Beyler yazmaya devam edeceğim. Gidişata göre hikaye bu akşam bitebilir.

Yağmurun altında yoluma devam ediyordum. Öğrencilerin oluşturduğu kalabalıktan giderek uzaklaşmıştım... Önümde duran yol ayrımından sağa sapıp daha önceden hiç girmediğim bir sokağa daldım... Yol boyunca ağaçlarla kaplı bu sokağın yağmurla karışmış hüzünlü kokusu beni iyice duygusallaştırmıştı. Ben de sokak ortasında ağlamamak için kendimi tutup, koşar adımlarla eve gittim. Evin kapısından içeri girdiğimde ise ıslak ve yorgun bir biçimde kendimi yatağa bırakıvermiştim.

Kabuslarla dolu bir geceden sonra, yataktan aceleyle kalktım ve Elif’in evine gitmeye karar verdim… Beş dakikada hazırlanıp hemen dışarı çıktım. Nereye gittiğimi soran anneme ise arkadaşlarla buluşacağım diye bir yalan atmaktan çekinmedim… Aceleyle üst sokaktaki taksi durağına gidip bir taksiye bindim. Taksiyle 10 dakika içinde Elif’in evinin önüne gelmiştik… Taksiciye parasını olabildiğince seri bir biçimde ödeyerek kendimi sokağa attım ve günler sonra yeniden o şirin binanın önünde duruyordum.

Apartmanın giriş kısmına yaklaştım ve zillerdeki isimleri okumaya başladım… Kısa bir soyadı analizinden sonra zillerini buldum ve sert bir biçimde 3 kez zillerine bastım. Kapıya onun çıkmasını diliyordum. Uzunca bir süre bekledikten sonra titrek bir ses duydum… “ Kim o? “ O sesi nerede duysam tanırdım. Bu Elif’imin sesiydi… Onun sesini duyduğumda ne diyeceğimi şaşırmıştım… Biraz kekeleyerek sözlerime başladım. “ Elif benim! Alperen! , Lütfen 2 dakika aşağıya gelir misin? “

Bir cevap gelmedi… Bende çaresizce, sırtımı bahçe duvarına yasladım ve beklemeye koyuldum. Onu beklerken heyecandan ellerimin içi terliyordu. Kafamın içinde ona neler söyleyeceğim konusunda küçük hesaplara dalmıştım… Sonrasında, tam da o anda dış kapının açıldığını fark ettim ve arkamı döndüm… işte oydu gelen... Ne kadar da güzeldi… Benim için hazırlanıp aşağıya kadar inmişti…

Çok kısa bir süre gözleriyle gözlerime dokunduktan sonra apartmanın dış kapısını nazikçe kapadı ve üç basamaklı merdivenden seke seke indi. Yanıma kadar yürüdü. Kahkülünü küçük bir hareketle düzeltti. Sonra kafasını kaldırıp bana dikkatlice baktı. Evet… Bana aşkın tanımını baştan yaptırmış o güzel kız karşımda duruyordu. Kafasındaki kırmızı tokalarla, uzun kırmızı elbisesiyle olabildiğince güzel ve masum gözüküyordu…

Ama bir şeylerin ekgib olduğunu seziyordum ve o ekgibliği bulmak için kafamı kaldırıp Elif’in yüzüne odaklandım… Çok geçmeden ekgibliğin neyden kaynaklandığını bulmuştum… Neden böyleydi bilmiyorum ama Elif’i Elif yapan o tatlı gülümseme suratında yoktu. O sıcak gülüşünü suratına kondurmayı unutmuş olmalıydı. Ya da ortada gülmesini gerektirmeyen bir durum vardı... Onun üzerinde yaptığım gözlemleri bitirememişken birden söze atıldı.” Alperen” dedi… “Neden buraya geldin?”

“Elif, seni çok merak ettim... Okulun son günü sınıfa gelmeni çok bekledim. Seni göremeyince de telaşlandım ve buraya gelmeye karar verdim.”” Hem buraya gelerek kötü bir şey yaptığımı düşünmüyorum…” Sözümü bitirir bitirmez dediklerimi umursamıyormuşçasına kafasını salladı ve tekrar söze başladı “ Alperen sana bunları söylemek istemezdim ama lütfen bir daha görüşmeyelim... Bunun ikimiz içinde daha iyi olacağını düşünüyorum... " dedi ve arkasını döndü. Tam yürümeye başlamışken tekrar kafasını bana çevirdi."Sen çok iyi bir çocuksun. Lütfen kendini üzme... Seni seviyorum" dedi ve sanırım, bu söyledikleri onun ağzından duyduğum en can acıtan sözlerdi...

Bana yaşattığı onca fırtınanın ardından gözlerimin içine hüzünle baktı ve koşar bir vaziyette apartmandan içeri girdi… Merdivenlerden yukarı çıkarak onu izleyen gözlerime veda etti ve beni olduğum yerde donmuş bir vaziyette bıraktı. Gözlerim hareketsiz bir biçimde onun çıktığı merdivenleri izliyordu… Uzaklardan gelen çocuk bağrışmaları, kulaklarıma bir ayrılık şarkısı gibi çalınıyordu...

