toplumla iyi geçinen biriyim

(... )
"Aaah ilk defa böyle keyif aldım hakkaten. Yeni başlayan birine içme demek yerine özendirmek de iyiymiş. Arkadaşlarım hep birincisini yapmaya çalıştı. Özenti falan diyip yargılamayan tek sensin şimdiye kadar."
"Ben senin arkadaşın değilim... "
"Evet ya kimsin sen?"

Kimdim ben? Senin gibi sınavlara girecek bir başka maldım ben. Tam bir gerizekalıydım ben. Seninle senelerini paylaşacak, onu bırak hayatını paylaşmaya hazır olacak kadar büyük bir anguttum. Toplumların var oluşunu, savaşları, neden yetinmeyi beceremediğimizi, anti maddeyi, devasa karanlığı ve kara delikleri, insanları, insanların neden böyle olduğunu, neden sistemler kurup sonra da onları yıkmak adına yüzyıllar dolusu acı çektiğimizi, sartré'ın derdini açıklayabilirdim. Ama sana baktığımda hissettiklerimi açıklayamadım içine ediyim... Açıklayamadım. Dünyadaki en güzel şey sendin lan... kesin sendin dıbına koyayım.

"Hayırdır la amma çaldırdın amk uyukluyodum lan gitti güzelim uyku... "
"Ya... kalkman lazım."
"Oha o ses ne lan o ses titremesi niye? Benim hatuna bişey olmadı di mi?"
"Ya kalk hadi bi yüzünü yıka iyi misin sen keyfin yerinde mi?"
"Lan delirtecek misin beni söylesene bişey yok iyiyim ama daha konuşmazsan olacak amk!"
"Bizim orda buluşalım biyere zütürücem seni merak etme kötü olma ciddi bi durum yok, göstermek istediğim bişey var sadece, hatuna da haber verme o da orda olucak ona sürpriz yapıcaz, tamam mı canım? Lütfen çabuk gel, uç falan bişey yap taksi tut."
"Tamam tamam ne haber vericem zaten konuşmuyoruz biz 1 haftadır, lan karı milleti hakkaten hepiniz manyaksınız geliyorum, ama umarım bu bizi barıştırmak falan için bi oyun değildir hepinizin azına sıçarım."
"Tamam kapadım çabuk ol."

so what ?

Hayatım durgundu. Etrafı ve okuduklarımı sorgulayacak zamanım oldu. Zorunluluklarla uğraşıp başımı yukarı kaldıracak vakti olmayanlardan olmayacak kadar şanslıydım. Hayata hep dışardan bi yerden bakacak kadar da. Dert dinleyip çözüm sunmak en büyük hobimdi. Çünkü dünya benden uzakta dönüyordu amk. Mis gibi. Etliye sütlüye bulaşma, keyfin yerinde, müzikse müzik, yazçizse yazçiz. Kralsın amk. Her şeye çözüm bulunur.

... Bilemiyorum. Belki hala bu bakış açısıydı sorun. Ya evren bana şöyle bir bakıp "olur mu lan öyle bin kurusu az domal bakayım" dedi, ya da ben etrafıma bakmaktan kendi gövdemin dibini gözlemeyi unuttum. Köklerim çürüyordu. Hunharca doğranıp bir mobilyaya dönüşüp birilerinin zütünün altında ezilme zamanım geliyordu.

(... )

"Şu mekan güzel gibi oraya mı otursak?" Daha sokağı dönmedik ama sen sabırsızlanıyorsun yürüme faslı bitse de konuşmaya başlasak, elini bırakmak istemediğim adamı tanımaya başlasam diye. Senin suçun değil bu. Suç erkeklere oranla üç kat büyük olan wernicke alanınızda. Yok lan kendi başarımı neden wernicke'ye mal edeyim. giberim onu, ayakta giberim. Benim uyandırdığım merak ve gizem yüzünden istiyorsun bunu. Daha ilk anda gözlerine, direk ve yalnızca gözlerine bakıp iletişimimiz bitmeden onları onlardan ayırmamam kaptırdı seni bu merakın içine. Çünkü oradan içeriye girdim ben, her anına süzüldüm, kırgınlıkların arasında boy verdim ne kadar derinsin biliyorum. Sen benim saçımın nereye yattığına, boyumun yeterince yapılı olup olmadığına, güven ve sakiniyet dolu kelimelerime, o kelimeleri usulca ve sindire sindire dışarı çıkartan dudaklarıma, sana avrupai bir sanat filmi havasındaki davetimi gönderen ellerime ve olgun erkek duruşuma dikkat ediyorken ben çoktan vücuduna ve ruhuna sahiptim. Heveslenme, şu an yaşadıklarımız yalnızca bir formalite. Hatta böyle daha çok eğlenmesem 30dakika içinde sahip olacağın tüm düşünceleri seni çevirip bir anda yüzüne söyleyebilirim tam şu an:

