Bu başlık altında edebiyat yapan yapan varsa kulağına parmağımı sokayım

Geri geldim bu sefer biraz uzun olacak bi çay koyayım geleceğim..

Baştan sona okudum yazdıklarımı.. 200 günde insan değişebiliyormuş birazda olsa. Baya detay vermişim geçmişim hakkında. Bu beni biraz rahatsız etmedi değil ama silmeyeceğim hiçbirini. Bunları silmeye başladığım gün yalanları yazmaya başlayacağım gün benim için. Kalacak hepsi. Benden 200 gün daha genç olan ben biraz safmış. O zamanlar tecrübe etmediğim bazı şeyleri tecrübe ettim. Beni sarstı. Karşımdakinden aldığım hasar değil, karşımdaki gibi birinin var olması beni sarstı. Efendilik ve edep üzerinden kendime bir yol çizdiğimi farkettim. Politik davranıp bu yönlerimi kimsenin kullanamayacağı şekilde insanlara gösterip mutlu mesut gidiyordum. Daha önce kendime soğuk demişim ve bende bi problem oldugundan bahsetmişim. Sorunumu bulmam çok vakit aldı. Hep duyduğum fakat kendimde olduğuna hiç ihtimal verdiğim şey çıktı. Ben yıllardır etrafıma duvarlar örmüşüm. Evet klişe ama gerçek bu. Nasıl farkına varamadım bilmiyorum. Karşımdaki ise "maskeli" imiş. Bana dedi ki "maske takıyorum deliliğe vuruyorum böyle daha güzel" bende dedim ki "bi yalanı yaşıyorsun o zaman." ben bi maskenin peşine takılmıştım, maskenin ardındaki kişiyle zıttım. Hayatımda ilk zorluklarla karşılaştığım zaman maskeler ihtimal bile değildi direk duvarlar örmüşüm. iyi ki örmüşüm, duvarlar sizi kandırmaz, duvarlar gerçektir ama maskeler sizi kandırır. Safmışın lan yeni öğrendim bunu. Bu gerçeği tecrübe ettiğim gibi direk kulaklık ta çalan https://youtu.be/TjUUIVpDD1o cuk oturdu. Çayı koymadım amk bi dk.

Maskeler.. Hepsini ard arda tanıdım. Aslında en candan davrananın en umursamaz olduğunu, en çok gülenin en çok sızlanan oldugunu. Gerçekler bu kadar mı zor? Bir yerde var olmak için kendinden ödün verecek kadar mı zor? Benim duvarlarım mükemmel kalan herkes ölsün demiyorum o kısma da geleceğim. Maskenin artılarını da gördüm. Bu insanlar pat diye maskeyi çıkartıp bi kaç saatliğine içlerini döküp tekrar maskeyle devam edebiliyorlar. Bu neden artı? Duvarlardan etrafa sesini duyuramıyorsun çünkü. Duvarlar tabut gibi biraz öldürüyor insanı. Narnia günlüklerinde dolaptan kış diyarlarına geçiyorlardı çocukken izlemiştim. Benim duvarların içi o şekil zihnimde. Tabi büyüleyici bir kış manzarası degil bu. Sert bir tipi. Ve o dolap aslında kitli. Bir oda tımarhane gibi pişmanlıklarla dolu, bağırsan ses çıkmıyor her taraf yumuşak duvarlarla çevrili. Bir oda ise tamamen karanlık. Yalnızlık bütün ışığı emmiş. 3 odadan ibaret aklım. En dış kalın, uzun, sağlam duvarlar. Ee ne tak yicem amk. Şantiye ustası gibi içimde mala vurup duvar örmüşüm keder tokluğuna. Sırf daha fazla üzülmemek için surlar örmüşüm. insan ne tuhaf ya. Bu nasıl bir mekanizma. Bu nasıl bir kendini savunma. Mal mısın amk böyle insan savunulur mu biliçaltım. Keşke önce bana sorsaydın usta yapalım mı bi duvar içine diye. gibtiret mesai çıkartma derdim.

