tanrı bir alışkanlıktır

tanrı'yı bilemem de allah dediğin bir çarpar zütünle ağzın yer değiştirir mubarek. ayık ol.

not: bizim dayıoğlu çarpıldıydı.

Tam da bu yüzden “insanoğlunun mezarlıkları tanrıların doğum yerleridir”. Örneğin ölümden korkup ölmemeyi isteyince ölümsüzlük denilen şey de tasarlanmış olur. bu ve benzeri istekler de insanın sınırlarını aşıp insan için mümkün olmayınca bu güç aşkın ve yetkin bir tanrıya atfedilir.

masaldır hikayedir.

aşağıda anlatılan bunun hikayesidir

insan denilen sınırlı varlık dış gerçeğe, doğaya bağımlıdır. Bu yüzden de her zaman doğa güçlerini yüceltmiştir. Çok tanrılı dönemlerde mesela insan biçimli tanrılar vardır. Tek tanrılı dönemde de bu tanrılar insanı aşmış, aşkın bir hal almıştır. Bu anlamda tanrıya atfedilen insanın öznitelikleri olan istenç, sevgi ve akıl tanrıdan geri alınırsa geriye insan kalır.

Kişi tanrıdan kurtulmadığı sürece hep kendisine yabancı kalacaktır.

1. Aşamada neye tapılırsa tapılsın duygular etkindirve aslolan somutluktur. buğday somuttur karın doyurur. güneş ısıtır doğaya canlılık verir. 2. Aşamada yani toplumsallık geliştikçe, insan kendini daha güvende hissettikçe tanrısı da daha tinsel daha soyut bir şeye dönüşür.

bu aşamada insanın istekleri arzuları mucizeler olarak kendini gösterir. mesela Suyun şaraba dönmesi, birkaç balıkla binlerce insanın doyması, isa’nın Lazarus’u diriltmesi keşke insan bunları yapabilseydi arzusunun bir sonucudur. böylece tek tanrıcılıkta insanlık bir insanda kişiselleştirilir ve ona tanrıdır denir. isa bu anlamda böyledir. isa yeryüzüne inmiş tanrıdır. (nietzsche salak hıristiyanlar onu tekrar gökyüzüne gönderdi der taşak geçer)

insan yapısı itibarı ile her çaresiz kaldığınd bu tanrıyı inceltip ona anlamlar yükleerek kendiden uzaklaştırır.
tanr en yüce iken insan en alçak olur. kul olur köle olur. bu düşünce kendini teslim etmedir. tanrıya teslim etme.
o yüzden tanrıya inanlar diğerlerinden daha acizdirler.

@24 bin bi hakaret mi var bi saygısızlık mı var dediklerimde!!! beyninin refleksini gibtiğim!

ikinci aşamada yani tek tanrılı dinlerde işler değişir.

insan bu aşamada fiziksel olandan sıyrılmaya, doğaya bağımlılıktan kurtulmaya başladıkça toplumsallaşmaya başlar. Böylece de siyasi ve ahlaki nitelikleri olan toplumsal varlıklar olmaya başlarlar. tabi ki tanrıları da bu yönde evrilir ve daha incelikli bir hal almaya başlar. mesela Zeus artık sadece gök tanrısı değil tanrıların da tanrısı olmaya başlar. Tanrılar ilk dönemlerde mesela tanrılar eşitken son dönemde bir hiyerarşi doğmaya başlar. üstelik bu durum iktidarın meşruiyetini ortaya koyma aracına dönüşür. mesela tanrının özellikleri yöneticilere de yüklenerek krallıkları meşrulaştırılmış olur. unutayalım ki hıristiyanlık musevilik öncesi dinlerde krallar aynı zamanda bir tür tanrıdır da

çok tanrılı dinler aşamasında belirleyici olan doğadır. insan tabiata bağımlıdır. Burada çok tanrılı dinler vardır. doğaya ve güçlerine tapılır çünkü insan olan biten karşısında acizdir. Bilinç bu aşamada tam gelişmemiştir. insan daha çok hayvana yakındır. Aşamaları ziraate bağlıdır. bu yüzden de bu bağımlılığı dramatize ederek festivaller ayinler falan düzenlerler. ibadetler bu gereksinmeden kaynaklanır. Doğaya bağımlılık ve gereksinme bu türden ayinlerin sebebidir. mısır buğday vs gibi doyurucu şeylerin kutsal addedilmei ihtiyaç dolayısıyladır. ihtiyaç duyulmayan şey de yüceltilmez hatta tam aksine alçaltılır. belirleyici olan fiziksel tatmindir.

insanın tarihinde dinler konusunda iki aşama sözkonusu olmuştur

Çok tanrılı dinler

Tek tanrılı dinler

Dine bağlı kılan en önemli unsur ölüm korkusudur. Ölümden sonraki hayat düşüncesi ölülerin hayatta kalma arzusunun bir tasarımıdır. cennet cehennem denilen hikaye bunun tasavvurudur. işte tam da bu yüzden "insanların mezarlıkları tanrıların doğum yerleridir"

insan yapısı gereği doğaya ve diğer insanlara bağımlıdır.

mesela hyvanlar da bağımlıdır ama Hayvanlar bu bağımlılığın farkında olmadığı için din düşüncesinin de farkında değildirler. atların katırların tanrısı yoktur

ama mesela eski Mekgibalıların tuza tapmaları, tuz tanrçası yaratmaları tuza olan bağımlılıklarından dolayıydı. insanlar bağımlı oldukları şeyleri yüceltme eğilimindedir.

