Tiff onu bulmadan önce ben onu bulmalıydım. Gözümü ilk açtığım yerde bedenim. Yani hastanede. Gece gece hastaneye gidiyorum. Oradan öylece alamayacağımı biliyorum. Muhtemelen Kont ile yüzleşmem gerekecekti. Ama şu an duyma yeteneğim bu kadar azalmışken onu nasıl yenecektim ki? insanken bir sorunla nasıl başa çıkardım? Off. Ama Lina ve Tiff’den önce bulmalıydım onu. Onların daha fazla zarar görmesine izin veremezdim. Hastaneye doğru yol aldım. Artık her şey daha netti. Bunları düşünürken kendimi hastanenin önünde buldum. Hastane hatırladığımdan daha eski püskü bir binaya dönüşmüştü. Sadece birkaç haftadır buradayım nasıl bu hale geldi? Kont’un işi olmalı. içeriye girdim. Kimse yoktu içeride. Hasta bile yok. O kadar boş bir hastane. Kapatılmış olabileceğini düşündüm ve ilerlemeye devam ettim. Odama gitmem gerekiyordu. 102 numaralı odada uyanmıştım. 102 numaralı odaya geldim. Odada kimse yoktu. Bedenim de dahil. Yalan mı söylemişti? Hahaha. inanamıyorum. Bir yalan söyledi ve ben de saf gibi inandım. Kötü adam lan o gerizekalı. Ne inanıyorsun hemen. Yoksa ben mi yanlış geldim? Kont da ortalarda yok. Birden omzumda bir acı hissettim. Elimi omzuma zütürürken bir baktım ki demir bir boru saplanmış. Acı içinde yere düştüm.

Kont-“Kulakların yokken hissedemedin değil mi? Şu an sinekten bir farkın yok.” Çok acıyordu ama ona belli edemezdim. Edersem pgibolojik savaşı da o kazanmış olurdu. Bir kitaptan okuduğum aklıma geldi bu. Ve insanken sorunlarımın üstesinden nasıl geldiğimi hatırladım. Sadece gülüp geçiyordum. Bu seferkini gülüp geçemeyeceğimi biliyorum ama bir şansımı denemeye değer değil mi?

b-“Kont. Bir sineğin yılda kaç insan öldürdüğünü duysan dudağın uçuklar.”

Kont-“Hala espri yapabiliyorsun demek. Ama adı üstünde insanlar. Onlar da sinekle aynı kefede.” Boruyu arkadan tuttu ve oynatmaya başladı. Ben de doğal olarak çığlık atmaya başladım.

Kont-“Nasılmış sinek? Eğer bu bedende olmasaydın çoktan ölmüştün.” O acıdan anca ayağını kavrayabildim. Tüm gücümle çektim ve duvara yapıştırdım. Duvardayken yumruk attım ve birkaç blok duvarı sırtıyla kırdı. Orantısız gücün zararları işte. Biraz daha sert vursam binayı tutan kolonları da yıkacaktım. Ama kolonu çatlattı. Bu da hayra alamet değil. Bu avantajdan istifade demir sopayı vücudumdan çektim çıkardım. Nefes nefese kalmıştım. Acıdan bayılmak istesem de bu beden sadece ısınmaymış gibi tepki veriyordu. Acıyı sanki beden değil ben çekiyorum. Muhtemelen öyle. Yerimden kalkamadan yorgun bir sesle Kont’a bağırdım:

b-“Bedenim nerede? Cevap verirsen senin hayrına olur.”

Hafıza

Kız arkadaşımı araba ile aldım. Babamın arabasını kaçırmıştım yine. Eve gidince yine azar işiteceğim ama önemli değil. Bugün onun doğum günü. isterse beni falakaya yatırsın. Kornayı çaldım ve hemen aşağı indi. Esmer tenli, beline kadar uzanan siyah saçları ve inci gibi gülümsemesiyle karşıladı beni. ismi Yasemin’di. Oysa benim umrumda değildi. Sadece benim için önemli olan ona sürpriz yapıp kalbindeki yerini korumam. Gerisi önemli değil. Birkaç sefer kendime onu seviyor muyum diye sorduğumda seviyorum cevabını veriyordum ama ne yapıyordum? Sadece süprizler, hediyeler vs. Aslında benim de Cruchs’dan bir farkım yoktu. Hiç sevdiğimi göstermiyordum. Arabaya bindi ve benim de onu azarladığımı hatırlıyorum.

b-“Sana kaç kere dedim şu makyajını ben gelmeden 1 saat önce yap diye. Geç kalıyoruz işte. Kaç lira gitti oraya biliyor musun?”

Yasemin-“Ben sadece seninle olsam da yeter. Ne gerek vardı sürpriz partiye?”

b-“Hadi hadi fazla uzatma. Arabaya bin de gidelim.” morali bozuk bir şekilde arabaya bindi. Geç kalacağız ve param boşa gidecek diye endişelendiğimden dolayı tam gaz basıyorum. Oysa ki baba parası yiyorum. Para cebimden bile çıkmıyor. Keşke bunun daha erken farkına varsaydım.

