Belki beni bu başlıktan tanıyan panpalarımız vardır.
(bkz: mafya ya giriş hikayem)

Başlıyorum beyler(Beğenmeseniz bile küfür etme hakkkınız yok)

Tektim... Tek başımaydım. Babam ve küçük prensesim yanımda vurulmuştu. Babamın karnından aldığı kurşun darbesiyle dizlerinin üstüne çöküp bana olan yan bakışını ve yüzü üstüne düşüş sesini unutamıyordum.Biz ki Demirhan ailesi ölüler ailesi olmuştu.

Sokakta yürüyordum... Aslında yürümüyordum bir sağa bir sola sallanıyordum. Hayatımda hiç bir amaç kalmamış uyuşturucu sigara ve alkol bağımlısı cebinde para olmayan eski zengin züppelerden biriydim.

Seri rez ve şuku hemen gelio partlar

Edit:Diğer başlığa fotoyu koyamamışım

Hayatım... Artık yoktu artık hiç bir şeyim yoktu.
Ama bir an içime bir ümit doğdu hayata devam etmeliydim. Gözlüğümü serçe parmağımla ittirip kafamı yukarı kaldırdım. Herkes benden kaçıyordu.Kim beni görürse eline telefonunu alıp hızlı hızlı yürüyordu.Tek servetim sol kolumdaki Rolex oyster perpetual ıma baktım saat gece 4:13 tü.Sol tarafımdaki park edilmiş camdan kendimi izlemeye başladım.Üstüm kan revan içindeydi.
O sıra kafama her şey dank etti.Kim olduğumu hatırladım. Arkamda bir polis arabasına yaşlı bir adam bir şeyler anlatıyordu.O sıra şöför koltuğundan nerdeyse 2 metre diyebileceğim bir adam indi.Ve bana
-Hey sen oradaki çabuk buraya gel(Sağ elini kemerindeki silaha zütürdü.)
Korkudan ne yapacağımı bilemiyordum