tesadüflere inanır mısınız ben pek inanmam

amacın neydi ? ♞
edit: adam hikaye yazıyomuş ya amk ♞

Tesadüflere inanır mısınız? Ben pek inanmam açıkçası. Her şeyin bi sebebi olmalı hayatta diyenlerdenim. Neden dünyaya geldik, neden yaşıyoruz vs vs. işte böyleydi her şeyin sonuna geldiğimde aklımdan geçenler. Peki bu bir son muydu?

http://ccc.incisozluk.cc/...ew%20yorkta%20bes%20panpa

sadece benim yazdıklarım

eve dönünce birde ne göreyim üç tane iri kıyım zenci yannanları çıkarmış baltı sapı gibi sallıyolardı, içim bi garip oldu direnemedim çatır çatır gibtiler zütümü,bu bir tesadüf müydü hayır çünkü ben bir muallak ve yannan delisiydim

-Dedim ve sarıldı bi anda bana. ağlamaya başladı. ne yapıcağımı bilemedim. Ben de sarıldım, kendini rahat hissetti diye düşündüm. Yoksa salmazdı kendini. Biraz sonra sildi gözlerini. Kalkalım mı dedi. Ama ayrılmayalım şimdi olur mu dedi. Ben de kabul ettim, Yürüyüşe çıktık beraber. Sahil havası aldık biraz. iyi geldi ikimize de. Yüzü gülmeye başlamıştı. Sonra vedalaşıp ayrıldık. Bu sefer yanağıma öpücük konduran o olmuştu. Galiba ağıma düşüyo lan, ama üzülmedim de değil yani.
- Vay be yazık kıza diycem de, amacımızdan sapmayalım sonra bi de. Neyse neyse. Var mı başka bi şey yoksa gel eve bi çay ısmarlıyım sana.
-Olur olur çıkalım

Bu kadardı. okuyan okumayan beğenen beğenmeyen herkese teşekkürler. sevgilerle

-Bu sefer gittim bi yerden aldım eceyi. Ordan gittik lunaparka. Girer girmez bi 15 20 tane jeton aldım. intikamım için de masraftan kaçmıyorum bak-bastı kahkahayı-. Başladık sıra sıra oyuncakları binmeye. Çarpışan arabadayken her sarsıntıda sokuldu sanki bana. Öyle hissettim yani. Bu güzel bi gelişmeydi. Ama asıl bomba gondolda patladı. Korkuyomuş gondoldan. Sarıldı da sarıldı. Sıkı sıkı, kolum morardı resmen lan. takunu çıkardı biraz. Ama iyi de oldu ben de onu sardım. Güven duygusu aşıladım ona. Ulan ne sinsiyim ha-yine bi kahkaha-. En son hani şu atış yapıp ayıcık kazandığın oyunlar var ya. Heh onu oynadık. Bi ayıcık kazandım ben de. Ona verdim tabi. Sonra onu aldı kucağına beraberce yürümeye başladık. Yürüyüş yolunda bi 10 dakika kadar yürüdük ve ilk bulduğumuz boş banka oturduk. Uzun uzun konuştuk. Bu sefer havadan sudan değildi. Eskilerden konuşuyoduk. Ve sana bi şey söyliycem dedi. Söyle dedim. Dedi ki. Ben lisede aslında senden hoşlanıyodum. O an ne diyceğimi bilemedim. E o zaman ne dövdürtüyosun be vicdansız diyemedim. Hadi yaa, demekle yetindim.

eline sağlık kardeşim, güzel yazmışsın. yalnız insanları fiziksel olarak tarif etmediğin için isimler karışıyor arada, aklında olsun.

panpa hikayeni begendim. kurgusu felan guzeldi merak duygusu gizemi yerindeydi. bana guzel bi 2 saat gecirttin tesekkurler. bu hikayeye bu kadar az entry girilmesine de sasirdim. okumayi yazmayi yeni ogrenmis ergenler ciks hikayesi yazinca 10larca sayfa entry girilir bu guzelim hikaye deger gormesin gibeyim boyle sozlugu. neyse baska hikayelerini de beklerim sonu biraz holywood vari olmus ama guzeldi suku.