Duvarlarımın mimari yapısı bu şekilde, odalarda kendimle konuştuklarımı buraya yazmamı geçtim kendimle konuşurken dile getirip sesli söylemem bile beni sarsar sanırım. Zamanla abisi zamanla diyor sanki biri birazda olsa güç veriyor, içimdeki yorgun, silik, yaşlı adam daha tanışamadım onla ama orda olduğunu biliyorum. Düz adamım ben, sorunu bul çözümü düşün. Sana artıları ne olur, eksileri ne olur. Koy terazinin kefelerine hangisi ağır basar. Terazi sadece sonucu tahmin için. Hangisi ağır basarsa bassın yapılması gerekeni yap. Gerekirse belediyeden dozer iste gecekondu mahallesine girer gibi zihnimin odalarını ez geç. Bunu diyen akıl hocam, mantığım. Güvendiğim hissim. Duvarlar "benim" için şart mı? Bi süreliğine. Ertelenemeyecek bir süre bu. Zamanı geldiğinde çat diye gereken yapılacak. Dinamitle duvarlarımı uçuramam orası kesin. Kontrollü bir yıkım doğrusu. Çok soyut konuştum demek ki bunlar duygular. Duvarların somut örneği olan bir anı anlatayım. 4 kişi oturulan bir yerde 2 saat herkes sorunlarından bahsetti. Ben 2 saat sustum. Çıt yok. Orda dedim lan yoksa.. Sonra hasgibtir zaten. Ilk defa böyle oldu. Ulan düşündüm kız vardı bi tane 1 hafta konuştuk kızın hakkımda bildikleri 3 kardeşim olduğu, memleketim, yaşım, kilom, boyum, 2 hobim. Hiçbir derdimi stresimi sıkıntımı anlatmadım. Kızın bana anlattıkları 3 sezon dizi olur. Aşırı güvensizlik duyarken, aşırı güven vermek. Oha saat 4 amk.

Bu ara sago keş kül dinliyorum. Kendisi ile aynı burcuz. Burçlara az buçuk inanırım. Oğlak burcu lanetli. Kendi adıma konuşacak olursam bana ithaf edilen burca inancım tam. Ben tarife uyuyorum yıllarca ben dediğim adamı biri yazmış kağıda. Bir iki ufak farkla. Pinti değilim maddi zorluklar bana paranın her zaman emek olmadığını cok güzel öğretti. Her zaman disiplinli olamıyorum bir de. Bu iki farkla tanıma uyan bir adamım. Gerçekler, maskeler, duvarlar. Benim gerçek takıntım çok onurlu, şerefli, mükemmel bir insan oldugundan değil. Gerçek olmayan her şey beni paçalarımdan tutup pişmanlığa ve hüzne çekecekmiş gibi geliyor. Bu yüzdendir gerçek takıntım. Sağ bacağım dürüstlük sol bacağım gerçek. Bunlar beni ayakta tutuyor.

Boğazımda dügümlenen şeyler varmış gibi hissediyorum. Düğümleri çözmek için başka birinin varlığına ihtiyaç duymak acizlik mi? Yoksa normal mi? Benim gibi biri var mı? Başka birini kendi düğümlerim için istemek bencillik mi? Ne kadar soğuk biri oldum? Geri dönüşü mümkün mü? Kaç yıldır böyleyim?

Neden böyleyim len mq

Ben radikal değişiklikler yaptım. Vakit öldürmeyi bir şeyler üretmeye çevirmekti planım. Resme başladım. Karakalem amatör, basit şeyler. Ben cizdikce aslında kelimelerden çok çizgilere yakın olduğumu hissettim. Derdimi anlatabilecek kadar çiziyorum. Kelimeler dile varmıyor. Çizgiler elimden akıyor. Çizgiler kim ne anlamak isterse onu anlatıyor. Birine anlatma derdi olmadan sadece kendime. Sözler her zaman gösterilmek isteneni göstermiyor. Sözler gözardı edilebiliyor. Bakışlar anlam ifade etmiyor. Detaylar sözlerden çok çizgilerde anlam buluyor. Vakit buldukça çizeceğim. Burada cümleler kendime anlatmaya çalıştıklarımı anlatabiliyor mu emin olamıyorum. Truman show gibi hayat. Hep şüphe, hep tetik de olmak... Bu beni yoruyor. Paranoya değil. Sadece "biri olsa" hissi geldiğinde. Sarılıp cok yorulmuştum demek. Yillar oldu. Içime attığım sözler kar taneleri gibi saçlarıma döküldü. Beyaz rengi veren o kristaller oldu.

