tesadüflere inanır mısınız ben pek inanmam

ikimizde sus pus olmuştuk. Yalan söylemiyim eceyi pek sevmezdim. Ayşe ablayı tanımıyordum, ikisine de üzülmüştüm evet. Acımıştım hatta. Ama kendimi onlar için tehlikeye atar mıydım? Elbette. Çünkü iki kişinin ölümüne izin veremezdim. Bu kız bu kadar şey yaptıysa cinayet de işlemiştir. Listeye 2 kişi daha eklerken zorlanacağını zannetmiyorum.
-Bi plan yapmalıyız. Duydun, daha 24 saatimiz var.
-Aklında bi şey var gibi
-Var, dinle sen

---
23 saat sonra
-Her şeyi bitiricem, gidiyorum.
-O silah ne oğlum, çıkar onu cebinden.
-Çok yardımcı olacak bu bana. Senden o masanın altındaki her şeyi istediğimde, tek bir mermi de getirmiştin, işte o mermi benim silahımın şarjörünü dolduran mermi. Beni bilirsin batıl inançlarım vardır. Bu kez de o son mermiyi koyduğumda kullanmam gerektiğini biliyordum. Dün gece daha önceden getirdiklerimiz arasında buldum ve kararımı verdim.

-Oğlum saçmalama. Ne yapıcaksın hepsini sıra sıra öldürecek misin.
-Gerekirse.
Kaçamak cevaplar sinirimi bozardı oldum olası.
-Tamam gerçi yanında bulunması daha iyi. Sen yine de dikkat et de.
-Olur ederim. Hadi çıkıyorum ben. Sakın gelme bak. Seni de riske atamam.
Cevap vermedim. Baktı son kez bakar gibi, çıktı. Belki de artık sona gelmiştik diye düşündüm.
Her şeyin başlamasına sebep olan kız, bitiricekti de. Ama hayır, bensiz olmazdı tabi. Umutun totemini hatırladım. 1 dakika sayıp atladım arabaya. Onun aksine benim silahım da yoktu. Deli cesareti gelmişti bana da. Adresi telefonla konuşunca almıştı Umut. Haliyle ben de biliyodum.

Çok da hızlı gitmiyordum. Umuta yetişsem yeterdi. Arabadayken Emel geldi aklıma, alelacele bi mesaj yazdım ona. Seni çok seviyorum tarzıydı. Biraz daha süslü tabi. Sonumuz belli değil sonuçta. Çatalca taraflarındaydı bu yer. Yetişmek istiyordum kötü bi şey olmadan. Bu arada Umutun da arabasını görmüştüm. Yolu nerdeyse yarılamıştık. Mesafe bırakmıştım araya bilerek biraz. Nihayet varnıştık. Tabi o hala benden habersizdi. Çok büyük, eski bir evdi. Korku filmi çekmeye müsait bir yerdi tam. Umutu hala takip ediyordum çünkü eğer bahçeye dalmadan göstersem kendimi, beni geride tutmaya çalışırdı. Bekledim biraz. Bahçenin çevresinde 4 adam vardı. ikisi önde birisi de arkada. Birisi de sürekli gezip duruyordu. Umut serikanlıydı belki ama kesinlikle salak değildi. Hareketlerini önceden tasarlamış gibiydi. Bekledi önce. Arkaya yöneldi sonra. Arkadaki adamı kolayca bayılttı. Kafasına vurmuştu bi şeyle. Yavaşça çekti. Silahının sesinin duyulma riskini almıyordu.

3 adam kalmıştı. Birisi gezen sürekli. Umutu fark etmiş gibiydi. Tam hareketlendi silahını çıkarıp ilerliyordu. Bi anda yerde kaldı. Umut saklanmıştı köşede. Elinde de eterli olduğunu düşündüğüm bi bez tutuyodu. Bu sefer ben bile fark edememiştim. Gerçekten başarılıydı. Bir amacı vardı ve uğrunda savaşıyordu. Artık harekete geçmeliydim, hatta fazla bile beklemiştim. Ama umut direk arkaya yönelince beklemek zorunda kalmıştım. Ben de dalmıştım o anda bahçeye. Adamlardan birisi içeriye girmişti. Bahçede tek bir kişi kalmıştı. işte o an çok kötü bir şey oldu. Bu adam sürekli gezinendi ve Umut onu unutmuş gibiydi.