"Canım benim, ne kadar yaralanmış, ne kadar aç sevgiye. Ne kadar naif. Tek istediği anlaşılmak ve aşık olmak. Tek istediği onu sarmalayacak bir kol. O farklı, o oyunların parçası olmak istemiyor, o maskesini çıkartmak istiyor, insanlar gibi değil. Aynı benim gibi" Ayyyy dayanamam lan. Off çok kötü oldum peçete getirin dıbına koyayım. Ne kadar farklıyız diğerlerinden dimi lan. Dimi dıbına koyayım? Herkes bugün takumu amuda kalkıp mı sıçsam diye düşünürken biz gerçek aşkı arıyoruz. Harbiden deliyiz dıbına koyayım. Tam çılgınlarız. iyi ki bulduk birbirimizi. Acıdan ölebilirdik lan tam zamanında bulduk. Sen de çok acı çekiyordun ben de, o kadar güzel zamanda bulduk ki, ayyy aşkımmm benim. Hayatımmmmm...

Barmenin bozuğu çıkmadı lan. Bu kadar dıbına koyayım. Yoksa gibtirip gitmiştim eve. Şansına küs.

"Hıh" gibisinden bir ses çıkartıyorum, yolumu değiştirmeden kafamdaki istikamete devam ederken. Bu ses alaycı değil, sakin ve saliselik bir gülücük gibi, "canım ya yirim" diyen. Bu ona "ne düşündüğünü anlıyorum ama şimdi değil" diyor. Sen maalesef dominantlığını kaybedeli çok oldu. Artık kontrol bende. Çünkü senden daha iyiyim. Skor tutsaydım bin yılın hüsranı diye manşet atarlardı. Daha kelimesi çok hafif lan. Senden o kadar daha iyiyim ki,... yok lan bulamadım doğru kelimeyi. giberim ne bulucam. Ben biliyorum doğrusunu.

aha, graham üssü graham sayısı kadar iyiym amk...

Ben eğitiyorum sizi. Hem de öyle bir eğitiyorum ki sizin elinize siz ağlaklığınızla, nasıl yenildiğinizle meşgulken verdiğim kalkanın gücünü ancak bir sonraki huur çocuğuyla karşılaştığınızda fark edeceksiniz. Bunu sadece yanımda yürüyen bu naif sarışına söylemiyorum içimden. Benim satırlarımı "ulu" kelimelerimi okuyan size de söylüyorum. Birbirinizin içine saldığınız alev o kadar muazzam bir yangına dönüşmüş ki, yapılabilecek tek şey ateşe ateşle karşılık vermek. Dedim ya huur çocukları olarak baş başayız artık. Bunu kaldırabilecek pek kimse yok. Ben varım. Ben varım. Ben. Ben! Ben dıbına koyayım ben! Ben lan! Ben...

... Ben intihar etmek istiyorum dıbına koyayım. Napıyorum lan ben, eve gidip uyusaydım keşke.

http://www.youtube.com/watch?v=34C41eEpM48

güçlü olmak? gücün görecesiz olduğu bir yer var mıdır? Güç... gücü reddedersem güçlü veya zayıfın bende bir anlamı kalır mı? Gözlerimi oyarak başlasam buna?

"... Baksana bana"
"Ne var mına kodumun loser'ı? Aşk çocuğu seni... "
"Gel"
"Ağzına yüzüne geliyim dimi?"
"Ya giberim belanı ciddi ol iki dakka, ben ciddiyim... gel"
"Nasıl lan? Harbi mi diyosun lan? Olum sen ciddi misin? Bak geliyorum sonra gitmem ha geri?"
"Ayağına mı kapanıyım it! Gel dedik işte, ben gidicem birazdan... bundan sonra kontrol sende. Ufak da bi yardımın lazım."
"Hasgibtir... lan o ne? Oooo üzüldüm hacı lan gibtir et sana daha iyisi lazım. Hem sen bu bini ayakta gibersin lan tipe bak hiçbişey bu."
"Son ihtiyacım olan şey senin tesellin kodumun bini... biraz beraber takılıcaz seninle, demem gerekenleri diyeceksin, ben diyemem... ağzımdan çıkmaz. sonra ben gibtir olup gidiyorum. Ne istersen, ne tak yersen ye. Umrumda da değilsin bundan sonra. Hiçbiriniz de umrumda değilsiniz. Beni de rahatsız etme sonrasında bi daha."
" Lan olum sen baya ciddisin?"
"Abyss nerdeymiş onu bulmak derdim bundan sonra, hepiniz de cehennemde yanın huur çocukları"
"Tamam hacı sakin ol... napıyoruz şimdi?"

