toplumla iyi geçinen biriyim

2-1... Hah... Bi an tereddüt ettim bi de. içimdeki saf çocuğu gibeyim. Hala can çekişiyor muallak, ölemedi gitti. Artık burası başkasının toprakları manyak herif, gibtir git.

Yanına çöktüm ben de, beraber sigara içen iki kişiyiz. Uzağına değil yakınına oturdum. O da gayri ihtiyari çantasını ordan alıp hemen diğer yana koydu, aramızda baraj oluşturacak şekilde yanına çekebilecekken. Paltolarımızın etkisiyle yanlarımız değiyor. Bu da bir mesaj tabi ki, insanlar ne kadar basit işaretlerin onları ne kadar etkilediğinden habersizdir. Fiziki konular basit sayılır ama fiziki yakınlık ve temas esasen her şeydir lan. Sadece çok üst seviye kişiler bu devasa saldırının üstesinden gelebilir. Mesela hoşlandığınız kadının ateşi varken "aa bakayım" diye sevecen bir şekilde, nazikçe alnına elinizi koyun. O anı görün, hissedin. "Aa fenaymış" diyip biraz daha tutun sonra, bu sefer biraz daha fazla yer kaplayarak, temas ederek, ama hala şefkatle, nazik...

Hanginiz saçma bi dönemden geçmez ki. işlevinizin bu olduğunu unutup bunlara üzülüyorsunuz bir de. Ama suç sizin değil. Size üzülüyorum, derin, çoook derinlerimde. Suç doğru düzgün karar vermeyip iki gibinin keyfine bi araya gelip sonra gibtirip giden anne babalarınızda, siz o figürlerin yerini başka "güven verici" sembollerle doldurmaya çalışırken kafasında sadece deliğinizi doldurmak olan sırf bunun için her şekle giren huur çocuklarında suç. Defalarca aldatıldığınızı sarsıldığınızı sanarsınız halbuki kilometrelerce öteden bile herhangi bir "normal" insan bu taktan bir şeye daha baştan adım attığınızda sıçtığınızı anlayabilecektir bile, siz "onca zaman" kandırılmış hissederken. Ama sorun da bu dıbına koyayim. Anormali fark edecek "Normal" kalmadı etrafta. Bir şekilde herkes birbirini gibti ve artık huur çocukları olarak baş başayız. Yalnızca en iyi huur çocukları hayatta kalacak. Yalnızca en iyi rol yapanları değil, direk genleri en pislik olanlar yarasız kurtulacak.

Ben? Ben huur çocuğu falan değilim. Ben hayatta kalmayı öğrendim, süreyi uzatmayı. Ben de kan kaybediyorum. Ben de elenecek olanlardanım. Bu kaçınılmaz. Savaşmayı bıraktım. Kıyametin manzarasına bakıyorum keyifle. Son anlardan zevk alıyorum. Mantar bulutlardan tanrı yaratıyorum. Hepiniz bitmişsiniz huur çocukları. Kalitesiz binler.

hadi burdayım panpa devammmm

ananla public sex yapdım xd

Elimden tutup ayağa kalktıktan biraz daha sonra bıraktı elimi. Biliyorum aslında hiç bırakmak istemedi o an. O an bir şeyler olsa, zaman milyar üssü milyar sayılı ömründen vazgeçip ölmeye karar verse, googol sayısı "giberim evreni de ben gidiyorum lan" dese, kısaca onu yargılayacak hiçbir kavram kalmasa ortada, biliyorum, eminim ki asla bırakmayacak elimi. Bunu benim, onun "en sonunda onu bulan beyaz atlı prens"i olduğumu düşündüğü için değil, basitçe nereye olduğu belli ve güzel olan bir yola, yeni bir hikayeyle güven ve sakiniyet (ki bu ona dinlenileceği mesajı da verir) içinde davet eden el olmam yüzünden istiyor. O anlamı taşıyan eli hep tutmak ister kadınlar. Ona küçük sürprizler yapmanızı istemez. Ona verdiğiniz elin hep onda kalmasını isterler.

Yerine göre o eli çok acıtacak olsalar da...

