yaşlandırmıştı bile. Bunun geç farkına vardım. Muhtemelen 65 yaşlarındaydım. Eğer biraz daha geç kalsam belki ölmüş olurdum. Cruchs'ın konuşması düşüncelerimi bıçak gibi kesti:

Cruchs-“Sonunda gelebildin. Umarım bedenimle eğlenmişsindir. Kim çözdü bedenimi çaldığını? Lina mı? Tiff mi? Toprak mı? Yoksa sıkıldın da mı geldin. Her 3 türlü de bedenimi geri alacağım.” Boğazına yapıştım ve duvara yapıştırdım.

b-“Ben senin bedenini çalmadım. Ama senin yerine geçmem iyi oldu. Lina ilk kez güldü. Tiff ilk kez abisi olduğunu hissetti.”

Cruchs-“Şu an kendi bedenine zarar veriyorsun, farkında mısın?”

b-“Farkındayım. Ben bu acıyı hak ettim Yasemin. Benim yüzümden öldü. Ben de senin gibiydim. Bizim gibi sevdiklerine önem vermeyen kişiler çöpten başka bir şey değil. Ben Yasemin’in sen de Lina’nın gözlerine hiç bakmamış, hayatının renklerini görmemiş kişiler çöpten başka bir şey değiliz. Kulakların her şeyi duydu ama kız kardeşinin ağlamalarını duymadıysa bu kulaklar ne işe yarar?” Ellerim çözüldü.

Cruchs-“Kulaklarım… Kulaklarım nerede?”

b-“Tiff’e verdim. Kendini savunabilmesi için. Ama savunamadı. Ve şu an biz bunları tartışırken kardeşin ölüyor. Sana da aynısı olmasına izin vermeyeceğim. Ben sevgilimi kaybettim. Onu görmezlikten geldiğim için. Senin de kardeşini kaybetmene izin vermeyeceğim. Bedenime ihtiyacım var.”

Cruchs-“Ka kardeşim mi ölüyor? Tamam. Şuraya otur. Bedenimi geri almam için Toprak’ın sarmaşığına ihtiyacım var.” Kolumdaki sarmaşığı gösterdim. “Şimdi sarmaşıklı kolunla elimi tut. “ tuttum ve sarmaşık hem benim hem de onun kolunu sardı.

b-“Onun gözlerine bakacaksın. Kardeşinle her gün ilgileneceksin. Bana söz ver.”

Cruchs-“Söz veriyorum. ilgileneceğim. Acele edelim.” Derimizin içine girdi ve bir şokla gözümü kapattım. Açtığımda bedenime geri dönmüştüm. Boğazım ağrıyordu. Hatta her yerim ağrıyordu. Ayaklarımda romatizma, el parmaklarımda kireçlenme, prostat her bir şey olmuştum. Muhtemelen kendim ettim kendim buldum. Sarmaşık kendi bedenime geçmeme rağmen benimle gelmişti.

b-“Hemen çıkmalıyız.” Beni tuttu ve delikten yukarıya doğru uçtu. Ve odaya vardık. “Aşağıda. Beni de indir.” Dedim ve dediğimi yaptı ve aşağıya doğru süzüldü. Hemen Tiff’in yanına koştu.

Cruchs-“Tiff. Solmaya başlamış. Bir Bine. Ne yapacaksan hemen yap.”

b-“Toprak Hanım. Ne yapmak istediğimi biliyorsun. Benim kimsem kalmadı artık. Ama kızının ölmesine izin veremem. “ Tiff’in yanına gittim ve:

b-“Benim kalbimi ona ver. Onda atsın. Bu ölümsüz bedende sonsuza dek yaşasın.” Kolumdaki sarmaşıklar 3 e bölündü ve göğüsümün 3 ayrı yerinden saplandı. Kalbimi sarmaya başladığını hissedebiliyordum.