bu gecelik bu kadar yeter panpalar. bu aralar yoğunum/yorgunum biraz. yarın devam.

bu gece devam edemeyebilirim iş yoğunluğundan dolayı panpalar, ama belli de olmaz gece ola hayrola.

"tamam hacı sakin ol... napıyoruz şimdi?"
(... )

Gözümü açıp kararmış havaya bakıyorum perdenin aralığından. Ne kadardır uyuyodum? Bikaç gün olmuş mudur? Beynimde bir ağrı var. Gözlerimdeki ıslaklık uykudan mı? Doğumun sancısının en fazla ne kadar acıtabileceğini en iyi doğan kişi bilebilir, doğuran değil. Ama hemen unutur yavşaklığından. Ben unutmamıştım, sadece artık gibimde bile değildi. Bu bilgiden mahrum kalacaksınız, kendiniz yaşayana, keşfedene dek. Çoğunuz ölü doğarsınız, hayatta kalmayı başaramazsınız. Geriye kalan yalnızca posanızdır, içeride kaybettiklerinin boşluğunu hisseder posa. Arayışı bundandır, ama çoook önce kaybettiğinin bilincinde değildir. Başkalarının elleri arasındadır benliğiniz daha ilk andan. Daha ilk andan taciz edilirsiniz, "ağla amk çocuğu"... Bildiklerini unutmuş, kendini tanımayan, tanımakla da ilgilenmeyen.
Etrafına değil kendine karşı şüpheci, korkak, aşağılık, cevaplardan aciz, sorma cüretini gösteremeyen...

Ama ben hayatta kalarak doğmuştum. Tekrar ayağa kalktım tüm hafifliğimle. Yalnızca o an, hayata gözlerimi açarken geçtiğim o pis delik beynimi gibti darlığından, beni doğuran o manzara, yaratıcım, beni özgür kılan o sahne... Birazdan geçer dedim sonra. Geçti de. Ama bir boşluk vardı içimde. Yalnızlık hissi. Sanki hep benimle beraber olan bir "şey" artık yok gibiydi. Hissediyorum, ama "şu" diyemiyordum. Ama ben tekrar ayaktaydım, hayatı yaşamaya hazırdım. Çünkü bugün benim doğum günümdü.

http://tarifdeposu.com

Hatırlıyorum, evden çıkıp bara gidecektim. Hep özenmişimdir barda yalnız başına sigarasını tüttüren dramatik adama. Adam acılardan öyle bezmiştir ki, öyle kazık yemiştir ki artık hiçbir tür eğlence, ve hiçbir hatun ilgisini çekemez olmuştur. durum da bu ya, hatunlar bu yüzden delirir adama. adamsa yalnızca karşısında görmeye dayanamadığı aşağılık cahilleri eğitmek ve yok etmek için birileriyle tanışır. akşamında sevişir, kadını uçuran bir tanrıdır geceleri. sabah başı ağrıyarak kalkar. tek kelime etmez. hayat tenezzülsüz ve o anlıktır. aşk henüz keşfedememişlerin yazıp bitiremeyeceği romandır. zayıfsınız muallakler der. adam bi sigara yakar uzunca düşünür. başı çok ağrıyordur. ve evi hatuna tek kelime etmeden terk eder. pardösüsü uzundur ve uçlarında çamur vardır. aslında adamın duyduğu tek aşk aynı zamanda kızdığı çevresinedir. Bu denli öfke dolu olmasının sebebi dramatizasyonundan değildir. Sebebi, uzaktan bakıp iç geçirdiği kalabalıkların, çözümler ne kadar basitken işleri korkak ve tembellikleriyle dolandırıp düğümler oluşturmasıdır. Yoksa giblemediği şeye nasıl olur ki duyguların en şiddetlisinden olan "öfke"yi duyabilir? Kaçırabileceği fırsatlar gibinde bile değildir. Fırsat diye bir kavram olmadığının farkındadır. Yaşamak istediklerini yaşamak için açar kapıyı, adımını atar ve istediğini alır.