Bu poz, başlayacağımız yolun, maceranın, deliliğin, resmen başlamakta olduğunun, bu dramatik anın sembolü. Bu bir tablo. Elimi tutup doğrulmaktan başka şansı yok. Böyle bir daveti çok az kadın yaşar. Onların da çok azı reddedebilir. Tutuyor da. Tutarken yüzünde gördüğüm hafif diş gösteren gülümseme bir zafer sembolü. Onun sistemi benimkine "kaydetme başarılı!" diye bağırıyor. Şu an aklından geçenleri biliyorum. "bu farklı biri" ... "bu karşılaştığım türden bir şey değil" ... "aman neyse ne, canım zaten sıkkın bugün takmıcam, unutucam, yaşamıma bakıcam" ... "korkuyorum" ...
Karşımda şu an birkaç yaş küçülmüş, hafif ürkek ama meraklı, hafif buruk ama mutlu hafif umutlu saf bir kız çocuğu var... sekerek yürüyesi var ama kendini tutuyor. aslında hepsi bu ruh halinde o kadar güzeller ki... ah dıbına koyayım... boşver. Kendimi tekrar etmeyeceğim.

Ona yine de "sen de gelir misin?" demeyeceğim. Ağzımdan bu çıkmayacak. Sana, seni içeren istekli bir soru cümlesi yönelteceğimi mi sandın? Ayağa kalkıyorum yavaşça, ellerimle yolu göstererek, kaşlarımı hafif kaldırıp, başımı hafif eğip (gözler hala kısık tabi ki amk) "gidelim?" şeklinde bi hareket yapıyorum. istek değil yol gösteriyorum. Kadınların en ihtiyacı olan şeylerden biridir. Hayatları baskılanma, sorgulama ve detaylara takılmakla geçer, yeni sorulardan nefret ederler, özellikle soru kendilerinin değilse. Sonrasında bir elimi yavaşça ona doğru uzatıyorum, tebessümle. Gözlerinin önündeki ellerim zaten güzeldir, muntazamdır. Bu çok "sembolik" bir an. Bunu bilerek tasarladım. Böyle olmalı. Çünkü o an ben bir heykelim, bir sanat eseriyim. Bir anlam ifade ediyorum, bir anlatımım var. Seneler sonra beni hatırladığında aklında bu tiyatral sahnem kalacak, neyi unutursa unutsun. Yaptığım taktanlıklara rağmen, sırf bu tiyatrallık ona beni fantastik bir sembol olarak hatırlatacak. "her şeye rağmen iyiydi be" diyecek.

çok başarılı. rezerved

okuyorum reis devam

"Ha bu arada... " diye başlıyor lafa, ismini söylüyor, ben de söylüyorum, resmen tanıştık. Benimle gelecek. isim sorma faslı çoğunlukla muhabbetin sonunda yapılan bir şey değildir. Öyleyse bile keyifle şaşırırdım buna. Güzel olurdu, gülerdim lan baya. ismini söyleyip bastı gitti. Zuhahah.
Mesela ismi Demet olsun, adım demet diyip basıp gitsin. "Demet nereye gidiyon? Hüoooop?!" diye arkasından bağırsam, o giblemeyip yürümeye devam edince ağlayarak arkasından koşsam ama salya sümük, karizmadan eser yok. Desem "niye öyle yapıyon yaaeee ühühhü" o da "bas git lan itoğlu it ne olacak sandın yavşak!" diye terslese. Ben iyice paramparça olsam, bir huur çocuğunun paramparça oluşuna tanık olsam, adalet bir kez olsa işledi lan desem, bir bin kaybetti diye, bikaç diyalogda bütün paradigmalarım yıkılsa. Yemin ediyorum ağlamam geçince günlerce gülerdim lan. Tapardım da o kadına. Kezbanlık olmazdı bu, bambaşka bir şey olurdu. Neyse dağıldım yine...

"Ha bu arada... " diye başlıyor lafa, ismini söylüyor, ben de söylüyorum, resmen tanıştık. Benimle gelecek. isim sorma faslı çoğunlukla muhabbetin sonunda yapılan bir şey değildir. Öyleyse bile keyifle şaşırırdım buna. Güzel olurdu, gülerdim lan baya.

"Evet esasen ben de işten sonra hazır haftasonu da diyip bi rahatlamak istedim. Üstüne telefon, üstüne böyle olunca pek bi işe yaramadı."
Telefonu sormadım ki? Neden yineliyorsun... hah belli ki "saçma dönemi"ne dikkat kesilmemem hoşuna gitmedi. Ondan sahne çaldım. Kadınlar genellikle buna deli olurlar. Bu halk arasında "giblemeyecen olüüüm" denilen şey. Yanlış denilen şey. Barzo gibi giblememekle bunun arasında fark var. Ben önce iyi olup olmadığını umursadım. Neyse...

