tanrım cevap verrr

tanrım... sözlerim sana...
önce hiç haketmeyen bir annenin kucağına bıraktın beni... gençliğinde yaşayamadıklarının acısını benden ve babamdan alan bir anne... erken yaşta evlenmesi ve eğitimini tamamlayamaması sanki bizim suçumuzmuş gibi, sürekli bunları yüzümüze vuran anne... babamdan başkalarıyla da düşüp kalkan, bütün ev işlerini, daha okuma yazma bilmezken bana yaptıran ve gerekçe olarakta ben senin yaşındayken neler neler yapıyordum diyen anne... beceremediğim zamanlarda acımasızca şiddet uygulayan, ve bundan utanmayacak kadar hasta ruhlu bir anne..
ben daha 9 yaşındayken o annenin kucağına dünya tatlısı bir bebek daha verdin... öz kardeşim bile olduğuna emin olamadığım ama ölesiye sevdiğim ve bu çirkinliklerden korumak istediğim bir bebek.o Anne bebeğe 1 ay bakıp emzirdikten sonra, kucağıma bıraktı o meleği, ve onu ben büyüttüm. yürümeyi, konuşmayı ben öğrettim, altını ben değiştirdm ve bunlar için o anneden bir teşekkür ya da ufak bir tebbessüm dışında bişey istemedim... ama sen bize öyle bir anne verdin ki tanrım, aklında içinde beyaz renkten tek bir parça olmayan, simsiyah bir anne... tanrım hiç düşünmedin mi kardeşim daha yeni yeni konuşabiliyorken, bana ablacım annemin sevgilisi mi var dediğinde ne yapacaktım ben? ben düşünmemiştim. verebildiğim tek cevap bir daha senden böyle bişey duymak istemiyorum diyerek susturmak oldu... hergün annem artık babamı aldatmasın diye dua ettiğim günlerde beni neden duymadım tanrım?
tanrımm!!! zamanla bu çirkinliklere de doğal birşeymiş gibi alıştırdın beni.. daha fazla üzülemez hale getirdin... ve tam o zamanlarda bana ikinci bir melek verdin... dünyanın en iyi dostunu, belki de en derin aşkını, gülümsemesiyle bana herşeyi unutturabilen, benden yaşça küçük olduğundan sonsuz şefkat duyduğum meleğimi verdin... birlikte dolu dolu 5 yılımızı geçirmemize izin verdin ve 5. yılın sonlarına doğru bana üniversiteye girme hakkı verdin... o otobüs terminalinde son kez sarıldığımızı bilmeden, göz yaşlarına boğularak doyasıya sarılma fırsatı verdin..
üniversitede ilk hafta yapayalnız kaldım..ve 2. haftanın başında bilgisayarda amelieyi izlerken tam ortalarda, saat 22.30da bir haber aldım... telefonda ağlayan bir dost sesi,onu kaybettik başın sağolsun... küçük sevgilim bir kamyonetin altında kalmış ve oracıkta can vermişti.. o anda attığım lacivert çığlıkları sende duydun mu tanrım? neden bana verdiğin o mucizeyi geri aldın, çok mu geldi bir avuç mutluluğum sana? neden meleğimi çaldın benden! aklımda binlerce soru yollara düştüm durmaksızın akan gözyaşlarım kilometreleri ıslatırken ilk kez telefonda babamında ağladığını duydum... babam da kardeşim de severdi meleğimi. bütün melekler birbirini sever mi tanrım? o yağmurlu günde meleğimin üstüne o çamurlu toprakları atmalarına engel olamadım.. küçüğüm nasıl taşıyacaktı o kadar yükü, benim kalbim bunu görmeye dayanamazken, o nasıl taşıyacaktı! herkez herşey gitti ama ben o toprak yığınını başında kaldım saatlerce.. topragına sarıldım yağmurun ıslattığı yetmezmiş gibi bir de göz yaşlarımın tuzuyla yıkadım meleğimi.. son olarak oraya bir not bıraktım...
tek tesellim gök yüzüne bakınca gördüğüm gülümsemen...

bugün tam bir yıl oldu. şimdi başuucumda duran meleğimin kusursuz gülümsemesiyle, zoraki nefes alışlarımla hayata devam ediyorum.. ve biliyorum tanrım... sen daha başka binlerce meleği binlerce çirkin yüze emanet ettin... başlarda hep sorardım neden diye, anlıyorum şimdi, her çirkinliği anca bir güzellik yok edebilir... benim annemdeki o siyahları yok ettiğim gibi..
biliyorum tanrım en parlak ışık en koyu rengin ortasında olandır.. daha çok parlamam için kararttın etrafımı, ışıkları söndürdün.. değil mi tanrım? değilse sus!. hayata bir ucundan tutunmama sebep olan bu düşünceyi silip alma aklımdan yoksa o karanlıkların içinde kaybolan bir mum ışıgı gibi olacağım.