toplanın piçler filmlere konu olacak bir hikaye

anlatıcam.

bundan yaklaşık 22 yıl evveldi.
daha önceden almanya'ya yerleşmiş olan amcamın daveti üzerine almanya'ya yerleşme kararı aldık. hayat standartlarımızın yükseleceğini düşünmemiz, bu kararı kolaylaştırmıştı.
topladık valizlerimizi, bir kaç özel eşyamızla almanya yollarına düştük.

ben ilk kez uçağa binecektim o gün. heyecanlıydım. yanımda 3 yabancı vardı. ailemin aldığı koltuklar dolmuştu ve ben arka tarafa düşmüştüm çaresiz.
sıkılıyodum, merak ediyodum ama kimseyle konuşmuyodum yol boyunca.

bir kez kalkıp tuvalete gitmiştim. bir kez de yanımdaki abi hâlimden anlamış olsa gerek; gel sana kokpiti göstereyim dedi ve aldı beni zütürdü öne doğru. kabin görevlileriyle bi' şeyler konuşmuşlardı ve kokpite giremeyeceğimizi anlamıştım.

zütümüzü baka baka geri döndük yerimize. ben bulutları izlemeye devam ettim. derken bir kaç anons, kemerler bağlandı, yaraklar darlandı, bi' garip his ve münih'e indik sağ salim.

havalimanında bizi amcam karşıladı. epey uzun sürmüştü ama çıkışımız.
almanca bilmediğim hâlde bana ısrarla almanca sorular soran görevliler, sert üslupları vs.
amcamı görüyodum ama aramızda kocaman bir cam vardı. ne sesimizi duyabiliyoduk, ne de birbirimize dokunabiliyoduk. onu orda görmek beni rahatlatıyodu. alman yetkililerin o kaba aksanları ve gibindirik tavırları tedirgin etmişti beni biraz.

neyse ki o işlemler de bitti ve amcamla buluştuk.

uzun bir karayolu yolculuğu bekliyodu bizi. minibüsle gelmişti amcam. topkapı hattındaki minibüslerden değil binler, özel minibüs.
münih'ten stuttgart'a gidiyoduk...

yeşil ve mavi bir aradaydı. uçurum gibi yollar falan, bi' garip yerlerden geçiyoduk. almanya'da böyle yerler nasıl olur lan diyodum kendi kendime.

küçüğüm de o zamanlar, gördüğüm deniz mi yoksa göl mü kestiremiyorum.
bi' kaç saatlik yoldan sonra eve vardık. valizlerimizi aldık ve binaya girdik. karşılama, hoş geldin faslı vs bitti, dinlenmeye çekildik. heyecandan uyuyamıyodum. almanyadaydık çünkü...

ve heyecanımın sebepsiz olmadığını çok geçmeden öğrenecektim tabii...

bizimkiler uyandılar, yemek faslına geçildi. akşam yemeğiydi ama hava kararmamıştı henüz.

susamıştım, su içeyim dedim. bir bardak su verildi bana. fondip yapayım dedim ama boğazım yandı tutuştu resmen. soda gibi bi' şeydi içtiğim. asitliydi su. bu ne yaaa dedim?

eee buranın suyu böyle dediler...

yemek faslı bitti, çevreyi dolaştımak için kuzenim beni dışarı çıkardı. biz gelmeden evvel arkadaşlarına benden bahsetmiş. türk kızları falan da var ortam içinde. ben utangaç bi' binim o zamanlar. yüzüm kızardı o tanışma faslında. biraz dolaştık ama bi' tak anlamadım.

eve döndük. hoşuma giden bi' hatun vardı. sarışın bi' şey. almandı ama...
bi' de orda kızların türk erkeklerine ilgili olduğunu falan düşünyodum. heyecanım katmerleniyodu ama kızla nasıl konuşacaktım ki? almanca yok bi' şey yok. onunla konuşmam en az 4-5 ay sürer heralde diyodum. bu da beni geriyodu. çünkü bir an önce kızla tanışmak, kaynaşmak ve sevişmek istiyodum.

kuzenlerden biri durumu anlamış sanırım. işin enteresan tarafı kız da cidden ilgili bana karşı. voleybol falan oynarken ikişerli takımlarda hep aynı takımdaydık o kızla. öyle denk geliyodu veya getiriyolardı. birbirimizi anlamasak da hissediyoduk adeta.

paten olaylarında falan hep yanımdaydı. elimi kolumu tutuyodu gülüyodu bi' şeyler söylüyoduk birbirimize ama hiç anlamıyoduk.

sabahları bigiblete binerdik kahvaltıdan önce. o tur kısa sürerdi ama kahvaltıdan sonra serbesttik. uzun uzun binerdik bigiblete. kahvaltıdan sonraki zamanlarda biz o hatunla hep ayrılırdık gruptan. başka yerlere sürerdik, başka yerlere pedal çevirirdik.
garip bi' histi.
birbirini hiç anlamayan ama hep bir arada olmak isteyen iki şizo.
kuzene baskı yapıyodum çok çabuk almanca öğrenmem lazım diye. salak gibi sayı saymayı öğreterek başlamıştı işe. beynini gibtiğim, sanki kıza çarpım tablosunu sorucam.

dinleyen yok heralde amk.

neyse panpalar. kız bana, ben kıza kegib, birbirimizi anlamadan, bıkmadan, usanmadan her gün bir aradayız. voleybol oynuyoruz, bigiblet sürüyoruz, patenle kayıyoruz vs.

