Başlarken belirtiyorum, Bu hikayeler içinde kurgular barındırdığı kadar gerçeklikler de barındırıyor, hangimiz diyebiliriz ki hiç bir gerçek hayal değil ya da hiç bir hayal gerçek olmamış?..

Thornreyiz, 2009 lu yıllarda sözlükte takılmaya başlamış, zaman zaman silikler yemiş eskilerden bir yazardır. Halen daha mühendislik yapmasına rağmen diğer yandan danışmanlık, yazarlık ve reklamlar için metin yazarlığı yapmaktadır. ( Evet aranızda babanız yaşında adamlar da var)

ayrıca siyaset üzerine bir bloğu mevcuttur: http://www.thornavida.blogspot.com

Başlıyoruz..

Küçüktüm, çok küçük.. muhtemelen yedi ya da sekiz yaşlarında esmer kepçe kulaklı, sert halıfırçası kılları gibi saçları olan saçmasapan tipli bir çocuktum. Küçüklük fotoğraflarıma bakarken bazen kendimi hugoya benzetir, tipimi gibeyim diye gülerim. işte o küçük çocuk, küçücük elleriyle yerde bir tohum buldu ve ne olduğunu öğrenmek için babasına doğru koşmaya başladı..

Babam elinde kürek ile tarlanın ortasındaki meşhur gölgelik armut ağacının dibini kazıyordu, her bahar yaptığı gibi ağacı havalandıracak, ondan güzel güzel meyveler alacaktı. Kürek tutan elleri nasır tutmuş, her nasır tutan emekçi eller gibi kocaman olmuşlardı.. Bıyıklarının üst kısmı tütünden biraz sararmış, yüzünde ise her tarlada çalıştığı günün, her güttüğü ineğin mirası kırışıklıkları vardı.. Bu makyajlarla süslenen o güzel yüzünü ararım hala memlekete gittiğimde, "babam yüzlü" insanlar arar gözlerim ve özlemle insanları sürekli özlemle izlerim hala..

Köyümüz mükemmel derecede güzeldi ozamanlar, her yer akraba her yer arkadaş, kuzen, çocuk kaynıyor, hiç bir teknoloji olmadan, sadece insanlarla geçen zaman mükemmelliğini hiç kaybetmiyordu.. Her akşam birilerine uğrar, ya da misafir eder, çarşıdan alınan dandik petibörlerin muazzam lezzetlerine vararak yaşardık. En büyük lüksümüz bisküvi yemekti ya da avrupalardan köyüne bir kaç yılda bir uğrayan amcalarımızın getirdiği bir kaç yiyecek.. Hiç unutmuyorum ilk çikolata yediğim anı.. Aman Allahım! Aman Allahım! Gündüzleri ise köyümüzdeki okula giden yirmiüç çocuktan ibaret bir hayat, yaz tatillerinde ise bahçelerde, tarlalarda, dağlarda ineklerle ve çaylarda yüzmek.. Şimdilerde içinde bulunduğum hayatı düşünüyorum da, evrimi terse yaşamak gibi.. Maymun olmak, maymun olduk..

Mesela yirmi yıldır tarladan kopardığımız salatalığı, ananemizin gül reçelini ve taş fırında yapılmış ortası delikli ekmeği alıp dağa inek gütmeye gidemedik, orada odun yakarak çay demleyemedik ve öğlen ağaçların dibinde uyuyamadık.. Neredeyse yirmi yıldır dağda ineğimiz kaybolmadı ve gece babamları tüfeklerle el fenerleriyle zifiri karanlığa yollayamadık..

Baba! Diye bağırdım avcumda tohumla, Baba! Diye bağırmayı o kadar özledim ki..

Geldi yine tipini gibtiğimin hugosu değil, Aslanım goşma düşücen dedi.. Daha hızlı koştum.. Baba bu ne? Elimdekini göstererek..

O bir ağaç oğlum,
Baba nası ağaç? Ağaç bu, dedim elimle armut ağacını göstererek,
Güldü,
Ağaç oğlum, ağaç demen için illa toprağa ekmemiz ve büyümesi mi gerekiyor? Senin gibi.. insan olman için büyümen mi gerekiyor? Adam olman için?
Anlamadım.. ama sadece o zaman..
Tohum ağaçtır, tohum insandır demek istemişti babam, sadece görüntüsü olan ağaç ağaç değildi, ağaç olacak her potansiyel ağaçtı ona göre.. insanlıkta böyleydi, insan gibi görünenler insan olacak diye bir şey yoktu, potansiyeller vardı, ve aslında her potansiyel bir ağaçtı.. ilkokuldan başka okumayan ve adını soyadını çivi yazısı gibi yazan babam, yıllar sonra üzerine düşüneceğim bir kaç cümle söylemişti..

