toplanın beyler evrenin sonu ve

hmm şimdi anladım kanka teşekkürler

entropiyi anlatıyorum..

k.bakma kanka bunu söylemek zorundayım
özet geç bin

hepsini okudum bin sağol.

güzel miş bin kurusu özetin.

ama merak ettim bu senin yorumun mu yoksa savunduğun şey mi?

evrenin ölümüne dair bir belgesel var izledin mi bilmiyorum, izlemediysen yollayım, bunlardan bahsediyo orada...

ben tibet e gidiyorum haydi hoşçakalın

http://inciswf.com/1293107129.swf

tek kelime okumadım

kainatın bir sonu varsa, kainat dışında ne var...

am züt meme var

http://tinypic.com/player.php?v=23hvjhh&s=7

o┼─-<

okuyanı gibsinler amkk

şimdilik bu kadar

20. yüzyıldaki bilimsel gelişmeler de entropi yasasını desteklemiştir. hubble’ın gözlemleriyle evrenin sürekli genişlediği anlaşılmıştır. hubble’dan sonra defalarca test edilen bu olgu, hem teorik hem gözlemsel olarak doğrulanmıştır.[35] evrenin sürekli genişlemesi, evrenin iki tane senaryodan biriyle son bulması gerektiğini gösterir; bunlardan birincisine göre evren, hiç durmadan genişleyecek ve büyük donma (big chill) denen “soğuk ölüm” ile son bulacaktır, diğerine göre ise sonunda çekim gücü galip gelecek ve kapanışa geçen evren, büyük çöküş’ü (big crunch) yaşayarak bir tekillikte son bulacaktır. evrenin bu iki senaryodan hangisi ile sona ereceği evrendeki maddenin kritik yoğunluktan (bu kritik yoğunluğa omega denir) fazla olup olmaması ile alakalıdır ve bu, hala tartışma konusudur.[36] uzaydaki yıldızların oluşumunu sağlayan gaz stoklarının yıldızların yeniden oluşumunu mümkün kılamayacak şekilde bir gün biteceğinin anlaşılması da sonun kaçınılmaz olduğunu gösteren birçok delilden biridir.[37] sonuçta 20. yüzyıldaki bilimsel bulgular, evrenin bir sonu olduğu konusunda entropi yasası ile varılan sonuca ilave destek sağlamıştır.

üç büyük teist dinin eskatolojilerine göre önce evrendeki hayat toptan duracak, sonradan tanrı’nın yeniden yaratışı başlayacaktır. bu yüzden sonu gelen bir evren fikri, teist dinlerin kozmolojileri ve eskatolojileriyle uyumludur. tarih boyunca teistlerin, kutsal kitaplarına dayanarak, kendileri dışında hemen herkese karşı savundukları evrenin bir sonu olduğu fikrini destekleyen bilimsel bir yasa; teistlerin, kutsal kitaplarına ve eskatolojilerine olan güvenlerini arttıracaktır. böylece başkaları için yeis kaynağı olan bilimsel bir yasa, ümidi eskatolojilerinde arayan teistler için bir ümit kaynağıdır. teist ontoloji açısından evren, tanrı’ya bağımlı bir varlıktır; evreni yaratan tanrı olduğu için, istediği anda onun sonunu getirmesi de mümkündür. bu yüzden, entropi yasası ile ortaya çıkan sonuç, teizmin ontolojisi ve kozmolojisi ile uyumludur. üstelik tarih boyunca teizmin en önemli hasmı olan materyalizmin savunduğu en temel tezlerinden birinin yanlışlanması da teizm için mutluluk vericidir.

tek yanlı süreçler ölümün habercisidir ve evrende sürekli düzensizliğe doğru bir gidiş vardır. fizikte, entropinin artışı olarak ifade edilen bu süreç sonsuza dek devam edemez. isı tek yönlü olarak sıcaktan soğuğa durmadan akar ve sonunda her yerde aynı sıcaklığa erişilince hareket duracaktır. evrenin bu şekildeki sonu “ısı ölümü” (heath death) veya “termodinamik denge” (thermodynamic equilibrium) olarak isimlendirilir. daha önceden evrenin sonsuza dek var olamayacağına dair bazı argümanlar ortaya konmuştu. örneğin 9. asırda yaşamış i̇slam filozofu/kelamcısı kindi, alemdeki cisimlerin sınırlılığından evrenin sonlu genişliğine, evrenin sonlu genişliğinden zamandaki sonluluğuna geçiş yapan, v.b. argümanlar ileri sürmüştür

fakat doğa bilimleri alanında evrenin sonunun kaçınılmaz olduğu ilk olarak 19. yüzyılda entropi yasası ile anlaşıldı. 16. yüzyıla dek hakim olan aristoteles-batlamyus sistemine göre yıldızlar hiç tükenmeyen bir yakıt ile varlıklarını sonsuza dek sürdüreceklerdi. 19. yüzyıla hakim olan galileo ve newton fiziği ise evrenin sonuna dair bir şey söylemiyordu. kant’ın, newton fiziğinin bir uygulaması olan “evrensel doğa tarihi ve gökler kuramı”[27] eserinde yıldız kümelerinin evrimi ilk olarak açıklanmıştı. daha sonra laplace’ın geliştirdiği bu kuram, evrendeki değişimin önemini göstermişti, ama bu değişimin dairesel bir yapıda olduğu da düşünülebilirdi. sonuçta kant-laplace yaklaşımı da evrenin sonu olup olmadığına dair bir veri ortaya koymuyordu. üstelik 19. yüzyılın ilk yarısında formüle edilen termodinamiğin birinci yasası; enerjinin, değiştirdiği formlara karşın, topldıbının hep sabit kaldığını söylediğinden, evrenin sonsuza dek var olacağının bir delili olarak kullanılabilirdi.

o┼─-<

böylesi bir fikir ortamında entropi yasasının, sabit enerjinin sürekli daha kullanılmaz bir yapıya doğru evrildiğini söylemesi, evrenin bir sonu olmasını gerektirdiğinden bilim dünyasında ve felsefecilerde şok etkisi oluşturdu. örneğin bertrand russell, bilimsel yasaların evrenin bir sonu olduğunu gerektirmesi karşısında bunalımlı ruh halini şu sözlerle ifade etti: “…hatta daha amaçsız ve anlamsız olan bilimin bize sunduğu dünyadır. böyle bir dünyanın ortasında, eğer bir yerde mümkünse, ideallerimiz bir sığınak bulmalıdır. …çağlarca sarf edilmiş tüm emekler, tüm özveriler, tüm parlak fikirler, insanoğlunun tüm parlak dehası, güneş sisteminin ölümüyle yok olmaya mahkum ve insanoğlunun başarılarının hepsinin evrenin yıkıntıları içine gömülmesi kaçınılmaz. bütün bunlar, tamamen tartışılmaz olmasa bile, o kadar kesin gözükmektedir ki, bunları inkar eden hiç bir felsefe ayakta kalmayı ümit etmemelidir. ancak bu gerçekler çerçevesinde, ancak katı bir ümitsizliğin sarsılmaz temelleri üzerinde, ruhun bundan sonraki yuvası emniyetle oluşturulabilir.”