“Son ağaç devrildiğinde anlayacak insanoğlu, kalemin kağıda olan aşkını. Ölüm yaklaştığında fark edecek, güneşin ne taraftan doğduğunun bu denli önemli olduğunu. Rüzgar şehvetini gösterdiğinde farkına varacak, ne kadar yalnız olduğunu. Düşünecek, hayal edecek, yalvaracak, bağıracak ve hatta ağlayacak. Boğulacak gün geçtikce, nefret boy gösterecek umutların ardından. Karanlıkta çığlıklar duyulmayacak hiçbir zaman ve sona doğru yaklaşırken, korku yazacak artık kaderi…”

E-kitabımdan bir alıntı. ↑

Bir kadının masum bakışları benim kalemimin mürekkebi. Kağıtlarım, çocuğuna umutla bakan bir annenin çabaları. Yazdıklarımsa, güneşin ışığının insanlara merhaba deme şekli… Geceleri severim ben, yalnızlığın kahve bardağından akan damla ve dolup taşan kültablasından ibaret olduğu anlardan bahsediyorum. Gecelerden hiçbir şeyi saklayamazsınız. Çünkü, karanlık hisseder ağladığınızı yada hisseder yarınlara sakladığınız mutluluklarınızı. Hayat gibidir geceler aslında. Her ne kadar kapatsanızda pencerenizi, perdelere siyah yansır her zaman…

Beynime hapsettiğim düşüncelerime yalvarıyorum bu gece, çıkın oradan ! Çıkın ki, görsün kadın siyahın beyaz ile uyumunu. Çıkın ki hissedebilsin çocuk, elindeki tabancanın oyuncak olduğunu. Kaçmayın sakın, bir kez daha süprizlerle bırakmayın beni. Yanlışın hayata tutunuşunu tekrar izlettirmeyin bana. Saklandığınız yerden çıkın ki, yaşanmış olan korkutmasın artık…

Not : Yazasım geliyor bazen, nereye yazsam bulamıyorum. O yüzden buraya yazdım. Sorry

http://fixmage.com/wp-con..._by_Foxfires-1000x600.jpg