toplumla iyi geçinen biriyim

Kadınlar, erkekler, insanlar... Uzaktan izleyip üzüldüğüm varlıklar... imkan görmediği bir ilizyonun içinde, uzağa bakamayan, yoldan keyif alamayan, tutkuyu riske eşdeğer görecek kadar korkak, sırf tehtid edilme ihtimali olduğu için tehtidkar olan, kimsenin ona ne istediğini sormadığından şikayet edip, dönüp kendi kendine bile gerçekte ne istediğini sormayan, adım atamayan, sorgulayamayan. Sıkışmış. Duygulara, hissiyatlara doygunluk hissedecek, onlarda yetinmeyi öğrenecekken, yetinmeyi eşyalara, metalara bağlı bir kavran zanneden... Diğer hayvanlardan farklı olmasını sağlayan yetisinin neden var olabildiğini hiç merak etmeyen... Yaratmayan. Yaratmayan. Yaratmayan. Yaratmayan... Hepinizin içinde muhteşem şeyler olduğunu biliyorum. Hiçbir zaman potansiyelinize laf etmedim. O potansiyele göz ucuyla bile bakmayıp geberip gitmenizdi muhabbet.

"Ah be... ah ulan... neden öyle yaparsın ki? Ne gerek vardı? Böyle de çözerdin işi... ne gerek vardı?"

http://www.youtube.com/watch?v=-uJ61jgFCMM

Eskisi kadar küfretmiyorum size karşı fark ediyorsunuz. Aslında o adamı sevdiğinizin farkındayım. O saydırma seansları için okudunuz sadece belki de. Belki de yalnızca bu "sosyopat"ın gerçekten var olup olamayacağıydı merakınız. O adam benim. Hala benim. Hiçbir şey değişmedi. Ama artık bir yere varıyoruz. Beraber. istekli olun veya olmayın, ilk veya bininci defa duyun bunları, beyninizin içindeyim.

"Yok yaa benim kesin değil... hah... " sen öyle san.

bu gecelik de spam bitmiştir. iyi geceler/günaydın panpalar.

05.04 editi: bu gece de işten dolayı zorunlu tatil. yarın devam.

Uzun yokuş aşağı bir yürüyüş, vapur, bir yürüyüş daha. Ağzı hiç açılmadı. Onu gerçek anlamda yaralamadan ona bir şeyler anlattığım için huzurluydum. Anladığından emindim. Anlamıştı da:

"Onunla bi gün yeniden karşılaşıcaksın di mi? Buna hazırlıyosun kendini?"
Yine de bu bilgi için onun bunu anlamasını şaşkınlıkla karşılamış gibi yaptım. Kafamı çevirip onaylarken. Sessizlik ve sigara eşliğinde yürüdük. Bomboştu yol. Tam ortadan yürüdük yokuştan yukarı. Işıklar ve karanlık arasında gidip geliyordü yüzlerimiz. Kişiliğimiz gibi. Elimi uzattım eline, elimi tuttu.

Biriyle "beraber" yürüyordum.

Hayatınız boyunca peşinden koştuğunuz hayal buymuş demek...

(... )

"Şuna bak, daha beni ne kadardır tanıyosun? Bunun seneler olduğunu düşün. Aklın yerinde olduğundan beri tüm ömrünü düşün bu ana kadar. Benimle ölmeyi planladığını düşün. Ölmeyi diyorum. Yaşlanmayı. Saçmasapan aile hayali falan kurmayı diyorum. Sen... ben daha öpmemiştim bile, yakınlaşırken basıp gittin dayanamayıp. Bunca 'ders' almış sen, kaybettiklerinden sonra isyanı bırak yalnızca dövme yaptırıp gerisini boş verecek kadar özü olgun olan sen... Ben bunu yaşadığımda hiçbir dersim falan da yoktu aldığım. Senden çok çok gerideydim bebeğim. Ve senden çok, çok, çok ilerideydim senin yerinde oturmuş baktığım yönde olup bitenlere şahit olurken. Neden kalktın? Artık empati kurmana gerek yok. Neden kalktın?"
"Seni öldürmek istedim."
"Cidden mi, baya öldürmek?"
"Evet... cidden... "
"Ama öldürmek seni de en az o kadar kötü biri yapmaz mı? Hayat almak?"
"Öyle... "
"O zaman öldürme."
"Ders veriyim... "
"Evet."

