iş bulmam lazımdı. çalıştığımın karşılığını alabileceğim bir iş. anneme anlattım derdimi. ana yüreği dayanamaz beyler. konuştu, kabul etmedi babam. elimden bişey gelmezdi. girdim yer yatağıma uyudum. annem sabah kaldırdı beni. daha babam uyanmamıştı. bi terslik olduğunu anlamıştım, sorduğumda yeni işin hayırlı olsun dedi ve güldü. annemi çok nadir gülerken görürdüm. ama içimi ısıtırdı be binler, bir annenin gülüşünden daha güzel ne olabilirdi ki?
sana yağıyla ve zeytinle yaptığım kahvaltıyı hızlıca topladı annem. ayakkabılarımızı giyerken annemin ayakkabıları çarptı gözüme. o an unuttum beyler kendimi, anneme ayakkabı alacaktım (!)
sokağa çıktık, annem elimden tuttu caddeye doğru yürürken. elimi geri çektim hemen. sözde büyüdük ya, birisi görür dalga geçer diye utanıyoruz. ama mahalleden bi huur elimizi tutsa göğsümüz kabarır. annelerinizi üzmeyin beyler. en çok onları özleyeceksiniz.
ben sorsamda annem nereye gittiğimizi söylemedi. sürpriz dedi. biz garibanların sürprizi de böyleydi galiba. sonra fırına girdik. komşumuz Semiha ablayı gördüm. hoşgeldiniz dedi gülerek. Semiha ablayı küçükken çok severdim. Çocuğu olmadığı için benimle çok ilgilenirdi. Ben hala tekstil de çalışıyor sanıyordum. ama ortaokuldan sonra hiç uğramamıştım yanına. yeni iş yerini beğendin mi dedi, beğendim abla dedim. annem kolay gelsin size o zaman dedi ve uzaklaştı.
semiha abla işi anlattı. fırına iki günde bir kamyondan un taşınacaktı ve kasalarla mahallede ki bakkallara ben dağıtacaktım. arta kalan zamanlarda da içeri de yardımcı olacaktım. ben ücreti sormaya utanırken semiha abla günlük 10-15 lira verirler sana dedi. mutluluktan elim ayağım dolaştı be binler. 15 gün çalışsam anneme de kendime de ayakkabı alırım diye düşündüm hemen.

ilk iş günüm ucunda para da olacağı için hızlı geçti. semiha ablayla eve beraber dönecektik. Recep abi bana 10 lira uzattı çıkarken. içimden niye 15 vermedi pekekent diye düşündüm. ama olsun buna da şükürdü. semiha ablaya neden para vermedi diye düşündüm yolda. sonradan anladığım kadarıyla o aylık alıyordu parasını.

eve geldiğimde annem açtı kapıyı. içeriden mis kuru fasulye kokusu geliyordu. dalga geçmeyin binler en sevdiğim yemek napim. babanda gelir birazdan bekle dedi. yarım saat sonra babam geldi. ben ilk iş gününün yorgunluğuyla uzanmıştım. banyoya tuvalete gitti sonra yanıma geldi. nerdeydin bugün dedi, işteydim demek için ağzımı açmaya yeltenmişken tokadı hissettim suratımda. daha kafamı çevirmeden ard arda vurdu tokatları. annem araya girdi kolundan tuttu babamın. babam dönüp anneme tokat attı. beyler o an kelimelerle nasıl tarif edilir bilmiyorum ama, büyük olmayı, babamı tekme tokat dövebilmeyi çok istedim o an