Yanımda adam gibi para da yok. Eve gitmem lazım olacak. Benimle eve gelip parayı alırken beklemek çok cüretkar. "Benden olsun" dedirtmekten bile cüretkar. dıbına koyayım insan adam gibi para alır çıkarken yanına. Bankada tutmıcam ya parayı dıbına koyayım. isyankarım. Nakit yetmezse kredi kartını kullanıcam başka yolu yok, hep kaçınırım normalde. Her şeye çarem var diyorum para gelip yine beni domaltıyor dıbına koyayım. gibeyim böyle işi.

Düşüncelere çok daldım, kaybolduğum derinlerde biriken derin nefesimi geri verirken başımı yorgunca yukarı, gökyüzüne kaldırmışım oturduğum yerde.

"Peki sen iyi misin?" diyor bana. Bi anlığına maçı bırakmamı garipsemiş ve umursamış. Bu anı kara çevirmeme izin veriyor. Zor dönemden geçmesini irdelemeyip düşüncelere dalmam iyi oldu. istediğim portreyi çizmeye devam edebiliyorum. Ama şu an derdim gol atmak değil, maçı yavaştan bitirmek istiyorum. Samimi bir ifadeye bürünüyorum, hafifçe esprili modla:

"Benim de bira taklidi yapan meşrubatımı içerde unuttuğumda bitmeden aldılar... Gidip düzgün biyerde düzgün bişeyler içeceğim, eve gitme havam kaçtı." Özellikle konuşmanın bu noktasında davet etmiyorum onu. Vereceği tepki önemli, vereceği tepki bana "niye davet etmiyorsun lan?" diyecek, ya da hadi bas git diyecek.

"iyi misin?"

Şu söz... şu basit soru cümlesi... Doğru tonla beraber alakasız bir anda bile tek başına dünyadaki kadın popülasyonunun yüzde doksanını eski yıpranmış bir kilide sokulan yepyeni parlak bir anahtarmışcasına açabilir. Çünkü o yıpranmış kilit aslında hep hak ettiği o "parlak anahtar"ı beklemektedir. Defalarca açılmaya çalışılmış, açılıp kapanmış, işlevi bitince tekrar kullanılana kadar bi kenarda durmuş, hiç adam gibi dinlenilmemiş, milyonlarca deforme kilit. Gözlerinin kenarındaki pürüzlerin renginde. Ve o anahtar kendini gösterir gibi olduğunda, yaklaşması bile yeterlidir aslında.

"iyiyim... Sadece biraz saçma bi dönemden geçiyorum."

Onun "güvenli bölge"sine girdim ve oturdum, onu benim "güvenli bölge"me de sokmuş oldum. O da yer açarcasına kaymadı, yakında kalmama izin verdi. Yakınız şimdi, deminki telefonda kavga etmiş kız huzurlu oturuyor. Az önceki sohbetimizden kalan tebessüm hala dudaklarında. Huzur veren bir auram vardır, yavşak veya heyecanlı hareketlerim olmadığı için. Güzel. 3-1 bile diyebilirim şu an. Ama demicem. Bu kadar erken fark açmak zevkli değil. Çünkü o zaman hemen 4-1 de olacak.

Kafamı ona doğru çeviriyorum dumanı dışarı verirken, ama dumanı dudaklarımı hafif dışarı eğerek ona doğru değil dışarı veriyorum. işte bu kadar dikkatliyimdir. Karşısındakine gidecek dumanı bile önemseyen, naif. Canım benim... yerim.
Kafamı ona çevirip hiçbir şey söylemiyorum, o da beni fark ediyor, fark etmesi için zaten. Bana doğru hafif dönüyor. Biraz durulmuş. Gözlerim kısık, hafif tebessüm, sevecen ama olgun bir adam ifadesi. Check, check ... and check. O zaman devam:

@55 panp şu an hala erken sayılır, "ön gösterim" gibi bunları koydum seni kırmamak için, esasen 1 saat civarına başlayacağım.

harika yazıyorsun

so what ?

rizorvıd