tarih 02 07 2013 saat 04 51

Ha bi de yarım saat bunu göndermeyip benim şevkimi kıran sözlükteki sabah yavaşlığını da gibeyim.

Öküz gibi bir vücudum olsa da cidden tam bir minik kediyim. Hani derler ya "Bazı sahneler vardır, insanın gözyaşını çekip alır" diye ben onların dışındakilere de ağlıyorum dıbına koyim. Dizi izlerken de ağlıyorum film izlerken de. Ama çaktırmayacaksın. Erkek adamsın sonuçta. Duygularını belli etmeyeceksin. Belki de içime doldurduğum hisler o sahnelerle bağımsızlaşıyo. Dışa çıkıyo. Çok üzülüyorum lan ben. Bilmiyorum belki de abartıyorum. Fakat öyle bir şey başıma gelse ağlamaktan olayı yaşayamam (:

Not: http://www.izlesene.com/v...aslari-cem-karaca/3549459
http://www.youtube.com/watch?v=-kx9sNZjGc8
http://www.youtube.com/watch?v=iJoIYHpV4Cc
http://www.youtube.com/watch?v=DgOnW3Yh8Uo

Belki de ben fazla duygusalım :(

Konudan konuya atlama huyum vardır ki burada da öyle. Huylarımı da gibeyim ayrıca. <-Bunu da unutmadan söylemek istedim.

Her neyse, kim olduğunu bilmeden öğrenmeden bi kızdan hoşlanabiliyorum. Az önce o kadar sitem ettik kıza. Eee? Şimdi ne oldu? Kıza o kadar laf ediyodun ne değişti de başkasından hoşlanmaya başladın? Ben de bilmiyorum. Ne biliyorum ki :D Acaba şıpsevdi miyim ben? Ya da abaza mıyım bu kadar ilgi gösteriyorum? Veya gerçekten doğamızda olan bi şey mi? Bilmiyorum abi. BiL-Mi-YO-RUM. Ne yapabilirim ki? Gördüğüm zaman gözüme hoş giderse ki illa giden birkaç kişi çıkıyo ben o kızı seviyorum abi, hoşlanıyorum ondan. Tabi hepsine ayrı ayrı belli etmiyorum. En belirgin olan benim için en değerlidir. Gerisi içimizde kalacak. Yok öyle ipnelik. Bak geçen sosyal paylaşım sitesi denilen şeylerden birinde bi kız gördüm ay ne kadar tatlı ne kadar tatlı (: Ona ulaşamıycam biliyorum. E sohbet etmekte bi sakınca yok o zaman. Onun için ask.fm denen şeye bile girdim düşünün. Ama arkadaşıma bak kız nasıl diye fotoğrafını attım, adam beğenmedim dedi abi. Benim beğendiğimi kimse beğenmiyo zaten. Bu güzel ama sorun şu ki benim beğendiklerim de beni beğenmiyo (:

Tabi bir de paranoyak yanım var. Yanımda biri otururken gülünce "bi yerimde bi şey mi var? neden gülüyo acaba? yine ne düşünüyolar hakkımda?" soruları geliyo aklıma. Sanarsınız ki çok önemli bi şahsiyetim de herkes beni konuşuyor. Sen orda şahsın gibinde değilsin o gülünce sen tripleniyorsun. Senin paranoyanı gibeyim... Acaba cidden bana değer veren var mıdır? Dostlarım dediğim adamlar gerçekten beni seviyo mudur? Yoksa arkamdan iş mi çeviriyolar? Adam onca yıl seninle arkadaşlık yapmış, şimdi senin kafan karışık diye senin arkandan komplo kuracak. Helal olsun sana... Millet bu düşüncelerimi öğrense kim bilir neler der...

Bak yine başkalarının benim hakkımda ne düşündüğünü merak ediyorum. Kendi hayatımı yaşayamıyorum. Ay öyle yaparsam ne derler demekten bıktım fakat vaz geçemiyorum. Acaba şuan siz benimle dalga geçiyo musunuz? Ne salak adam diyo musunuz? Kendi kendine konuşuyo hala susmadı diyo musunuz? Bunları düşünmekten ne yapacağımı şaşırıyorum. Hayatım allak bullak oluyor. Acaba orda yaptığım hareketi nasıl karşıladılar? Acaba o sözü nasıl algıladılar? Acaba benimle ilgili ne konuşuyolar? Senin dıbına koyim. Sanki bi taksun da gelmişsin senin hakkında neler düşünüyolar :(

Aydınlık iyice kendini gösteriyor. "Nerden geldi yaz gecesi bu yağmur" dediğim yağmur gitmiş. Açık pencereden gelen rüzgar sakin sakin tenime çarpıyor. Belki de burda kendi kendime yazmak ve okumak bana iyi geliyor. Belki de gerçekten tescilli bir şizofrenim. Bilemiyorum. Benimle alakalı olup cevabını bilmediğim o kadar çok şey var ki... Bazen bunları konuşmaktan bile çekiniyorum. Ne oldum da diyemiyorum ne olucam da diyemiyorum. Aklı başında bi insan olarak nitelendiriliyorum fakat öyle değilim. Bu da beni iyice manyaklaştırıyor. Gerçekten iki yüzlü mü gözüküyorum? Ya da ruh halime bağlı olarak mı değişiyorum bilemiyorum... Çok üzülüyorum. Dünyada onca şey yaşanırken ben kendime üzülüyorum ve bunu burda belirtiyorum. Utanmıyo muyum? Onu da bilmiyorum. Bilmediğim ne kadar çok şey var. Sözde okumuş adamın dıbına koyim...