( http://www.youtube.com/watch?v=KXFprnuyOEM )

Devdıbını dinlemedim. Aynı hızla fırladım dışarı. Onun gibi nispeten "iyi" biri için bu kadarı da yeterdi. Bunu da aradan çıkarmış olmuştum. Hem de anlatamayacağım binlerce kelimeyi çok kısa bir sürede anlatmıştım, benim biricik nadide parçama.

Köşede sigarasını yakmış bekliyordu. Yıkılmış falan değildi. Hala koruyordu duruşunu. Gurur duydum. Geleceğimi biliyordu hemen onun ardından.

"Daha öpmedim bile. Sonrasında uzunca öpüşecektim o gözlerini kapamış gülümserken kendini vererek, boynunda, kulak memesinde, omzunda gezinicektim. Daha hiçbi şey görmedin bile?"
"Burası o mekandı di mi? Benim yerimde sen oturuyordun, sizin yerinizde de onlar?"
"Evet."
Sinirle yere atıyor sigarasını. Sonra hemen elini alnına zütürüyor, sinirlendiği için kendine kızıyor düzensiz adımlar atarken etrafa.

Tam o noktadan zütürüyorum ağzıma birayı. Onun birasını içme bahanesiyle de bardağı önüme zütürmektense ben ona gidiyorum. Bardağı alırken "gayri ihtiyari" omzumuz, kollarımız dokunuyor birbirine, ayırmıyorum. Geri çekilmiyorum. içtikten sonra aynı yakınlığı koruyarak dönüyorum bana dönük suratına. Gülüyor. Gülüyorum, onun gibi. Bir süre bakışıyoruz. Milimetrik olarak yaklaşıyorum ona doğru. Geri çekilmiyor. Çekingence durumu anlamlandırmaya çalışırken o mantığıyla, kalbiyle çalışan kısmının dudaklarını araladığını görebiliyorum. Başardım. dıbına koyduğumun drama senaristleri tak yesin. Ben başardım. Ben. Çünkü bir beyne sahibim, çalışan bir beyne, doğanın formüllerini bilen bir beyne. En önemlisi budur. Doğadan olmadığını düşünen insan oğlu, doğanın formülleriyle çalışanlara karşı kırılgandır. Olduğu şeyi reddettiği ve reddetmeye devam edeceği için.

... Turuncunın şimşekler çakan kalkışı, şimşek kadar kısa sürede olup bitiyor, düşen sandalye sesiyle de gök gürültüsü, biraz sonra gelen. Saniyenin onda birinde yok oluyor ortamdan.

"Benim gitmem lazım"
"Ne çüüşşş???"

"Yani beleş bira içilir sonuçta... içerim. Yalancısın bu arada." -yalancılığımı umursaman güzel.
"Haydaa, hangi konuda ya?" -aynı konuşmada onun bana iki defa yaptığı "haydaa"daki aynı tonla. Aynı sen gibiyim bebeğim, üslubumda sen, kalbimde sen. Ühühühü...
"Kızıl tekmeyi basınca bana geldin dimiiiiii"
"Ehehe sensin pgibolojik deli asıl. Reddetse istediğimi neden yapsın tersler gider?" -ehehe de tabi.
"Yalnız biraz fazla yaklaştın gibi sanki şu an, zaten deli olduğun belli, birayı da sen getirdin, kesin bişey var bunun içinde."
"Did diri ri ri ri ri ririri, dup dubu rubu rubu ruburu" -nuri alço'yu bile kullandım lan ciddi.
"Ehehehe bak kalkar giderim ha!" -kendisiyle tehtidler, çok güzel bi işaret. Burdasın.
"Tamam dur kanıtlıyım bira temiz. Ama tam olarak nerden içtin demin bunu?"
"Ha?"
"Bardağın neresinden içtin?"
"Şurdan?"