Devam?

Bir iki yıl geçti.. Büyükşehir istanbul'a giden büyük amcamın babamın aklını çelmesi ile babam bir kış mevsiminde istanbula çalışmaya gitti. Bilirsiniz köy hayatında kış ayları hiç bir kazanç sağlayamadan geçer, o ise çalışkan bir adamdı.. Amcamların evinde koca bir kış kalmış, inşaatlarda çalışmış, kazandığı para ile hemen bir arsa almıştı. Lakin tüm kazandığı arsanın parasını almaya yetmemişti.. Geri döndüğünde ise tarladan kalan para ile de bu borcu kapatamayınca ineklerimizinde büyük bir kısmını satıp arsa borcunu tamamen sıfırlamıştı.. Diğer kış yeniden çalışmaya gitti ama o yaz geri dönmedi, yine kazandığı ile o arsaya ortaklaşa ev yapmaya başlamışlardı. Diğer amcam ve babam 2 katlı bir gecekonduyu şu an istanbulun lüks sayılabilecek yerlerinden birine yapmışlar, köydeki tüm varlığımızı -tarla hariç- satmışlar ve bizi de istanbula getirmişlerdi artık.. istanbul dedikleri bumuydu? Burası da köydü demiştim kendime.. Çünkü o mahallenin dışında ne bir yer görmüştüm ilk yaz, ne de insan.. Mahalle içinde yine çoğu akraba olan insanlarla yeni bir hayata başlamıştık. Toprak yollarımızda oyunlar oynamaya çalışıyorduk artık. Adapte olmak o kadar da zor olmadı çünkü mahallenin karşısında bir askeri arazi vardı ve eskiden askeri arazilerin bazıları halka kapalı değildi.. Bildiğiniz ağaçlarla kaplı yemyeşil bir tepe düşünün ki o tepe halen daha duruyor ama artık giremiyorsunuz. Biz de vaktimizi evin önündeki toprak yolda ve karşı tepede geçirmeye başlamıştık.. Tepede birbirinden güzel yerler keşfetmiş, kendimze meyve ağaçları bulmuştuk, annelerimize çiçekler topluyor, kuzukulak gibi otlar buluyor, meyveler topluyor, kaplumbağa kirpi kurbağa yılan gibi hayvanlarla oynuyorduk.. lakin tepeye bizim sokaklardan çıkan bir yol daha vardı ve birleşiminden lağım geçiyordu. Gözünüzde şöyle canlansın, bir yol var tepenin ağaısında ve tepeye dogru cıkmak için bir lagım akıntısından zıplıyorsunuz.. Şimdi ise her yer kapalı lağım sisteminde olduğu için çok yabancı gelecektir belki ama o zaman normal olan oydu..

Hiç unutmuyorum yaz aylarında o lağımların üstünde kenarlarında otlar çalılar büyür ve o otlar da birbirinden güzel ışık böceklerine yuva olurdu.. şimdilerde düşünüyorum da "takun içinden doğan güzellik"...
Misafirliklere giderken o yoldan yürüdüğümüzde ışık saçarak uçan böcekleri hayranlıkla izler, anneme bir tane tutması için yalvarırdım çoğu zaman.. Düşünün bir, zifiri karanlık sokak lambalarının olmadığı bir yol, kocaman yıldızlar gökyüzünde ve yolun kenarı uçan ışıklarla dolu.. Hatırladıkça gözlerim doluyor, hatırladıkça gözlerimden bir kaç damla yaş geliyor..

Otobüs biletlerinin kağıt olduğu zamanlardı, makinaya atardın makina onu yakardı, sıcacıktı dumanı tüterdi.. Simsiyah dumanlarla durağa gelir, her yeri demirden oturaklarla mükemmel konfor sunan otobüsler.. insanların çocuklarını gecelere kadar sokakta olsalar da aramadığı, sormadığı zamanlardı, komşuluklar vardı, fakirlik vardı, garibanlık vardı..

Evimizde fare vardı mesela, böcekler vardı, kömürlükten yukarı akrep çıkardı siyah siyah.. Akrep yakaladığımızda sobaya atar patlamasını izlerdik.. evde kimseyi akrep sokmamıştı hiç bir zaman.. Fındık faresi genelde amcamın odasında olurdu.. Abim fare yakalama uzmanıydı, sehpaha ayağıyla kuyruklarının üzerine bastırır, sonra onları poşetle yakalar ve gider lağıma atardı.. fare girmesi her zaman olmazdı ama girdiğinde peynir koyduğumuz kapanlarla onu yakalar ebedi yolculuğuna uğurlardık..