. Bu sefer köşeye sıkışan Umut olmuştu.
-Geç lan şuraya.
-Tamam indir silahını
-Biz de seni bekliyorduk. Aferin, akıllı çocukmuşsun polis de yok.
Tam o an Umut bir hata yaptı ve silahını hızla çekip bir kaç kez bastı tetiğe. Ama bir şey olmamıştı Umutta şaşkınduı. Adam gülümsedi.
-Ne oldu lan mermiyi mi unuttun yoksa. Geç içeri geeç.

O an ben de arkalarına gelmiştim tam. Sessizce yandaki sandalyeyi alıp adamın kafasına vurdum.
-Ben boşalttım.
Bayılmıştı.
O an beni gören Umut daha da şaşırmıştı. Hemen adamı bi köşeye çekip. Biz de bi kenara saklandık.
-Alper ne işin var burda senin
-Nasıl ne işin var oğlum, hayatını kurtarmaya geldim.
Gülüştük
-Anca beraber kanca beraber ha
-Herhalde

Günün Sabahı
Sabah daha 6 yeni olmuştu. Gece izlediğimiz videodan sonra Umutun beklentileri vardı bana karşı. Bir plan beklemişti. Bir şeyler yapmak istiyordu. Ama gece de hiç bir şey söylemedim. Çünkü planım plan yapmamaktı. Eğer yapsaydım bu bizim için değil sadece Umut için olurdu. Benim gelmemi istemeyeceğini biliyordum. Zaten en başından beri beni dahil ettiği için pişmandı.

-Bi plan yapmalıyız. Duydun, daha 24 saatimiz var.
-Aklında bi şey var gibi
-Var, dinle sen
-Dinliyorum
-Şimdi güzelce düşünmeye başlıyoruz ve geceye kadar planımızı yapıcaz
-Bu mu yani aklındaki
-Evet
-Of
Dün olan diyalog aynen böyleydi.

Dedim ya planım plansızlıktı. Sabah erkenden kaçıp plana tek başına uymasına izin veremezdim. Böylece yine kendi gidecek ama bana karşı bi engellemesi olmayacaktı. Hem gittiğinde haberim de olacak, takip edebilecektim. Arkasını kollamak gibi bir nevi yani. Silahının dolu olduğunu biliyordum. O son mermi var ya da yok boşaltmam gerekirdi. Silahı da boşaltmıştım. Artık bir saati boş boş geçirip kahvaltı hazırlamaya başlayabilirdim.

Şimdi
-işte böyle Umut. Asıl planım buydu. Seni plansızlağa inandırmaktı.
-Takdir ettim ama az kalsın çizdiriyoduk.
-Zamanlama da biraz yanlışlık olabilir evet.
-Neyse boşverelim artık işimize bakalım.
-Bir kişi daha vardı. içeriye girdi.
-O zaman daha dikkatli olmalıyız. içeride başka birisi yok anlaşılan.
-Yoktur inşallah.
-Silah olsaydı iyiydi de, neyse artık ilkel olarak kullanırız.
-Kafaya indiririz artık napalım.

içeri girmeliyiz dedik. Ayaklandık. Yürümeye başladık. içeriye girdik. ilk adımızı sağ ile atmıştık, bu da olsun be. Her ihtimale karşı Umut silahını elinde tutuyordu. Gözdağıydı hiç olmazsa. içeride ilerlemeye başladık. Dikkatli adımlar atıyorduk. Az sonra aradığımız adamımızı sırtı dönük yakaladık. Silah işlevini görmüştü.

Artık sadece biz bize kalmıştık Aslı, Ece, Umut ve Ben. Bütün odalara bakıcaktık onları bulmak için. O sırada aklıma bir şey gelmişti. Videoda görmüştüm, camdan gözüken ağaçların tepesiydi. O zaman üst katta olmalılardı. Merdivenlerden çıkmaya başladık. Ama artık sessiz olmaya çalışmıyor gibiydik. Birazdan tahminlerimizde yanılmadığımızı anlamıştık. Odada bağlı Ece, yanında Aslı vardı. Biraz daha ilerlediğimizde odada birinin daha olduğunu gördük. Ebru mu, ne alakaydı o?

-Evet beyler hoşgeldiniz. Biz de sizi bekliyorduk. Gelirken elinizde silahla geldiğinize göre bu da demek oluyor ki bizim çocukları da halletmişsiniz. Aferin beyler. Ama şu silahı bi indirin de aşağı, sonradan üzüleceğimiz şeyler olmasın. -eceyi gösteriyordu-. Evet anlaşmayı hatırlıyosundur umarım. Gerçi pek kabul etmeye niyetin yok gibi duruyor ya neyse. Kahramancılık oynama istersen.