Komik bir surat ifadesiyle geliyor yanıma. Hızlı ve 'yaylanan' adımlarla.
"Sen pgibolojik deli misin?"
"Yardımın için teşekkür ederim, aha biran da hazır."
Gözümün ucuyla kesiyorum Turuncuyu. Sanatımı icra ederken beni izlemesi egomu okşasa da, bu gece bunun için burda değiliz. Bu iğrenç tahtaların üzerine ikinci kez, yalnızca ilk bastığımda kalkan tozları silkmek için dansım. Bu bir eğlence değil. Bir cenazenin kırkını çıkartıyorum. Odaklandım. Güçlüyüm. 'Ben'im. Derin nefes... hahah. Turuncu bana, kızgınlıkla karışık bir gülümsemeyle bakıyor, gözlerindeki şaşkınlık egomu -ister istemez- okşamaya devam ederken. Tamam, sorun değil. Beni bir kere yendin. Hem de harika bir şekilde. Şimdi, o yenebildiğin "şey"in yüzüne biraz dışardan bak. Hiçbir an asla küçümsememen gerekeni gör. Sakin olmaya devam et. Tüm bunlar, senin için. Bu bir gösteri değil, geçmişe zütürdüm seni. Bu beceriye sahibim. Kaşlarımı saniyelik kaldırıp indiriyorum ona, hiçbir şeye "kapılmadım" merak etme dercesine. Hiçbir şeye. Karşılık veriyor aynı şekilde. Kendine güvenen duruşu bambaşka bir dünyaya ait onun, biliyorum. Ama yine de içindeki bozuntuyu az da olsa veriyor dışarı. Ama başkası bu kadar bile dayanamazdı. Sabret bebeğim.

Kızılın onun kulağına söylediği kelimelere tepkilerini bir köşeden izlemenin zevkini yaşıyorum. Fatal error. Onun tarzında samimi bir adamla tanıştı, ama başkası içindi konu. Korkmasına gerek yoktu. Onun dışındaki bir hikayede yeteneğine ihtiyaç duyuluyordu sadece. isterse patlamış mısırını alırdı, isterse düşünmez isterse düşünürdü. Bu yüzden kalkanını kuşanmaya ihtiyacı yoktu. Kaybedebileceği, zarar görebileceği hiçbir şey yoktu. Kolayca adım attı böylece masasından uzaktaki bir oyunun içine. Ortada ne bir ödül vardı onun için (bir bardak bira dışında) ne de rezil olmak gibi bir kötü son. O adamı olduğu gibi gördü. Onu "isterken" gördü. Şimdi bu sıcak kanlı adam "deyyo" ki, ben seni istiyorum başından beri, onu değil. O, senin içindi.

"Ya o arkadaşının samimiyeti hoşuma gitti diye geldim, çok değişik acayip bi şey yoksa söyliceğin arkadaşımın yanına dönücem."
"Tabi, öncelikle seni buraya kadar yorduğum için özür dilerim. Elemanlara söyledim biranı tazeleyecekler, benden tabi. Teşekkür olarak gör. Tek bir isteğim var gitmeden."
"Eeee... nnn... ne?"
Gizli kumral sarışın kıza bakarak devam ediyorum sözlerime. O da merakla izliyor.
"Masana dönerken seni buraya getiren kıza benim aslında baştan beri tanışmak istediğimin o olduğunu söyler misin? Sadece bu, teşekkürler."
"Gerçekten de çok acayip değişik bişey söyledin. Sen ciddi misin?"
"Evet, kendini lütfen kullanılmış hissetme. Çok önemli bir şeyin var olmasını sağlıyorsun."
"Hmmm peki, baybay o zaman."
"Bir de bence ayrılmalı."
"Ne?"
"Arkadaşın, boşa uğraşıyor. Sonunda ayrılacak. Fazla düşünmesine gerek yok, ayrılsın."
"Eeaa tamam söylerim."