Hele hele triplere bak sk kırığı başımıza edebiyatçı olacak. Sktirgit iki kitap oku önce, senin neyine lan metaforlar, duygular puşt.

Muhabbetim beni sardı, demek ki ihtiyacım varmış kendime. Sarma kağıdım azaldıkça canım sıkılıyor ama devam. Kendimi kendimden esirgeyemem. En azından şuan kendime bu kadar ihtiyacım varken.

Hagibtir 2 kağıt kaldı

Sözüm 1 yıldır aklımda ama bu halimle beni oraya sadece cenaze arabası goturur. Kasvet keder sigara kokuyorum. Can sıkarım. Gerçeklerim dilime varmaz yine. Sessizlik çöker. insanlar bu odun herhalde der. Ben odun değilim. Kömürüm. 1 satırlık sözüm var. Tanımakla uğraşmaya değer miyim? Duvarın ardındaki tanınmaya değer mi.. Emeği hak eder mi..

Asıl meselem bu sanırım. "Duvarın ardındaki tanınmaya değer mi?" empati kurayım. Seviyorsam giberim o duvarı, deler geçerim. Ama sevmek demek kendi duvarlarımdan açık araziye çıkmak demek. Arazide ilerleyip diğer duvara kazma vurmaya başlamak demek. Ben tereddütsüz duvarlarımı terkedip bunu yapabilirim. Peki ben sevebilir miyim? Hehehehe (:
Çok yıl oldu.. Ben taş duvarlarımın ardında taş oldum.. Mu?
Güzellikten geçtim mi? Sanmam. Insanım. Her zaman en iyi karşı cinsle soyumu devam ettirmek istemem meymun atalarımın muallakce bi hareketi olmuş.

Yoruldum ben. Uykum geldi. Kendime ayıp ediyorum ve masayı erken terkediyorum. Masada kalan bekler.. O alışkın zaten. Beklesin. Burası benim masam. Bu masamda kendimle uzlaşıp kendi sorunlarımı çözmem lazım. Başlamazsam bitiremem. Bitmezse ben biterim. Yaaa amk bilinçaltı.. Öyle değil boyle çözülür oç. Gitmiş duvar örmüş amın feryadı. Duvarına sıçıcam senin. Vakit alacak tabi. Iki satır yazdık diye bir şey çözülmedi tabi. Zamanla abisi zamanla... (:

Amk sıkıcısı. Aynısı kaynımda vardı bardak emdirdi alnına, duvar muvar hiçbişeyi kalmadı. Görümcem hocaya gitti gulfü okuyup nefesiyle duvar yıkıyor adam. Git bi bilene görün. Boş yapma burda.

vay bee..

cringe döşeme hep buralar

geçen yıllarımın özeti: umudum kalmadı, herşey berbat, bende herkes gibi hayallerimi yaktım, diyabet hastasi oldum, uniyi biraktim, the end.

sakal kıran, alerjiler, saç dökülmes. fiziksel ve mental olarak eriyorum. ruhum buhar olup uçuyor. yaşama amacım benden uzaklaşıyor. eskiye bakıyorum yine mutsuz ama farkında değil. şuan bütün bu depresyon keşke eskisi gibi bulanık olsa. yine yakınımda ama bulanık. buraya neden yazıyorum bilmiyorum. hayat giderek güzelleşmiyor. varoluşum bana batıyor. gitmem gerek gibi hissediyorum. misafir gibiyim. bilmiyorum.