tarih 17 ağustos 1999 saat 03 02

evet beyler. acımı paylaşmak istiyorum sizinle. yıl 1999. ablam o kadar çalışmıştı sınava öss'ye. hemşire olmuştu. adapazarı'na ataması yapıldı. evliydi. bir yaşında yiğenim vardı. ağustos ayı bilirsiniz sıcak. okullar tatil. ortanca ablam adapazarına gitmişti yiğenime bakmak için ikiside çalışıyordu. başka tanıdık yoktu tabi. bende gidecektim ama annem yaşım küçük diye beni göndermedi. bak gitmezsen seni lunaparka zütürürüm dedi. bende o çocuk aklımla eskişehirde kaldım. hatırlayanlar var mıdır bilmem ama 16 ağustosda güneş tutulması olmuştu. ablamın büyük ablamı uzun zamandır görmüyordum ama o gün bizi aradı güneş tutulmasını gördünüz mü diye. bi tek o zaman konuşmuştum. bana sormuştu güneş tutuldu seyrettin mi diye. zaman geçti zaman dediğim saatler. 17 ağustosa girdik. gece yarısına girdik. babam bursadaydı işten dolayı. evde annem ben dayımlar ve küçük ablam vardı. biz biraz gecelere kadar otururuz. ve o saat geldi. 03 02. petekler sallanmaya başladı. hafif bir sarsıntı geldi ve birden gökyüzünde bembeyaz bir ışık belirdi. o ışıktan sonra en şiddetlisi geldi. dışarı kendimizi nasıl attığımızı bilmiyorduk. annem ağlıyordu. çünkü aklı adapazarındaydı. bense çocukluk aklı alt kat komşumuz avcıydı yanımızdaki parka çadır kuruyordu ona gülüyordum. annem adapazarına gitti. onlara bişey oldu mu öğrenmek için. çünkü telefonlara cevap vermiyordu onlar. ve olan oldu annem cenazelerle birlikte eskişehire geldi. ablamların ev çökmüştü. hepsi ölmüştü. yiğenim kardeşlerim eniştem hepsi. evlerinin altında fırın vardı oraya düşmüşler ve üzerlerine evin tavanları düşmüş.
annem anlatıyordu adapazarı ceset kokuyordu diye.

allah o depremde ölen ne kadar insanımız varsa taksiratını affetsin. o depremde ölen küçük çocukları, anne babaları, abileri ablaları cennetine kabul etsin. ha özledin mi diye sorarsanız evet çok özledim hemde çok

geçmiş olsun bilader ama okumadım.

@55 program yaptım yarından itibaren sıkı bi çalışmaya giricem. temel de var az çok.

@24 geçmiş olsun panpa. o dehşet verici görüntüleri kim unutur ki eskişehirde sadece bi kaç bina yıkıldı ama televizyonlardan izledik yani kimse üzülmedim demesin

hatırlatma huur çocuğu hatırlatma!!! erenleri hatırlatma, yıkılan elmas oteli hatırlatma. 2 sınıf arkadaşımın enkaz altında kalışını hatırlatma, dıbına soktumun kışında, buz gibi çadırda geçen günleri, eve çıkamadığımız için, kıyıda köşede leğen içerisinde yıkandığımız zamanları hatırlatma. unutmadık, unutturmayacağız ama sen gene de hatırlatma.

buz pistine serilen cesetleri hatırladım, ecevit in " müteahitlerimiz malzemeden çalmıştır " açıklamasını duyar gibi oldum.

kanal d spikerinin ağlayarak canlı yayını sunmasını, " abi elinizde bir şey varsa vurun beni " diyen adamı hatırladım.

çocuktum amk, çocuk aklıyla mahallemize yakın bir yerde yıkılan apartmanı görmeye gitmiştik ikide bir. otoparkta yatmıştık bir kaç gün. hatta o sıcakta öğle vakti bir incir ağacının altında battaniyeye sarılıp yatmıştım.

cep telefonu yaygın değildi o zaman. herkes bir haber bekliyordu bir yerlerden.

çok zor günlerdi amk. hatırladıkça içim burkuluyor. olayın üstünden günler geçti, herkes evlerine girmeye başladı biz babamla televizyon karşısında kaç kere ağladık hatırlamıyorum lan.

daha da babamı ağlarken görmedim.ama televizyon karşısında hıçkırmadan çok ağladı bu millet.

birbirinize sahip çıkın huur çocukları, destekleyin birbirinizi. kürt çerkez ayırmayın. çünkü ölüm ayrı gayrı tanımıyor.

adam olun biraz.

okumadım ama amin.

okudum panpa başın sağolsun

@39 hayır sular yükseldi ama herhangi bi sular altında kalma yoktu. biz tüpraşa çok yakındık. tüpraş patlayınca bilen bilir ilimtepeye gittik yaya olarak. 4 5 saat yürüdük hacı. küçüktüm lan 8 yaşında varım yokum. kötüydü hacı. binadan çıkınca oturduğumuz yerden denizi görebiliyodum. kapatan hiç bi bina ayakta kalmamıştı.

@51 zor panpa 17 ağustos günleri genelde içerim ve ağlarım. internettem depremin fotoğraflarına falan bakarım

@50 kutlamayı sevmiyorum zaten. ama aklımada geliyorlar zaten. deprem günü amk millet can derdinde ben annemi aramıştım babamlar bana pasta almıyorlar diye. biz istanbuldaydık annem zonguldaktaydı. 7 yaşındaydım.

@49 kutla panpa kimse sana bişey demez. yeterki kutlarken bi yandan da ölen insanları da an.

@48 bi pasta o kadar. bazen onuda yapmıyorum.

:/

@47 kutluyor musun?

17 ağustosda benim doğum günüm amk...

vay amk tekrar hatırladım o kara günü, başın sağ olsun panpa

birazcık karışık anlatmışın ama sanıyorum yazarken zorlanmışındır panpa allah yardımcınız olsun

ah ulan çığlık seslerii havanın o saatte aydınlanması çatırdamalar koştuğun halde hiç bi yere gidememek pskolojik tedavi gördüğüm bu yüzden

@42 kardeşim gölcük çok hasar aldı ya. oraya arama kurtarma ekibi gitmedi bile.