Yasemin-“Yavaşla Bir Bine. Çarpacağız bir yere.”

b-“Bir sus artık. Ne bu çen çen çen. Geç kalacaz diyorum. O kadar şey boşa gidecek.” Derken direksiyornun kontrolünü kaybettim ve yol kenarındaki duvara girdim. Sonra uyandığımda hastanedeydim. Bende sadece birkaç çizik ve bir tane çıkık kemik vardı. Kemiği yerine oturtmuşlar ve yaralarımı da sarmışlar. Uyandığımda aklıma gelen ilk şeyi sordum.

b-“Ya semin nerde?” dışarıdan sesler geliyordu. “içeri giremezsiniz. Yapmayın.” diye. “Kızımı öldürdü o namussuz. Allah’ından bulsun. Alın beni içeri alın. Sadece bir çift sözüm var.” Ben de ayağa kalktım ve babam “otur oturduğun yerde” dese bile umursamadım. Dışarı çıktım. Yasemin’in babası yakama yapıştı.

YB-“Allah senin belanı versin. Sana oğlumuz gibi bakıyorduk lan oğlumuz. Kızımın katilisin sen. Saatte 130 km hızla duvara çarpmışsın. Rabbim keşke kızımın yerine senin canını alsaymış. Seni hava yastığı korumuş tabi. Ama kızımı koruyan bir şey yok.” Tam vuracakken polis ayırdı. “Bırakın beni bırakın. Kızımın katili o.” Katil oldum. Ben katil oldum. Bundan kaçmak için koştum. 102 numaralı odanın önünden geçerken bana bir şeyin çarptığını hatırlıyorum ama gerisini hatırlamıyorum.

Günümüz

Zamanın bu bedendeyken daha hızlı geçmesi bedenimi yaşlandırmıştı bile. Bunun geç farkına vardım. Muhtemelen 65 yaşlarındaydım. Eğer biraz daha geç kalsam belki ölmüş olurdum. Cruchs'ın konuşması düşüncelerimi bıçak gibi kesti:

Cruchs-“Sonunda gelebildin. Umarım bedenimle eğlenmişsindir. Kim çözdü bedenimi çaldığını? Lina mı? Tiff mi? Toprak mı? Yoksa sıkıldın da mı geldin. Her 3 türlü de bedenimi geri alacağım.” Boğazına yapıştım ve duvara yapıştırdım.

b-“Ben senin bedenini çalmadım. Ama senin yerine geçmem iyi oldu. Lina ilk kez güldü. Tiff ilk kez abisi olduğunu hissetti.”

Cruchs-“Şu an kendi bedenine zarar veriyorsun, farkında mısın?”

b-“Farkındayım. Ben bu acıyı hak ettim Yasemin. Benim yüzümden öldü. Ben de senin gibiydim. Bizim gibi sevdiklerine önem vermeyen kişiler çöpten başka bir şey değil. Ben Yasemin’in sen de Lina’nın gözlerine hiç bakmamış, hayatının renklerini görmemiş kişiler çöpten başka bir şey değiliz. Kulakların her şeyi duydu ama kız kardeşinin ağlamalarını duymadıysa bu kulaklar ne işe yarar?” Ellerim çözüldü.

Cruchs-“Kulaklarım… Kulaklarım nerede?”

b-“Tiff’e verdim. Kendini savunabilmesi için. Ama savunamadı. Ve şu an biz bunları tartışırken kardeşin ölüyor. Sana da aynısı olmasına izin vermeyeceğim. Ben sevgilimi kaybettim. Onu görmezlikten geldiğim için. Senin de kardeşini kaybetmene izin vermeyeceğim. Bedenime ihtiyacım var.”

Cruchs-“Ka kardeşim mi ölüyor? Tamam. Şuraya otur. Bedenimi geri almam için Toprak’ın sarmaşığına ihtiyacım var.” Kolumdaki sarmaşığı gösterdim. “Şimdi sarmaşıklı kolunla elimi tut. “ tuttum ve sarmaşık hem benim hem de onun kolunu sardı.

b-“Onun gözlerine bakacaksın. Kardeşinle her gün ilgileneceksin. Bana söz ver.”

Cruchs-“Söz veriyorum. ilgileneceğim. Acele edelim.” Derimizin içine girdi ve bir şokla gözümü kapattım. Açtığımda bedenime geri dönmüştüm. Boğazım ağrıyordu. Hatta her yerim ağrıyordu. Ayaklarımda romatizma, el parmaklarımda kireçlenme, prostat her bir şey olmuştum. Muhtemelen kendim ettim kendim buldum. Sarmaşık kendi bedenime geçmeme rağmen benimle gelmişti.

b-“Hemen çıkmalıyız.” Beni tuttu ve delikten yukarıya doğru uçtu. Ve odaya vardık. “Aşağıda. Beni de indir.” Dedim ve dediğimi yaptı ve aşağıya doğru süzüldü. Hemen Tiff’in yanına koştu.

Cruchs-“Tiff. Solmaya başlamış. Bir Bine. Ne yapacaksan hemen yap.”

b-“Toprak Hanım. Ne yapmak istediğimi biliyorsun. Benim kimsem kalmadı artık. Ama kızının ölmesine izin veremem. “ Tiff’in yanına gittim ve:

b-“Benim kalbimi ona ver. Onda atsın. Bu ölümsüz bedende sonsuza dek yaşasın.” Kolumdaki sarmaşıklar 3 e bölündü ve göğüsümün 3 ayrı yerinden saplandı. Kalbimi sarmaya başladığını hissedebiliyordum.