Sosyal başarılı kadın oturduğu yerden biraz doğrulup gözlerini benden kızıla çeviriyor. Durumun bir "başarısızlık" olmadığı ortada. Çünkü sadece ben konuştum. Kızılsa genel olarak şaşkındı.

Kızılın yanına gidiyor. Oldukça sakinledi "wuhuu" tavırları, olgun bir kadına dönüştü. Biliyordum. Ama kızılın yanına oturuvermekten de çekinmedi. Güzel. Doğru seçim. Turuncu bana az daha becerilerimi unutturacaktı. Az daha normalleşmiş görecektim kendimi. Dehamı kendime bir kez daha kanıtladım, tekrar kendi zihnimin içinde hissediyorum, başkasınınkinde, başkasını düşünürken değil, tekrar ben hissediyorum. Hayata omzumun gerisindeki bir kameradan bakmıyorum, tekrar kendi gözlerimin ardında hissediyorum. "Hayatta" hissediyorum. Kalbim hızlanıyor. Derin nefes... seviyorum bunu.

Kızlı bana yollamayı başardı. Bravo bebek. Gözleri kısılmış sorgulayan ifadesiyle yürüyor kızıl bana doğru. Asıl önemlisi, gizli kumral sarışın da oturduğu yerden sırtını dönmüş beni izlemekte.

Gülümsemiyor... Güzel.

"Pardon bi bakar mısın?"
"Bana mı deyyon?"
"Sana deyiyom, bana bi tek sen yardımcı olabilirsin. Vaktin var mı azıcık danışıcam?"
"Ahaha haydaa nerden çıktı bu ya? Söyle bakalım?"
"Ya biliyorum saçmasapan farkındayım, ama kilometre uzaktan bakınca bile belli senin nasıl bir insan sarrafı olduğun. Yanılmadım bence?"
"insan sarrafı mı? Eheh haydaa... Evet iyiyimdir aslında baya. Söyle bakim nedir merak ettim?"
"Şurdaki kızılı görüyor musun?"
"Oooff babaa o zor hedef yaa."
"Yardım et la evimin gadını yapaceym. Tülaaay! " -"deyyon"dan kaptım onun 'tarz'ını. Bu şekilde yaklaşıyorum ki karşısında onun 'tarz'ı biri olduğunu düşünsün, olabildiğince benden desin. Samimi ama azıcık dokundurdun mu püsküren türden bu. Hani hep "rahat" olan. Kızdırmadığın sürece iletişim mesafesi kısa ve açıktır.
"Yani o zor biraz sanki şu tarz bi çıtıra bakınca... uu o bluzları ben de çok seviyom."
"içkin benden yardım edersen."
"Hahaeh ya nerden çıktın sen yaa hahah napsam ben mi çağırsam?"
"Yapar mısın cidden? Harbi mi deyyon? Ölürüm oy ölürüm!"
"Yaa dur şapşalsın tamam dur, sen otur şuraya biyere bekle bi."

Buysa çok fazla gülüyor. Saçları zaten kumralmış fakat sarıya boyamış. Sıkılgan doğa. işime gelir. Telefonunu masada bile göremiyorum. Umrunda değil. Ayrılıktan çıktıysa bile ayrılan kişi kendisidir. Sosyal çekingen değil. Ama delikanlı kız tribi de göremiyorum. El kol hareketlerine girmiyor. Diğerlerine nazaran hafif dikelerek konuşması ortama hakim olmaktan hoşlandığını gösteriyor. Bu durumda ona yanaşan bir erkeğe masaya dönüp "tamam çocuklar hallederim, bende... " şeklinde yaklaşabileceği ihtimalini kuvvetlendirir. Uzağa çektim mi zaten gerisi gelir. Sanırım bulduk. Dur bi amk.