hatta bulgar ve yugoslav göçmenleriyle maç yaparken gelip bizi izliyodu. bi' keresinde 5 gol birden atmıştım yugoslav binlere. hayran hayran bakıyodu bana. her golden, her pozisyondan sonra da onu arıyodu gözlerim. yere düşmemek için zütümü yırtıyodum salak gibi. rezil olurum falan diye düşünüyodum. bugünki aklım olsa yuvarlanırdım yerlerde. öyle böyle geçti bi' kaç gün. kuzenlerin eviyle o kızın evi arasında 50 metre mesafe var. tabii kestirmeden giderseniz. çalılar, ağaçlar, küçücük bi' ormanı andıran yerden geçiyoduk. ısırganlar da boldu. dikkat etmek zorundaydık. normal sokaktan gitmeye kalksak 250-300 metre yürümek lazım. caddeye çık, köşeyi dön, sonra kızın evine doğru ilerle falan. hep kestirmeyi kullanıyoduk.

fenik vardı alaman madeni parası. dondurmacı arabaları gelirdi wolkswagen. çeşit çeşit dondurmalar olurdu içinde. 25 feniğe mi 50 feniğe mi ne işte, dondurma alıp yerdik.
o kestirme yolda da hep fenik bulurdum ben. her gün yerde bulduğum feniklerle hem kıza, hem kendime, hem de kuzene dondurma alırdım. hatta çoğu kez bir kaç kişiye daha bile alırdım.

bi' gün yine o kestirme yolda para arıyodum. kız geldi... bi' şeyler söyledi
günaydın demiştim. sonra izlemişti beni. n'apiyosun gibilerinden bi' soru sorduğunu sanıyorum, cevap verememiştim. bakışmıştık öyle. kafasıyla beni takip et der gibi bi' işaret yaptı. takip ettim. binalarının önüne kadar gittik. oturduk girişe. bi' herif çıktı pencereye. bi' şeyler söyledi almanca. korkmuştum. sonuçta kızın binasının önünde kızla oturuyoruz vs. yabancıyım bi' de. türkiye'de olsa adamın zütünü keserler. o trip var hâlâ üzerimde. korkum o yüzden. kız bi' şeyler söyledi almanca. sonra iki tane çikolata attı herif. birini bana verdi hatun. sonradan o herifin babası olduğunu öğrendim. kel ve bıyıklı bi' binti. ister inanın ister inanmayın o bina önünde yarım saat hiç konuşmadan oturduk. lan içimden isyan ediyorum, gülüyorum, ağlıyorum. her duyguyu yaşıyorum. bi' yandan seninle hiç bi' şekilde anlaşamayan biri, hep yanında. bi' yandan yanındaki biriyle konuşamamanın verdiği eziyet...

bigibletle çıktığımızda kaçamak yaptığımız yer vardı. bir sürü demirler falan. patenciler için mi yapmışlar yoksa jimnastikçiler için mi bilmiyorum. garip bi' yer ama çok güzeldi. anlamı vardı nihayetinde ama anldıbını gibtir etsek bile tek başıma da giderdim oraya. huzurlu bi' yerdi. tenhaydı, kimsecikler uğramıyodu. bazen tren yolundan fırlayıp gelen hippiler korkutsalar da, çok nadiren yaşandığı için o olaylar giblemiyoduk ve gidiyoduk.
bigiblete bindik, o mekana gittik yine. indik bigibletlerden, su içtik. çikolata yedik.
ama o gün bi' başka yakınlaşmıştık. zihinsel olarak değil, fiziksel olarak da çok yakındık. birbirimize bakıyoduk ve resmen nefesimizi hissediyoduk yüzümüzde.

çikolata yiyoruz falan, lan diyorum acaba çikolata yedik şimdi kızı öpsem midesi bulanır mı? sonuçta türksün bi' de, az da olsa onlara karşı bi' aşağılık kompleksi vardı ilk zamanlar. ben bunları düşünürken kız öpücük konduruverdi dudaklarıma. kısacık, küçücük bi' öpücüktü. elim ayağım boşaldı o anda. hareketlerimi kontrol edemeyecek gibi oldum. oturdum hemen.

ilk öpüşmemiz o çok sevdiğim mekanda olmuştu. daha da bi' anlamlıydı artık orası benim için. bu arada evdekiler sürekli uyarıyodu, tenhalarda dolaşma, hippiler var falan diye. bense her gün bu kuralı deliyodum.

bu heyecanları yaşarken bir haber çıkmıştı.
alman ırkçılar türk ailesinin yaşadığı evi kundaklamıştı. çok korkmuştum. kundaklama kelimesi çok acayip bi' kelimeydi. yakıyolarmış türk evlerini.

yanarak ölmek falan... dehşete düşüyodum düşündükçe.

bir kaç gün sonra o mekandayım yine. tren yolu aktif değil. fenik bulur muyum acaba diye girdim yola. etrafı ağaçlıklarla dolu. yani dışardan bakıldığında tren yolunun çevresindeki hiç bir aktivite görülemez. orda sizi zütünüzden gibseler bile...

biraz ilerledim rayların üzerinde. bigiblet elimde, gözüm yerde. olabildiğince sessiz ve sakin bi' mekan...

sonra aklıma geldi lan burdan hippiler çıkıyodu, kaçıyoduk. acaba buralarda bi' yerlerde mi pinekliyo bu muallakler. bi' kaç gün önce de türk ailesini yakmışlardı. bizi kovalayan hippiler o kundakçı binler gibi mi vs. hem düşünüyorum hem ilerliyorum...

derken çok kötü bir şey oldu.