Not: Seven gönlümü kırma :(

Bak yine diğer bir başlıktan kardeşime bakkalı tavsiye vermiş: "ömrünün baharını tek çiçekle geçirme , rengarenk çiçekler olsun dedi bu çağlarında." Böyle yapmadığımız için mi kaybettik biz? Harbi harbi gönülden sevdiğimiz için mi? gibmeyi değil sevmeyi istediğimizden mi? Bilmiyorum. Anlatacak çok şey var ve anlatamıyorum. Belki de aşk meşk meselesine bağlamaktan çekiniyorum...

http://www.youtube.com/watch?v=aUnWgVPX8mo

Hayatımın "istemiyorum" dediğin günden sonra taka sardığını gördün de neden "Üzülme" demedin yar? Ben senin bir gülümsemenden umut alıyorum, sen neden beni umursamıyosun :( Ben bunca ay konuşulmayacak ne yaptım he ya? Neden yüzüme bile bakmadın onca ay? Konuşmak istediğimde kaçtın? Bilmem. Belki de çok çirkinim. Belki tam bi öküzüm de kendimi duygusal zannediyorum. Öyle abi. Biz ne yapalım? Bir başlıkta bir entry vardı: "oğlum ayıyız mayıyız da duygusalız lan." Bunun yüzünden mi sevmediler ki bizi? Bunun yüzünden mi yüzümüze bakmadılar? Bilmiyorum. Bilmiyorum. Bilmiyorum. Anlatacak çok şey var ve anlatamıyorum... Kendi kendimi burda avutuyorum.

O o ve o. O tabiki benim hoşlandığım kız. E doğal olarak ben ondan hoşlandığıma göre o benden hoşlanmıyo. Zaten düşüncelerimin genelini kaplayan da bu tatlıcık. Fakat benim anlamadığım şey şu. Aslında siz de cevap veremezsiniz buna da soruyum madem. Hislerimi belli etmeden önce ne güzel gül gibi geçiniyoduk. Sen sohbet açmaya çalışıyodun tatlım :D Ben sana karşılık vermesem sen bana trip atıyodun :D Ne oldu da "seni seviyorum" diyince benimle sohbet etmeyi bıraktın? Ne fark ederdi ha öyle konuşmamız ha böyle konuşmamız? 9 aydır konuşmadın da benle ne oldu? Başın göğe erdi mi? :( Bak düşündükçe yine yeniden arabeske bağlıyorum. Sanırım benim monoton hayatıma geri dönmem gerek. Fazla açıldım...

Hazır ailemden bahsetmişken biraz da çevreme geçiyim. Taşaklı binler, taşaksız binler (Bunlar bizim tayfa), kızlar, kezbanlar ve o * Taşaklı binler tam ağa takımı. Ağalar ama züğürt ağalar. dıbına kodumun doğurdukları. Ne tak yemeye sizinle tanıştım ki ben? Ne düşünüyodum o arada? Bunların pek yeri yok aslında. Figüran oynuyo bunlar. Taşaksız binler bahsettiğim gibi bizim tayfa. Aslında bunlar tam baba adamlar da işte benimle takılmaları işi bozuyo :D Bunlara büyük ihtimalle değinirim ilerde. Şimdi uzatmaya gerek yok. Kızlar demişim. Bunu neden dedim? Çünkü; arada sırada da olsa düzgünce konuşabildiğim "1-2" tatlı kız var. Bunlar türünün nadir örneklerinden. Nesilleri tükenmeye yakın, aslında korumaya almak lazım bunları. Kezbanları yazmasam da olurdu da işte çok büyük yer kaplıyolar anasını satıyım. O (: o (: o (: O'nun kim olduğu belli sanırım...

Not: Amzütmeme

Aileme kişisel hayatımda olanlardan bahsetmeyi düşünmüyorum. Aslında bahsetmiyorum. Onlara üzgün olduğumda mutlu gibi davranıyorum. Mutlu olduğumda üzgün gibi davranıyorum. Tam bir ikiyüzlüyüm... Onlardan asla nefret etmiyorum, aksine ölümüne seviyorum fakat bunu da belli edemiyorum. Ben onları üzmek istemiyorum. Fakat içimden bağırıp çağırmak geliyo. Sanki ergenliğe yeni girdim de kendimi kanıtlıyorum. Onlar olmasa aslında ben bi hiçim fakat bunu fark edemiyorum. Dış mihraplar bana daha çekici geliyo. Yabancı hayranlığı gibi bir şey mi bu? Yoksa aileme değer mi vermiyorum? Bilemiyorum. Onları çok seviyorum fakat arada sanki bir mesafe var. Sanki hiç kapanamayacak bir mesafe, sanki onlara hiç kavuşamayacakmışım gibi geliyor.

