imam yıkılıyordu hutbede, adeta devleşiyordu imamlık görevinde, hüngür güngür ağlıyordu cemaat.

Yaşlılar sanki bi saat sonra ölecekmiş gibi ağlıyorlar, küçük çocuklar imamdan habersiz yaşlı adamlara parmak atıyordu. içerde bir iman patlaması yaşanıyordu yaaa Rabbilll Aaalemin bu nasıl bir duygu bu nasıl bir iman power.

imam anlattıkça cemaat kendinden geçiyor, bayılanlar, ayılanlar, salya sümük ağlayanlar iki kişi hutbe sırasında vefat etme mertebesine ulaşarak şehit olmuştu, biz ölüleri yerinde bıraktık, kimse kimseyi görmüyor adeta herkes kendinden geçmişti.

imamda anlatıyor biz çoştukça çoşuyoruz, cemaat olarak bizde küba özğürlük savaşçıları olsak bizde, che, fidel gibi battista rejimini devirirdik.

En son dayanamadım "Allah Allaaaaah" nidalarıyla kaltım ayağa " Tekbirrrrrrr " diye anırdım.
Ortam birden sessizleşti huur çocukları, ben tekbir diyince onlarda "Allahü ekber" dicekler sanıyorum ama zenci gibi görmüş dul komşu gibi suratıma bakıyorlar, yaşlı cemaatin içinden töbe töbe sesleri çıkıyordu, içimden " ulan siz görürsünüz" dedim.

imamda hutbeyi bitirmiş o sırada bütün cemaati namaza davet etti biz rekatlarımızı kıldık bir güzel.
imam hepimizi ön saflara davet etti, herkes doluştu ön safa ben bilerek en arka safa geçtim kaçması kolay olsun diye.

imam secdeye gidince herkes secdeye kapaklandı herkes yerdeyken kaldırdım kafamı ve birden " BOMBAAAAAAAAAAAA " diye bir anırdım, ulan bir dehşet sanki mahşer gününü yaşıyorum sanki adamlar benim bomba dememi bekliyormuş.

ebu cehil görmüş gibi üstüme doğru yardırıyor puştlar.
Ön saflardan yardıranlar mı dersin, 9 saniyede 100 metreyi koşanmı ararsın, yoksa sakallı hacının öndeki cemaat mensubunun üstünden atladığınımı ararsın dört kişi ezilerek ölmüştü ama verdiğim cihat ayarına değmişti.

En son camiden roma baş gladyatörü gibi kasıla kasıla çıktım.
Ertesi günü caminin duvarına tabela yaptırmışlar " huur ÇOCUGU MOLLA GiREMEZ" diye bunların nasıl imanı var amk.