Kızıl boya. Ahh nereleydeydin bebeğim... siz yok musunuz... Turuncunun dikkatini bu daha çok çekecektir. Birazdan yapacağım şey için "kendi sınıfı"na ister istemez daha yakın görecek. Omzu düşük sade bir bluz. Siyah sütyen askılıkları. Boynunda ince bir kolye ipi. Dar siyah pantalon, spor ayakkabı. Dövme göremiyorum. Çok sakin duruyor ve karşısındaki çirkin arkadaşıyla ciddi bir konuda konuşuyorlar. Kendisi yol gösteren taraf. Olgun ve tecrübeli olan. Dengeli sayılabilecek bi profil. Fakat oldukça zor bi hedef. Kısalan sürem için ideal bir hedef de değil. Hızlı ve yaratıcı olmak zorundayım. Buldum.

Çok mini dar bir elbise çanta hala omzunda çantası luiz vitın diye okumaktan çekinmedikleri türde, kıyafetiyle uyumsuz renkte. Önemli olan uyum değil markası anlıyorum, büyük ihtimalle sahtedir. Minisinin 'mini'liği de bunu destekler nitelikte. Saçlarını yapmış. Buraya gelmek onun için büyük olay. Egosu boş yıkılması rahat ama yüksek. Kolayca kandırılabilir fakat gereken süre tahminen birkaç saat. Şu an buna vaktim yok ayrıca ekgib olsun huur.

Tayt ve converse, heheh... Siyah ağırlıklı giyim, siyah düz saçlarına açık renk gölge atmış. Hafif çılgınlığını fazla ilerletmemiş. Dikkat çekmek istiyor ama bu isteğinin ifşa olmasından korkuyor. Ufak adımlarla önce... Ara sıra bacağını kaşıyor, ağdadan tahminen 1-2 gün önce çıkmış. Leziz. Arkadaşlarının muhabbetinden kopmuş. Telefonuyla oynaşıyor. Tuş kilidini aç kapa yapması beklediği haberin gelmeyeceğine bir işaret. ilgilendiği kişi burda değil, ama arada etrafı yoklamaktan çekinmiyor. Özellikle yan masadaki erkek ağırlıklı gurubu. Ama bakışmıyor, orda beğendiği biri yok. Onları bir ayna gibi kullanıyor. "Hala arada bakıyorlarsa güzelimdir." Olabilir. Birazdan dönerim.

Turuncuya dönüyorum:
"Orda bekle tamam mı, bi yere gitme sakın. Ve sakın sesini çıkartma bana. Sabret. izin ver sana kanıtlıyım. Göreceksin."
Ben kalkarken masamdan hızla, olaylara anlam vermek istemezken anlam verir gibi olan ifadesi ve düz bakışlarıyla oturuyor. O, benim. Menünün ucuyla aceleci bir tavırla oynayan eli durumun farkında olmak istemediğini gösteriyor. Gözlerinin derinleştiğini hissedebiliyorum.

Çalan ritme uyumsuz, loş ışığa ek olarak giblemezce ara ara yanıp sönen ışığın olduğu genişçe bir alandayım şimdi. Az vaktim var. Çabuk olmalıyım. Etrafıma bakıyorum, etrafımda onlarca eğleniyormuş gibi yapan gerizekalı var. Bakalım...

Hava karardığında vardığımız loş ortamın, ruh biçen hafiflikte verdiği koyu kırmızı ışıkları canlanıyor gözümüzün önünde. Kokusu herhangi birine herhangi bir koku gibi gelebilir. Ama benim için asla unutmayacağım, ısıtılmış eski yaş tahtaların, üstüne basıldıkça tozlarını yaydığı, sigara kokusunun dahi bastıramayacağı bir çürümüşlük kokusu. Sanki ömürlerinin sonuna geldiğini fark eden ahşaplar, bir yerde toplanmış, artık kalmayan son nefeslerini huzur içinde verebilmek için. Ama rahat bırakılmamışlar onlarca, yüzlerce huur çocuğu tarafından. Ölemiyorlar. Savaşmamış onlar da, boş verip önce üzerimize basan bu yavşakları gebertelim demişler. Üzgünüm, bilmiyordum. En azından artık ben, sıramı savdım. Üzgünüm.

