tekerlekli sandalye mahkumu yazarın itirafları

paylaşmak istiyorum bu başlıkta dertlerimi... burası güzin abla sayfası değil ama olsun... anlatmak istiyorum yalnızlığımı.

http://imgim.com/33vhxug.gif

ayaklarınla mı yazdın bunu? ellerin bu kadar sağlıksız olamaz.

ne gerek var

ama sizleri dostum olarak görüyorum.

burada yazılanların hepsi gerçektir. ciddi olunması, en azından kırıcı, sığ esprilere yer verilmemesi önemle rica olunur.
---
Burada size basit bir demogoji yapmak istemiyorum. Gereği yok. hoş da kaçmaz ama yazmak istiyorum.Tam 14 yıl önceydi. Herşey karşı yoldan gelen arabayı fark edemememle başladı.O gün hava güneşliydi. Refüjden yürüyordum. nişamlımla bulup sinemaya gidecektik. Böylece ara sıra refüjdeki ağaçların gölgesi beni güneşin kızgın sıcağından kurtarıyordu. Karşı yoldan gelen arabayı hala hayal meyal hatırlıyorum. sadece rengi aklımda. kırmızı renkli bir arabaydı ve çok hızlı geliyordu. araba bana çarptığında "aha bu sefer sıçtım ha gibtir" diye düşündüm. sonrasını hatırlamıyorum.tam 27 gün yoğun bakımda yattım.bir nişanlım vardı. çok mutluyduk. hayallerimiz vardı. çok güzel umutlarımız vardı.27 gün sonunda bir daha asla yürüyemeyeceğimi öğrendim.siz bir daha asla yürüyememenin ne olduğunu hiç düşündünüz mü? bir daha asla adım atamayacak olmak.Hep bir tekerlekli sandalye mahkumu olarak yaşamak.6 yıl fizik tedavi gördüm.bu sürede nişanlım beni terk etti. ailem beni çeşitli sebeplerle sterk etti.bir kamu binasında bulduğum iş sayesinde hayata tutundum. hiç kimsem yok hayatta... bir dostum bile yok. sadece ben yalnızlığım tekerlekli sandalyem ve inci sözlük var.bir de yazılarım. lütfen bunu bana çok görmeyin...