bana söylendiğini anlamadan refleks olarak arkamı döndüm. Derya, bizim sınıfta ki huurların arkadaşı. aynı sınıfta değiliz ama sürekli bizim sınıfa geldiği için tanıyoruz birbirimizi. klagib liseli huurlarından. daha lise birinci sınıf olmasına rağmen lise sonlarla takılan kız tipi işte binler.
ne diyeceğimi bilemedim. o da zaten gülerek uzaklaştı. ama bu masum bi gülüş değildi beyler. küçümseyerek gülmüştü. ben yoluma devam ederken aklım hala oradaydı. o oropsunun bu mahallede ne işi vardı? sonuçta okul başka bi semtteydi. şimdi size normal gelebilir beyler. ama o zamanlar öyle değildi işte. genelde herkes evine yakın okullara giderdi puana bakmadan. babam beni farklı semte yolladığı için mahallede ki kuş beyinliler aklı sıra taşak geçiyorlardı bazen.
kafamı kurcalayan düşünceleri bir kenara bırakıp markete bir koli ekmeği bıraktım. kollarım yorulmuştu el arabasını sürmekten. oturup biraz dinlendim kaldırımda. sonra ekmekler toz kapmasın diye başladım yine sürmeye. mahalle bakkalına da ekmeği bıraktıktan sonra geri döndüm fırına. fazla büyük bir mahalle değildi. bir iki ekmek alan dükkân daha vardı onlarda kendileri gelip alıyordu ekmeği.
öğlen yemeklerini fırında yiyorduk. Recep abi ara sıra bize katılıyordu ama genelde yan tarafta ki küçük lokantadan yerdi. biz fırında pişen çörekleri yanında çayla yerken o muallaknin yan tarafta yemekleri mideye indirmesi garip gelmişti. ama patron adamdı bize sorgulamak düşmezdi.
semiha abla ve benim haricimde fırında ki diğer işçi Uğur abiydi. uğur abi 40 yaşlarında vardı tahminimce. en önemli iş onundu aslında. o işin ustasıydı. hamura asıl şeklini verip fırına atan oydu. çok kıyak adamdı. işini iyi yapar, yeri geldiğinde sohbet eder esprisini de ekgib etmezdi.
semiha ablaysa kasaya bakardı. raflarda boşalan ekmeklerin yerine yenilerini koyardı. boş kaldığı zamanlarda hamur yapardı yerlere paspas atardı. recep abi un taşımak ve para saymaktan başka bi iş yapmazdı.
günler hep aynıydı.pek değişen bir şey olmuyordu. recep abi genelde 10 lira veriyordu. bazen un taşırken ki halime acıyıp 15 lira verirdi. bu benim yorumumdu tabi. iki haftanın sonuna yaklaşıyorduk. ben her gün paramı getirip televizyonun arkasında ki boşluğa koyuyordum. o zamanlar televizyonlar tüplüydü. arka tarafı şişkindi. babamla fazla konuşmuyordum o aralar. mecbur kalmadığım sürece yanında da oturmuyordum. annem de bunun farkındaydı. ama o olayda çabuk unutuldu. her şey normal gidiyordu. ta ki son iş günüme kadar

cumartesi akşamı son iş günüm de bittikten sonra Uğur abiyle helalleştik, recep abiye de teşekkür edip helallik aldım. son gün kıyak yaptı yirmi lira uzattı. parayla mutluluk olmaz diyen muallaklere inanmayın, mutlu olmuştum işte binler. recep abi yaz tatilinde de gel istersen demişti. işim hazırdı beyler. semiha ablanın paspas atmasını beklemeden eve doğru yol almaya başlamıştım bile. yürüyerek değil de mutluluktan sekerek gidiyordum.
ilk kazandığınız para varya beyler,o unutulmaz işte. onu harcarken de içiniz yanar. baba parası yiyen liseliler o duyguyu hissedemez. haketmişsindir o parayı, içinde haklı bi gurur vardır. benim durumum da bi fark vardı. ben harcarken içim yanmayacaktı. çünkü hem annemi sevindirecektim hem kendim yeni ayakkabı alacaktım. eve döndüm parayı tüplü televizyonun arkasına sıkıştırdım yine. yemek hazırlayan anneme hal hatır sordum. belki bi başkası olsa annesine sarılırdı o mutlulukla, ama ben anneme hiç sarılmazdım beyler. bir sebebi de yok, sadece huyum değildi işte. şimdi düşünüyorum da, keşke sımsıkı sarılıp hiç bırakmasaymışım.
babam da geldikten sonra oturup yer soframızda yemeğimizi yedik. sofrada ki ekmeğe gözüm çarptı, gurur duydum beyler kendimle. 15 yaşında ki çocuk 15 gün çalışmıştı ama gurur duyuyordu, bunu kimse sorgulayamaz. belki daha zor şartlarda yaşayanlar, çöp toplayanlar da vardı. ama herkes kendine göre zorluklarla mücadele ediyordu işte.
akşam babam kurtlar vadisini izlerken bende oturdum koltuğa izlemeye başladım. hani insan mutlu olduğu zamanlarda herkesle arasını iyi tutmak ister, küskünlükleri unutur ya; ben de öyleydim işte. babamla biraz sohbet ettik. sohbet de denilmez bir kaç şey konuştuk diyelim.
sabah taşıdığım çuvalların da etkisiyle yavaştan uyku bastırmaya başladı. ben de serdim yer yatağımı uzandım içine. yarın neler olacağını düşünüyordum. okula bir gün kala yeni bir ayakkabı alacak ve okulda dikkat çekecektim. aslında kimse kimsenin ayakkabısına bakmıyordur ama insanoğlu kendini hep izlenirmiş gibi hisseder.
türlü hayaller kurarken uykuya çoktan dalmıştım. sabah uyandım ve annemin kahvaltı hazırlamasına yardımcı oldum. gerçi yardım edecek pek bişey yoktu. çay zeytin peynir ekmek işte. ama olsun şimdi beğenmemezlikten gelebilirim ama ona da şükür. sofrayı da beraber topladıktan sonra annem klagib hafta sonu temizliğini yapmaya başladı. yerleri silme camları silme gibi şeyler işte. ben planımı yapmıştım. anneme söylemeden dışarı çıkıyormuş gibi yapacaktım. zaten annem 37 numara giyiniyordu ona ayakkabı almam için denemesine gerek yoktu. sürpriz yapacaktım beyler. annem odadan çıktıktan sonra hemen ayaklandım gitmek için. elimi televizyonun arkasına attığımda para yoktu beyler