taşşaklarımdan ameliyat oldum anlatıyorum

oğlum o bahsettiğin ameliyat varikosel lan bende oldum 7 yaşındayken benim ameliyat 25-30 dakikada bitmişti acaba kısırmıyım lan ?

dediğini yapıyordum 10 dan geriye sayıyordum 10-9-8-7-6-5.. derken son gözlerimi kapatışımı hiç unutmuyorum..
ameliyat bitmişti. annemin ve babamın yüzü gülüyordu. ameliyat iyi geçmişti, sağlıklıydım.iyiydim. doktor gelip halimi hatrımı soruyordu,bir yandanda ameliyatın iyi geçtiğini söylüyordu.bu taşşaklarımdaki acıyı unutmama sebep olmuştu...
buda böyle bir anımdır, tema olarak:küçük kardeşiniz varsa taşşaklarına bi şekil bakın amk, yaş büyüdükçe ameliyat imkansızlaşıyor..
dinleyen panpalarıma teşekkürü bir borç bilirim..

anlat panpa dinliyoruz

Anlat panpa burdayım

içeri girmiştik kapıdan.bir yandan cihazların çıakrdığı sesler,bir yandan kalbimin kan pompalama sesi karışmıştı birbirine. herkes bir şeylerle uğraşıyordu.bir asistan başımdaydı, teselli ediyordu, muhabbet ediyorduk. kolay bir ameliyat olacak demişti,"korkmuyorsun değilmi?" diyordu. derken doktorlar bir bir geliyorlardı başıma biri elinde narkozla gülümsüyordu bana. diğeride damarıma takılacak olan o bantlı iğneden takıyordu narkoz verebilmek için. doktor 10 dan geriye doğru saymamı söyledi..

ameliyat günü gelmişti, ameliyat öncesi hazırlıklar beni şaşırtmamıştı, daha öncedende görmüştüm, aynılarıydı.mavi cübbeyi giydirmişlerdi. testler yapılmıştı.ve sedyede geç kalmamıştı. sedyeye yattım. zorluk çıkarmayacaktım, çünkü bu amliyatı gibe gibe olacaktım.o heyecan anlatılmaz yaşanır harbiden. olanlar bilir,o ameliyathanenin kapısından içeri girene kadar içeri doğru sıçıyorsun.bi yandan korku bi yandan heyecan ne tür bi adrenalindi..
kapıdan içeri girene kadar,o filmlerde gördüğünüz ışıklar tek tek gözlerime batıyordu...

o gün aynı doktorun cerrah arkadaşından ameliyat randevusu aldık. randevu tarihi yaklaşık 4-5 gün sonraya verilmişti.o günden ameliyat gününe kadar yaşadığım korku anlatılamazdı. iğneden korkan ben, şimdi ameliyata girecektim. ameliyat doktorlar için kolay fakat benim için zor işti. sonuçta doğacak herhangi bir aksiliğin bedelini doktorlar değil ben ödeyecektim.

anasını gibiyim anlatmıyorum
edit:devam

anlat panpa dinliyoz

anlat panpa dinliyoruz

dinlemiyosanız bitiricem amk dinleyen varsa anlatıcam birşeyler söyleyin

ananı gibiyim dinliyonuzmu lan

derken kontrole gitmiştik tekrar doktora, tekrar yapılan muayene sonucu egzersizlerin hiçbir işe yaramadığını ve ancak ameliyatla bu sorunun giderilebiliceğini öğrenmiştik. doktor basit bir ameliyat olur, çünkü işimiz kolay demişti.bu bi nebze olsun beni rahatlatmıştı, fakat bi yandanda aklımda metehanın yaşadıkları vardı..

doktor bir yandan inceliyordu taşşakları.o sırada asistanından bir kağıt birde kalem istedi. babamda yanımızdaydı.ve babama anlatıyordu "sol yumurta tam kanalda kalmış, çeşitli egzersizlerle bu olayı çözebiliceğimizi sanıyorum." dedi ve hareketi setler şeklinde yazdı.o gün akşam eve gittiğimizde babam tek tek hareketleri gösteriyordu bana. topukların üzerinde zıplama hareketini 25 defa yapmamı söyledi o gün.o korkuyla tam 100 kere zıplamıştım topuklarımın üzerinde..

fakat çocuk olayı beni korkutmuştu.pek birşey ifade etmiyordu benim için o zamanlarda. fakat şimdi düşündüğüm zaman iyiki söylemiştim, bendede böyle bir problem olduğunu. evet,babama bendede böyle bir problem olabileceğini,ve beni bir doktora zütürmesini söylemiştim güçlükle. zütürmüştü bir doktora, girmiştik içeri,ve doktor eldivenlerini takmıştı..

meteyi bir kenara bırakmıştım,ve aynı sorunun bendede olacağını düşünerek empati yapıyordum.ya bendede böyle bir sorun varsa,ya banada bütün bunlar olursa diyerekten..
ameliyat fasılları bitmişti, metehan iyiydi. kimse metehana bir açıklama yapmamıştı. hayat onlara göre devam ediyordu tabii. korkması gerek kişi bendim. sıra bendeydi sanki.bu olayı aslında sineye çekecektim..

mete çıkmıştı ameliyattan. yaşadığını görmek hepimizin içine su serpmişti tabii ki.annesinin ve babasını yüzündeki ifade başkaydı,o mutluluğun vermiş olduğu mimikler bambaşkaydı. sıra doktora bu ameliyatın neden böyle uzun sürdüğünü sormaya gelmişti. doktorun suratı asıktı. doktor hemencecik söyleyiverdi sorunun ne olduğunu. çok acı bir durumdu. metehanın bir daha çocuğu olmayacaktı. bilimsel açıklamasıda içeride kalan top büyüyememişti. babası hüngür hüngür ağlamıştı metenin başında..

devam et bin

mete ameliyata girmişti sonunda. herkes bekliyordu, doktor kolay bir ameliyat olacağını önceden söylemişti.o yüzden bunların içi rahattı. birşey olmayacağından emindiler. fakat ters giden birşeyler olduğu belliydi.1-2 saat sürecek olan ameliyat tam 4-5 saat civarı sürmüştü. kimse aileyle görüşmüyordu, sorulan doktorlarda benim bi ilgim yok deyip kaçıveriyorlardı.o anda birşeylerin ters gittiği herkes tarafından anlaşılmıştı apaçık. herkesin aklında olan ilk soru yaşıyormu..

saat yanlış hatırlamıyorsam 17:00 te ameliyatı vardı. çünkü annesi sürekli metehan biyere kaybolma 5 te iğnen var deyip deyip duruyordu. derken vakit gelmişti, saat 5 e yaklaşıyordu. odaya hemşire girmişti,ve metehana bir kaç test yapılacaktı. kolunu uzatmasını söyledi hemşire. tükenmez kalemle çizdi etti bişeyler yaptı. metehanın sorusunada iğneyi yapacakları bölge diyorlardı. metehanda yiyordu tabii.10 dakka geçti aradan ve hemşire yanında bir kaç görevliyle geri döndü.ve birde sedyeyle. bunu yatırdılar sedyeye.o anda metehan bu olayda bir muallaklik olduğunu sezmişti. sedyeye zor yatırdılar. bağırışlarla bütün hastane ayağa kalktı. annesi ağlıyordu, babasıda çocuğa birşey yok oğlum,1-2 saat sonra çıkacaksın, sana fare kapanı alacağız diyordu.