@143 tamamdır panpa buyur

-Oğlum saçmalama. Ne yapıcaksın hepsini sıra sıra öldürecek misin.
-Gerekirse.
Kaçamak cevaplar sinirimi bozardı oldum olası.
-Tamam gerçi yanında bulunması daha iyi. Sen yine de dikkat et de.
-Olur ederim. Hadi çıkıyorum ben. Sakın gelme bak. Seni de riske atamam.
Cevap vermedim. Baktı son kez bakar gibi, çıktı. Belki de artık sona gelmiştik diye düşündüm.
Her şeyin başlamasına sebep olan kız, bitiricekti de. Ama hayır, bensiz olmazdı tabi. Umutun totemini hatırladım. 1 dakika sayıp atladım arabaya. Onun aksine benim silahım da yoktu. Deli cesareti gelmişti bana da. Adresi telefonla konuşunca almıştı Umut. Haliyle ben de biliyodum.

ben inanırım. başımdan geçen bir olayı anlatayım. yağmurlu bir gün eve gidiyorum. yanımda park halinde bir araba var ve camları buğulu. içimden şu camdan biri çıksa ne korkarım dedim. sonra arabanın içindeki çocuk camın buğusunu sildi ve eve elim zütümde gittim

tenefüse inanırım

Adı aslı. Babasının gözbebeği. Benimle anlaşamıycağı kesindi. Nitekim öyle oldu evde hep besleme gibiydim. Hep dışlandım evde itildim. Zengin bi aileydi. Ama iş adamı gibi değillerdi. Kötü adamlardı sanki bunlar. Evde yakın olduğum tek kişi hizmetçilerdendi. Ayşe abla. Ne kadar da severdi beni. Kendi kızı gibi. Her fırsat bulduğumda yanında alırdım soluğu. Ama yakınlığımızdan bile rahatsız olurlardı. Bi an önce büyüyüp terk etmek istiyodum burayı. Ama o kadar kolay değilmiş. Aslıyla iyi kötü büyüdük ve liseye başladık. Ayşe abla hastalandı o zamanlar.

bunu eskiden anlatıyodun panpa şöyle @1 e sadece senin yazdıklarını okuyabileceğimiz bi link koy da okuyalım

O gece komşularla kaldım. Anlayamamıştım hiç bi şeyi. Ne yani bi daha gelmiycek miydi annemle babam. Zaman geçtikçe anladım gerçeği. Öyleymiş meğer. Hayatta olan tek akrabamız, babamın uzaktan kuzeni... Onun ailesiyle yaşıycakmışım artık. istanbula geldik. Sonra beni bırakıp döndüler komşularımız. Uzun uzun sarılırken ağladılar. Ben ise ne yapıcağımı bilmiyordum. Yerleştim eve, ailenin bi tane de benimle yaşıt kızları vardı.

Adama saldırmıştım bi kaç yumruktan sonra iki kişi koşarak geldi ayırdılar. Tabi onun yanındalarmış bu sefer ben bi kaç yumruk yedim. Arabalarına doğru gelenler ayırdılar. Güvenlikler de hareketlenince kaçtılar
-Kızım sen görüceksin, görüceksin.
Beni yerden kaldırıyolardı. Ağzımın kenarı kanıyordu. Elimi bastırdım. Ece ağlıyodu.
-Arabaya hemen!
itiraz etmeden bindi. Tek kelime etmeden hızlıca sakin bi yere çektim arabayı.
-Kimdi ulan onlar. He kimdi
-Umut -hala ağlıyordu-
-Tanıyo musun o adamı, yoksa sadece sarhoş bi it miydi?
-Umut ben özür dilerim.
-Kim ece onlar nerden tanıyosan cevap ver!
-Tamam anlatıcam her şeyi lütfen bağırma lütfen. Ama burda olmaz sana gidelim.
Tek kelime etmedim eve giderken. Eve girdik ve oturdu. Sigara var mı dedi. Günlerdir hiç görmemiştim içtiğini. Uzattım pakedi.