Balkonumuzda bir ara civcivlerimiz ve pamuk adında bir kedimiz vardı.. Pamuk civcivlere annelik yapar, onları patisiyle yuvalarına doğru sürer, yanlarına girer yatardı.. Bir gün neden hatırlamıyorum pamuğu evden attılar, sonradan öğrendim yüzüme saldırmış ama kesin suç bendedir diye gülüyoruz.. Pamuk iki yıl sonra eve geri dönüp tüm evi bir turladıktan sonra dışarı geri çıkmış ve birdaha hiç görünmemişti.. Belki ölmüştü, belki de yakışıklı bir tekirle tanışıp Fransaya gitmişti, bilmiyorum..

Derken sokağımıza asfalt dökülmüştü.. Artık toprak yol, çamurlu ayakkabılar, üstler başlar yoktu.. Asfaltla birlikte çocuklugumuz da hemen değişmeye başlamış, adaptasyonumuz hızlı olmuştu.. Gün boyu çevreyi dolaşıyor, mermer parçaları buluyor, onların kenarlarını kıra kıra yuvarlak yapıp encik mencik dediğimiz taşları atarak vurarak ebeli felan bir oyun oynuyorduk.. Bir gün taşı bir attım, ortadaki taşları vuracağım yere kuzenimin kafasını vurdum.. Ortalık kan gölü.. ama o dahil hepimiz yarıla yarıla gülüyoruz..

Bir gün ise karşımızdaki askeriyenin tepesindeki ormanda bir yangın çıktı.. Yangını izledikçe ağladığımı hatırlıyorum balkonda.. Büyüklerin koşuşturmasını, itfaiyenin söndürmeye çalışmasını.. Ağlaya ağlaya izlemiştik tüm çocuklar.. Muşmula ağacımıza ne olmuştu? Ya kaplumbağalarımıza? Derken o ormanın askeriyeye ait olmayan sağ tarafına bugün hala duran gazeteciler sitesini kondurdular.. Bugün kalburustu aılelerın hafif artislerin oturduğu, lakin mazisini bilmedikleri huur çocuğu beton yığınları.. işte o ormanımızın yarısını kundaklayarak yapıldı.. Para bu kadar tatlıydı, binlerce ağacın yaşdıbının bir anlamı yoktu, bunu yapan insanlar her öldürdükleri ağaç böcek çiçek için hesap vermeyeceklerini düşünüyor olmalıydılar, bilsinler ki hepimizin bedduası üzerlerinde hala.. sonuç olarak askeriye arazisini koruma altına almak için duvarlarla ve çitlerle çevirdi ve çocukluğumun büyük bir kısmı bu manzara ile bitti.. Artık istesem de çocuk olamazdım.. Hayat artık zevksiz, sıradan ve iğrençti..

Şimdi düşünüyorum da acaba ne yapıyor muşmula ağacımız? Dalındaki on çocuğu özlüyor mu? Kim yiyor meyvelerini? Ekşi ekşi muşmulalarını..

Okulda ise sınıfın en zeki çocuguydum, ortaokulu birincilikle bitirmiştim, ardından sahil kenarında çok güzel bir liseye başlamıştım.. Aşk meşk anlatmayacağım sizlere ama çapkındım da.. Bir çok kız geçti hayatımdan, belki de çoğu insanın yaşamayacağı güzellikler yaşadım.. Ailem ise yeni bir arsa almış köle gibi çalışıyor bir yandan borçla harçla binayı yapmaya çalışıyorlardı.. Çok zor günler geçiriyorduk ama hep mutluyduk.. Bir gün babam, abimin özel bir kursa gittiği sırada aylık ücretini bulamadığını hatırlıyorum.. Öfkelenmişti evde, çok sinirliydi oraya buraya çatıyordu.. Gidip komşularımızdan bir abladan borç aldı abime verdi çünkü tek derdi okumamızdı.. Yemez içmez okumamız için herşeyi yapardı.. ilerleyen yıllarda bir gün balkonumuzda otururken şu cümleleri kuracaktı bana..

Oğlum, ben okuyamadım, bari küçük kazım okusun..
Çocuk yaptığım zaman adını Kazım koymamı istiyordu.. Onu okutmamı, kendisinin de onda yeniden hayat bulmasını istiyordu.. Bu cümleleri kurarken gözleri ise nemliydi, kim bilir ne zorlukları düşünüyordu çektiği.. Darbe zamanı çalıştığı fabrikanın önünde bulunan ölü için babamı altı ay hapishaneye tıkmışlardı bir ara.. altı ay sonra ayak tırnakları çekilmiş, altları falakadan kapkara olmuş şekilde gelmişti.. Garibanın üstüne atamamışlardı suçu, yediği işkenceyle kalmıştı ve köpek gibi hapishanenin kapısına atılmıştı.. Eve geldiğinde bir altı ay daha ayaklarının üstüne basamamıştı da her gün nasıl üzülürdü çok iyi hatırlarım..