@46 hiçlik miçlik hikayedir. kafa karıştırıcı gibik kavramlardır bunlar. ya varsındır ve bunun farkındasındır ya da yoksundur. bitti gitti bu kadar.

bu topraklarda binlerce yıldır insanlar yaşıyordu. ne oldu onlara? çürüdüler gitti amk! doğaya karıştılar. kimini kim hatırlıyor. insan yazıyı ya da benzeri elemanları bulunca kendini hatırlatacak belgeler bırakıyor. oları yazdıklarından bilebiliyoruz. ya diğerleri. milyon yıllık fosil var amk! o kimdi ne oldu ona. bu şeylerden haberi bile yoktu amk!

ama bugünün bilinç sahibi olan ne diyor lan diyor amk bunlara ne oldu bu insanlar yok olmuş olamaz. ben değerliyim çünkü bilincimin farkındayım. ben değerli bir insan olarak yok olamam. bunu kabul edemiyor insan. kabullenemiyor. bu yüzden veriyor kendini düşüncenin sınırsızlığına. çünkü insan -ne yazık ki- düşünebilen bir varlık.

sen hiç itleri katırların atların toplaşıp bi ayin düzenlediğini gördün mü? göremezsin. içgüdüleri algıları var aa bilinçleri yok. yani bilmiyorar. sadece görüyorlar ve içgüdüleri ile yaşıyorlar. zaten biz de bir yanımızla onlar gibiyizdir. hayvan gibi gibişiriz. karnımızı doyururuz sıçarız yeriz içeriz..

insan bilinç sahibi olarak kendie çok değer verir kendini bi gibim zanneder. bütün hiaye bunun hikayesidir. lan diyor ben yok olmam. bu dünyadan bu şekilde ayılamam. ama işin gerçeği geberip gittiğinde taka püsüre toprağa arışır ve yok olursun!

Doğadan ayrı olarak insanın özünde 3 şey vardır. istenç akıl ve sevgi. Bir insanın isteme, düşünme ve sevme gücü vardır. bu öznitelikler sonsuzdur. Sonsuzca isteme düşünme ve sevme gücümüz vardır ama bu her zaman sınırlıymış gibi düşünülmüştür. Dinler de bunları böyleymiş gibi göstermiş ve bu gücü tanrıya atfetmiştir.

Böylece tanrı ortaya çıkmıştır. Bu üç niteliği sınırlı görüp sonsuz olan düşünülünce tanrı ortaya çıkar. Tanrıyı ortaya çıkaran şey sınırlı sanılan şeylerin sonsuz ve sınırsız olarak düşünülmesidir. insandaki bu üç nitelik insandan koparılıp tanrıya atfedilmiştir. Tanrı yüceltildikçe de insan küçültülmüştür.

insan kendisinin farkına vardıkça kendi gücünü fark ettikçe tanrıya ihtiyaç da duymayacaktır. Ama ölüm korkusu, bilgideki ekgiblik, sınırsız bilincin edimlerinin bedenin edimlerinden daha gelişkin olması tanrıyı var eden yegane şeylerdir.

Din insanın kendisinden ayrılması kendisinden kopmasıdır. Tam da bu yüzden Tanrı sonsuzdur insan sonlu, tanrı kutsal, insan günahkar, tanrı olumlu varlığın özü, insan olumsuz yokluğun… yabancılaşmanın en üst boyutu da bu anlamda insanın sefil zavallı ve aciz görülmesindedir.

Tanrı bir tasarım bir rüya bir hayaldir. insan akılla kavrayamadığına inanmaya başlar. Kendi yaşamında istediklerini bulamadığı için ya da gerçek yasalarda bulamadığını dinlerde bulmaya çalışır. Bunlar da dinlerde mucizeler olarak gerçekleşirler. Mucizeler insanın yapmadıklarını yapma isteği ve tasavvurudur. Bu hayal gücü bir tatminin ifadesidir. insan bu mucizeleri gerçek hayatta gerçekleştirebilse din de ortadan kalkar. Bu anlamda Bilim ve teknoloji geliştikçe dinin etkisi giderek azalır.

@35 cehaletin güldürüyor panpa. tanrı öz türkçe tengri kelimesinden günümüze gelmiştir. bütün yatarıcı demişsin, yaratıcı demek istedin sanırım. bütün kutsal kitaplarda farklı isimlerle adlandırılmıştır. misal yehova, tanrı, rab, allah vs. entry'deki ironiyi anlamamış olmana da şaşmıyorum. az biraz oku sonra gel yorum yap. hörmetler.