beynimden vurulmuşa dönmüştüm. elimle iyice yokladım yoktu para. televizyonu çevirip baktım yok, yerlere baktım yok..
gözlerimden yaş süzüldü be binler.o an ben emekli maaşını çaldıran teyze oldum, cebinde kalan son parayı kumarda kaybeden amca oldum. öylece ayakta beş dakika kıpırdayamadan durdum. yere damlayan gözyaşlarımın haddi hesabı yoktu. küçük bir çocuğun hayallerini elinden almaya çalışmayın, o çocuk bir gün büyüyecek.
sessizliği çürümeye başlamış ahşap kapının açılması bozdu. annemin bakışlarından anladığım kadarıyla olayla bir alakası yoktu. zaten annem yapmazdı öyle şey.
ne oldu oğlum dedi sarılarak. ben hemen cevap veremedim, boğazım düğümlendi. ana kucağı ağlamak için en iyi yerdir beyler, sevgilinize sarılıp romantik binler gibi ağlamayın zütünüz sıkıştığında.
anne "param" nerde dedim. bilmiyorum oğlum haberim yok dedi. üstelemedim, annem yalan söylemezdi. babam mı aldı dedim, kalktı yan odaya gitti. elinde 3310 tarzında adını bilmediğim telefonuyla geldi. babamı arayamadı beyler, kontör ne arar benim garip anamda. o zamanlar böyle kampanyalar da yok, herkes kontör yükleyemez; biz hiç yükleyemeyiz.
ödemeli attık dönmesini bekliyoruz babamın. ama geri aramadı.
elim kolum bağlıydı, hiçbir şey hissedemiyordum. mutlu olacaktık biz bugün. ben anneme ayakkabı alacaktım, babam da bana "Aferin" diyecekti. yeni ayakkabılarımla önce evin içinde gezecektim sonra yarın okulda giyinecektim. belki birisi basacaktı üstüne hayırlı olsun diyerek. ben hiç belli etmeyecektim ama o gidince eğilip elimle silecektim ayakkabımı..
evin içinde yapacak bir şey olmadığı için dışarı çıkmaya karar verdim. ayakkabılarımı giyinirken ki duygularımı anlatmaya gerek yoktur. internet kafeye doğru yürümeye başladım. sonra kıraathane gözüme çarptı. bugün günlerden pazardı, babam çalışmıyordu. koşarak girdim içeri. o zamanlar şimdi ki gibi sigara yasağı yoktu. dumanın içinde babamı aradım, yoktu. internet kafeye doğru yürüdüm. çocuklar yine metin2 , KO oynuyordu. bir sene önce deli gibi oynadığım oyun şimdi bana saçma geliyordu. belki oyun saçma değildi, ama çocukların her şeyini bu oyuna vermesi saçmaydı. hayata atıldığınız zaman olgunlaşırsınız beyler. zorluk çektiğiniz zaman, bazen çaresiz kaldığınız zaman. daha iyi anlamaya başlarsınız bazı şeyleri.
akşam ezanı okundu. eve doğru yol alırken bakkalın önünde oturan Fatih abiyi gördüm. çekmiş taburesini geleni geçeni dikizliyordu. selam verdim geçtim yanından. beş dakika sonra evin önündeydim. evimiz kira değildi, kira olsa da 150 lira falan kirası olurdu heralde. iki katlı sıvasız binanın alt katında oturuyorduk. küçük bi bahçemiz vardı. yokuşta olduğu için top oynayamazdık bizim sokakta. bahçeden içeri geçtim. binanın dış kapısı demir kapıydı. paslanmaya başlamıştı. üzerinde küçükken yapıştırdığımız sakızdan çıkan dövme izleri duruyordu. delikten ip sarkıtılmıştı. ipi çektim kapıyı açtım. sonra tam karşımda ki evimizin kapısını tıklattım. kapıyı babam açtı. " oo aslan parçası gelmiş" dedi. benim dikkati çeken ilk şey üzerinde ki yeni elbiseler olmuştu