Not: Amzütmeme

Bak burda kendi kendime konuşurken bile bir şeylerden bahsedeceğimi fakat bahsetmediğimi düşünüyorum. Unutuyorum. Acaba kafam mı çok yoğun yoksa bir hastalığım mı var? Bazen her şeyi bırakıp oyun oynamaya başlıyorum. her Şeyi birakip (!) Oyun oynarken hayatımda yaşadığım olaylar kafamın içinde dört dönüyor. Agresifleşiyorum. Bütün oyuncuların dıbına koymak istiyorum. E haliyle onu başaramayınca bir sefer de gerçek hayata yöneliyorum. Bu sefer onların dıbına koymak istiyorum. E bu sefer de tabi nefretler başlıyor. Acaba ben şizofren miyim dıbına koyim?

Utangaçlık... Utangaçlık mı, sosyalleşme fobisi mi? Bu utangaçlık sonradan biraz olsun kaybedilebiliyor. Fakat tam olarak asla yok olmuyor. Ha en başta utanmazdır o ayrı. Ona lafım yok. Fakat doğuştan bir utangaçlığın varsa onu yenemiyorsun. Fakat insan tam karar veremiyor. Başta sorduğum sorunun cevabı ne? Sanki sosyalleşme fobisi gibi. Bir kişiyle tek başınayken "Eğer duygusal bağın yoksa" istediğin kadar sohbet edebiliyorsun. Fakat bu kişi sana "Gel arkadaşlarla ortamlara akalım" dese buna cesaret edemiyorsun. Belki de insanları sevmiyorumdur. Bak bunu hiç düşünmemiştim. Sorun bende mi oluyo o halde? Ben mi yabaniyim yoksa insanlar mı itici?

Not: Amzütmeme

Balık burcunun da dıbına koyayım. Lise yıllarında diğer sınıfların "uzaylı" lakabı taktığı adam nasıl olur da duygusal olur? Bu nasıl bi uyumsuzluktur? Beni ilk gördüğünde insanlar canavar gördüm sanıyor. Eee tabi bu kadar kalıplı olmak kolay değil. Fakat sorun şu ki bu görüntümün altında inanılmaz ama minik bi kedi yatıyor. Utanmalı mıyım, yoksa gurur duymalı mıyım? Bilemiyorum. Kafam her zaman olduğu gibi karışık. Ne zaman düzgün oldu ki zaten? Bir olayı düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum. Onca hayaller kuruyorum. Sonuca ulaşmak için yapmam gerek şeyleri mükemmel bir düzenle kuruyorum. Fakat bu planları harekete geçiremiyorum. Neden? Utangaçlık... Balık burcunun yine dıbına koyim.

Bi defa anlattığım derdimi neden olduğunu bilmediğim şekilde bir daha anlatasım geliyor. Karşımdaki insana kendimi tam olarak ifade edemediğimi düşünüyorum. Aynı olayı 50 defa anlatıyorum. Bilmem belki de bu beni rahatlatıyor. Küçük şeyler beni mutlu ediyor ve üzüyor. Nasıl bu kadar çabuk duygu değişimi yaşıyorum anlamıyorum. Aylardır konuşmadığım kız bana gülümserse "Aha" diyorum. "Kesin oldu bu iş". Yanımda çirkefçe gülerse yerin dibine giriyorum. Üzülüyorum. Bilmem belki de balık burcunun ortaya çıkardığı etmenlerdir bunlar.

Not: Amzütmeme

Hava aydınlanıyor. içimin de aydınlanmasını bekliyorum ama her zamanki gibi karamsarım. Neden olduğunu bilemediğimiz can sıkan his var ya o var içimde. Sizin bile beni iplememeniz karşısında soruyorum "Gerçekten bu kadar yalnız mıyım?". Konuşmak istiyorum ama ne konuşacağımı da kestiremiyorum. Bir dokun bin ah işit hesabı. Kendi kendime konuşmaya başlıyorum. Dışardan geçen insanlar, karşı komşular bana bakıyor. Ben aldırmıyorum. Neden aldırmıyorum onu da bilmiyorum. Başkalarının görüşlerine çok önem veririm halbuki. Konuşabileceğim çok arkadaşım var. Fakat yazılan her kelimeden sonra muhabbet taşak muhabbetine dönüyor. Bu nedenle içimi dökemiyorum. Rahatlayamıyorum...

Not: Amzütmeme

Başlıyorum.

Ne güzel roman yazar gibi başlamıştım. Beni de yoldan çıkardınız dıbına koyim. Neyse durun düzelcem ben

Ben ikazımı yapmış olıyım sonra yok demediydin de, uyarmadıydın da gibi şeyler duymıyım.

Beyler gelen-giden olmazsa belli bi süre sonra kendi kendime konuşmaya başlayabilirim. Sonra ne siz kurtulursunuz ne de ben :(