-Aslı tamam. Ama önce bazı şeylerin açıklığa kavuşmasını istiyorum. Ebru, nasıl burada olabilir?
-Kolay. Düşmanımın düşmanı benim dostumdur diyelim. ikimiz için de sen konusunda sevmediğimiz bi nokta vardı. Ece takıntın. Sadece ondan bir mesajla yardım etmesini istedim. O da sana o mesajı attı. Kafanı karıştırmak içindi. Belki bir kaç çift lafı da olabilirdi sonrasında. Nitekim de öyleymiş. Bak burda işte. Aa ama şöyle bi şey vardı. Birisi sadece ona isim vermeden şu numaraya şöyle bi mesaj atabilir misin demiş de olabilir değil mi haha -ebruya dönerek- kişisel algılama canım lütfen.

Ebru da şaşırmıştı. Tamam bugün buraya gelirken ona yüzleşme fırsatı verilmişti ama bu önceki olayı bilmiyordu. Para karşılığında yapmıştı bunu. Basit bir mesaj için 2500 Tl almak işine gelmişti. Kullanılmıştı yani.
-Peki ya takip edildiğimiz hissi, ki buna inanıyorum. E-maile gelen fotoğraflar... Onların da mı arkasında sen varsın? Cevabı biliyorum aslında sadece nasıl olduğunu öğrenmek istiyorum.
-Herhalde ben varım. Çok da zor olmadı açıkçası. ilk başlarda her şeyi açıktan yapıyordun, sonra biraz gizlemeye başlasan da takip edenler Eceyle buluşmalarını anlattıktan sonra gizlemenin de bi anlamı kalmadı. Kağıtları ben değiştirdim bazen ve evet o yaralandığın gün de otelin adresini ben göndermiştim. O gün bitirmek istiyordum işi ama Alper' in seni almaya geliceğini düşünmemiştim.

Ondan sonra biraz daha uzatmak istedim. Bak sen şimdi ayağıma kadar geldin ve yapıcak da hiç bi şeyin yok. Ece de Ayşe de ölücek ve senin elinden hiç bi şey gelmez.
Haklıydı. Umut da ben de hatta ağlamaya başlayan Ece de her şeyin bittiğinin farkındaydık. Artık boyun eğmekten başka yapacak bir şeyimiz yoktu. Umuta döndüm.
-Sanırım burada biti...

Bir ses gelmişti. Biri birine vurmuştu. Kafamızı çevirdik. Gördüğümüz manzara şok ediciydi.
Elinde kırık vazo parçaları olan Ebruydu.
-Belki Umuta kızgın olabilirim ama senin gibi bir insanı bunları yaparken ve de beni de kullanmışken daha fazla izleyemezdim.
ikimizde koştuk ona sarıldık sonra hemen Eceyi çözdük. O da ağlıyordu. Kurtulmuş gibi duruyordu. Hemen Aslıyı bağladık. Çok sırası değildi ama Eceye görüntülerinin nerede olduğunu sorduk. O biliyordu. Burada yanında getirmişti. 4 cd.

Onları da aldık yanımıza. Başka kopyası yokmuş. Varsa da bilen yokmuş. Bunları öğrendik ve hemen polisi aradık. Ahlak şubeyi yönlerdirmelilerdi. Cdler ise kanıt olucaktı. Polis gelene kadar bahçedekileri de bağladık birbirine. Polis geldi ifadelerimiz alındı. Her şey anlattık tabi. Bazı küçük detaylar hariç. ifadelerden sonra da

-Ebru
-Umut
-Burada yollarımız ayrılıyor herhalde.
-Öyle gözüküyor. Ebru senden öncelikle her şey için çok özür dilerim ve az öncekiler için de çok teşekkür ederim. Bu yaptıklarını hak etmemiştim.
-Kimse kötülük hak etmez.-o sırada arkadan Aslı ve adamları geçiyordu- Bazıları hariç.
-Haklısın sanırım. -gülümsedi-. Belki tekrar karşılaşırız. Şimdilik hoşçakal
-Hoşçakal, belki
Hepimiz sarıldık uzun uzun ona. Ben bir taksiye atlar giderim demişti kendisi. Israr etmedik. Biz de 3 ümüz bana geçtik. Emel döndüğünde anlatacağım bir çok şey vardı en başından