4-5 sene önce. Hayatımı yerinden oynattı amk. Bugüne kadar hep anlatayım anlatayım dedim ama gururuma dokundu da anlatmak istemedim. Tepki alırım diye endişe ettim belki. Saçma sapan entry girenler olur da zaten sıkkın olan canım daha çok sıkılır diye de belki endişe ettim. Zaten vicdan azabı yaşıyorum yıllardır. Anlayışsız bir iki kişi çıkar da iyice cehennem eder hayatımı diye de sustum hep. Ama anlatacağım artık hemde ne olursa olsun. Bir iki dinleyen olsun yeter. Hem dertleşmiş olurum hem yüküm azalır. Sesime ses veren olursa tabi ?

Üniversitede ilk yılımdı işte. Benim gibi bir adam okusa ne olacak. itiraf etmem gerekir aileme yaranmak için okudum yoksa adam olacağımdan degil. Gittiğim yer de bir taka benzese tabi. Küçümsemek istemiyorum ama şehir demeye bin şahit lazım. Sosyal imkan hele hiç yok neredeyse. Babam zütürdu ilk oraya beni. Okul kaydımı beraber yaptırdık. Tabi değişik hayallerle gidiyor insan. ister istemez beklentileri oluyor. Ne kadar engel olmak istesem de benimle geldi adam. Hayatımın her yerinde olduğu gibi yine benim yanımdaydi. Hayalini kurduğum üniversite bu muydu yani ? Birkaç kuru bina ? içine edilmişti saniyesinde hayalimin. Bizi bir salona aldılar kayıtta. Veliler giremedi içeri. Bir salon ve yüze yakın insan. Bunlar benim sınıf arkadaşlarım diye düşündüm. En arkaya geçtim tek boş yer olan yere. Esmer bir kız oturuyordu olabildiğince kara saçları vardı. Güzel guluyordu.