"Ben şuraya oturuyorum."
"Oranın etrafı kalabalık ya şöyle kenara biyere gitsek ya."
"Hayır, ben oturucam buraya. Sen, şu gösterdiğim yere."
"Pardon bebeğim de napıyoruz biz şu an?"

"Hoşgeldiniz siparişiniz var mı menü getireyim mi?"
"Benim masama iki ellilik, oraya bir şey verme. Parayı da önceden veriyim."
"Tabi, hanfendi sizinle mi??"
"Benimleydi, birazdan olmayacak."
"Ee... menüyü bırakıyım ben madem."

"Nasıl hissediyorum biliyo musun?"
Şu an ben sesimi kullanmaya hazır değilim. Gözlerim onda.
"Ben de bilmiyorum tam aslında... 'Başarmış' hissetmiyorum ama."
Kaşlarımı kaldırıyorum bükük dudağımla. Büyük ihtimalle burnum saçma bir poza girdi aşağı gerilerek. Bunun farkındayım. Normalde bu yüz ifademden sakınmam gerek... irdi.
"Birine bir şey kanıtlamak için kötülük yapmış gibi hissediyorum. Bu sanırım."
"Benimle mi karşılaştırıyorsun kendini?" -düşündüğümden çok daha kısık sesim.
"Sen hiç böyle hissetmedin mi? ilk sabahımız, sonra o gece?"
Ağzımdan çıkan cevap düşüncelere tenezzülsüz. Saldırılmayacağını biliyor. Kalkanıyla değil.
"O kadar ağır hissettim ki yolda yürürken bi bankta mola verdim. Ama beni asıl kötü yapan o değildi."
"Gece di mi? Arkandan bakacağını biliyodum. O yüzden gitmedim. Bakmamak için kendini kasışını, gözünün ucunu zorlayışını, hepsini gördüm."
"Evet... bana şeytansın sen, bizzat osun derkenki dürüstlüğün, son nefesini vermeden önce söylemek zorunda olduklarını söylüyor gibi."
"Sen gerçekten iyi birisin işte. Biliyodum manyağın teki olmadığnı... en azından düz bi manyak olmadığını."
"Sense gerçekten inatçı birisin."
"Hiçbirinden de pişman değilim ama."
"Gel, seni biyere zütüreyim."

(... dönüyoruz... )

"Hahah... oyy ... kendinden başkasına güvenmemek bazen böyle hissettirir bebeğim, sorun etme, ders almana bak sen... "
(... )

Suratıma seviyeli kalmaya çalışan bir sırıtışla bakıyor büyük zaferi damarlarında dolaşırken hala. Bense yaslanıp çöktüğüm bu taş duvar kenarında birkaçıncı sigaramı içiyorum. Karşımda duran kadına duyduğum hayranlık, öfke ve nefret gibi duyguların fikir olarak bile tanımlanmasını engelliyor zihnimde. Bana baktığı sevecen gözleri, tebessümlü dudakları, yanıma çökerken kırdığı dizlerinin üstünde sallanan elleri, ne pozisyonda olursa olsun duruşunu o buna dikkat etmiyorken bile koruyan bir asalete sahip. Benimsin bebeğim. Bana aitsin. Aptal olmayı en çok istediğim gün bu olmalı. Aynı hatayı tekrar yapmak istediğim. Aptal olmayı... arkada ağlayan olmayı?

Gözlerim onun üzerinden kayıp yola sabitlenirken fark ettiği bu düşüncelerin ilerlemesine izin vermeden uzatıyor elini ağzımdaki sigaraya. Dikkatimi geri üzerine çekiyor. Yapılması gereken. Bravo. Kırdığı dizlerini, sırtını duvara verip uzatıyor. Salonu rahatlığında şimdi bu sokak onun için. Nereyi seçerse, orası onun salonu rahatlığında.

bu gece deli gibi yoğunum panpalar, iş güç. burda olamayacağım.

save: "e5'e mi çıkıyon" şeklinde espritüel 1-2 panpam var onların evine uğrıcam şu anki işimi bitirince hazır olun.

edit2: ulan edit yerine save yazmışım beynim kalmadı yazmaktan amk.