-Neden bu kadar güzel olmak zorunda ki, neden zorlaştırıyo her şeyi-
Yakın davranıyodu bana. Beklediğimden hızlı bi yakınlaşma oldu tabi. Ama dedim ya, işime geliyordu. Sonra işe 2 saat geç geldim işte. Sonra
Dün gece
Gündüz aramıştım akşam seni kaçırıcam yine diye. Tamam demişti ama bi süre de davet etme demişti. Sıkıldın mı benden dediğimde yine başka işleri olduğunu söylemişti. Eh sen bilirsin ısrar yok dedim ben de. Akşamı biraz zor ettim. Akşam çıkıp aldığımda çok güzel birisi vardı karşımda. Biraz makyaj yapmıştı. Saçları çok güzeldi. Etkilenmiştim. Bunu da söyledim tabi. Teşekkür etti.

-Umut öncelikle senden çok özür diliyorum. Seni de içine çektim. işte bu akşam yaşadıklarımız var ya, işte bu yüzden olamayız biz anladın mı. Ben de çok isterim ama olmuyo işte. Evet belki tahmin etmişsindir bile. Kahrolası bi fahişeyim ben. O adamı tanımamayı ne kadar isterdim ben de biliyo musun. Ama o kadar basit değil işte. Ben küçüktüm daha. 6 yaşındaydım. Anaokulundaydım o zamanlar. Eve bırakırken beni servisteki abla, bizim evin kapısı açıktı. Çok kalabalıktı bütün konu komşu ordaydı. Ne olduğuna anlamaya çalıştım ben. Annemi aradı gözlerim. Babam da işten gelmiş olmalıydı. Baktım evin önüne arabamız yoktu yerinde. Anne diye bağırdım. Ağlamaklı olanlar daha fazla tutamadılar kendilerini. Söylediler bana, annenle baban bu dünyadan göçmüş dediler. Ben eve gelince annemin yaptığı kurabiyelerden yiycektim ama dedim. 6 yaşındayım daha.

Biz de çıktık yola. Konser alanına doğru geldiğimizde, anlamıştı her şeyi arabadan inince atladı boynuma. Demek bayağı mutlu olmuştu. istemsizce gülümsedim ben de. Girdik içeri 2 saat boyunca beraber şarkı söyledik. O söylerken ona baktım. Mutluydu, kaç gündür olmadığı kadar hem de. Konser bittiğinde otoparka doğru birbirimize bakarak ilerlerken birisi
-Hişt yavrum, ne işin var senin buralarda be
-Sen kimsin ya tanımıyorum ben seni
-Ece ne oluyo
-Bilmiyorum umut
Öyle bi biliyordu ki
--Gülerek- Neyini bilmiyosun güzelim, geçen gece yanımda değil miydin daha.
-Ne saçmalıyosun sen ya
-Hadi hadi, şimdi yanında başkası var diye mi bu nazlar, bak gelmem bi daha özlersin beni -kahkaha atmıştı-
-Ne diyosun ulan şerefsiz.

-Bi saniye bi saniye. Aslı, bizim aslı mı yani
-Evet öyle. Ne diyodum, işte büyüyorduk daha da. 17 yaşına geldik ve sen o zamanlarda dikkatimi çekmeye başladın. Tam seninle tanışmak istiycektim artık. O zamanlar. Bi gün eve gittiğimde salonda bazı yabancılar vardı, hep olurdu ama farklıydı. bunlar. Bi şeyler konuştuklarını duydum. Güzel kızmış tarzı şeylerdi anlam veremedim. Yanına çağırdılar istemeye istemeye gittim. Talih amca, yani aslının da babası, otur bakalım dedi. Beş dakika sonra olay bi pazarlığa döndü sanki. Hala anlayamamıştım tam, yani olmamasını diliyordum.
-Şimdiii bu akşam bu beylerin yanına gidiceksin ece
-Nasıl yani ben anlamadım
-Sorgulama yok gidiceksin işte
Çok kötü bi gülümseme vardı yüzünde. Adamlar kalkmıştı gidiyolardı. Mutlu bi iş yapmış gibilerdi sanki.
-Amca sen ne diyosun, gidemem onların yanına
-Ayşe ablanı çok seviyosun dimi. Onun tedavisi sürsün istersin herhalde
-iyi de
-Şşşş, akşama kadar düşün bakalım sen. Şimdi gidebilirsin.