Okulda ise sınıfın en zeki çocuguydum, ortaokulu birincilikle bitirmiştim, ardından sahil kenarında çok güzel bir liseye başlamıştım.. Aşk meşk anlatmayacağım sizlere ama çapkındım da.. Bir çok kız geçti hayatımdan, belki de çoğu insanın yaşamayacağı güzellikler yaşadım.. Ailem ise yeni bir arsa almış köle gibi çalışıyor bir yandan borçla harçla binayı yapmaya çalışıyorlardı.. Çok zor günler geçiriyorduk ama hep mutluyduk.. Bir gün babam, abimin özel bir kursa gittiği sırada aylık ücretini bulamadığını hatırlıyorum.. Öfkelenmişti evde, çok sinirliydi oraya buraya çatıyordu.. Gidip komşularımızdan bir abladan borç aldı abime verdi çünkü tek derdi okumamızdı.. Yemez içmez okumamız için herşeyi yapardı.. ilerleyen yıllarda bir gün balkonumuzda otururken şu cümleleri kuracaktı bana..

Oğlum, ben okuyamadım, bari küçük kazım okusun..
Çocuk yaptığım zaman adını Kazım koymamı istiyordu.. Onu okutmamı, kendisinin de onda yeniden hayat bulmasını istiyordu.. Bu cümleleri kurarken gözleri ise nemliydi, kim bilir ne zorlukları düşünüyordu çektiği.. Darbe zamanı çalıştığı fabrikanın önünde bulunan ölü için babamı altı ay hapishaneye tıkmışlardı bir ara.. altı ay sonra ayak tırnakları çekilmiş, altları falakadan kapkara olmuş şekilde gelmişti.. Garibanın üstüne atamamışlardı suçu, yediği işkenceyle kalmıştı ve köpek gibi hapishanenin kapısına atılmıştı.. Eve geldiğinde bir altı ay daha ayaklarının üstüne basamamıştı da her gün nasıl üzülürdü çok iyi hatırlarım..

Mesela ben doğmamışken ve annem ilk çocuğu olan ablama hamile iken kışın meyve bulamadığı için çalıştığı yerlerden yemekte verilen öğle yemeği meyvesini anneme getirirmiş.. Çocuğu var meyve yesin istermiş.. Kurban olduğum elleri, merhametli, azimli..

Lakin ben çok tembeldim.. Zeki olmama güvenir, çalışmayı sevmezdim ve bu hep benim için dezavantajdı ama cidden cin gibiydim.. Üniversiteye yerleşememiştim ilk sene.. ikinci sene ise yine çalışmadığım halde dereceye girmiş, mühendislik kazanmış, üniversitenin ilk yıllarında ise Amerikaya bir okula ücretsiz kabul edilmiştim.. Tek isteğim dedim, uçak biletimi alın gideyim.. Aldılar da tabi yanında da bir kaç ay yetecek para ile.. Adım gibi Biliyordum, kesinlikle borç paraydı.. Çalıştım, okudum, ama iki sene içinde hiç gelemedim..

Eğitimim biraz zor geçse de bitirdim.. Master progrdıbınına kabul edilmem ise çok şaşırtıcı olmuştu çünkü sınıfın çalışkan bir öğrencisi değil, sürekli kendimce sivri sorular soran, son yılını ise duvarına "Baban için bitireceksin" yazmaktan başka motivasyonu olmayan bir öğrenciydim.. Master biterse eğer hoca olabilecektim.. Öyle böyle onu da bitirdim..

Bilir misiniz?

insan bazen hiç ummadığı yollara giriyor.. Hayal dahi edemediği, aklının ucundan geçmeyecek işler hayatı oluveriyor.. 20 yıl önce o küçük çocuğa sorsalar köyde bisküvi yerken şu an yaşayacaklarını.. Hayal edebiliyor musunuz?

Ya da insanoğlu kendine bir sormalı, neydim ben ve şu an neredeyim.. Geçmişin izlerini bir düşünür müsünüz? Aslında yaşlandıkça yüzünüze yansıyan çizgilerde değil keramet.. Her geçen anınızın beyninizdeki birikiminde olmalı aslında.. Her yaşanmışlık ve geleceğinizi bilmemeniz birer çizgi aslında, her anınız bir yaş halkası ruhunuzda.. Sokaktaki kıza gülümsemeniz, okulda öğretmeninizden fiske yemeniz, ailenizi toprağa gömmeniz.. Hepsi birer yaş halkası..

Kafamda şimdi yapacağım bir şey vardı ve bunun için hayatıma yeniden bir kaç ay ara vermem gerekiyordu..
Eşyalarımı topladım ve Türkiyeye uçtum. Artık hatrı sayılır biraz param vardı cebimde. Bu bile bir değerdir mesela.. Sizin için didinen insanların kendi kendinize yetebildiğinizde hissedecekleri mutluluk bazen sizin onlara verebileceğiniz en iyi mutluluk olabilirdi.. Bu sefer yolculuğum için kimse başkasından borç almıyordu bir düşünün..

Uçaktan iner inmez direkt olarak memleketime doğru yola çıktım. Şehir merkezinde inip bir bigiblet kiraladım ve yirmi kilometrelik yolu köyümüzden geçen çay paralelince geçmeye başladım.. Bir ara yarı yolda durdum.. Çıkardım üzerimde ne varsa, buz gibi akan suya zıpladım..

Kulaç attıkça çayın içerisinde birlikte kulaç attığımız arkadaşlarımın hayallerini selamladım.. Sırt üstü hareketsiz suyun üstünde uzanırken kulaklarıma dolan suda yüzerken bağıran gülen çocukluk arkadaşlarımı dinledim.. Bu şekilde onların yanında da durur, onlar çığlık çığlığa çırpınırken ben gökyüzünü izlerdim..

yola devam ettim.. 1 buçuk saat sonra köyümüze ulaşmıştım.. Bigibletten inip elimle tutup yürüyerek ilerlemeye devam ettim ki ben buna bigiblet yürütmek derdim..

Köye doğru ilerlerken tarlamızın yanından geçiyordum ve aniden bigibleti bıraktım. Tarlanın ortasınai armut ağacımıza doğru koşmaya başladım..

"Koşma Aslanım, düşeceksin" derdi babam, ağlayarak koşuyordum.