Mesela ben doğmamışken ve annem ilk çocuğu olan ablama hamile iken kışın meyve bulamadığı için çalıştığı yerlerden yemekte verilen öğle yemeği meyvesini anneme getirirmiş.. Çocuğu var meyve yesin istermiş.. Kurban olduğum elleri, merhametli, azimli..

Lakin ben çok tembeldim.. Zeki olmama güvenir, çalışmayı sevmezdim ve bu hep benim için dezavantajdı ama cidden cin gibiydim.. Üniversiteye yerleşememiştim ilk sene.. ikinci sene ise yine çalışmadığım halde dereceye girmiş, mühendislik kazanmış, üniversitenin ilk yıllarında ise Amerikaya bir okula ücretsiz kabul edilmiştim.. Tek isteğim dedim, uçak biletimi alın gideyim.. Aldılar da tabi yanında da bir kaç ay yetecek para ile.. Adım gibi Biliyordum, kesinlikle borç paraydı.. Çalıştım, okudum, ama iki sene içinde hiç gelemedim..

Eğitimim biraz zor geçse de bitirdim.. Master progrdıbınına kabul edilmem ise çok şaşırtıcı olmuştu çünkü sınıfın çalışkan bir öğrencisi değil, sürekli kendimce sivri sorular soran, son yılını ise duvarına "Baban için bitireceksin" yazmaktan başka motivasyonu olmayan bir öğrenciydim.. Master biterse eğer hoca olabilecektim.. Öyle böyle onu da bitirdim..

Bilir misiniz?

insan bazen hiç ummadığı yollara giriyor.. Hayal dahi edemediği, aklının ucundan geçmeyecek işler hayatı oluveriyor.. 20 yıl önce o küçük çocuğa sorsalar köyde bisküvi yerken şu an yaşayacaklarını.. Hayal edebiliyor musunuz?

Ya da insanoğlu kendine bir sormalı, neydim ben ve şu an neredeyim.. Geçmişin izlerini bir düşünür müsünüz? Aslında yaşlandıkça yüzünüze yansıyan çizgilerde değil keramet.. Her geçen anınızın beyninizdeki birikiminde olmalı aslında.. Her yaşanmışlık ve geleceğinizi bilmemeniz birer çizgi aslında, her anınız bir yaş halkası ruhunuzda.. Sokaktaki kıza gülümsemeniz, okulda öğretmeninizden fiske yemeniz, ailenizi toprağa gömmeniz.. Hepsi birer yaş halkası..

Kafamda şimdi yapacağım bir şey vardı ve bunun için hayatıma yeniden bir kaç ay ara vermem gerekiyordu..
Eşyalarımı topladım ve Türkiyeye uçtum. Artık hatrı sayılır biraz param vardı cebimde. Bu bile bir değerdir mesela.. Sizin için didinen insanların kendi kendinize yetebildiğinizde hissedecekleri mutluluk bazen sizin onlara verebileceğiniz en iyi mutluluk olabilirdi.. Bu sefer yolculuğum için kimse başkasından borç almıyordu bir düşünün..

Uçaktan iner inmez direkt olarak memleketime doğru yola çıktım. Şehir merkezinde inip bir bigiblet kiraladım ve yirmi kilometrelik yolu köyümüzden geçen çay paralelince geçmeye başladım.. Bir ara yarı yolda durdum.. Çıkardım üzerimde ne varsa, buz gibi akan suya zıpladım..

Kulaç attıkça çayın içerisinde birlikte kulaç attığımız arkadaşlarımın hayallerini selamladım.. Sırt üstü hareketsiz suyun üstünde uzanırken kulaklarıma dolan suda yüzerken bağıran gülen çocukluk arkadaşlarımı dinledim.. Bu şekilde onların yanında da durur, onlar çığlık çığlığa çırpınırken ben gökyüzünü izlerdim..

yola devam ettim.. 1 buçuk saat sonra köyümüze ulaşmıştım.. Bigibletten inip elimle tutup yürüyerek ilerlemeye devam ettim ki ben buna bigiblet yürütmek derdim..

Köye doğru ilerlerken tarlamızın yanından geçiyordum ve aniden bigibleti bıraktım. Tarlanın ortasınai armut ağacımıza doğru koşmaya başladım..

"Koşma Aslanım, düşeceksin" derdi babam, ağlayarak koşuyordum.