Normalde nadir giydiğimi hatırladığım pardösümü dolaptan çıkardım. O an üstüme alabileceğim en güzel şey o geldi bana. Neden daha önce böyle düşünmediğimi sorguladım. Uçları biraz çamurluydu. Su birikintileri hatırlıyorum, bir sokakta hızlıca koştuğumu. Yakın zamanda giydim sanki. Neyse ne amk. Silerim bi ara. Boy aynasında kontrol ediyorum dışarı adımımı atmadan önce son halimi. Yıpranmış bir yüz var. Sanki bir evden birileri eşyaları bırakıp, almak istediklerini alırken dağıtıp basmış gitmiş gibi. Güzel. istediğim gibi. Böylesi işime gelir. istemsizce, bi anlık içgüdüyle gülümsüyorum aynaya. Şeytani bir surat karşılıyor beni. Hoşuma gidiyor bu. Artık ben de "diğer taraf"tayım. Tarihin başından beri galip gelmekte olanda. Ya da onlar öyle sanacaklar. Bu sebeple benim üstünlüğümü kabul edecekler. Çünkü herkes "düşük" olduklarını onlara itiraf ettirecek olanlardan korkar. Onların karşısına çıkmaya bu sebeple cesaret edemezler. Halbuki bir kez deneseler... O korktuğunuz muallaklerin, yavşakların, huur çocuklarının kalkanını bir kez sarsmayı göze alabilseniz onların yanında yer almaya kafa yoracağınıza. Basit bir tıklamaktan bahsetmiyorum. Kendine güvenle, gerçek, inançlı tek bir vuruş. Bir defalığına. Bu kadar...

Doğumumdan sonra ilk söylediğim cümleyi hatırlıyorum:

"Selam bi camel verir misin, param yok yalnız yarın veririm."
"Ta-... tabi evlat al buyur."
"iyi geceler."

Param vardı tabi ki. ilk cümlem bir yalandı. Küçük, anlamsız ama işe yarayan bir yalandı. Tek düze ve kalın ama düşük ses tonum "derdim başımdan aşkın hacı ve şimdi sen bana bir sigara vereceksin" diyordu. Daha sonraki bir gün borcumu ödemek için o bakkala uğradığımda benden para istemedi, aynı rolü kesiyordum. Kadınlara baktığımı hatırlıyorum. Beni fark edip sorgulayan gözlerle karşılık veriyorlar. Ama benim umrumda değil. inceliyorum onları.

Taytlarının üzerine düşürdükleri bluzları, zütünün altında biten mini short'larıyla hem gösterişinden geri durmayan hem de etrafın bakışlarından rahatsız halleri, içine binip araba diye sürebileceğim dev botları, tırnaklarımı arasına sokup yüzlerinden çeksem elimde kalacak otuz kilo makyaj maskeleri, ait oldukları sosyal sınıftan yüksek gözükmek için "altın bilezikli köy karısı"ndan hallice tiksinç giyimleri, amelie'ye özenenleri, ramona flowers'a özenenleri, kendini çılgın hissetmek için yüksek ton kahkahalar atıp en beyin gibici müziklerle beraber en beyin gibici tayfaları bulup girdikleri mekanları, gibe sürülmeyecek dertlerini unutmak için beyinlerine çekip zaten 3-5 tane olan beyin hücrelerini öldürüşleri, marjinal olmak adına hepsinin de nasıl tek tek dünyanın en tek düze mallarına dönüştükleri...

Erkekler, onlara hiç girmiyorum. Üzülüyorum bile diyebilirdim, ama beni yalnız yakalasalar acımadan otuzu birleşip ebemi giber, hiçbiri dönüp bana "abicim sen esasen iyi bi adama benziyosun bizden olmadığın belliyse de, hadi git ne tak yiyosan ye" demez, "sen kimsin lan?" der, "senin şeklin ne lan bin gel bakayım buraya" der. Ne üzülücem lan. Geberin muallakler, sadece karısızlıktan, sevgisizlikten, aşksızlıktan, eğitimsizlikten değil, değer verdiğiniz her şeyden geberin gibimde değil. Ne üzülücem amk. Bi kez "ben napıyorum?" diye sormaktan aciz yavşaklar. Yanın amk.