Dakikalarca kendimi toparlamak için çaba sarf ettiğimi hatırlıyorum. Ama onca yaşanandan sonra bunun imkansız bir durum olduğuna karar verdim ve koşar adımlarla evime gittim… Evimin sokağına döndüğümde yine mahallede top oynayan çocuklarla karşılaştım… Herhalde bu çocukların hayattaki tek görevi top oynamaktı. Dışarıya çıkarken, üstünden çıkardıkları pijamalarının yanına kaygılarını da koyup saatlerce top oynamak…

Çocuklara karşı gereksiz bir tavır alarak, oyunlarını bozmak amacıyla aralarından geçtim ve evime girdim. Kapıyı aralayıp içeri girdiğimde arkamdan değişik türlerde küfürlerin edildiğini duyuyordum. Ama o an için bunların hiçbir önemi yoktu. Üzerimdeki kötü hissiyatın ağırlığıyla kendimi yatağa attım ve uykusuz geçecek haftaların startını verdim…

Sabaha vardığımda monoton hayatımı tekrardan selamlamayı unutmadım... Ancak bu sefer yerinde olmayan tek şey Elif değildi... Okul gömleğim karşı komşunun çocuğuna verilmiş. Çantam da çoktan annemin dikiş malzemelerini taşımak için oturma odasına gitmişi… Ben ise ne kadar üzüldüğümü yeni yeni anlamaya başlamıştım. Bir günde aşık olduğum kızı yine bir günde kaybetmiştim. O çocuksu güzelliği bir daha göremeyecek olmak benim kalbimi parçalıyordu.

Günler geçtikçe kabuğuma çekiliyordum... Yaz tatilinin de girmesiyle hayata dair bir uğraşım kalmamıştı ve ben sabah akşam odamda vakit geçirmeye başlamıştım… Neredeyse günün her saati bilgisayarımın karşısında amaçsızca oturuyordum… Bir ara, onunla oynadığımız oyunları tekrar tekrar bitiriyor. Ardından onun yanında ağlamaktan çekindiğim filmi açıyor. Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum… Yaz günü içim üşüyor ve ben üstüme battaniyeleri örtüp uyumaya çalışıyordum… Bu şekilde saatler, günleri günler haftaları kovaladı ve bu döngü beni çoktan zevksiz bir adama dönüştürmeyi başardı...

içimdeki hüzünle yaşarken bir yandan da hayatın tüm monotonluğu benimsemiştim… Arada sırada internette takılıyor. Bazen filmlere bakıyor. Bazen sokağımızda top oynamaktan sıkılmayan çocukları izliyordum... Bazen ben de sokağa çıkıyor, şehri turluyor ve sonrasında evime geri dönüyordum. Hayat benim için fazlasıyla sıradanlaşmıştı. Bunun yanında ben de yavaş yavaş sıradanlaşmaya başlamıştım... ve Elif, tüm bu yaşadıklarımızından 1,5 ay sonra...

“Sıradan bir yaz gününde eklemişti beni Facebook'ta. Tam da gelen oyun isteklerini silerken, araya kaynamış bir şekilde buldum onu. Öylece bakıyordu bana. Heyecandan yoksay'a basmamak için fareyi sıkıca kavradım ve isteği kabul ettim…”

Beyler hikayenin devdıbını yazıp yazmama konusunda çok kararsızım... 3 gündür yazdım ve yazdıkça dertlendim panpalar...

Sonrasında onun fotoğraflarına bakmaya koyuldum... Ondan ayrıldığım vakit benden sakladığı o güzel gülüşünü, bütün pozlarında takınmıştı... Kimi zamanlar saçlarının arkasına sakladığı gözleri ise, bana masumiyeti hatırlatıyordu... Ve ben onun gözlerindeki manayı çözmekle uğraştığım sırada bir mesaj geldi... " Alperen " diyordu. " Bu akşam saat 8'de bizim evin altındaki parka gelir misin? Sana söyleyeceklerim var "...

O an gelen mesajın etkisiyle, hayattaki bütün sıkıntılarımı bir kenara bırakarak, hiçbir şeyi düşünmeden ve sadece mutluluğu hissederek evin her odasını, tek tek dolandım… Ama sonrasında, içime bir ağırlık çöktü. Niçin böyle bir şey istiyordu? Niçin bir daha görüşmeme kararından 1,5 ay sonra tekrar bana dönüyordu…

Bunları düşünmeden karar vermek istemiyordum ama onun yanına gitmeden de yapamazdım. Ben de hemen bilgisayara oturup ona geleceğimi söyledim… Kafamın içi, her zamanki gibi yüzlerce düşünce ve ihtimalle dolmuştu… Hatta parka gitmek için giyinmeye başladığım da bile doğru karar verip vermediğimi sorguluyordum. Ama sonrasında sözümün arkasında durmam gerektiğimi ve onu çok özlediğimi fark edip evden dışarı çıktım. Yeterince hızlı adımlarla yürümeye başladım ve buluşma saatimizden 10 dakika önce parka vardım…

Yaklaşık 15 dakika sonra ise Elif’i parkın köşesinden girerken gördüm ve yeniden onu görmenin heyecanıyla olduğum yerde kala kaldım… Bu sefer gözüme daha da güzel gözüküyordu… Omuzlarının üzerine düşen saçları rüzgarla oynaşıyor… Kırmızı çizgi eteği de onlara eşlik ediyordu… Benim karşımda durduğunda ise tenime dokunan kokusu düşünme yetimi çoktan kaybetmeme neden olmuştu…