Ben onun büyüsünde çoktan kapılmışken, Elif bana dikkatlice baktı ve… “ Alperen, seni yüz üstü bırakmamın üstüne buraya gelmeyeceğini düşünmüştüm… Sen ise teklifimi geri çevirmedin ve buraya kadar geldin. Sana çok teşekkür ediyorum... ” dedi. Bunun üzerine ben “ Önemi yok “ diyecektim ama o buna fırsat vermedi ve sözlerine devam etti…”Alperen… Bunu sana nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum ama... ” Yüzündeki gülümseme bir anda silinmişti Elif’in ve titrek gözlerle bana bakarak “Benim” dedi. “2,5 yıldır birlikte olduğum bir çocuk var… Ve onunla yaşadığım onca şeyden sonra onu terk edip de sana dönemem… Eğer böyle bir şeye kalkışırsam, senin o masum sevgine hakaret etmiş olurum…” Bu sözlerden sonra benim yüzüm kıp kırmızı olmuştu. Hem sinirlenmiş hem de kederlenmiştim… Sonrasında kızgın bir tavırla “Peki ya Elif, Bütün bunları söylemek için mi çağırdın beni ?” “Hem de tam 1,5 ay sonra” dedim… O an Elif’in fazlasıyla utandığını sezmiştim… Ayrıca benim anlayamadığım bir şeye de fazlasıyla üzülüyor gibiydi…

Uzun bir sessizlikten sonra, ellerini kavuşturdu ve... “Hayır” dedi. “ Sana tam anlamıyla veda edememiştim… Şimdi ise o vedayı yapmak istiyorum” dedi… ve usulca yüzünü yüzüme yaklaştırdı. Gözlerini sakince kapadı sonrasında ise dudağımın kenarına küçük bir öpücük kondurdu…

Tam o sırada içimden bir şeyler çekildi… Onun o tatlı kokusunu bütün bedenimle kavradığımı hissediyordum ve Elif’in de heyecandan titrediğini sezmiştim… Sonrasında ise ben daha olanlardan bir şey anlamamışken, ani bir hareketle geri çekildi ve “Kendine iyi bak” deyip geçen buluşmamızda yaptığı gibi koşmaya başladı… Ve parktan çıkarken, Elifimin gözlerinden akan yaşları görmüştüm… O manzaradan sonra ben de ona eşlik etmekte gecikmemiştim…Film izlerken birbirimizden sakladığımız o yaşlar, şimdi ikimizin de gözlerinden akıyordu…

https://www.youtube.com/watch?v=HL1HTIv9wtA ( Finalimizi şarkı eşliğinde yapalım. )
işte kardeşlerim o günden sonra Elif’ten hiçbir haber alamadım… Kafamdaki yüzlerce soru işareti ve kalbimdeki derin acı ile ortada bırakmıştı beni…
Okulun son günü neden gelmediğini, 1,5 ay boyunca beni neden aramadığını, o çocukla neler yaşadığını hiçbir zaman öğrenememiştim… Zaten öğrenmek de istemiyordum… Elif, benim zihnimde her zaman masum bakışlarıyla yer etmeliydi…
Bu yaşananlardan yaklaşık 1 ay sonra ise, üniversiteye gitmek için evimi, mahallemi ve en kötüsü Elif’in beni öptüğü o şirin parkı terk etmek zorunda kalmıştım… Onun hasretini hala en sıcak haliyle hissettiğim zamanlar oluyor kardeşlerim… Sonrasında “Böyle mi olmalıydı? Bu son bize yakışır mıydı?” diye düşünmekten kendimi alamıyorum… Ama bunun içimdeki acıya hiçbir faydası yok… Bundan adım kadar eminim…
Evet beyler… Hayat bize istemediğimiz rolleri yüklemekle meşgulken biz sadece olanları izlemekle uğraşıyoruz... Zaten elimizden gelen bir şey de olmuyor çoğu zaman… Çok isterdim Elif’in sevgilisinin yerinde ben olayım… Onun ellerine ben dokunayım. Gözlerinin içine ben bakayım… Ama olmuyor işte… Hayatı gönlümüzün istediği gibi şekillendirecek kuvvet yok hiçbirimizde… O yüzden kardeşlerim, biz tüm zayıflığımıza rağmen içimizdeki masum sevgiyi hiçbir zaman kaybetmeyelim… Çünkü o bizim sevdiklerimize sunabileceğimiz en değerli hediye…
Hikayemi burada noktalamak istiyorum… ilginizden dolayı hepinize çok teşekkür ederim… Allah’a emanet olun…

Reserved

Yeni hikaye yazayım mı beyler ?